Previous Lesson -- Next Lesson
7. Ο Παύλος στην Αθήνα (Πράξεις 17:16-34)
ΠΡΑΞΕΙΣ 17:30-34
30 Ο Θεός παράβλεψε τα χρόνια της άγνοιας· τώρα όμως απαιτεί απ’ όλους τους ανθρώπους σε κάθε τόπο να μετανοήσουν, 31 γιατί έχει καθορίσει μια μέρα που θα κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, μέσω ενός ανδρός που τον έχει ορίσει γι’ αυτό το σκοπό. Κι έδωσε βέβαιη απόδειξη σε όλους, ότι αυτός θα είναι ο κριτής, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς». 32 Όταν εκείνοι άκουσαν για ανάσταση νεκρών, άλλοι κορόιδευαν κι άλλοι έλεγαν: «Θα μας τα ξαναπείς μια άλλη φορά». 33 Τότε ο Παύλος έφυγε απ’ ανάμεσά τους.
Ο Παύλος έδειξε στους φιλόσοφους το μεγαλείο του Θεού, του Δημιουργού, και την έννοια του ανθρώπου ως μια θεϊκή εικόνα του παιδιού του. Αυτός που καταστρέφει αυτή την εικόνα μέσα του, πέφτει σε κρίση. Ο Θεός έχει ορίσει μια μέρα κατά την οποία θα κρίνει τον κάθε άνθρωπο. Κάθε συνείδηση, κάθε αίσθηση της αλήθειας και όλες οι θρησκείες του κόσμου διδάσκουν ότι ο Θεός θα κρίνει τους πάντες. Η δίκαιη κρίση είναι αναπόφευκτη και το μέτρο σ’ αυτό το ουράνιο δικαστήριο είναι ο Θεός ο ίδιος και η αγιότητα του, όπως είπε: «Γίνεσθε άγιοι γιατί εγώ είμαι άγιος.» Η κρίση ήταν η τέταρτη βασική σκέψη την οποία ο Παύλος παρουσίασε στους ακροατές του.
Εν όψει της αλήθειας της κρίσης που θα έρθει επάνω μας, ο Παύλος κάλεσε όλους τους ανθρώπους να κάνουν στροφή στη ζωή τους, να μεταστραφούν και να ανακαινίσουν το μυαλό τους. Δεν ζούμε για να ακολουθούμε πρότυπα ή να συμμετέχουμε σε δεισιδαιμονίες θεών και πνευμάτων αλλά ανυπομονούμε για την Ημέρα της Κρίσης, το τέλος της ανθρωπότητας. Η ζωή δε είναι ούτε όνειρα ούτε αθεϊστικές σκέψεις, ούτε να απολαμβάνεις τις τέχνες αλλά προετοιμασία για την κρίση. Ο Θεός δεν άφησε στον άνθρωπο την επιλογή είτε να προετοιμαστεί για την Ημέρα της Κρίσης είτε όχι αλλά δίνει εντολή σε όλους τους ανθρώπους σε όλες τις ηπείρους να στραφούν σ’ αυτόν, να εγκαταλείψουν την ανοησία της αθεϊστικής φιλοσοφίας και να μην στηρίζονται στους θεούς των νεκρών τεχνολογικών επιστημών. Μόνο ο Θεός είναι η αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία θρησκεία που να μην περάσει από τη Μέρα της Κρίσης. Γι’ αυτό, το κάλεσμα για μετάνοια ήταν η πέμπτη έννοια την οποία ο Παύλος έθιξε στο λόγο του.
Μετά από αυτή την μακρά βαθυστόχαστη εισαγωγή, ο Παύλος άρχισε με το δεύτερο μέρος του κηρύγματος του λέγοντας ότι ο Θεός θα ασκούσε την κρίση του μέσω ενός άνδρα, του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι άγιος και αναμάρτητος, πάνω στον οποίο ο θάνατος δεν είχε καμία δύναμη. Αυτός ο Άνθρωπος Ιησούς είναι ο μόνος που ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς. Είναι ζωντανός και νίκησε την αμαρτία, τον θάνατο και όλους τους πειρασμούς. Επίσης, βίωσε όλα τα ανθρώπινα προβλήματα και τους διαβολικούς πειρασμούς και θριάμβευσε. Γι’ αυτό το λόγο, έχει το δικαίωμα και την εξουσία να κρίνει όλους τους ανθρώπους. Όλη η εξουσία του δόθηκε και στον ουρανό και στη γη. Παρουσιάζοντας τον Χριστό ως Κριτή ήταν η έκτη έννοια στο κήρυγμα του Παύλου στον λόφο του Αρεοπαγίτη.
Το σχέδιο του Χριστού δεν είναι να καταστρέψει ή να κατακάψει τους αμαρτωλούς αλλά να ιδρύσει τη βασιλεία της ειρήνης και να φέρει σωτηρία σε όλους τους ανθρώπους. Η είσοδος στην κυριότητα Του Θεού δεν γίνεται μέσω παιχνιδιών με τις φιλοσοφικές έννοιες αλλά μέσω της πίστης η οποία είναι απόλυτη υποταγή στον Θεό. Ο Χριστός μας βοηθάει σ’ αυτή την πίστη και μας δίνει μια καινούρια διαθήκη που αποτελεί τη μόνη πιθανότητα για να αποφύγουμε την κρίση. Ο Χριστός δε μας ζήτησε να μετανοήσουμε μόνοι μας ή να μεταστραφούμε με τη δύναμη του μυαλού μας αλλά μας βοηθάει στην μετάνοια, την αναγέννηση και την πίστη η οποία δεν είναι ένα απλό πιστεύω αλλά μια προσωπική σχέση με τον ζωντανό Χριστό. Το Άγιο Πνεύμα είναι η δύναμη μας, το οποίο μας χρίζει με πίστη και άγια συμπεριφορά. Η πίστη στον Χριστό ανανεώνει τον άνθρωπο. Γι’ αυτό, δε μπορούμε να πιστεύουμε στους θεούς, στα πνεύματα και στις φιλοσοφίες και την ίδια στιγμή να ακολουθούμε τον Χριστό γιατί η πλήρης υποταγή μας στον Σωτήρα μας αλλάζει σύμφωνα με την εικόνα του. Τώρα παρατήρησες την έβδομη έννοια στο κήρυγμα του Παύλου; Είναι ο Χριστός και όχι η φιλοσοφία που μας δίνει την πίστη ως το δρόμο για την αιώνια σωτηρία.
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να μιμηθείς από τη ζωή του Χριστού είναι η ένδοξη ανάσταση του στην οποία η δύναμη, η αγιότητα και η σοφία του Θεού αποκρυσταλλώθηκαν. Συνέτριψε τον θάνατο ολοκληρωτικά για πάντα. Όλα τα προβλήματα και τα δάκρυα υπερνικήθηκαν στην ανάσταση του. Ο σκοπός της ιστορίας του ανθρώπου δεν είναι ούτε η απαισιοδοξία ως προς την κρίση ούτε η θεώρηση της ζωής σαν να μην έχει νόημα. Δεν πρέπει να ακολουθήσουμε τον ασκητικό στωικισμό αλλά τον δρόμο της αιώνιας ζωής με καθαρότητα, δόξα και χαρά τα οποία λάμπουν στον ορίζοντα του μέλλοντός μας. Στην όγδοη βασική έννοιά του κηρύγματος του, ο Παύλος κάλεσε τους φιλόσοφους να πιστέψουν στον ζωντανό Χριστό, τον Δοτήρα της ζωής, μέσα από τον οποίο φανερώθηκε σε μας η αιώνια ζωή με τη ανάστασή του. Με αυτή την αρχή έδωσε στους ακροατές του ένα ιστορικό σκοπό και πνευματική οργάνωση για να δεχτούν αυτή την Χριστιανική ζωή. Τότε οι φιλόσοφοι γέλασαν γιατί η ανθρώπινη φιλοσοφία τελειώνει με το θάνατο και όλη η ανθρώπινη αντίληψη τελειώνει στην πόρτα που οδηγεί στην αιωνιότητα. Ο ευθύς φιλόσοφος ομολογεί ότι μπορεί μόνο να σκεφτεί μέσα στα όρια των λογικών και πιθανών πραγμάτων. Η ανάσταση του Χριστού είναι αδύνατη και μη πιστευτή στον ανθρώπινη αντίληψη. Οι Αθηναίοι προσβλήθηκαν με τον ανοιγμένο τάφο του Χριστού και οι φιλοσοφίες τους αφορούσαν την φαντασία και τα όρια του μυαλού, την αμφιβολία για το τι υπάρχει πέρα από το θάνατο και την απόλυτη έλλειψη πίστης. Ο Παύλος είπε με ειλικρίνεια στις επιστολές του ότι κανείς δε θα μπορούσε να αναγνωρίσει την θεότητα του Ιησού Χριστού χωρίς το Άγιο Πνεύμα. Έτσι, εκείνος που κρατιέται ακόμη από το δικό του πνεύμα δεν είναι έτοιμος για να κατοικήσει το Πνεύμα του Θεού μέσα του.
Ήταν ένα πικρό χτύπημα στον Παύλο όταν οι εκλεκτοί των φιλοσόφων και οι μαθητές τους από όλο τον κόσμο τον γελοιοποίησαν δημόσια ή γύρισαν την πλάτη τους σ’ αυτόν λέγοντας περιπαιχτικά: «Θέλουμε να ξανακούσουμε να μιλάς γι’ αυτό.» Στην πραγματικότητα, δεν άκουσαν τον λόγο του Θεού ποτέ ξανά επειδή ο Παύλος έφυγε από την πόλη ήσυχα και με θλίψη. Η αλαζονεία των φιλοσόφων σε εκείνο το μέρος τους προκατέλαβε ενάντια στη σωτηρία του Χριστού. Στην Α’ Επιστολή του προς Κορινθίους (1:12- 2:15) ο Παύλος ξεκαθαρίζει με αποφασιστική οξύτητα τη διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και πίστης. Δε μπορείς να καταλάβεις τις εμπειρίες του Παύλου στην Αθήνα εκτός αν εμβαθύνεις στο κείμενο της Πρώτης Επιστολής προς Κορινθίους που αναφέρθηκε πιο πάνω.
Ωστόσο, η μαρτυρία για την ενότητα του Θεού, του Μεγάλου Δημιουργού, το κάλεσμα για μετάνοια πριν την κρίση του Θεού, και η προσφορά να πιστέψει κανείς στον σταυρωμένο Χριστό δεν παρέμειναν χωρίς καρπούς επειδή μερικοί ακολούθησαν τον Παύλο, ομολογώντας πίστη στον Χριστό και αλλάζοντας τη διάνοιά τους μέσω εκείνου, πιστεύοντας στην αιώνια ζωή. Ένας από τους πιστούς ήταν μέλος του ίδιου του Άρειου Πάγου. Μια άλλη πιστή ήταν μια αξιοσέβαστη γυναίκα. Ωστόσο, υπήρχαν λίγοι αναγεννημένοι στην Αθήνα. Γι’ αυτό το λόγο, εκεί στο μέσον της αλαζονείας των τυφλών φιλοσόφων δημιουργήθηκε μια μικρή, κατώτερη των περιστάσεων εκκλησία που υπήρχε μέσα από την πληρότητα της ζωής του Χριστού που αναστήθηκε από τους νεκρούς.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω άγιε Θεέ, σε λατρεύουμε γιατί η βασιλεία σου δεν είναι χτισμένη πάνω στην τήρηση του νόμου ή στην αναγνώριση των διαφορετικών φιλοσοφιών αλλά στην πίστη στον Υιό σου, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος μας απελευθέρωσε από τον φόβο της κρίσης και μας έφερε στην χαρά της αιώνιας ζωής.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Ποιος είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε την κρίση του Θεού την Έσχατη Μέρα;