Previous Lesson -- Next Lesson
a) Jezusi dhe vëllezërit e tij (Gjoni 7:1-13)
GJONI 7:1-5
1 Pas kësaj Jezusi përshkoi Galilenë; ai nuk donte të shkonte nëpër Jude, sepse Judenjtë kërkonin ta vrisnin. 2 Tani Festa e Tabernakujve të Judenjve ishte afër. 3 Atëherë vëllezërit e tij i thanë: "Largohu nga këtu dhe shko në Jude, që dishepujt e tu të shohin veprat që po bën. 4 sepse askush nuk punon në fshehtësi, nëse kërkon të njihet haptas; nëse i bën këto gjëra, tregohu. ndaj botës”. 5 Sepse as vëllezërit e tij nuk besuan në të.
Turmat u mahnitën nga dëshmia e Jezusit për lavdinë e tij. Disa nga miqtë e tij u ndanë me të në Jeruzalem, ndërsa shumë nga ndjekësit e lanë në Galile. Mendjengushtët në kryeqytet nuk do ta besonin se ky i ri është ringjallësi i të vdekurve dhe gjykatësi i botës, ndërsa të devotshmit e Galilesë ishin të neveritur me faktin se ngrënia e mishit dhe pirja e gjakut të tij ishin jetësore. Ata nuk arritën të kuptonin se këto ishin simbole të Darkës së Zotit.
Në Jeruzalem, disa anëtarë të Këshillit të Lartë vendosën ta vrisnin Jezusin. Ata dërguan urdhrin për arrestimin e tij dhe kërcënuan besimtarët hebrenj me dëbim nga sinagoga dhe përjashtim nga bekimi i Zotit, nëse do të vazhdonin të ndiqnin Jezusin. Spiunët e dërguar nga Këshilli endeshin nëpër Galile e filluan të kërkonin dhe të pyesnin për Jezusin. Nuk është çudi që turmat u tërhoqën prej tij, sepse zgjedhja e tyre ishte persekutimi nga udhëheqësit e kombit ose një shpëtim i papërkufizuar që gjendej te Jezusi. Ata zgjodhën momentin në vend të së ardhmes, duke preferuar sigurinë e tyre ndaj dhuratës së Zotit.
Vëllezërit e Jezusit kishin frikë nga perspektiva e përjashtimit nga jeta shoqërore e kombit të tyre. Kështu ata u ndanë prej tij publikisht, që të mos ndaloheshin nga sinagogat judaike (Marku 6:3). Më tej, ata i kërkuan që të largohej nga Galilea, për të hequr përgjegjësinë e tyre për të, ndoshta për ta detyruar dorën e tij të zbulonte lavdinë e tij në Jeruzalem. Duke jetuar me të për vite të tëra, ata nuk do të besonin në hyjninë e tij, duke e llogaritur dashurinë dhe mirësinë e tij si çështje të zakonshme. Mjerisht, shumë besimtarë janë të kënaqur të respektojnë Jezusin për dashurinë e tij, pa e kuptuar të vërtetën e tij.
Vëllezërit e Jezusit panë mrekullitë e tij. Pavarësisht kësaj, ata nuk besonin se ai ishte Mesia që po vinte, të cilit çdo gju do t’i përkulej. Ata u ndjenë keq për rënien e lëvizjes së tij dhe largimin e turmave prej tij. Ata e tunduan Jezusin siç kishte bërë Satani më parë në shkretëtirë, kur ai propozoi që Jezusi të tregonte lavdinë e tij në tempull përpara adhuruesve, për t'i fituar ata me një gjest dramatik. Jezusi nuk kishte dashuri për madhështinë, ai zgjodhi përulësinë dhe dobësinë e natyrës njerëzore, duke mos dëshiruar fitimin e të konvertuarve me plane madhështore.
GJONI 7:6-9
6 Jezusi u tha atyre: ''Nuk ka ardhur ende koha ime, por koha juaj është gjithmonë gati. 7 Bota nuk mund t'ju urrejë juve, por mua më urren mua, sepse unë dëshmoj se veprat e saj janë të liga. 8 Shkoni vetë në festë; nuk po ngjitem në këtë festë, sepse koha ime nuk ka ardhur ende plotësisht". 9 Kështu, duke thënë, mbeti në Galile.
Njerëzit janë krenarë, sepse shpirti i djallit i ka korruptuar. Krenaria është simtomë e sëmundjes së shpirtit dhe shenjë e sëmundjes psikologjike. Në të vërtetë, të gjithë në dallim nga Zoti janë të vegjël, të dobët dhe të destinuar të vdesin. Përpiqen të mbulojnë dobësinë e tyre me veshje të shkëlqyera. Njeriu krenar e imagjinon veten si një mini-zot, i cili mund të bëjë çfarë të dojë ose asgjë. Ai planifikon ditët dhe rrugët e tij duke injoruar Perëndinë. Nga natyra, ai bëhet një rebel kundër Krijuesit. Njeriu e do veten, jo Zotin; lavdëron emrin e tij, por nuk madhëron emrin e Atit qiellor.
Jo vetëm mendimet dhe qëllimet e njerëzve janë të liga, por edhe veprat e tyre në tërësi. Sepse kush jeton pa Perëndinë e tij, jeton kundër tij. Shumica e shpikjeve dhe zbulimeve në shkencë, si dhe parimet politike dhe sistemet filozofike kanë të bëjnë me sferën e mëkatit. Në to janë farat e vdekjes.
Krishti tregoi se bota e urrente atë. Ai erdhi për të mos bërë atë që i pëlqente. Ai është një me Atin dhe punon në bashkësi me Të. Edhe njerëzit e devotshëm e panë si pengesë, sepse dashuria që ai lavdëron nuk është legaliste, por hyjnore. Ata e urrenin, sepse prania e tij shfuqizoi pretendimin për vetë-drejtësi.
Vëllezërit e Krishtit e hodhën poshtë Frymën e Shenjtë, përkundrazi u mbushën me një frymë prej botës dhe kështu u pajtuan në parim me farisenjtë. Mungesa e besimit të tyre vërtetoi se Fryma e dashurisë së Perëndisë nuk ishte në ta; përkundrazi ata udhëhiqeshin nga një frymë tjetër, një frymë që krenohet dhe rebelohet kundër Perëndisë. Ata e mashtruan veten, duke besuar në vlerën e veprave të tyre të mira.
GJONI 7:10-13
10 Por, pasi vëllezërit e tij u ngjitën në festë, u ngjit edhe ai, jo publikisht, por privatisht. 11 Judenjtë e kërkonin në festë dhe thoshnin: Ku është ai?. 12 Dhe midis popullit u bë shumë pëshpëritje për të. Ndërsa disa thoshin: “Ai është njeri i mirë”, të tjerë thoshin: “Jo, ai po e mashtron popullin”. 13 Por, nga frika e Judenjve, askush nuk foli hapur për të.
Çdo vit hebrenjtë festojnë me gëzim festën e Tabernakujve. Nga degët e pemëve ata bëjnë harqe për t'u mbështetur, ose mbi çatitë e shtëpive ose buzë rrugës. Njerëzit vizitojnë njëri-tjetrin dhe shijojnë ushqime të shijshme. Kjo është një festë falënderimi ndaj Zotit që u dha atyre të korra të bollshme. Këto harqe dhe tenda u kujtonin atyre kalimin e tyre nëpër shkretëtirë: ata nuk kishin asnjë qytet të qëndrueshëm në tokë.
Jezusi nuk u ndal në gëzimet e festës, sepse ai po persekutohej bashkë me dishepujt e tij. Ai i la vëllezërit e tij të largoheshin. Më vonë ai shkoi në Jeruzalem dhe i dha lamtumirën Galilesë, shtëpisë së tij tokësore. Kishte ardhur momenti vendimtar, kulmi i historisë – vdekja e tij për shpëtimin tonë nga zemërimi hyjnor.
Judenjtë kishin mendime të ndryshme për Jezusin. Disa e konsideronin atë si të ardhur nga Perëndia, një njeri të mirë dhe një reformues. Të tjerët e panë atë si një që e udhëhiqte popullin larg nga rruga e drejtë dhe që meritonte vdekjen; prania e të cilit do të sillte mbi ta zemërimin e Zotit dhe do të prishte festat e tyre. Sinedri kishte lëshuar urdhrin dhe ia kishte transmetuar popullit, duke shpresuar se ndjekësit e tij do të hezitonin ta ndiqnin. Pas kësaj, askush nuk guxoi të fliste hapur për Jezusin.
LUTJE: Zoti Jezus, ne të falënderojmë për përulësinë dhe bindjen tënde ndaj Perëndisë. Na çliro nga qëndrimet e kësaj bote, që Shpirti yt të na mbushë. Na ruaj nga rrugët e liga dhe na shëro në brendësi, për të të shërbyer siç e meriton.
PYETJA:
- Pse bota e urren Jezusin?