Previous Lesson -- Next Lesson
3. Judenjtë sulmojnë Palin dhe ushtarët romakë e mbrojnë (Veprat 21:27-40)
VEPRAT 21:27-40
27 Dhe kur po mbaruan të shtatë ditët, Judenjtë nga Azia, kur e panë në tempull, nxitën gjithë turmën dhe vunë duart mbi të, 28 duke thirrur: "Burra të Izraelit, ndihmoni! Ky është njeriu që i mëson të gjithë njerëzit kudo kundër popullit, ligjit dhe këtij vendi; dhe për më tepër ai solli edhe grekë në tempull dhe e ndoti këtë vend të shenjtë.” 29 (Sepse kishin parë më parë në qytet Trofimin Efesianin me të, të cilin mendonin se Pali e kishte futur në tempull.) 30 Dhe gjithë qyteti u trondit; Dhe njerëzit vrapuan bashkë, e kapën Palin dhe e tërhoqën zvarrë jashtë tempullit; dhe menjëherë dyert u mbyllën. 31 Tani, ndërsa kërkonin ta vrisnin, komandanti i garnizonit i erdhi lajmi se gjithë Jeruzalemi ishte në trazira. 32 Ai mori menjëherë ushtarë dhe centurionë dhe vrapoi drejt tyre. Dhe, kur panë komandantin dhe ushtarët, pushuan së rrahuri Palin. 33 Atëherë komandanti iu afrua, e mori dhe urdhëroi ta lidhnin me dy zinxhirë; dhe pyeti se kush ishte dhe çfarë kishte bërë. 34 Dhe disa nga turma bërtisnin një gjë dhe të tjerët një tjetër. Kështu, kur nuk mundi të zbulonte të vërtetën për shkak të trazirave, urdhëroi që ta çonin në kazermë. 35 Kur arriti te shkallët, ushtarët duhej ta mbanin për shkak të dhunës së turmës. 36Sepse turma e popullit e ndiqte duke bërtitur: "Largoje!". 37 Atëherë, ndërsa Pali do ta çonin në kazermë, i tha komandantit: "A mund të të flas?". Ai u përgjigj: “A mund të flasësh greqisht? 38 A nuk je ti ai egjiptian që disa kohë më parë nxiti një rebelim dhe i çoi katër mijë vrasësit në shkretëtirë?”. 39 Por Pali tha: ''Unë jam një Jude nga Tarsusi i Kilikisë, qytetar i një qyteti të padobishëm; dhe unë ju lutem, më lejoni të flas me popullin.” 40 Dhe, mbasi e lejoi, Pali u ndal mbi shkallët dhe i bëri shenjë me dorë popullit. Dhe kur u bë një heshtje e madhe, ai u foli atyre në gjuhën hebraike, duke thënë:
A e kuptuat përulësinë dhe dashurinë e Palit? Ai erdhi në Jeruzalem si një gjeneral i një ushtrie të madhe që kishte fituar shumë beteja dhe kishte ardhur me fitime të konsiderueshme. Vëllezërit që nuk u larguan nga atdheu i kërkuan që të harronte të gjitha përpjekjet e tij dhe ringjalljen kishtare që kishte krijuar në botë dhe të bëhej shërbëtor i katër personave të mbyllur dhe të mbetur. Pali e mohoi veten, duke u përpjekur të harronte triumfet e tij dhe duke iu nënshtruar zgjedhës së skllavërisë së ligjit. Ai pagoi për katër të varfërit që kishin marrë një betim çmimin e ofertave të tyre dhe përfundoi detyrën e dashurisë që të mos bëhej pengesë përpara vëllezërve, por të mbetej një shërbëtor i të varfërve në shpirt. Si i tillë ai përmbushi urdhrin e dashurisë, të cilin ai u kërkoi kishave ta përmbushnin që uniteti të mos ndahej midis vëllezërve.
Kur mbaruan ditët e pastrimit, disa nga judenjtë që u kthyen në Jeruzalem nga provinca e Azisë dhe nga qyteti i Efesit, panë Palin dhe Trofim johebreun e kthyer në besim duke ecur dhe përqafuar njëri-tjetrin në tregun e Jeruzalemit. E panë edhe një herë vetëm në oborrin e tempullit. Duke menduar se Pali e kishte marrë atë johebre në tempull, ata u zemëruan dhe bërtitën me zë të lartë: “Ndihmë! Ndihmë! Ky njeri shkatërron fenë tonë dhe i mëson të papastërve të hyjnë në shoqërinë e Perëndisë pa rrethprerje, pa pelegrinazh në tempull dhe pa respektuar ligjin. Ai është në kundërshtim me Zotin. Ndajeni menjëherë nga ju këtë mashtrues dhe shkatërrojeni menjëherë.”
Hutimi u përhap në të gjithë turmat, sepse ai që përdhos tempullin dhe ndot vendin e shenjtë, sjell zemërimin e Perëndisë mbi qytetin dhe bëhet armiku i parë i vendit. Ndotja e vendit të shenjtë e lëvizi qytetin nga themelet e tij. Njerëzit u mblodhën në të gjithë aleatët dhe shtëpitë, e kapën Palin dhe e tërhoqën zvarrë pas vetes. Në përputhje me zakonin, ata nuk e derdhën gjakun e tij brenda vendit të shenjtë. Dhe kur britmat u bënë jashtë tempullit, rojet e tempullit mbyllën dyert e tij për të ruajtur shenjtërinë dhe qetësinë e tij.
Tani jashtë tempullit, turma e rrahu dhunshëm Palin. Ata e goditën me shuplakë dhe e shkelmuan duke u përpjekur ta vrisnin. Ka të ngjarë që Pali të mendonte në atë kohë për Stefanin që u vra me gurë një çerek shekulli më parë, kur ky martir dha frymën e fundit nën një shi gurësh. Në atë kohë Pali ishte i ri dhe ishte i kënaqur kur pa atë tragjedi. Tani, ai është nën të njëjtën mundim dhe fjalët e Krishtit u bënë të vërteta edhe një herë për Jeruzalemin dhe padrejtësinë e tij: "O Jerusalem, Jerusalem, ai që vret profetët dhe vret me gurë ata që janë dërguar tek ajo!"
Mjerisht! Asnjë nga ato dhjetë mijë e turma besimtarësh me origjinë hebreje, për të cilët Jakovi i tha Palit, nuk duket se e ndihmon atë në nevojën e tij. Ndoshta disa prej tyre u gëzuan që i mbaruan jetën këtij grindavec. Por Jezusi kishte një plan tjetër me shërbëtorin e tij, ora e të cilit nuk kishte ardhur ende. Zoti nuk dërgoi një engjëll në shkëlqimin e lavdisë së tij, por përdori një komandant që kishte nën vete 1000 ushtarë. Ky komandant zbriti me vrap me disa oficerë dhe ushtarë në vendin e ngjarjes, sepse i gjithë qyteti ishte i hutuar nga ky problem i tmerrshëm. Ai donte të shtypte dhe të shtypte kryengritjen në fillim. Judenjtë e zellshëm e të ligj, kur panë kryekapitenin me ushtarët, u trembën dhe pushuan së rrahuri Palin, gjë që i dha komandantit mundësinë ta arrestonte. Ai urdhëroi që ta lidhnin si kriminel për ta shpëtuar nga turmat. Komandanti pyeti disa persona për arsyen e zhurmës, por nuk mundi të merrte vesh se çfarë kishte ndodhur nga zhurma dhe të bërtiturat. Dhe kur ai urdhëroi njerëzit e tij që ta çonin të burgosurin në fortesë, judenjtë e zemëruar bërtitën sepse ai shpëtoi nga duart e tyre. Kur Pali erdhi në shkallët që të çonin në kështjellë, ushtarët u detyruan ta merrnin në krahë dhe ta mbanin që të mos vritej nga turma. Ndoshta ai nuk mund të ngrihej në shkallët për shkak të plagëve. Turmat bërtitën, siç kishin bërtitur kundër Krishtit: Merreni! Vriteni atë! Vriteni menjëherë!”
Në derën e kullës së Antonia-s që shihte tempullin, Pali i kërkoi komandantit në greqisht elokuente, me shumë butësi dhe nderim ta dëgjonte, duke i sqaruar se ai nuk ishte profeti i rremë i Egjiptit që mashtroi katër mijë. dhe i çoi përtej malit të Ullinjve në shkretëtirë për t'u takuar me Krishtin që po vinte, që ai të mund ta përdorte këtë ushtri për të çliruar vendin nga romakët. Jo! Por ai ishte një njeri i sjellshëm dhe jo rebel. Ai vinte nga një qytet i respektuar romak. Në këtë përgjigje, ai dëshmoi gjakftohtësinë e tij edhe pse ishte në prag të vdekjes, me plagët që i rridhnin gjak.
Komandanti e plotësoi kërkesën e tij dhe i dha leje të fliste me turmën që të mund të zbulonte përmes adresës së tij arsyen e armiqësisë midis tij dhe njerëzve të tërbuar. Pali qëndroi në krye të shkallëve sikur të ishte në një foltore. Ai bëri shenjë me dorë për njerëzit e mbushur me njerëz dhe filloi të fliste me bashkatdhetarët e tij. Ai nuk do të gjente kurrë një rast kaq të çmuar për t'iu drejtuar turmave të judenjve nëse nuk do të ishte akuzuar për ndotjen e tempullit. Jezusi përdori vuajtjet e shërbëtorit të tij për të dhënë një predikim pendimi të madh për popullin hebre. U bë një heshtje e madhe midis njerëzve të pakënaqur që ishin të vëmendshëm për të dëgjuar thëniet e mashtruesit. Ata dëgjuan me vëmendje dhe kuptuan çdo fjalë nga goja e Palit.
LUTJE: O Zot Jezu Krisht, ti ke vuajtur për ne dhe apostujt e tu kanë përjetuar dhimbje, vuajtje dhe turp për emrin tënd. Na mëso si të sillemi në praninë tënde dhe na jep të jemi besnikë ndaj emrit tënd. U bë vullneti yt në jetën tonë që shumë njerëz të mund ta dëgjojnë Ungjillin tënd.
PYETJA:
- Pse judenjtë donin të vrisnin Palin?