Previous Lesson -- Next Lesson
a) Jezusi e udhëheq tradhtarin drejt pendimit (Gjoni 4:1-26)
GJONI 4:1-6
1 Tani, kur Zoti e kuptoi që farisenjtë kishin dëgjuar se Jezusi po bënte dhe po pagëzonte më shumë dishepuj se Gjoni, 2 (edhe pse vetë Jezusi nuk pagëzoi, por vetëm dishepujt e Tij); 3 Ai la Judenë dhe shkoi përsëri në Galile. 4 Por duhej të kalonte nëpër Samari. 5 Kështu ai arriti në një qytet të Samarisë, të quajtur Sihar, afër arës që Jakobi i kishte dhënë Jozefit, birit të tij. 6 Pusi i Jakobit ishte aty dhe Jezusi, i lodhur nga udhëtimi i tij, u ul pranë pusit. Ishte rreth orës së gjashtë.
Ungjilltari e quan Jezusin ‘Zot’, Ai që mbretëron si Mbret i përjetshëm në histori. Ai ndëshkon dhe tregon hir. Ai udhëzon dhe gjykon. Ai e pa lavdinë e tij dhe e nderon me këtë titull madhështie.
Farisenjtë kishin filluar të mobilizoheshin, gati për betejë. Predikimi i Krishtit në Jude ishte një sukses i shkëlqyer. Ai i thërriste njerëzit të pendoheshin, duke rrëfyer mëkatet e tyre, si Pagëzori. Ishte sikur të kishte marrë këtë në ngarkim nga Pagëzori (megjithëse ai nuk pagëzoi vetë, por ua la këtë dishepujve të tij, pasi ata kishin ardhur nga rrethi i Gjonit). Jezusi mësoi se pagëzimi në ujë nuk ishte gjë tjetër veçse një simbol për pagëzimin me Frymë. Megjithatë ora e tij nuk kishte ardhur ende dhe ai vetë nuk pagëzoi.
Kur kundërshtimi i farisenjve u shtua, Jezui u largua nga veriu. Ai po jetonte sipas planit të Atit të tij. Nuk kishte ardhur koha e konfliktit të hapur me këta legalistë. Jezusi preferoi të udhëtonte përmes vendit malor dhe të hynte në Samari, duke marrë rrugën e shkurtër për në Galile.
Këta samaritanë nuk ishin një grup i njohur në Dhjatën e Vjetër, pasi ishin një turmë e përzier me pak gjak izraelit. Kur asirianët pushtuan Samarinë në 722 para Krishtit dhe mërguan shumicën e farës së Abrahamit në Mesopotami, ata vendosën grupe të tjera në Samari. Kështu ndodhi përzierja, e cila çoi gjithashtu në një shkrirje besimesh.
Jezusi erdhi në Sihar afër Sikemit, qendra e Patriarkëve origjinalë. Ishte gjithashtu vendi i besëlidhjes së Jozueut me popullin dhe Perëndinë (Zanafilla 12:6 dhe Jozueu 8:30–35). Aty afër ishte një pus i lashtë, që supozohej se ishte i Jakobit (Zanafilla 33:19). Eshtrat e Jozefit u varrosën diku afër Nablusit (Jozueu 24:32). Kjo zonë u bë një fokus historik në Dhjatën e Vjetër.
Jezusi u ul pranë pusit, i lodhur nga udhëtimi i gjatë dhe vapa e mesditës. Ai ishte një njeri i vërtetë, i lodhur dhe i etur, jo një fantazmë apo një hyjni nga qielli - një njeri me të gjitha tiparet e dobësisë njerëzore.
GJONI 4:7-15
7 Një grua nga Samaria erdhi për të nxjerrë ujë. Jezusi i tha: "Më jep të pi". 8 Sepse dishepujt e tij kishin shkuar në qytet për të blerë ushqime. 9 Gruaja samaritane i tha: "Si vallë ti, Jude, kërkon të pish nga unë, grua nga Samaria?". Sepse judenjtë nuk shoqërohen me samaritanët. 10 Jezusi iu përgjigj: "Po ta njihje dhuratën e Perëndisë dhe se kush po të thotë: "Më jep të pi", do t'i kishe kërkuar dhe ai do të të jepte ujë të gjallë". 11 Gruaja i tha: "Zot, ti nuk ke as kovë për të nxjerrë dhe pusi është i thellë; nga e merr pra atë ujë të gjallë? 12 A je më i madh se ati ynë Jakobi që na dha pusin dhe piu prej tij ai vetë, bijtë e tij dhe bagëtitë e tij?" 13 Jezusi i tha: "Kushdo që pi nga ky ujë do të ketë përsëri etje, 14 por kushdo që pi nga uji që do t'i jap unë nuk do të ketë më kurrë etje; uji që do t'i jap unë do të bëhet në të një burim uji që gufon në jetën e përjetshme”. 15 Gruaja i tha: "Zot, më jep këtë ujë që të mos kem etje dhe të mos vij këtu të nxjerr ujë".
Ndërsa Jezusi po qëndronte pranë pusit, një grua samaritane u afrua për të nxjerrë ujë. Ajo nuk vinte në mëngjes apo në mbrëmje si gratë e tjera, por në mesditë. Ajo nuk dëshironte të takonte askënd; me famën e saj të keqe ajo përbuzej nga të gjithë kudo që shkonte. Jezusi mund ta dallonte zemrën e saj të trazuar nga larg dhe ndjeu etjen e saj për pastrim. Ai vendosi ta ndihmonte; Ai nuk i përmendi Dhjetë Urdhërimet, as nuk e qortoi, përkundrazi ai thjesht kërkoi të pijë; ai e konsideroi atë si dikë të denjë për t'i ofruar atij një pije. Por kur e njohu atë si hebre, ajo hezitoi. Sepse kishte një hendek midis popullit të saj dhe të tij. Në masën që asnjëra palë nuk do të prekte enët e tjetrës nga frika e ndotjes. Jezusi, megjithatë, u soll sikur nuk kishte asnjë pengesë rituale mes tyre, duke e nderuar atë me kërkesën e tij.
Qëllimi i Krishtit ishte të ngjallte një uri për Perëndinë tek kjo mëkatare. Pasi vendi ishte një pus, ishte me vend të flitej për ujin. Kjo zgjoi tek gruaja një dëshirë për dhuratën e Perëndisë. Ai vuri para saj dashurinë e Perëndisë si një synim. Nuk ishte gjykimi që e priste për humbje, por ishte dhurata e Perëndisë e përgatitur për të në hir. Çfarë mrekullie madhështore.
Hiri nuk vjen spontanisht nga era, por vjen vetëm në Personin e Jezusit. Ai është dhënësi i talenteve dhe i hirit hyjnor. Megjithatë gruaja e shihte atë si një burrë të zakonshëm. Lavdia e Krishtit ishte ende e fshehur nga sytë e saj, por dashuria e tij e pastër shkëlqeu qartë para saj. Ai i tha asaj se uji i gjallë ishte pronë e tij. Pija qiellore që ai ofron shuan etjen e shpirtit. Të gjithë njerëzit dëshirojnë dashurinë dhe të vërtetën dhe dëshirojnë të kthehen tek Perëndia. Ai që vjen te Jezusi e shuan etjen.
Jezusi u ofron dhuratën e Perëndisë atyre që e kërkojnë atë. Ne duhet të rrëfejmë nevojën tonë, ashtu siç shprehu Jezusi nevojën e tij për ujë. Kushdo që nuk do të ulë kokën dhe nuk do të kërkojë, nuk do të marrë ujin qiellor të ofruar falas.
Gruaja nuk arriti ta kuptonte Jezusin. Ajo u përgjigj në mënyrë praktike: "Ti nuk ke enë për të nxjerrë ujë dhe pusi është i thellë, kështu që si mund të më japësh ujë?" Në të njëjtën kohë, ajo ishte e hutuar ndërsa përjetoi mirësinë dhe dashurinë e Jezusit. Ndryshe nga fqinjët e saj, ai nuk e përçmonte atë. Ai ishte larg saj nga madhështia, por e donte në shenjtërinë e tij. Ajo kurrë nuk kishte takuar një njeri kaq të pastër sa ai. Atëherë ajo e pyeti: "A je më i madh se ati ynë Jakobi? A ke ndërmend të bësh një mrekulli dhe të na japësh një pus të ri?".
Jezusi iu përgjigj duke shpjeguar se ai nuk kishte në mendje ujin tokësor, pasi kushdo që e shuan etjen e tij trupërisht me ujë natyral, do të ketë përsëri etje. Trupi thjesht thith ujin dhe e eleminon atë.
Megjithatë, Jezusi na jep ujë të gjallë dhe shuan çdo etje shpirtërore. Të krishterët kërkojnë Zotin dhe e gjejnë Atë. Ata nuk janë filozofë që reflektojnë mbi të vërtetën pa e arritur atë. Zoti i ka gjetur; ata e njohin Atë në thelb. Dashuria e tij na mjafton gjithmonë. Zbulesa e tij nuk bëhet kurrë e lodhshme apo e vjetëruar, por gjithnjë e më shumë gufon, e përtërirë çdo ditë njohuria e qartë dhe freskuese e Perëndisë nuk është thjesht një mendim, por fuqi, jetë, dritë dhe paqe. Fryma e Shenjtë është dhurata e Perëndisë e ujit qiellor.
Tre herë Jezusi përsërit pohimin se vetëm ai është dhënësi i ujit të gjallë. Asnjë fe apo parti, asnjë farefisni apo miqësi nuk mund të shuajë etjen e shpirtit tuaj, vetëm Jezusi, Shpëtimtari juaj.
Kushdo që merr dhuratën e Perëndisë transformohet. I eturi bëhet një burim uji që vërshon për të bekuar të tjerët, duke u dhënë atyre hir, gëzim dhe dashuri me frytet e tjera të Frymës së Shenjtë. Duke qëndruar në Krishtin, ne marrim hir mbi hir, duke u bërë vetë dhurata e Perëndisë për shumë njerëz.
Gruaja ndjeu se Jezusi ishte i sinqertë në bisedën e tij me të dhe jo një magjistar. Ajo i kërkoi atij ujin e gjallë. Ajo rrëfeu nevojën e saj, por vazhdoi të mendonte se Jezusi po fliste ende për ujin tokësor. Ajo imagjinonte se duke marrë atë ujë, nuk do të kishte më nevojë ta mbante shtëmbën e ujit mbi kokë dhe të përzihej me ata që e përbuznin.
LUTJE: Zoti Jezus, dhënësi i ujit të gjallë. Shuaj etjen tonë për dije dhe dashuri. Na fal korrupsionin; na pastro nga çdo njollë, që Fryma e Shenjtë të zbresë mbi ne dhe të qëndrojë me ne përgjithmonë. U bëfshim burime uji, që shumë të pijnë nga vërshimi i Shpirtit tënd, i derdhur në zemrat tona. Na mëso butësinë, lutjen, dashurinë dhe besimin.
PYETJA:
- Cila është dhurata që na jep Jezusi? Cilat janë cilësitë e saj?