Previous Lesson -- Next Lesson
a) Jezusi e udhëheq tradhtarin drejt pendimit (Gjoni 4:1-26)
GJONI 4:16-24
16 Jezusi i tha: "Shko, thirre burrin tënd dhe eja këtu". 17 Gruaja iu përgjigj: Nuk kam burrë. Jezusi i tha: "Ke të drejtë që thua: "Unë nuk kam burrë", 18 sepse ti ke pasur pesë burra dhe ai që ke tani nuk është burri yt; për këtë ke thënë të vërtetën". 19 Gruaja i tha: Zot, unë e kuptoj që ti je një profet. 20 Etërit tanë adhuronin në këtë mal dhe ti thua se në Jeruzalem është vendi ku duhet të adhurojnë njerëzit. 21 Jezusi i tha: ''O grua, më beso, po vjen ora kur as në këtë mal, as në Jeruzalem nuk do të adhuroni Atin. 22 Ti adhuron atë që nuk njeh, ne adhurojmë atë që njohim, sepse shpëtimi vjen nga Judenjtë. 23 Por po vjen ora dhe tani ka ardhur, kur adhuruesit e vërtetë do ta adhurojnë Atin në Frymë dhe në të vërtetën, sepse të tillë janë adhuruesit që kërkon Ati. 24 Perëndia është Frymë dhe ata që e adhurojnë duhet ta adhurojnë në shpirt dhe në të vërtetën”.
Pasi Jezusi ngjalli tek gruaja etjen për ujë të gjallë dhe ia plotësoi dëshirën për dhuratën e Zotit, ai i tregoi asaj pengesën që e pengonte ta pranonte këtë dhuratë - mëkati i saj. Ai nuk e akuzoi ashpër duke i thënë: “Ti je një shkelëse e kurorës bashkëshortore”, por me butësi i kërkoi që ta thërriste burrin e saj tek ai. Kjo kërkesë goditi një akord të dhimbshëm në të. Si të gjitha gratë, ajo dëshironte shumë mbrojtjen dhe kujdesin e një burri. Por ishte e vetmuar dhe e përbuzur dhe nuk dëshironte t'ia tregonte Jezusit turpin e saj. Kështu u mbrojt duke thënë: "Unë nuk kam burrë".
Jezusi konfirmoi deklarimin e tij se ishte e vërteta, pasi i njeh të gjitha sekretet. Ai e dinte se ajo ishte e braktisur, e vetme, duke kërkuar dashurinë përmes epshit, duke rënë nga një mëkat në tjetrin.
Çdo veprim kurorëshkelës është një fatkeqësi, duke shtrembëruar ndërgjegjen dhe duke i sëmurë ndjenjat tona të brendshme, e dukshme tek gratë. Një grua ka ende mall për burrin e saj edhe pas kësaj ndarjeje, në ankth për ribashkim dhe mirëkuptim.
Tani ajo e kuptoi se Jezusi nuk ishte njeri i zakonshëm; ai ishte një pasqyrë profetike. Thellë brenda saj ajo e dinte se vetëm Zoti mund ta ndihmonte. Por ku mund ta gjente ajo? Me çfarë mjetesh? Lutja dhe rituali ishin bërë të huaja për të. Për vite me radhë ajo nuk kishte marrë pjesë në asnjë shërbesë fetare dhe megjithatë dëshironte me zjarr çlirimin dhe paqen me Perëndinë.
Pasi Jezusi kishte ngjallur tek ajo një etje për pastrim, ai e udhëhoqi për të kuptuar se vendi për adhurim nuk ishte çështja jetike, përkundrazi ishte Personi që duhej adhuruar. Ai shpalli se Perëndia ishte Ati qiellor. Kështu ai i dhuroi asaj shpëtimin e tij në thelbin e njohjes së Zotit. Ai përdori termin kyç "Ati" tri herë. Nuk është gjenialiteti apo devotshmëria që krijon njohjen e Zotit, por vetëm besimi në Krishtin. Jezusi e bëri të qartë se jo çdo perëndi e meritonte titullin e Atit. Samaritanët adhuronin perëndi të ndryshme. Ndërsa judenjtë e dinin se kush ishte Zoti, i cili ishte shfaqur në histori dhe premtoi se nga shtëpia e Davidit do të shfaqej një Shpëtimtar për botën. Feja biblike do të bëhej mbarëbotërore. Që atëherë, adhurimi i Perëndisë u çlirua nga lidhjet me një tempull të caktuar. Besimtarët do të ishin Tempulli i Perëndisë, me Frymën që banonte në ta; e gjithë jeta e tyre po bëhej adhurimi i lavdisë së Perëndisë. Shpengimi i Krishtit do të bëhej veçantia e tyre, ndërsa ata hynë në pafundësinë e dashurisë së Tij. Ata kanë zgjedhur një jetë që është e drejtë, e ndershme, e pastër në fuqinë e Tij. Ati i tyre qiellor i ka ripërtërirë. Adhurimi i tyre i përzemërt është plot lavdërime. Perëndia kënaqet kur fëmijët e Tij i drejtohen Atij në mënyrë spontane, me falënderim dhe përkushtim si "Ati ynë qiellor".
Zoti është Frymë, jo një idhull apo fantazmë. Ai është Ati ynë dhe ne e njohim Frymën e Tij. Ai e njeh dobësinë tonë dhe paaftësinë tonë për t'iu afruar Atij. Ai erdhi tek ne në Birin, na pastroi me flijimin e Tij për të marrë Frymën e Tij. Perëndia dëshiron të ketë shumë fëmijë; vetëm fëmijët e Tij mund të ofrojnë adhurim të vërtetë në frymë dhe të vërtetë. Ne i lutemi Atit të na mbushë me Frymën e Tij, të vërtetën dhe hirin e Tij, në mënyrë që jeta jonë të bëhet një përgjigje ndaj dashurisë së Tij.
Askush nuk mund ta adhurojë Perëndinë siç duhet, kështu që Jezusi na dha dhuratën e Frymës. Në Të ne bëhemi lutës besnikë, shërbëtorë të gëzuar dhe dëshmitarë të guximshëm. Atëherë jeta jonë do të jetë adhurimi i Atit tonë të dashur në fuqinë e Frymës që rrjedh nga kryqi i Krishtit.
Krishti e ka pastruar tempullin, për të krijuar adhurimin e vërtetë. Ati iu shfaq në Krishtin kësaj gruaje mëkatare. Duke rrëfyer mëkatin e saj dhe etjen për ujë të gjallë, Jezusi i dha asaj hirin.
LUTJE: At Qiellor, ne të falënderojmë që dëshiron që ne të të nderojmë nga zemra dhe të jemi të shenjtëruar në ecjen tonë, duke lavdëruar hirin tënd. Pastroje adhurimin tonë. Na bëj shërbëtorë që ndjekin Birin tënd, që të ka përlëvduar gjithmonë. Na mbush me Frymën e lutjes, për t'iu përgjigjur në çdo kohë fjalës tënde që buron nga Ungjilli.
PYETJA:
- Çfarë e pengon adhurimin e vërtetë dhe çfarë e ndikon atë me të vërtetë?
GJONI 4:25-26
25 Gruaja i tha: "Unë e di që po vjen Mesia" (ai që quhet Krisht). “Kur të vijë, do të na kumtojë të gjitha gjërat”. 26 Jezusi i tha: Unë jam, AI që po të flet.
Gruaja ndjeu fuqinë dhe vërtetësinë e fjalëve të dashura të Jezusit. Ajo dëshironte të shihte përmbushjen e premtimeve që ai po i jepte. Ajo e kujtoi atë profeci të shfaqjes së afërt të Krishtit. Ajo i vendosi shpresat e saj në emrin e tij, duke besuar se vetëm ai mund ta informonte për adhurimin e vërtetë të Perëndisë.
Çuditërisht, Jezusi nuk e zbuloi veten me të njëjtën qartësi në ndonjë rast të mëparshëm siç bën këtu përpara kësaj gruaje . Ai tha se ishte Ai që pritej, i dërguar nga Perëndia, i mbushur me Frymën e Shenjtë. "Unë vetë jam dhurata e Perëndisë për njeriun; fjala e Perëndisë e mishëruar dhe Shpëtimi i përgatitur për të gjithë."
Gruaja nuk e kuptoi që Mesia nënkupton Mbretin e mbretërve, prijësin e profetëve dhe Kryepriftin. Ajo mund të kishte dëgjuar se ardhja e tij do të lidhej me ringjalljen dhe përhapjen e paqes në tokë. Ajo gjithashtu mund të kishte dëgjuar për ëndrrat politike të hebrenjve që lidhen me këtë emër. Por gjithçka që ajo donte ishte një Shpëtimtar që ta shpengonte nga mëkati. Ajo besonte se Krishti mund ta bënte këtë.
Atëherë Jezusi tha: "Unë jam Ai që po të flas". Planet e qiejve dhe premtimet e profetëve takohen në këtë shprehje "UNË JAM". Asnjë njeri i thjeshtë nuk mund të shpallte më qartë se ai ishte Mesia. Do të vinte anti-Krishti, i cili mund të bënte një deklarim të tillë në mënyrë të rreme. Por Krishti është dashuria e mishëruar që nuk përçmon asnjë mëkatar injorant, por do të ketë mëshirë edhe për një grua të huaj nga Samaria. Ai është mëshirë jo gjykim.