Previous Lesson -- Next Lesson
b) İnsan Sünnet Aracılığıyla Aklanmaz (Romalılar 4:9-12)
ROMALILAR 4:9-12
9 Bu mutluluk yalnız sünnetliler için mi, yoksa aynı zamanda sünnetsizler için midir? Diyoruz ki, "İbrahim, imanı sayesinde aklanmış sayıldı." 10 Hangi durumda aklanmış sayıldı? Sünnet olduktan sonra mı, sünnetsizken mi? Sünnetliyken değil, sünnetsizken... 11 İbrahim daha sünnetsizken imanla aklandığının kanıtı olarak sünnet işaretini aldı. Öyle ki, sünnetsiz oldukları halde iman edenlerin hepsinin babası olsun, böylece onlar da aklanmış sayılsın. 12 Böylelikle atamız İbrahim, yalnız sünnetli olmakla kalmayan, ama kendisi sünnetsizken sahip olduğu imanın izinden yürüyen sünnetlilerin de babası oldu.
Pavlus Yahudiler’in inançlarına saldırdı ve onların kutsal ilkelerinden biri olan sünnet ilkesini kırdı. Bu çöl insanları, bu işareti, eski antlaşmanın en büyük sembollerinden biri olarak kabul ediyorlardı. Sünnet olan biri Tanrı’ya ait olarak değerlendiriliyor, olmayan ise tanrıya küfreden olarak değerlendiriliyordu. Bu nedenle, Yahudiler, Tanrı’yla antlaşma içerisine girmeye hak kazanmış olması için, her yeni iman eden kişinin, orijinal aklanmayı almasının bir işareti olarak, sünnet olmalarını istiyorlardı.
Pavlus tutucu Yahudiler’e, İbrahim’in davranışı üzerinden, insanın sünnetle değil sadece imanla aklandığını gösterdi; çünkü İbrahim’in kendisi Rab’binin çağrısını duymuş ve sünnet olmadan önce de ona inanmıştı. Böylece, imanı onun doğruluğunun kaynağı ve nedeni oldu. Sünnet, onun için, bir mühürdü ve Tanrı’ya dönmesi için bir hak değildi; ona yardımcı olan, imanı aracılığıyla, zaten Tanrı’nın antlaşmasına girmiş olduğu için, sünneti değildi.
Pavlus İbrahim’in, ilk önce, sünnetlilerin babası olmadan önce, tüm Yahudi kökenli olmayan inananların babası olduğunu söylemeye cesaret etti. Çünkü İbrahim aklandığında, sünnetsizdi ve Yahudi ulusundan değildi. Yahudi olmayanların elçisi bu görüşle, inanan ama Yahudi olmayan birinin, Tanrı’ya, sünnetli ama Mesih’e inanmayan birinden daha yakın olduğunu kanıtladı. Tanrı, fiziksel semboller ve geleneksel dini törenlerle değil ama samimi iman ve değişen zihinlerle yüceltilmiştir.
Pavlus kendilerinin yanlış vaatlerini çürüttüğü ve kendi kendilerini kandırdıklarını gösterdiğinde, Yahudiler öfke ateşiyle yandılar. Gene de, lütfun müjdesini kabul ederlerse, İbrahim’i bir baba olarak kazanabileceklerini de Yahudi fanatiklere gösterdi. Tanrı’ya giden yolun rehberliği ne köken ne de sünnettir. Aksine, bu rehberlik, Çarmıhta Ölmüş Olana güvendedir. Bunun bizim için anlamı; insanın Tanrı’nın huzurunda, semboller ve dini kurallarla aklanmış olmadığı ama sadece samimi imanla aklandığı için, gerçekten inanmadıkları sürece, vaftiz olan her Hıristiyan’ın doğru olmadığıdır.
DUA: Kutsal Babamız, hatalarımız ve bozulmuşluğuz nedeniyle, sana gelmeye layık değiliz. Fakat senin sevgili Oğlun sevgisini bizlere açıkladı, çarmıhta bizleri akladı. Ve bizler onun sözlerine inanıyoruz, onu özlüyoruz, kendimizi onun kurtarışında bina ettik ve onun yolunu izliyoruz. Çünkü sen tüm dünyada seni sevenleri karşılıksız olarak akladın ve kutsadın. Amin.
SORU:
- İnsan neden sadece imanla aklanır ama sünnetle aklanmaz?