Previous Lesson -- Next Lesson
b) Η μακροχρόνια επιθυμία του Παύλου να επισκεφτεί τη Ρώμη (Ρωμαίους 1:8-15)
ΡΩΜΑΙΟΥΣ 1:8-12
8 Πρώτα πρώτα ευχαριστώ, με τη χάρη του Ιησού Χριστού, το Θεό μου για όλους εσάς, γιατί σ’ όλο τον κόσμο γίνεται λόγος για την πίστη σας. 9 Μάρτυράς μου ο Θεός, που τον λατρεύω με το πνεύμα μου διαδίδοντας το ευαγγέλιο του Υιού του, πως σας θυμάμαι αδιάκοπα κάθε φορά που προσεύχομαι. 10 Τον θερμοπαρακαλώ να μου δώσει την ευκαιρία, αν βέβαια είναι θέλημά του, επιτέλους να σας επισκεφθώ. 11 Γιατί επιθυμώ πολύ να σας δω, για να σας μεταδώσω κάποιο πνευματικό χάρισμα κι έτσι να στηριχθείτε. 12 Αυτό όμως σημαίνει ότι κι εγώ θα ενισχυθώ ανάμεσά σας με την κοινή μας πίστη, τη δική σας και τη δική μου.
Ο Παύλος είχε ακούσει πολλά για την εκκλησία της Ρώμης, συνάντησε και κάποια μέλη της κατά τη διάρκεια των ιεραποστολικών του ταξιδιών και ανακάλυψε ότι η πίστη τους ήταν αληθινή, ζωντανή και ώριμη. Ευχαρίστησε το Θεό εγκάρδια για αυτό το θαύμα, γιατί κάθε ζωντανός πιστός είναι ένα θαύμα συμφιλίωσης εν Χριστώ, του οποίου η ουσία απαιτεί την ευγνωμοσύνη μας. Όπου μια ομάδα υπηρετεί το Θεό και τον Υιό εν Αγίω Πνεύματι, εκεί εμείς πρέπει να λατρεύσουμε τον Πατέρα και να τον δοξάσουμε και να χαιρόμαστε εν αυτώ μέρα και νύχτα.
Ο Παύλος αποκάλεσε το Θεό «Θεό μου» σαν να ήταν δικός του. Αυτός γνώριζε ότι η ψυχή του ήταν δεμένη με αυτόν και τον αγαπούσε πάρα πολύ. Όμως παρά αυτή την ένθερμη σχέση, δε προσεύχονταν στον εξυψωμένο Θεό στο όνομά του, αλλά μόνο στο όνομα του Χριστού γνωρίζοντας ότι όλες οι παρακλήσεις μας ακόμη και τα ευχαριστώ μας, δεν αξίζουν να παρουσιαστούν μπροστά στη δόξα του Θεού. Το άνοιγμα της καρδιάς μας χρειάζεται την εξαγνιστική δύναμη του αίματός του Ιησού Χριστού∙ μόνο μέσω αυτού του εξαγνισμού μπορούμε να προσευχηθούμε στο Θεό, ο οποίος μας δίνει το Πνεύμα Του ώστε να μπορέσουμε να δοξάσουμε το πατρικό του όνομα και να τον λατρεύσουμε με χαρά. Όλοι οι υπηρέτες είναι άγιοι για εκείνον, και του ανήκουν όντας δούλοι της αγάπης του.
Το περιεχόμενο της διακονίας τους είναι το Ευαγγέλιο. Παρατηρούμε ότι ο Παύλος στο α’ εδάφιο της επιστολής του, ανέφερε το ευαγγέλιο ως το «ευαγγέλιο του Θεού» ενώ στο εδάφιο 9 διαβάζουμε «το ευαγγέλιο του Υιού Του». Αυτό που θέλει να πει με αυτόν τον όρο είναι ότι τα θεία καλά νέα της σωτηρίας εξαρτώνται από την ουσία του Υιού του Θεού. Όλη η φιλοδοξία του Παύλου αναστρέφει την Υιότητα του Χριστού και την πατρότητα του Θεού. Όποιος αρνείται αυτό το ευαγγέλιο με επιφύλαξη και το αρνείται συνειδητά είναι καταραμένος.
Ο Παύλος έζησε σε στενή κοινωνία με τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Κάλεσε την ενότητα του Αγίου Πνεύματος να ομολογήσουν ότι εκείνος πάντα σκέφτονταν την εκκλησία της Ρώμης και προσεύχονταν γι’ αυτήν. Ο Απόστολος των εθνών δε ξέχασε τις εκκλησίες παρά τις διαφορές ασχολίες του. Επίσης προσεύχονταν με πίστη για κάποια άτομα ξεχωριστά. Δεν υπάρχει κανένας πιστός ποιμένας ή λειτουργός που του έχει απονεμηθεί η δύναμη του Αγίου Πνεύματος εκτός μέσω επίμονης προσευχής. Όπου υπάρχει δύναμη να βγαίνει μέσα από κάποιον, ο λόγος πρέπει να είναι η αγάπη, η προσευχή και η λαχτάρα για το Θεό και τους ανθρώπους.
Ο Παύλος αναπολούσε με νοσταλγία το σχέδιο του να επισκεφτεί τη Ρώμη για χρόνια, ειδικά την περίοδο που αποκαλεί ως το «τώρα», δηλαδή το χρόνο υπηρεσίας του στην Ανατολία, τη Μακεδονία και την υπόλοιπη Ελλάδα. Είδε ότι είχε σχεδόν φτάσει η ώρα να πατήσει το πόδι του στην Ιταλία.
Ωστόσο, δεν αποφάσισε να κάνει το ταξίδι του σύμφωνα με τις δικές του επιθυμίες και τα σχέδια. Ήταν συνεχής έγνοια του να συμμορφώνεται με το θέλημα του Θεού, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός, ότι τα σχέδια κάποιου άφρονος οδηγούν σε αποτυχία, δυστυχία και προβλήματα. Ο Παύλος δεν ήταν φυλακισμένος των δικών του επιθυμιών αλλά κανόνιζε τα πάντα εξ ολοκλήρου υπό την οδηγία του ουράνιου Πατέρα του.
Παρόλα αυτά, αυτή η υποταγή δε σταμάτησε την πιο βαθιά του επιθυμία να επισκεφτεί την εκκλησία στη Ρώμη, η οποία ήταν άγνωστη σε εκείνον. Είχε την επίγνωση ότι ήταν πληρωμένος με το Άγιο Πνεύμα. Ήταν σαν ένα ηφαίστειο που σκορπούσε τη δύναμη του Θεού προς όλες τις κατευθύνσεις και γι’ αυτό επιθυμούσε να κάνει τη Ρώμη συμμέτοχη στην εξουσία που του δόθηκε από το Χριστό ώστε η εκκλησία να μπορεί να αναβιώσει, έτοιμη για υπηρεσία και εδραιωμένη στην αγάπη, την πίστη και την αληθινή ελπίδα. Αυτό είναι το ένα σχέδιο της διακονίας και ο πρώτιστος στόχος των Πράξεων των Αποστόλων στο οποίο μπορούν βασιστούν και να πάρουν δύναμη.
Ο Παύλος δεν ήθελε να εισέλθει στη Ρώμη ως ο μέγας ευεργέτης, αλλά ταπείνωσε τον εαυτό του πάρα πολύ και έγραψε ότι δεν είχε έρθει μόνο για να δώσει αλλά και να πάρει, βλέποντας και ακούγοντας, ώστε να βιώσει ό,τι έκανε ο Θεός άμεσα στους πιστούς της πρωτεύουσας χωρίς αυτόν ώστε να παρηγορηθεί μαζί με όλους του αποστόλους μέσω της μαρτυρίας του θείου Παρηγορητή στους αγίους της Ρώμης.
Ο Παύλος επίσης ομολόγησε από πριν ότι δεν ήρθε με μια νέα πίστη, αλλά ότι το ίδιο πιστεύω, η γνώση και η δύναμη εργάζονται σε όλους τους αληθινούς Χριστιανούς που είναι μέλη του πνευματικού σώματος του Χριστού. Ο καθένας που ισχυρίζεται ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από μια εκκλησία είναι ψεύτης επειδή το Άγιο Πνεύμα είναι ένα, ο Χριστός είναι ένα και ο Πατέρας είναι ένα. Όπου συναντιούνται πραγματικοί πιστοί, συναντιούνται ως παιδιά ενός Πατέρα, αν και δε γνωρίζονταν μεταξύ τους από πριν. Χαίρονται σε μεγάλο βαθμό και συναντιούνται με μία συμφωνία, καθώς είναι γεννημένοι από το ίδιο Πνεύμα, ανήκοντας στη ίδια οικογένεια και ενωμένοι με τις ίδιες αρχές και ενδιαφέροντα.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Σε λατρεύουμε, ω Πατέρα, επειδή μαζεύεις την εκκλησία σου σε όλο τον κόσμο και την εδραιώνεις και τη γεμίζεις με τα χαρακτηριστικά σου. Δίδαξέ μας να προσευχόμαστε για τα αδέλφια μας παντού. Σε ευχαριστούμε για όλα τα πιστά σου παιδιά γιατί το κάθε ένα που είναι γεννημένο από το από το Άγιό σου Πνεύμα αποτελεί θαύμα. Άνοιξε τα μάτια μας ώστε να αγαπούμε και να κατανοούμε ο ένας τον άλλο και να χαιρόμαστε στην παρουσία σου. Δώσε μας σοφία και συγχώρεση ώστε η κοινωνία μας μαζί σου να είναι άφθονη και να μένει στην αλήθεια και να μην απομακρυνθούμε από την κοινωνία μας μαζί σου και με τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Γιατί ο Παύλος ευχαριστούσε το Θεό κάθε στιγμή;