Previous Lesson -- Next Lesson
b) Dëshira e kahershme e Palit për të vizituar Romën (Romakëve 1:8-15)
ROMAKËVE 1:8-12
8 Së pari, falënderoj Perëndinë tim nëpërmjet Jezu Krishtit për të gjithë ju, sepse për besimin tuaj flitet në mbarë botën. 9 Sepse Perëndia është dëshmitari im, të cilit i shërbej me frymën time në ungjillin e Birit të tij, që pa pushim ju përmend gjithmonë në lutjet e mia, 10 duke kërkuar në qoftë se, në ndonjë mënyrë, tani më në fund mund të gjej një rrugë me vullnetin e Perëndisë për të ardhur tek ju. 11 Sepse dëshiroj fort t’ju shoh, për t’ju komunikuar ndonjë dhuratë shpirtërore, që të bëheni të qëndrueshëm, 12 që do të thotë, që të jem i inkurajuar bashkë me ju nga besimi i ndërsjellë, si ju ashtu edhe unë.
Pali dëgjoi shumë për kishën e Romës, takoi disa nga anëtarët e saj gjatë udhëtimeve të tij misionare dhe zbuloi se besimi i tyre ishte i vërtetë, i gjallë dhe i pjekur. Ai falënderoi me zemër Zotin për këtë mrekulli, sepse çdo i krishterë i gjallë është një mrekulli e pajtimit në Krishtin, thelbi i të cilit meriton falënderimin tonë. Kudo që një grup i shërben Perëndisë dhe Birit në Frymën e Shenjtë, atje duhet ta adhurojmë Atin, ta lavdërojmë dhe të gëzohemi në të ditë e natë.
Pali e quajti Perëndinë "Perëndia im", sikur të ishte i tij. Ai e dinte se shpirti i tij ishte i lidhur me të nga një besëlidhje e re dhe e donte shumë. Por me gjithë këtë marrëdhënie të ngrohtë, ai nuk iu lut Zotit të lartësuar në emrin e tij, por vetëm në emër të Krishtit, duke e ditur se të gjitha thirrjet tona, madje edhe falënderimet tona nuk meritojnë t'i paraqiten lavdisë së Perëndisë. Gjithçka që derdhet nga zemrat tona ka nevojë për fuqinë pastruese të gjakut të Jezu Krishtit. Vetëm nëpërmjet këtij pastrimi, ne mund t'i lutemi Perëndisë, i cili na jep Frymën e tij që ne të shenjtërojmë emrin e tij atëror dhe ta adhurojmë me gëzim. Të gjithë shërbëtorët e tij janë të shenjtë për të dhe i përkasin atij si skllevër të lidhur të dashurisë së tij.
Përmbajtja e shërbimit të tyre është Ungjilli. Vëmë re se Pali, në vargun e parë të kësaj letre, e përmendi ungjillin si “ungjillin e Perëndisë”, ndërsa në vargun 9 lexojmë “ungjillin e Birit të Tij”. Ai do të thotë me këtë term se lajmi i mirë hyjnor i shpëtimit varet nga thelbi i Birit të Perëndisë. I gjithë qëllimi i Palit rrotullohet rreth birësisë së Krishtit dhe atësisë së Perëndisë. Kushdo që e mohon këtë ungjill me qëllim dhe e refuzon atë me dashje, është i mallkuar.
Pali jetoi në shoqëri të ngushtë me Atin, Birin dhe Frymën e Shenjtë. Ai thirri unitetin e Trinisë së Shenjtë për të dëshmuar se kishte menduar gjithmonë për kishën e Romës dhe lutej për të. Apostulli i Kombeve nuk i harroi kishat me gjithë angazhimet e tij të shumta. Ai gjithashtu u lut me besnikëri për individët. Nuk ka asnjë bari apo prift besnik të pajisur me fuqinë e Frymës së Shenjtë, përveçse nëpërmjet lutjes këmbëngulëse. Aty ku ka fuqi që del nga dikush, arsyeja duhet të jetë dashuria, lutja dhe malli për Perëndinë dhe njerëzit.
Pali e kishte mbajtur gjallë qëllimin e tij për të vizituar Romën prej vitesh, veçanërisht në periudhën që ai e quan "tani", pra në kohën e shërbimit të tij në Anadoll, Maqedoni dhe Greqi. E pa që ishte koha të vishte çizmet italiane.
Megjithatë, ai nuk vendosi ta ndërmarrë udhëtimin e tij sipas dëshirave dhe planeve të tij. Ishte kujdesi i tij i vazhdueshëm për t'u përshtatur me vullnetin e Zotit, duke marrë parasysh faktin se vet planifikimi, pa konformitet, çon në dështim, mjerim dhe telashe. Pali nuk ishte i burgosur i dëshirave dhe ëndrrave të tij, por ai përcaktoi gjithçka plotësisht nën drejtimin e Atit të tij qiellor.
Megjithatë, ky nënshtrim nuk e ndaloi dëshirën e tij të zjarrtë për të vizituar kishën në Romë, e cila ishte e panjohur për të. Ai ishte i vetëdijshëm se ishte i mbushur me Frymën e Shenjtë. Ai ishte si një vullkan që hedh fuqinë e Perëndisë në të gjitha drejtimet; dhe për këtë arsye, dëshironte ta bënte kishën romake partnere në autoritetin që i ishte dhënë nga Krishti, që kisha të mund të ringjallej, të përgatitej për shërbim dhe të themelohej në dashuri, besim dhe shpresë të vërtetë. Ky është modeli i vetëm i shërbesës dhe qëllimi kryesor i Veprave të Apostujve që besimtarët të mund të themelohen dhe forcohen.
Pali nuk donte të hynte në Romë si bamirësi i madh, por u përul shumë dhe shkroi se ai nuk erdhi vetëm për të dhënë, por edhe për të marrë nëpërmjet dëgjimit dhe shikimit, në mënyrë që të përjetonte atë që Zoti bëri drejtpërdrejt pa ndihmën e tij tek besimtarët e kryeqytetit që ai të ngushëllohej së bashku me të gjithë apostujt nëpërmjet dëshmisë së Ngushëlluesit hyjnor me shenjtorët e Romës.
Pali dëshmoi gjithashtu, paraprakisht, se ai nuk erdhi me një besim të ri, por se i njëjti besim, njohuri dhe fuqi funksionojnë në të gjithë të krishterët e vërtetë, të cilët janë anëtarë të trupit shpirtëror të Krishtit. Kushdo që pretendon se ka më shumë se një kishë është gënjeshtar, sepse Fryma e Shenjtë është një, Krishti është një dhe Ati është një. Kudo që takohen besimtarët besnikë, ata takohen së bashku si fëmijë të një Ati, megjithëse nuk e njihnin njëri-tjetrin më parë. Ata gëzohen shumë dhe takohen me një mendje, si të lindur nga i njëjti Shpirt, që i përkasin së njëjtës familje dhe të bashkuar në të njëjtat parime dhe interesa.
LUTJE: Ne të adhurojmë ty, o Atë, sepse ti e mbledh kishën tënde në mbarë botën, e themelon dhe e plotëson me karakteristikat e tua. Na mëso të lutemi për vëllezërit tanë kudo. Faleminderit për të gjithë fëmijët e tu besnikë, sepse kushdo që ka lindur nga Fryma jote e Shenjtë është një mrekulli. Hapi sytë tanë që të duam dhe të kuptojmë njëri-tjetrin dhe të gëzohemi në praninë tënde. Na jep mençuri dhe falje që shoqëria jonë të jetë e bollshme dhe të ruhet në të vërtetën tënde, dhe që ne të mos largohemi nga bashkësia jonë me ty, me Birin dhe Frymën e Shenjtë.
PYETJA:
- Pse Pali e falenderon Perëndinë në çdo kohë?