Previous Lesson -- Next Lesson
10. Predikimi i Pjetrit në Tempull (Veprat 3:11-26)
VEPRAT 3:11-16
11 Tani, ndërsa i çali që u shërua u kap pas Pjetrit dhe Gjonit, i gjithë populli i çuditur vrapoi së bashku drejt tyre te portikun që quhet i Salomonit. 12 Kur Pjetri e pa këtë gjë, iu përgjigj popullit: «Burra të Izraelit, pse po mrekulloheni për këtë? Ose pse po na i ngulni sytë, sikur ne me fuqinë tonë ose perëndishmërinë tonë ta kishim bërë këtë njeri të ecë? 13 Perëndia i Abrahamit, i Isakut dhe i Jakobit, Perëndia i etërve tanë, e përlëvdoi Shërbëtorin e tij Jezusin, të cilin ju e dorëzuat dhe e mohuat në prani të Pilatit, megjithëse ai vendosi ta linte të shkonte. 14 Por ju mohuat të Shenjtin dhe të Drejtin dhe kërkuat që t'ju jepet një vrasës, 15 dhe vratë Princin e jetës, të cilin Perëndia e ringjalli prej së vdekurish, dhe për të cilin ne jemi dëshmitarë. 16 Dhe për besimin në emër të Jezusit, ky njeri, të cilin ju e shihni dhe e njihni, u forcua në emrin e tij. Po, besimi që vjen nëpërmjet Tij i ka dhënë atij shërim të përsosur në praninë e të gjithëve ju.”
Kur turmat ndiejnë fuqi tek një udhëheqës i caktuar, ata vrapojnë drejt tij për të marrë disa nga dhuntitë e tij. Fatkeqësisht, është përjetuar që shumica e udhëheqësve nuk u japin fuqinë e Perëndisë ndjekësve të tyre, por propagandojnë dhe përhapin fuqinë e tyre. Ata u premtojnë pasuesve të tyre litarë prej ari dhe argjendi dhe nuk e përmbushin kurrë premtimin.
Pjetri ishte i habitur me qëndrimin e judenjve, sepse ata nuk e njihnin të vërtetën dhe as fuqia e Perëndisë nuk funksiononte në ta. Kështu ai i liroi së pari nga nderimi i personit të tij që të mos mbështeteshin në dhuratën e tij, por vetëm te Perëndia, siç thotë Zoti: "Mallkuar qoftë njeriu që beson te njeriu". Pjetri dëshmoi se fuqia njerëzore dhe perëndishmëria fetare nuk mund të largonin mëkatet dhe as të shëronin të sëmurët. Njerëzit janë të padobishëm. Ata nuk janë tjetër veçse pallonj të fryrë që parakalojnë me krekosje.
Pastaj apostulli vuri në dukje njeriun unik që mund të jepte fuqi dhe shpresë botës sonë të trazuar. Ky njeri është Jezusi i Nazaretit. Pjetri nuk e quajti atë Krisht, por përdori fjalën "Shërbëtori i Zotit" për ta përshkruar, që do të thotë në greqisht skllav i Perëndisë dhe në të njëjtën kohë i referohet nënshtrimit të Krishtit ndaj Atit të tij, sepse në këtë nënshtrim vullnetar gjejmë përsosmërinë dhe triumfin e Krishtit. Gjithashtu, sepse Biri i Perëndisë e bëri veten të pafajshëm, u bë njeri, u përul, duke marrë formën e një skllavi dhe u bë i bindur ndaj vullnetit të Atit të tij deri në vdekje, madje në vdekje në kryq. Prandaj edhe Perëndia e ka lartësuar shumë dhe i ka dhënë emrin që është përmbi çdo emër. Pra, ishte e drejtë që Pjetri të thoshte se Perëndia e përlëvdoi Shërbëtorin e tij Jezus, sepse lavdërimi i emrit të Jezu Krishtit është qëllimi i Frymës së Shenjtë që është vetë Perëndia.
Pjetri nuk foli në emër të një Perëndie të madh të padukshëm, të panjohur, por e quajti Perëndinë Perëndinë e Abrahamit, Isakut dhe Jakobit, sepse ai u ishte shfaqur këtyre patriarkëve, të cilët i kishte zgjedhur dhe nuk i kishte braktisur. Perëndia i etërve të kombit e ringjalli Shërbëtorin e tij Jezus nga të vdekurit. Kjo ngjarje efektive hyjnore ishte emblema e predikimit të apostujve. Jezusi që u kryqëzua nuk mbeti i vdekur, por ai jeton. Apostujt janë dëshmitarë se e panë, folën me të dhe u siguruan për jetën e tij dhe trupin e tij të çuditshëm pas vdekjes.
Fryma e Shenjtë jo vetëm që kënaqet duke treguar hirin dhe triumfin e Perëndisë, por gjithmonë sulmon mëkatet më të thella të njeriut, sepse Fryma e Perëndisë është e shenjtë. Kombi çifut nuk e priti të Zgjedhurin e Perëndisë, por e refuzoi dhe e mohoi, megjithëse guvernatori romak e gjeti të pafajshëm. Ata këmbëngulën te guvernatori pagan që ta shtrembëronte të vërtetën dhe të kryqëzonte Birin e Perëndisë. Kjo adresë nuk ishte larg nga Kulla e Antonias, e cila arrinte mbi hapësirën e lirë të tempullit, ku Jezusi kishte mësuar tashmë në portikun e Solomonit. Dëgjuesit e ndjenë padrejtësinë që kishin bërë, ku edhe vet këto ndërtesa ishin dëshmitarë kundër tyre. Pjetri, peshkatari i njerëzve vazhdoi fjalimin e tij. Ai hoqi velin e perëndishmërisë nga fytyrat e vrasësve dhe vulosi mbi ta refuzimin e Qengjit të Perëndisë duke zgjedhur Barabën, vrasësin dhe hajdutin. Kjo zgjedhje zbuloi shpirtin e tyre të ligë dhe mendjen refuzuese.
Fryma e Shenjtë e nxiti Pjetrin ta quante Krishtin që lindi nga Fryma e Shenjtë "I Shenjti". Ai mbarti madje mëkatin e gjithë botës. Ky i pafajshëm ishte jeta e mishëruar e Perëndisë. Ai që mbetet pa mëkat nuk do të vdesë asnjëherë. Megjithatë, në vdekjen e Jezusit ndodhi gjëja e pamundur: Princi i jetës vdiq. Për të sqaruar thelbin e Jezusit, Pjetri nuk përdori në fjalimin e tij para turmave titujt "Krishti" ose "Biri i Perëndisë", por i mblodhi të gjitha kuptimet në emrin e Jezusit.
Oratori vazhdoi gjykimin e tij kundër vrasësve gradualisht dhe tha: «Perëndia e deshi Jezusin nga Nazareti. Por ju i rezistuat Frymës së Perëndisë dhe vratë Birin e dashur të të Shenjtit. Ju jeni kriminelë dhe armiq dhe kundërshtarë të Perëndisë. Ju erdhët në tempull për t'u lutur dhe për të marrë bekimin, por Perëndia nuk u përgjigjet lutjeve tuaja, sepse ju keni vrarë Shërbëtorin e Perëndisë, Jezusin të Drejtin.
Më pas, dëshmitari i pashkolluar dëshmoi se Perëndia zgjati dorën e tij dhe nuk mori pranë vetes Moisiun, Elian apo Gjon Pagëzorin, por Jezusin që u përbuz dhe u mundua nga Judenjtë. Ringjallja e Jezusit është prova e shenjtërisë së tij dhe e përputhjes me kënaqësinë e Zotit. Zoti Jezus është i gjallë, i pranishëm dhe afër jush. Dëshmia e Pjetrit ka të bëjë me ne dhe na konfirmon se Krishti nuk u kalb në varr si të gjithë njerëzit, por hodhi tutje prangat e vdekjes dhe tani jeton në lavdinë e Perëndisë Atë.
Në konfirmim të këtij mesazhi të frikshëm drejtuar judenjve, Pjetri u përmend dëgjuesve të tij njeriun e shëruar që qëndronte mes tyre, të cilin e njihnin për vite të gjata. Muskujt e tij të përtërirë dhe kockat e drejtuara ishin vërtetimi i vlefshmërisë së dëshmisë së Pjetrit dhe prova e ringjalljes së Krishtit.
Luka, mjeku, na sqaroi, përmes fjalës së Pjetrit, se shërimi vjen vetëm me anë të hirit. Edhe besimi në Jezusin është rezultat i hirit të Shpëtimtarit tek njeriu. Besimi në emrin e Jezusit nënkupton besimin në praninë e tij, sigurinë e vullnetit të tij shpëtues, përkushtimin tonë ndaj Mjekut shërues dhe mbajtjen fort të fjalës së tij shpëtuese. Emri i Jezusit është plot fuqi. Nuk ka fuqi tjetër përtëritëse në botën tonë përveç këtij emri unik Jezus. Fryma e Shenjtë shpëton, shëron dhe shenjtëron vetëm në këtë emër unik. Nuk është çudi nëse Satani u përpoq në një mijë mënyra për ta shtrembëruar këtë emër, për t'i bërë njerëzit ta harrojnë ose ta ndryshojnë atë me emra të tjerë të shquar. Tani, i dashur vëlla, ti je i vetëdijshëm dhe dëgjues i së vërtetës. Në Njeriun Jezusin e Nazaretit, banoi trupërisht gjithë plotësia e Hyjnisë. Ai që i përkushtohet atij, përjeton fuqinë e tij. Fuqia e përjetshme e Perëndisë përsoset në dobësinë tonë.
Besimi efektiv është një mister i madh, sepse është guximi dhe siguria e besimtarit që e vendos besimin e tij plotësisht në emrin e Jezusit. Besimi i tij rritet nëpërmjet vështrimit të vazhdueshëm drejt Shpëtimtarit. Jezusi pret besimin tuaj të pandashëm, mbajtjen tuaj fort pas atij që u kryqëzua dhe angazhimin tuaj me fuqinë e ringjalljes së tij. Ejani te Jezusi, sepse ai është autori dhe plotësuesi i besimit tuaj. Pranë tij shpirti juaj rimëkëmbet, shpirti juaj freskohet dhe jeta juaj është e justifikuar. Besimi yt të ka shpëtuar.
LUTJE: O Zoti Jezu Krisht, ne të falënderojmë sepse na e zbulove emrin tënd dhe na e bëre të qartë se je Perëndia i vërtetë nga Perëndia i vërtetë, i të njëjtit thelb me Atin. Në ty funksionon fuqia e të Fuqishmit. Mos na largo nga prania jote dhe mos na hiq Shpirtin tënd të Shenjtë, por na mbush me elementin e dashurisë sate që të vazhdojmë në fuqinë tënde dhe të përhapim emrin tënd në mbarë botën.
PYETJA:
- Cili është kuptimi i besimit në emrin e Jezusit të Nazaretit?