Previous Lesson -- Next Lesson
2. Tradhtari i demaskuar dhe i shqetësuar (Gjoni 13:18-32)
GJONI 13:21-22
21 Kur Jezusi foli kështu, u trondit në frymë dhe dëshmoi: "Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them se një nga ju do të më tradhtojë". 22 Atëherë dishepujt panë njëri-tjetrin, duke mos kuptuar se për kë po fliste.
Jezusi u foli dishepujve të tij për dashurinë dhe shërbimin e ndërsjellë. Ai përfaqësoi një model përulësie dhe butësie para tyre dhe paratha se sovraniteti i tij do të shkëlqente mes dobësisë, në mënyrë që ata të mund të ishin të vetëdijshëm se ai është Zot, kryerësi dhe drejtuesi i ngjarjeve, madje edhe në orën e vdekjes. Si pjesë e këtij sqarimi, Jezusi ekspozoi tradhtinë e Judës dhe e pranoi kryerjen e krimit të tij, në mënyrë që Juda të mos vepronte vetëm sipas komplotit të tij privat, por në përputhje me mbikëqyrjen e qiellit.
Jezusi u zbuloi dishepujve të tij se njëri prej tyre kishte vendosur ta dorëzonte te Këshilli i Judenjve. Ky njoftim erdhi si shpërthim ekplosivi gjatë një feste të hareshme. Jezusi nuk e shpalli këtë fakt rastësisht, por vetë ishte i shqetësuar në Frymë, pasi kishte qenë te varri i Llazarit. Ai ishte i pikëlluar veçanërisht nga mendimi se i ati do ta linte. Jezusi e kishte dashur Judën dhe e kishte zgjedhur atë; dukej e pamundur që një mik i zgjedhur ta tradhtonte Birin e Perëndisë. Edhe pse Bibla i referohet kësaj ngjarje në Psalmin 41:9, "Ai që ha bukën time ka ngritur thembrën kundër meje".
Më pas, dishepujt kqyrën imtësisht secili kolegun e tij duke menduar: "A është ai tradhtari?" Ata kishin dyshime nëse ishte e mundur që dikush prej tyre të kishte për qëllim tradhtinë. Secili kishte në mendje mendimin për ta lënë Jezusin sapo rruga e tij të merrte të tatëpjetën në përbuzje dhe refuzim. Ata e panë veten të ekspozuar para tij, u turpëruan dhe nuk ishin në gjendje të përballonin provën hyjnore përpara dritës hulumtuese të Jezusit.
GJONI 13:23-30
23 Por një nga dishepujt e tij, të cilin Jezusi e donte, ishte mbështetur te kraharori i Jezusit. 24 Atëherë Simon Pjetri i bëri shenjë dhe i tha: Na trego për kë po flet. 25 Kështu, duke u përkulur mbi kraharorin e Jezusit, e pyeti: Zot, kush është?. 26 Jezusi u përgjigj: Atij që do t'ia jap këtë kafshatë, pasi ta kem ngjyer. Mbasi e ngjeu kafshatën, ia dha Judës, birit të Simon Iskariotit. 27 Pastaj, pas kafshatës, Satani hyri në të. Jezusi i tha: Atë që do të bësh, bëje shpejt. 28 Tani askush në tryezë nuk e mori vesh pse e tha këtë. 29 Disa menduan se, duke qenë se Juda kishte arkën, Jezusi po i thoshte: "Bli çfarë na nevojitet për festën", ose t'u japë diçka të varfërve. 30 Kështu, mbasi mori kafshatën, doli menjëherë; dhe ishte natë.
Në mes të kësaj turbullire, që vinte nga tradhtia që do të ndodhte, lexojmë një dëshmi të shkëlqyer për dashamirësinë e dhembshur. Gjoni po pushonte në krah të Jezusit. Ungjilltari nuk e përmend as edhe një herë emrin e tij në këtë ungjill, por ai i referohet dukshëm afërsisë së tij me Jezusin, një shenjë dashurie. Ai nuk kishte privilegj më të madh sesa të ndihej i dashur nga Jezusi. Për këtë arsye, ai e lë mënjanë emrin e tij, duke përlëvduar Birin e Perëndisë.
Pjetri ishte shumë i turpshëm për ta pyetur Jezusin drejtpërdrejt për identitetin e tradhtarit, por në të njëjtën kohë nuk ishte në gjendje të mbante nervat e tij. Ai i bëri shenjë Gjonit për të zbuluar se kush ishte tradhtari. Gjoni u përkul drejt Jezusit dhe e pyeti: "Kush është?"
Jezusi iu përgjigj kësaj pyetjeje në heshtje, duke mos përmendur emrin e tradhtarit, por me një gjest të qetë. Jezusi nuk dëshironte ta zbulonte publikisht emrin e tradhtarit në këtë fazë. Thjesht ekzistonte mundësia që Juda të tërhiqej. Jezusi theu bukën e hirit që e bashkoi me dishepujt e tij dhe e zhyti kafshatën në enë dhe ia ofroi Judës. Qëllimi i këtij veprimi ishte të forconte një dishepull për jetën e përjetshme. Por, duke qenë se Juda kishte për qëllim tradhtinë, kafshata nuk pati efekt, përkundrazi e ngurtësoi. Zemra e tij u mbyll ndaj hirit dhe Satani hyri në të. Çfarë pamje e frikshme! Me vullnetin e tij sovran, Jezusi i ngurtësoi njerëzit zemërgur. Ndërsa Jezusi po i ofronte bukën, Satani po luante me mendimet e tij. Pasi mori bukën, e keqja zbriti në të. Gjykimi i Jezusit mbi tradhtarin e privoi atë nga mbrojtja hyjnore dhe ia dorëzoi Satanit.
Papritur, Juda e gjeti veten të demaskuar kur mori kafshatën. Atëherë urdhri mbretëror i Jezusit e goditi: "Mos vono të zbatosh planin tënd të keq, por bëje menjëherë që e keqja të përfundojë rrugën e saj dhe në vend të saj të dalë e mira".
Dishepujt nuk arritën ta kuptonin akuzën e Jezusit që Juda të nxitonte. Normalisht ai e ngarkonte atë për të blerë ushqimin për kompaninë. Gjoni nuk e harroi kurrë atë pamje të frikshme të Judës, duke kaluar nga drita e pranisë së Krishtit në errësirën e jashtme.
GJONI 13:31-32
31 Kur doli, Jezusi tha: ''Tani Biri i njeriut është përlëvduar dhe në të Perëndia është përlëvduar;
Si lavdërohet Jezusi me këtë akt tradhtie? Si mund të dalë fryt i mirë nga veprimet e liga?
Jezusi u pikëllua - kur dishepulli i tij i zgjedhur e braktisi atë. Ai e ruajti atë pamje dashurie se mos tradhtari kthehej. Por ky i fundit nxitoi për te Këshilli Judaik, i cili armatosi rojet për të arrestuar Jezusin natën.
Krishti i rezistoi tundimit djallëzor për t'u bërë Mesia politik, kur dërgoi Judën për të kryer tradhtinë. Ai zgjodhi të vdiste si Qengji i Perëndisë, për të shpenguar njerëzimin me butësi dhe dobësi, duke shpallur me vdekjen e tij se dashuria sakrifikuese është thelbi i lavdisë së tij.
Jezusi nuk kërkoi lavdinë personale, por lavdinë e Atit në vdekjen e tij. Ati i tij e kishte dërguar në botë për të shpëtuar të humburit. Biri dëshironte të ripërtërinte imazhin e Atit në njerëzimin e rënë. Për këtë përtëritje Jezusi u zbuloi Atin dhe i ushqeu ata me besimin në mirësinë atërore të Perëndisë. Nuk mjafton vetëm stërvitja, sepse mëkati ka tepruar duke ngritur një pengesë midis Perëndisë dhe krijesave të tij. Biri duhej të vdiste që të shkatërrohej kjo pengesë që na ndan nga Perëndia dhe të plotësoheshin kërkesat e drejtësisë. Vdekja e Krishtit është çelësi për lavdërimin e emrit të Atit. Pa atë vdekje, nuk mund të ketë njohuri të vërtetë për Atin, asnjë birësim ligjor, as rinovim të vërtetë.
Kur Krishti e mohoi veten, me anë të vdekjes së tij do t'i sillte lavdi Atit, ai gjithashtu njoftoi se Ati i tij do të derdhte lavdinë e tij mbi të, kështu që ai do të bëhej burimi i të gjitha dhuratave të lavdishme. Në orët para arrestimit dhe kryqëzimit të tij, Jezusi parashikoi ringjalljen,ngritjen në qiell, ngjitjen dhe uljen e tij në fron. Krishti duhej të vdiste për të hyrë në lavdinë e tij.
Të gjithë ata që mohojnë vuajtjet dhe vdekjen e Krishtit, ose i konsiderojnë ato si një shenjë dobësie, nuk arrijnë të kuptojnë vullnetin e Perëndisë të kristalizuar në kryq dhe shenjtërinë e Birit, i cili shpërtheu varrin. Ai e tregoi lavdinë e tij në altarin hyjnor, ku u dogj në vend të të gjithëve, që të gjithë ata që besojnë në të, të shfajësohen.
LUTJE: Atë, Bir dhe Frymë e Shenjtë, ne ju madhërojmë për shpëtimin, përulësinë dhe vuajtjen tuaj, vdekjen dhe ringjalljen tuaj. Ne besojmë se jemi shpenguar nga gjaku i Krishtit. Ne ju japim lavdi në fuqinë e Frymës-. Ti na ke shpëtuar mes mundimeve dhe rreziqeve të jetës. Jeta që na ofron është e përjetshme. Ne besojmë se Biri yt do të shfaqet së shpejti në lavdi. Amen.
PYETJA:
- Cilat janë domethëniet e lavdisë që tregoi Jezusi kur Juda e braktisi atë?