Previous Lesson -- Next Lesson
5. Burrat e ngurtësojnë veten ndaj gjykimit (Gjoni 12:37-50)
GJONI 12:37-41
37 Edhe pse Ai kishte bërë kaq shumë shenja para tyre, ata nuk besuan në të; 38 që fjala e profetit Isaia të përmbushej: "Zot, kush i besoi predikimit tonë dhe kujt iu zbulua krahu i Zotit?". 39 Prandaj ata nuk mund të besonin, sepse Isaia tha përsëri: 40 "Ai ua ka verbuar sytë dhe ua ka ngurtësuar zemrat, që të mos shohin me sytë e tyre, të mos kuptojnë me zemrën e tyre dhe të mos kthehen tek unë për t'i shëruar". 41 Isaia tha këtë, sepse pa lavdinë e tij dhe foli për të.
Jezusi bëri shumë shenja për shkak të dashurisë në Jeruzalem. Të gjithë ata që ishin të vullnetshëm u bënë të vetëdijshëm për fuqinë dhe burimin e tij. Por mendjengushtët, të mbyllur në pikëpamjet e së shkuarës, nuk arritën ta njihnin Jezusin, pasi e matën me standardet e logjikës së shtrembëruar dhe fanatizmit.
Shumë njerëz janë plot me mendimet e tyre të veçanta dhe nuk e dëgjojnë zërin e Perëndisë. Fryma e Shenjtë flet me butësi dhe qetësi dhe kërkon vëmendjen e zemrës.
Por rebelët, kundërshtojnë Frymën e Shenjtë që flitet në ungjill, nuk e ngurtësojnë vet shpirtin e tyre, por Perëndia në drejtësinë dhe zemërimin e tij heq aftësinë e lindur tek ata për të dëgjuar dhe për të parë dhe kështu i ngurtëson ata. Rrjedhimisht ata nuk janë më në gjendje të jenë të vetëdijshëm për nevojën e tyre. Zoti është bërësi i shpëtimit dhe gjykimit.
Vëmë re se disa familje, fise dhe kombe duket se jetojnë nën zemërimin e Perëndisë. Ai i injoron ata që largohen prej tij përgjithmonë, pas përpjekjeve të tij të përsëritura për t'i rikthyer në drejtimin e duhur. Perëndia ngurtëson ata që nuk i binden zërit të Frymës së tij të Shenjtë. Të gjithë ata që shkelin qëllimisht mbi dashurinë e tij dhe hedhin poshtë ndikimin e Krishtit, do të bien në dënim. Zoti për hir të shenjtërisë së tij duhet t'i ngurtësojë të pabindurit gradualisht drejt humbjes.
Koncepti se Perëndia i ngurtëson ata që e kundërshtojnë nuk është një filozofi fantastike, por ka të bëjë me lavdinë e tij. Këtë Isaia e kuptoi kur dëgjoi Zotin që po e dërgonte jo për të shpëtuar popullin e tij, por për t'i ngurtësuar zemrat e tyre (Isaia 6:1-13). Predikimi për dashurinë është më i lehtë sesa paralajmërimet për zemërimin dhe gjykimin e Perëndisë. Dashuria e Zotit është e përzier me shenjtërinë, të vërtetën dhe drejtësinë. Asnjë e keqe nuk mund të qëndrojë në praninë e tij, por do të zhduket nga rrezet e lavdisë së tij. Meqenëse Jezusi është Dashuria e Shenjtë e mishëruar, personi i tij i ndan njerëzit. Gjoni pohon me guxim se Ai që ulet në fron, siç shihet nga Isaia, është Jezusi, sepse Perëndia dhe Biri i Tij janë një në shenjtëri dhe lavdi.
GJONI 12:42-43
42 Megjithatë, edhe shumë nga pushtetarët besuan në të, por nga frika e farisenjve nuk e rrëfenin, që të mos i dëbonin nga sinagoga; 43 sepse ata e donin lavdinë e njerëzve më shumë se lavdinë e Perëndisë.
Gjoni, ungjilltari, ishte i njohur në familjen e kryepriftërinjve (Gjoni 18:15). Ai na thotë se, pavarësisht distancimit të publikut të gjerë nga Jezusi, disa personalitete besuan në të. Ata e kuptuan se Zoti ishte me të dhe fjalët e tij ishin plot fuqi dhe të vërtetë, por nuk dëshmuan hapur.
Pse burra të tillë ranë dakord me vendimin që binte në kundërshtim me ndërgjegjen e tyre? Ata kishin frikë nga farisenjtë, duke preferuar sigurinë dhe popullaritetin në vend të së vërtetës. Farisenjtë i kishin kërcënuar jeruzalemitët se do t'i dëbonin nëse dikush e mbështeste Jezusin. Pra, këta deputetë hezitonin të humbisnin prestigjin dhe të ekspozoheshin ndaj internimit dhe persekutimit. Kushdo që ishte i shkëputur nga kombi nuk mund të blinte apo shiste, as të martohej apo të lutej me të tjerët nga populli i tij. Ai konsiderohej një lebroz që infekton shoqërinë.
Pse këta përfaqësues nuk rrëfyen me gjithë besimin e tyre të fshehtë? Ata preferuan nderin e njeriut më shumë se madhështinë e Perëndisë. Por qëllimi i tyre nuk ishte të kënaqnin Perëndinë e shenjtë; ata e donin veten më shumë se Zotin e tyre.
Mjerë ai që beson vetëm fshehurazi dhe vepron sikur nuk e njeh Jezusin. Një njeri i tillë do ta mohojë Zotin e tij në orën kritike. Ai preferon sigurinë dhe reputacionin sesa nderin dhe mbrojtjen e Perëndisë. Rrëfeni Zotin dhe Shpëtimtarin tuaj, duke besuar se ai do t'ju udhëzojë drejt sipas dëshirës së tij të mirë.
GJONI 12:44-45
44 Dhe Jezusi thirri dhe tha: “Ai që beson në mua, nuk beson në mua, por në atë që më dërgoi. 45 Dhe ai që më sheh mua, sheh atë që më dërgoi.
Jezusi e thirri popullin e tij të pendohej, duke dhënë thelbin e mësimeve të tij me një thënie të vështirë, duke e thjeshtuar në të njëjtën kohë për shpirtëroren. Në fillim, kjo duket një kontradiktë sikur të thoshte: "Ai që beson në mua, nuk beson në mua!" Jezusi nuk e lidh një person vetëm me të, por Biri i udhëheq të gjithë ndjekësit e tij drejtpërdrejt te Ati. Ai e zbraz veten nga të drejtat e veçanta dhe as nuk pret që njerëzit t'i besojnë vetëm atij. Biri nuk e privon Perëndinë nga besimi i njerëzve. Prandaj, ai nuk largohet nga madhështia e Perëndisë. Ai e zbulon dhe e madhëron vazhdimisht.
E kundërta është gjithashtu e vërtetë: Askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet Birit; nuk ka besim të vërtetë në Perëndi përveçse me Birin. Ati ia dhuroi atij të gjithë besimtarët që të ishin populli i tij i veçantë dhe e stolisi me të gjitha cilësitë hyjnore. Për këtë arsye Biri i përulur mund të pohojë pa arrogancë: "Ai që më sheh mua, ka parë atë që më ka dërguar". Jezusi është Apostulli i vërtetë nga Perëndia, i cili mban fuqinë dhe lavdinë e Perëndisë për t'iu bindur absolutisht. Jezusi përfaqëson thelbin e jetës hyjnore, dritën dhe shkëlqimin. Ne nuk njohim një Zot tjetër, përveç shembullit që Jezusi pasqyroi në jetë dhe në ringjallje. Përulësia e tij e ngriti në nivelin e Atit. Vërtet, Ai që pa Isaia është vetë Jezusi, sepse nuk ka dallim midis Atit dhe Birit.
GJONI 12:46-48
46 Unë kam ardhur si drita në botë, që kushdo që beson në mua të mos mbetet në errësirë. 47 Nëse dikush i dëgjon fjalët e mia dhe nuk i zbaton, unë nuk e gjykoj; sepse unë nuk erdha për të gjykuar botën, por për ta shpëtuar botën. 48 Kush më përbuz dhe nuk i pranon fjalët e mia ka një gjykatës; fjala që kam thënë do të jetë gjykatësi i tij në Ditën e Fundit.
Një murtajë e rrezikshme shpërtheu në disa fshatra të Afrikës. Njerëzit dridheshin me forcë në kasollet e tyre të xhunglës për shkak të etheve. Mjeku që vizitoi fshatin e kuptoi se mikrobet e kësaj murtaje shkatërroheshin nëse pacienti ecte në rrezet e ndritshme të diellit. Kështu ai thirri: "Dilni nga kasollet tuaja të zymta dhe shërohuni. Këto mikrobe do të zhduken në diell." Shumë dolën në dritë dhe u shëruan. Të tjerë nuk i besuan mjekut për shkak të dhimbjes; ata qëndruan në shtëpi dhe vdiqën. Mjeku dhe disa të shëruar të tjerë panë disa që ishin në grahmat e vdekjes dhe i pyetën: "Pse nuk dole në rrezet e diellit?" Ata u përgjigjën: "Mjerë ne, nuk u besuam fjalëve tuaja, dukeshin shumë të thjeshta, ishim të sëmurë dhe të rraskapitur". Mjeku iu përgjigj: "Kështu që ju nuk vdiqët për shkak të murtajës, por sepse nuk u besuat udhëzimeve të mia".
Ky ilustrim shpjegon fuqinë e Krishtit. Ai është Dielli i Drejtësisë që lind mbi errësirën e mëkatit, Fitimtari mbi burimet e së keqes. Ai që hyn në dritën e tij të mrekullueshme shpëtohet. Ai nuk ka asnjë qëllim tjetër veçse të shpëtojë njerëzimin nga mëkati dhe vdekja. Fjalët e tij mund të na çlirojnë nga të gjitha forcat shkatërruese. Kushdo që i dëgjon fjalët e tij, beson dhe mbështet besimin në të, vjen tek ai dhe i bindet, jeton përgjithmonë. Vdekja nuk do të ketë sundim mbi të.
Por kushdo që i dëgjon fjalët e tij dhe nuk i fsheh në zemrën e tij, do të zhytet në mëkat dhe do të përparojë në gjykim dhe në errësirën e jashtme. Kështu, Ungjilli bëhet për jobesimtarët një gjykatës dhe një faktor për shkatërrimin e tyre. A e ke pranuar Jezusin si Shpëtimtarin tënd? A i mëson përmendësh fjalët e tij dhe i përmbush ato me vendosmërinë e zemrës tënde?
GJONI 12:49-50
49 "Sepse nuk kam folur nga vetja ime; Ati që më dërgoi vetë më ka urdhëruar se çfarë të them dhe çfarë të shpall. 50 Dhe unë e di se urdhërimi i tij është jetë e përjetshme. Gjërat që them, pra, i them ashtu siç m’i ka urdhëruar Ati".
Jezusi është fjala e Zotit. Vetëm ajo që mendon dhe dëshiron Perëndia është ajo që ne dëgjojmë kur flet Jezusi. Krishti është mesazhi i drejtpërdrejtë i Perëndisë për ju. Biri ishte i bindur, ai dëgjoi zërin e Atit të tij dhe e përktheu atë në gjuhën njerëzore. Perëndia i drejtohet një bote fajtore nëpërmjet tij. Si për të thënë: "Unë jam i Përjetshmi dhe do të jem Ati juaj. Me anë të hirit do t'ju dhuroj jetën e përjetshme. Ju mund të meritoni zemërimin dhe shkatërrimin e Perëndisë, por megjithatë unë ju dua; unë sakrifikoj Birin tim të Shenjtë në vendin tuaj, kështu të shfajësuar mund të merrni Frymën e Shenjtë. Ju nuk do të vdisni. Unë ju urdhëroj të merrni jetën e përjetshme nga dora e Mesisë tim. Kushdo që nuk e bën, nuk do të shohë Parajsën ose jetën e vërtetë." Me këto fjalë Perëndia i ofron botës një shpëtim falas. Por kushdo që e shpërfill Krishtin ose e refuzon atë, do të bjerë në një humnerë, sepse hedh poshtë kërkesën e Perëndisë për jetë.
LUTJE: Atë, ne të falënderojmë që na dhurove jetën e përjetshme. Ne të madhërojmë dhe lavdërojmë me gëzim. Ti na ke çuar nga vdekja në jetë, nga sundimi i mëkatit në dashurinë tënde. Ruaji në ne fjalët e Birit tënd dhe fiksoji ato në zemrat dhe mendjet tona, për të dhënë fryt. Rigjallërona më shumë nëpërmjet Ungjillit tënd. Na mëso të përcjellim mesazhin tënd për të gjithë, që ata të jetojnë e të mos vdesin.
PYETJA:
- Cili është urdhërimi i Perëndisë në Krishtin për të gjithë?