Previous Lesson -- Next Lesson
2. Perëndia vepron me Birin e Tij (Gjoni 5:17-20)
GJONI 5:17-18
17 Por Jezusi u përgjigj atyre: Ati im vepron deri më tash, edhe unë veproj. 18 Për këtë Judenjtë kërkonin edhe më shumë ta vrisnin, sepse jo vetëm që shkelte të shtunën, por se thoshte se Perëndia ishte ati i tij, duke e bërë veten të barabartë me Perëndinë.
Përpara shërimit në Betesda, kundërshtimi ndaj Jezusit ishte në shkallë të vogël. Por pas kësaj ngjarje u rrit. Armiqtë e tij vendosën ta vrisnin. Pra, mrekullia ishte pika e kthesës në marrëdhëniet me hebrenjtë. Jezusi u persekutua dhe u fut në listën e zezë. Cila ishte arsyeja e kësaj kthese të ngjarjeve?
Një përplasje ndodhi midis procesionit të dashurisë së Krishtit dhe autoritetit të Ligjit në ashpërsinë e tij. Në Dhjatën e Vjetër njerëzit jetonin si në burg. U nxorën shumë vendime që i urdhëronin njerëzit të zbatonin ligjin me përpikëri; që drejtësia të rridhte nga veprat e mira. Njerëzit e devotshëm u kujdesën që të mos shkelnin urdhërimet e vogla dhe të fitonin favorin hyjnor. Mbajtja e ligjit u bë pretekst për egoizëm dhe mungesë dashurie. Meqenëse kombi jetoi në një besëlidhje me Perëndinë dhe konsiderohej të ishte një tërësi e përbashkët, ekstremistët u përpoqën t'i detyronin të gjithë të përputheshin me rregullat e tyre të shumta. Më e rëndësishmja ishte tabuja e Shabatit për punën. Ashtu si Zoti pushoi në ditën e shtatë nga vepra e Tij e krijimit, po kështu njerëzve u ndalohej të bënin çdo lloj pune në këtë ditë adhurimi, deri në dënim me vdekje.
Kështu, e shtuna ishte bërë një shenjë e marrëveshjes midis judenjve dhe Perëndisë së tyre dhe tregonte praninë e Tij midis tyre, sikur të mos kishte asnjë mëkat të kryer prej tyre kundër Perëndisë për të prishur këtë harmoni.
Jezusi kishte një përgjigje të thjeshtë për farisenjtë që protestuan kundër shkeljes së Shabatit, përgjigjen vendimtare "Perëndia punon". Ne lexojmë fjalën "punë" dhe derivatet e saj, të tilla si puna shtatë herë në deklaratën e Jezusit drejtuar farisenjve. Përgjigjja e tij ndaj legalizmit të tyre të ftohtë ishte të shpallte veprimtarinë e dashur të Perëndisë. Si mund ta ndalojë Perëndia tani punën e Tij krijuese, ndërsa Ai vepron vazhdimisht? Që kur mëkati hyri në këtë botë dhe vdekja korruptoi të gjitha krijesat dhe universi u nda nga burimi i tij, Perëndia është përpjekur fuqishëm të shpëtojë endacakët dhe të kthejë rebelët në shoqërinë e Tij. Shenjtëria jonë është qëllimi i Tij, për të realizuar dashurinë e Tij në pastërti.
Shërimi të shtunën është një pamje e punës së Perëndisë në thelb. Jezusi predikoi hirin dhe bëri vepra dashurie, edhe kur vepra e tij mund të dukej në kundërshtim me Ligjin. Dashuria është përmbushja e Ligjit. Shërimi i së shtunës ishte një sulm frontal ndaj devotshmërisë së rreme, pa dashuri.
Atëherë judenjtë thirrën: "Jezusi po thyen të shtunën! Ndihmë! Shtyllat e Besëlidhjes po thërrmohen. Ky armik i ligjit blasfemon dhe e vendos veten si ligjvënës të ri, një rrezik për kombin tonë".
Asnjëri prej tyre nuk e vuri re dashurinë e Krishtit për të mjerin dhe as nuk e pa fitoren e tij në tokë. Ata mbetën të verbër në fanatizmin e tyre. Mos u habitni nëse sot njerëzit nuk arrijnë ta kuptojnë Jezusin si Shpëtimtar, për shkak të fanatizmit të tillë. Judenjtë ishin të zemëruar me Jezusin edhe për shkak të 'blasfemive' ata mendonin se po dëgjonin se Perëndia ishte Ati i tij. Kjo dukej e turpshme për ta. Kështu ata bërtitën: "Perëndia është Një; Ai nuk ka Bir". Si mund ta quajë Jezusi Perëndinë Atin e tij? Ky qëndrim zbulon injorancën e tyre; ata nuk po jetonin në frymëzimin e Shpirtit dhe as të zhytur në Shkrimet e Shenjta. Sepse ka profeci të jashtëzakonshme të Atësisë së Perëndisë në to. Perëndia e ka quajtur popullin e Besëlidhjes "Biri im" (Eksodi 4:22; Osea 11:1). Ndërsa kombi e quan Perëndinë "Atë" (Ligji i Përtërirë 32:6; Psalmi 103:13; Isaia 63:16; Jeremia 3:4,19 dhe 31:9). Perëndia e quajti mbretin e Tij besimtar "Biri im" (2. Samuelit 7:14). Por asnjë anëtar individual i kombit të Besëlidhjes nuk mund të kishte të drejtë ta quante Perëndinë "Atë". Kjo ishte e pamundur për mendjen çifute dhe përbënte një sjellje të tepruar arrogante. Judenjtë e dinin premtimin se Jezusi, Mesia, do të ishte me origjinë hyjnore, sjellësi i jetës së përjetshme. Urrejtja e tyre ndaj Jezusit tregoi mosbesimin e tyre në Mesianitetin e tij.
Jezusi iu përgjigj tmerrit të judenjve nga fjalët e tij duke thënë qartë se ai bën të njëjtat vepra si Ati i tij me mençuri dhe dashuri. Jezusi pohoi se ai ishte në gjendje të bënte gjithçka dhe ishte i barabartë me Perëndinë. Reagimi i hebreut ndaj mendimeve të tilla ishte i ashpër dhe i pamëshirshëm. Kushdo që e ngre veten në pozitën e Perëndisë duhet të vritet. Judenjtë e urrenin Jezusin si një blasfemues që meritonte vdekjen.
GJONI 5:19-20
19 Jezusi u tha atyre: “Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them se Biri nuk mund të bëjë asgjë nga vetja, por vetëm atë që sheh duke bërë Atin; gjërat në fakt që bën Ati, i bën po ashtu edhe Biri. 20 Sepse Ati e do Birin dhe i dëfton gjithçka që ai vetë bën; dhe do t’i dëftojë vepra më të mëdha se këto, që të mrekulloheni".
Jezusi iu përgjigj me dashuri urrejtjes së judenjve dhe u përball me urrejtjen e tyre duke treguar veprën e dashurisë së Perëndisë. Po, Biri bën ashtu siç bën Ati. Jezusi nuk punon vetëm. Bashkimi i tij me Perëndinë ishte aq i afërt sa një fëmijë që shikon të atin nga afër, duke vështruar duart e tij për të parë se si bëhet diçka; duke bërë pikërisht si babai i tij. Kështu ai e përuli veten dhe ia ktheu lavdinë Atit. Ai nderoi Atin e tij. Le të kuptojmë se ne jemi shërbëtorë të padobishëm, të thirrur për të shenjtëruar emrin e Atit tonë siç bëri Jezusi.
Me vetëmohimin dhe përulësinë, Jezusi mori autoritetin për të bërë veprat e Atit të tij. Cilësitë, emrat dhe veprat e Atit janë gjithashtu të tijat. Ai është Zoti i vërtetë dhe i përjetshëm, i aftë, i dashur, i lavdishëm. Bashkimi i tij me Perëndinë është i përsosur.
Perëndia Atë e do Krishtin për vetëmohimin e tij, duke mos i fshehur asgjë. Ai ndan të drejtat, planet dhe punon me Birin e Tij. Në këto shprehje ne shohim pohimin më të qartë të unitetit të Trinisë - një unitet dashurie në veprim. Meqenëse Ati, Biri dhe Fryma e Shenjtë bashkëpunojnë në të gjitha gjërat, ne duhet të ngushëllohemi në njohurinë se Trinia e Shenjtë vepron pafundësisht - për t'i dhënë fund të gjitha luftërave, urrejtjeve dhe fanatizmit në botë. Sa i madh është kontrasti midis unitetit të dashurisë në veprim dhe mosveprimit të legalizmit.
LUTJE: At Qiellor, ne të falënderojmë që na dërgove Birin tënd. Në veprat e tij na tregove se çfarë bën dhe kush je. Na çliro nga të gjitha veprat legaliste për të zgjedhur veprat e dashurisë. Le të pendohemi për fanatizmin dhe të lutemi për ata që janë shpirtërisht të verbër që të shohin lirinë e dashurisë tënde dhe të të nënshtrohen me bindje të butë.
PYETJA:
- Si dhe pse vepron Perëndia me Birin e Tij?