Previous Lesson -- Next Lesson
5. Themelimi i Kishës së Listras (Veprat 14:8-20)
VEPRAT 14:19-20
19 Atëherë erdhën atje Judenjtë nga Antiokia dhe nga Ikoni; Dhe, pasi ia mbushën mendjen turmave, e vranë me gurë Palin dhe e tërhoqën zvarrë jashtë qytetit, duke menduar se kishte vdekur. 20 Por, kur dishepujt u mblodhën rreth tij, ai u ngrit dhe shkoi në qytet. Të nesërmen ai u nis me Barnabën për në Derbë.
Ndërsa judenjtë në qytetet fqinje dëgjuan për këto ngjarje të çuditshme, vrapuan drejt Listrës dhe zemëruan popullin kundër Palit dhe Barnabës, duke sajuar akuza kundër tyre, si mashtrues, korruptues të traditave dhe persona të rrezikshëm për të ardhmen e qytetit. Publiku i zemëruar ra në anën e mashtruesve, duke ua bërë qejfin personaliteteve kryesore të qyteteve të tjera, të cilët i nxitën të vrisnin dy apostujt. Atëherë turmat, duke qenë të bindura se Pali nuk ishte perëndi, por qenie njerëzore, u mblodhën rreth tij dhe e vranë me gurë. U gëzuan që prej tij nuk doli ndonjë rrufe apo bubullimë, sepse ai ishte vërtet një qenie njerëzore e dobët si ata. Ata e sulmuan atë më dhunshëm dhe e gjuajtën me gurë të mprehtë, sepse ai kishte guximin të përçmonte perënditë e tyre. Më pas ai ra i gjakosur dhe i shqyer në një gjendje të mjerueshme, i mbuluar nga një numër i madh gurësh. Turma nuk e sulmoi Barnabën e butë, por synonte të lëndonte vetëm Palin, sepse ai ishte burimi i lëvizjes, predikimit dhe shërimit. Ferri e dinte se nga vinte rreziku. Është e mundur që Pali, në atë kohë, thirri në kujtesë Stefanin, i cili u vra me gurë para mureve të Jeruzalemit dhe ua fali armiqve të tij shkeljet e tyre, duke e dhënë shpirtin e tij në duart e Jezusit të gjallë.
Kur turmat e tërhoqën Palin, si një qen të ngordhur, nga dyert e qytetit dhe u kthyen në shtëpitë e tyre të lodhur e të rraskapitur pas ngjarjeve të ditës, dishepujt iu afruan trupit të gjakosur të Palit dhe u lutën të gjithë, duke besuar në fuqinë e Krishtit mbi vdekjen. Atëherë Pali, si i karikuar me fuqinë e Perëndisë nëpërmjet atyre që luteshin rreth tij, u ngrit me rrobat e tij të grisura, të ndotura me gjak dhe i pa në heshtje vëllezërit e tij në Krishtin. Ai nuk iku në shkretëtirën e errët, por u kthye me ta në qytetin vrasës, në mes të armiqve, sepse e dinte se Krishti nuk e la në vdekje, por e ringjalli edhe një herë për shërbim. Ai u vërtetoi shpirtrave të besimtarëve dashurinë ndaj Zotit, me gjithë plagët e tij të dhimbshme.
Të nesërmen, Barnaba dhe Pali shkuan më këmbë në qytetin e afërt të Derbës. Pali ishte tepër i lodhur dhe plagët i rridhnin ende gjak, por zemra e tij u gëzua dhe u tejmbush me hare, sepse Krishti kishte gjetur një kishë të gjallë në Listra. Aty dishepujt mësuan emrin e Jezusit nëpërmjet shembullit të apostujve.
LUTJE: O Zoti Jezus Krisht, emri yt është i shenjtë dhe Satani i urren ndjekësit e tu që dëshirojnë t'i shkatërrojnë ata. Na ndihmo ta kuptojmë të vërtetën tënde dhe ta shpallim atë me maturi, t'i duam armiqtë tanë dhe të bekojmë ata që na mundojnë. Kërkojmë themelimin e kishës tënde në qytetin tonë. Amen.
6. Shërbesa në Derbë dhe Kthimi për Forcimin e Kishave të porsalindura (Veprat 14:21-23)
VEPRAT 14:21-23
21 Dhe, mbasi i predikuan ungjillin atij qyteti dhe bënë shumë dishepuj, u kthyen në Listra, në Ikoni dhe në Antioki, 22 duke i forcuar shpirtrat e dishepujve, duke i nxitur ata të vazhdonin në besim dhe duke thënë se me shumë pikëllime duhet të hyjmë në mbretërinë e Perëndisë.” 23 Kështu, mbasi caktuan pleq në çdo kishë dhe u lutën me agjërim, ia dorëzuan Zotit në të cilin kishin besuar.
Të mbushur me Frymën e Shenjtë, dy apostujt e përndjekur predikuan popullin e Derbës, që është një qytet i vogël i Azisë së Vogël. Shumë njerëz besuan në Krishtin, duke lënë vdekjen në mëkate dhe pranuan jetën e Perëndisë me drejtësi dhe shenjtëri. Me këtë vepër të dy apostujt përmbushën urdhrin e Krishtit i cili tha: “Më është dhënë çdo autoritet në qiell dhe në tokë. Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjitha kombet, duke i pagëzuar në emër të Atit, të Birit dhe të Frymës së Shenjtë, duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që ju kam urdhëruar; dhe ja, unë jam me ju gjithmonë, madje deri në fund të botës.”
Dy apostujve u lanë veçanërisht përshtypje fjalët: "duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që ju kam urdhëruar", sepse kishat e tyre ishin të reja. Ata ishin pa Bibël në gjuhën greke, pa ndonjë rend për mbledhjet e tyre dhe pa përvojë në diskutime me armiqtë e tyre. Apostujt ishin si një nënë që duhet të ndahet me fëmijët e saj, të cilët ende nuk janë në gjendje të ushqejnë veten ose të sigurojnë jetën. Apostujt kishin dëshirë të madhe për këta fëmijë shpirtërorë të braktisur. Ata nuk patën frikë nga rreziku i vdekjes, por u kthyen me guxim në qytetet ku ishin persekutuar, pasi dashuria mposht dhe largon çdo frikë, sepse ajo është motivimi më i madh tek njeriu.
Dy apostujt u kthyen në Listër ku Pali u inkriminua. Atje nuk predikuan turmat në përgjithësi, por forcuan besimtarët që Krishti thirri nga bota si të zgjedhur për mbretërinë e tij. Me këtë shërbim të dy burrat ushtronin detyrën e edukimit pas predikimit. Nuk folën për ëndrra dhe shpresë imagjinare, por dëshmuan me qartësi se duhet të hyjmë në mbretërinë e Perëndisë përmes shumë mundimesh. Jo vetëm ata duhet të hynin, por edhe ne duhet të hyjmë. Ju nuk mund të hyni në mbretërinë e Perëndisë pa mundime. Do të ndeshni valët e urrejtjes, gënjeshtrës, torturave dhe vuajtjeve për Krishtin, si garanci të hyrjes tuaj në hapësirat e hirit.
Dy apostujt e kuptuan termin "mbretëria e Perëndisë" si mbretëria e Zotit tonë Jezu Krisht, e cila u bë e dukshme në fuqinë e Birit. Të gjithë besimtarët presin ardhjen e tij në lavdi dhe shfaqjen e fuqisë së tij në tokë. Vlen të përmendet se secili që rilind nga Fryma e Shenjtë është sot një anëtar i mbretërisë së Perëndisë, sepse Jezu Krishti na ka blerë si anëtarësi, shenjtëri, përulësi dhe dashuri me gjakun e tij. A keni hyrë në hapësirat e Krishtit? A e prisni shfaqjen e mbretërisë së Atit me ardhjen e Krishtit, Shpëtimtarit tonë? Fundi i mbretërisë së Perëndisë nuk është shpëtimi i vetvetes ose rritja e shumë kishave, por shfaqja e lavdisë së Atit dhe të Birit në bashkësinë e atyre që jetojnë në fuqinë e Frymës së Shenjtë. Prandaj, kërkoni së pari mbretërinë e Perëndisë dhe drejtësinë e tij dhe të gjitha gjërat e tjera do të rregullohen automatikisht për ju (Mt. 6:33).
Dy apostujt jo vetëm që predikuan për besimin, vuajtjet dhe lavdinë, por i organizuan kishat edhe në mënyrë praktike . Ata zgjodhën, sipas përvojave të tyre, pleqtë dhe i caktuan të kryesonin mbledhjet dhe të mbanin përgjegjësi për të varfërit dhe të sëmurët. Jeta e atyre pleqve ishte një shembull i mirë i shenjtërisë, shpëtimit dhe vetkontrollit nëpërmjet ndjekjes së Krishtit.
Kështu dy apostujt i forcuan kishat dhe më në fund mund të largoheshin nga bashkësia tyre. Ata ia dorëzuan Krishtit, Bariut të madh që ishte me ta gjithë ditët. Për të praktikuar këtë dorëzim, u përgatitën duke u lutur dhe agjëruar; ata kërkuan plotësinë e Frymës së Shenjtë për shërbëtorët e rinj dhe anëtarët kryesorë të kishave; dhe besuann se vetë Krishti mbante përgjegjësi për kishën e tij. Apostujt nuk bënë ligje, rite apo himne për kishat, por i përkushtuan në duart e Krishtit të gjallë personat që kishin takuar, duke mbajtur parasysh se ai mund të shenjtërojë plotësisht të gjithë ata që tërhiqen në përparimin e tij triumfues.
LUTJE: O Zoti Jezu Krisht, ti je Kreu i kishës tënde dhe Bariu Besnik. Ne lutemi për të gjitha rrethet e reja të besimtarëve që t'i bekosh dhe t'i mbushësh me Shpirtin e përulësisë tënde, në mënyrë që atyre të mos u mungojë fuqia, dashuria, njohuria dhe gatishmëria për predikim. Falu dishepujve të tu të gjitha fyerjet e tyre çdo ditë dhe jepu atyre pleq të përgjegjshëm që mund të punojnë në vetkontroll, të vërtetë dhe fuqi për të tjerët.
PYETJA:
- Çfarë bënë Pali dhe Barnaba në kishat e reja kur u rikthyen tek ata?