Previous Lesson -- Next Lesson
13. Anëtarët e Kishës kanë të gjitha gjërat të përbashkëta (Veprat 4:32-37)
VEPRAT 4:32-37
32 Dhe numri i madh i atyre që besuan ishte me një zemër dhe një shpirt të vetëm; Askush nuk thoshte se ndonjë nga gjërat që zotëronte ishte e tija, por ato i kishin të gjitha të përbashkëta. 33 Dhe me fuqi të madhe apostujt dëshmuan për ringjalljen e Zotit Jezus. Dhe hir i madh ishte mbi të gjithë ata. 34 Nuk kishte asnjë prej tyre që të mungonte; sepse të gjithë ata që zotëronin toka ose shtëpi i shitën dhe sillnin të ardhurat nga gjërat e shitura, 35 dhe i vunë te këmbët e apostujve; dhe ia shpërndanë secilit sipas nevojës. 36 Dhe Iose, i cili nga apostujt u quajt edhe Barnaba (që përkthehet Biri i Ngushëllimit), një levit nga vendi i Qipros, 37 që kishte tokë, e shiti dhe i solli paratë dhe ia vuri te këmbët e apostujve.
Ashtu si Luka, ungjilltari pas predikimit të Pjetrit në Rrëshajë, na dha një pamje ideale të të jetuarit në bashkëtsi në kishën primitive, kështu ai na jep tani, pas shërimit të njeriut të çalë dhe dëshmisë së apostujve përpara sundimtarëve të popullit të tyre, një këndvështrim të favorshëm të jetës së brendshme të kishës, sepse jo vetëm apostujt ishin të mbushur me dashurinë e Krishtit, por të gjithë besimtarët u bashkuan me njëri-tjetrin në një unitet të vërtetë të dukshëm në dhjetë pikat e mëposhtme:
Misteri i Kishës së Hershme ishte dashuria e saj e vërtetë, e cila nuk ishte si ndjenjat kalimtare, por frytet e Frymës së Shenjtë. Besimi i tyre në Krishtin i bashkoi ata në një qëllim të përbashkët dhe lutja e tyre në bashkësi i afroi gjithnjë e më pranë Zotit të tyre, qendrës së kishës. Përmes tij ata morën një mendim dhe një ndjenjë. Secili ndjeu ndjenjën e tjetrit dhe ata pësuan telashe dhe gëzim bashkarisht. Ishte sikur zemra e dikujt të rrihte në gjoksin e tjetrit dhe shpirti i njërit të banonte në trupin e tjetrit. Secili kishte personalitetin e tij, por secili e mohoi vetveten dhe në këtë mënyrë fitoi një shpirt të ri, gjithëpërfshirës, të përbashkët që është kisha universale.
Vëllazëria në krishtërim është një mister i madh. Nuk përfundon në zotërim dhe shpenzime, por realizohet praktikisht në çdo gjë. Askush nuk pret ndihmën e tjetrit, por secili prej tyre i paraprin dhe i jep me shpejtësi vëllait të tij nevojtar. Ata e konsideronin dashurinë për para një turp dhe dhënien një kënaqësi. Askush nuk punonte për vete, por i shërbente të gjithëve me dhuratat, paratë dhe pasuritë e tij. Zoti i çliroi besimtarët nga kopracia, zilia, dashuria për para dhe mbështetja në pronat e tyre. Në ungjillin e tij, Luka, ungjilltari na këshillon, më shumë se të gjithë ungjilltarët e tjerë, se si Jezusi na paralajmëroi për rrezikun e dashurisë për para. Në këtë libër, Luka dëshmoi me gëzim se dashuria kishte mbizotëruar mbi egoizmin e zotëruesve dhe i udhëzoi ata që të gjitha gjërat të ishin të përbashkëta me vëllezërit e tyre.
Ata të gjithë prisnin ardhjen e afërt të Krishtit dhe u shenjtëruan për ta pranuar atë. Në pritjen e tyre të këndshme, apostujt dëshmuan me fuqi dhe gëzim të madh se Jezusi jetonte, ishte i pranishëm dhe duke kryer shpëtimin e tij. Besimi i tyre në Krishtin e gjallë ishte fuqia e tyre. Ata u ngritën me të nga të vdekurit në besimin e tyre dhe dëshmuan jetën e Perëndisë që banonte në ta. Ata nuk paraqitën një doktrinë boshe, por një fuqi të madhe aktive.
Zoti i tyre e konfirmoi dëshminë e tyre dhe e bëri të bollshëm hirin e tij ndaj atyre që e pranuan emrin e tij se fuqia e tij funksionoi në të gjitha dhuntitë dhe karakteret e tyre pa parandalim. Fryma e sakrificës dhe e dashurisë i mbushi që të ishin të hapur ndaj tij. Luka e përmendi fjalën "i madh" dy herë në përshkrimin e tij të fuqisë dhe hirit që banonte te të gjithë besimtarët. Ne nuk e lexojmë shpesh këtë fjalë në ungjill, përveç rasteve kur ka plotësi dhe tejmbushje të dhuratave të Zotit. Prandaj ne njohim misterin e dëshmisë së efektshme të apostujve dhe harmoninë e jetës kishtare.
Në këtë bashkësi vullnetare shpirtërore nuk mbeti nevojtar, i varfër, skamës, i shqetësuar, i përbuzur apo i pakualifikuar. Të gjithë përjetuan një ndihmë të këndshme, të shpejtë, të shoqëruar me lutje si dhe fuqinë e Perëndisë së gjallë. Vuajtjet dhe hallet u mposhtën me fuqinë e lutjes në kishë dhe mosmarrëveshjet u përballuan nga të gjithë me mirënjohje dhe lavdërime. Takti qiellor banonte në tokë nëpërmjet Frymës së Shenjtë. Apostujt nuk kryen bamirësi për mijëra nevojtarët e kombit të tyre, por i kufizuan bamirësitë e tyre tek anëtarët e kishës së tyre, sepse ata mendonin se ishin anëtarë të një familjeje dhe për këtë arsye nuk lejuan asnjë telash mes tyre.
Këta vëllezër në Krishtin e dinin se shtëpia e tyre ishte në parajsë. Ata nuk e quanin të tyren atë që kishin, sepse kishin braktisur me dëshirë gjithçka për Perëndinë dhe e dinin se Perëndia Krijuesi ishte Zotëruesi i gjithçkaje. Fryma e Shenjtë, dhe jo paraja, mbretëroi mbi kishën. Në këtë parim, ne gjejmë se besimtarët me origjinë hebraike u çliruan shumë nga mamonët, sipas thënies së Krishtit: “Askush nuk mund t'u shërbejë dy zotërinjve; sepse ose do të urrejë njërin dhe do ta dojë tjetrin, ose do të jetë besnik ndaj njërit dhe do të përçmojë tjetrin. Ju nuk mund t'i shërbeni Perëndisë dhe mamonit." (Mt. 6:24)
Kisha nuk i harxhoi kot paratë e dhuruara. Paratë e marra për pronën e tyre, ata i vunë në dispozicion të apostujve, sepse kishin braktisur gjithçka për Jezusin dhe e ndiqnin me këmbëngulje në varfëri. Anëtarët e kishës ishin të gjithë të sigurtë se asnjë nga apostujt nuk do të përdorte ndonjë shumë të parave për përfitimin e tij. Për më tepër, Fryma e Shenjtë nuk lejoi asnjë fije padrejtësie, por i udhëhoqi të gjithë së bashku drejt lavdisë.
Numri i anëtarëve të kishës në atë kohë ishte bërë më i madh dhe ishte e nevojshme që apostujt të uleshin në një vend të lartë për të folur me auditorin dhe për të parë njëri-tjetrin. Pas mësimit dhe predikimit, kontributet liheshin përtokë, te këmbët e apostujve me mirënjohje për dhuratën e Perëndisë për të gjithë. Deri në çfarë mase e falënderoni Perëndinë?
Apostujt nuk grumbulluan para për të siguruar të ardhmen e kishës, por i shpërndanë donacionet menjëherë. Fondi ishte i tejmbushur dhe bosh në të njëjtën kohë, pasi Pjetri tha: "Argjend dhe ar nuk kam". Në këtë mënyrë u jepnin nevojtarëve në çdo kohë, duke mbajtur parasysh se Zoti ua kishte vënë paratë në duart e tyre jo për ti grumbulluar, por për ndihmë të menjëhershme.
Luka na tregon diçka të veçantë për Barnabën, emri i të cilit shfaqet disa herë në Librin e Veprave të Apostujve (9:27; 11:22-30; 13:1-2; 14:12-28; 15:2). Ai ishte "biri i ngushëllimit" që është kuptimi origjinal i fjalës "bir i inkurajimit", sepse ishte i mbushur me Ngushëlluesin dhe Ndihmësin hyjnor, Frymën e Shenjtë. Për shkak të kësaj dhuntie, ai mund të shoqëronte njerëzit e vështirë dhe të përgatiste për ta me durim të tepruar rrugën për t'i shërbyer Zotit. Ky bir i ngushëllimit ishte një levit nga ishulli i Qipros. Ai ose babai i tij kishin blerë një arë të shtrenjtë në Jeruzalem që të mund të varroseshin atje në pritje të ardhjes së Krishtit të premtuar që të mund të takoheshin me të në momentin e parë, siç bënë disa hebrenj jo të krishterë në kohën e tyre nga perëndishmëria e tyre ekstreme. Barnaba e njihte Krishtin e vërtetë dhe kishte në vetvete Frymën e tij të Shenjtë si garanci për lavdinë e ardhshme. Ai u lirua nga zakonet hebraike dhe shiti arën e tij të shtrenjtë. Kjo shitje ishte një refuzim i mbetjeve hebreje dhe një dëshmi e pritjes së Jezu Krishtit që do të vijë së shpejti. Ky i huaj nuk ruajti asnjë pjesë të parave të tij në Qytetin e Shenjtë si sigurim jete gjatë emigrimit të tij, por solli gjithë çmimin e arës së tij dhe e vuri si kontribut përtokë te këmbët e apostujve, në heshtje dhe pa krenari.
LUTJE: O Zot, dashuria jote është më e gjerë se qiejt dhe e vërteta jote ndryshon zemrat egoiste. Prano paratë e mia dhe forco besimin tim në ardhjen tënde të afërt, që të mund të ndihmoj kudo që gjej vështirësi dhe që askush të mos mbetet nevojtar në kishën tonë.
PYETJA:
- Cilin nga dhjetë personazhet e bashkësisë së hershme të krishterë e konsideroni si më të rëndësishmin për të realizuar gjatë jetës tuaj?