Previous Lesson -- Next Lesson
c) Fjala e Krishtit drejtuar nënës së tij (Gjoni 19:25-27)
GJONI 19:24b-27
24b Kështu ushtarët i bënë këto gjëra. 25Por pranë kryqit të Jezusit qëndronin nëna e tij dhe motra e nënës së tij, Maria, gruaja e Kleopas dhe Maria Magdalena. 26 Jezusi, kur pa nënën e tij dhe dishepullin që donte pranë saj, i tha nënës së tij: O grua, ja biri yt!. 27 Pastaj i tha dishepullit: Ja nëna jote!. Dhe që në atë moment dishepulli e mori në shtëpinë e tij.
Gjoni nuk e regjistron fjalën e parë të Jezusit nga kryqi, duke falur gjithë botën. Ai as nuk përmend talljen e vazhdueshme të hebrenjve, apo faljen e Jezusit për grabitësin në të djathtën e tij. Këto ngjarje ishin tashmë të njohura në kishë kur Gjoni shkroi ungjillin.
Kur priftërinjtë u larguan nga vendi i kryqit pa dëgjuar lutjen dhe përgjërimin e tij për faljen e Atit, edhe turmat u larguan, duke nxituar në Jeruzalem për të flijuar qengja për Pashkën. Koha e përgatitjes ishte e shkurtër. Për të kryer ritualin për festën e madhe kombëtare shkuan edhe pushtetarët fetarë. Nga muret e qytetit dëgjoheshin zhurma, qengjat u therën në tempull dhe gjaku rridhte pa masë. Tempulli kumbonte nga lavdërimet. Jashtë Jeruzalemit varej Qengji i shenjtë i Perëndisë në pemën e akuzuar, i braktisur dhe i përbuzur. Rojet romake pagane po ruanin të tre në kryqe.
Në atë kohë, disa gra iu afruan kryqit me qetësi dhe qëndruan në heshtje. Ngjarjet e mëparshme turbulluan mendjet e tyre. I Plotfuqishmi qëndronte varur mbi kokat e tyre me dhimbje të madhe. Fjalë ngushëllimi nuk vinin dhe zemrat mezi luteshin. Ndoshta disa pëshpërisnin tekste nga Psalmet.
Jezusi dëgjoi klithmat e përzemërta të nënës së tij dhe i kuptoi lotët e dishepullit të tij të dashur Gjonit. Ai nuk po mendonte shumë për gjendjen e tij, pavarësisht afrimit të komës. Papritur dëgjuan zërin e tij: "Grua, ja Biri yt".
Dashuria e Krishtit ishte në maksimum, duke u kujdesur për mirëqenien e të dashurve të tij në mes të vuajtjeve të tij për të shpenguar botën. Ajo që Simeoni kishte thënë për Virgjëreshën u përmbush, që shpata do ta shponte shpirtin e saj (Luka 2:35).
Në pamundësi për t'i siguruar nënës së tij para ose shtëpi, ai i ofroi asaj dashurinë që kishte derdhur te dishepujt e tij. Gjoni kishte ardhur me nënën e Krishtit (Mateu 27:56), megjithatë ai nuk e përmend emrin e tij apo të Virgjëreshës, në mënyrë që të mos ia prishë nderin që i takon Krishtit në këtë orë të tij të lavdisë. Kur iu drejtua Gjonit dhe ia kushtoi nënën kujdesit të tij, vetëm atëherë dishepulli hyri në shkëlqimin e kryqit. Ai e përqafoi Marinë dhe e mirëpriti në shtëpinë e tij.
Pjesa tjetër e grave ishte dëshmitare e këtij shqetësimi. Zoti e kishte shpëtuar njërën prej tyre nga shtatë djaj. Ajo ishte Maria Magdalena. Ajo përjetoi fuqinë fitimtare të Jezusit në shpirtin e saj. Ajo e donte Shpëtimtarin e saj dhe e ndoqi atë.
d) Përmbushja (Gjoni 19:28-30)
GJONI 19:28-29
28 Pas kësaj, Jezusi, duke ditur se gjithçka kishte mbaruar, tha (që të përmbushej Shkrimi): "Kam etje". 29 Por aty ishte një enë plot me uthull; pasi shtinë një sfungjer në uthull dhe e vunë në majë të një dege hisopi, ia afruan te goja.
Gjoni, ungjilltari kishte dhuntinë të thoshte shumë me pak fjalë. Ai nuk na thotë asgjë për errësirën që mbuloi tokën, as nuk e dëgjojmë britmën e braktisjes së Krishtit në zemërimin e Perëndisë mbi mëkatet tona. Por na informon, se në fund të luftës së tij për vdekje, që zgjati tre orë, ai ndjeu afrimin e vdekjes. Gjoni nuk e konsideroi vdekjen si ta kishte gëlltitur Jezusin, por se Jezusi i ishte dorëzuar asaj vullnetarisht. Shpirti i tij ishte i rraskapitur në përfundimin e veprës universale të shpengimit. Jezusi pa shpëtimin e përsosur të disponueshëm për të gjithë, se si vdekja e tij do të çlironte miliona mëkatarë nga faji i tyre dhe do t'u jepte atyre të drejtën për të ardhur te Perëndia. Ai pa të korrat dhe frytin e vdekjes së tij që më parë.
Në këtë moment, një psherëtimë i doli nga buzët, "Kam etje". Ai, i cili kishte krijuar universin dhe eci mbi ujë që ishte i përbërë nga oksigjeni dhe hidrogjeni, kishte etje. Dashuria e mishëruar kishte mall për dashurinë e një Ati, i cili ia kishte fshehur fytyrën Birit të Tij. Kjo është një skenë e ferrit, ku njeriu ka etje në trup e shpirt dhe nuk mund të gjejë freskim. Më parë, Krishti kishte përmendur të pasurin në ferr me një etje të madhe në zjarret e skëterrës, i cili iu lut Abrahamit të dërgonte Llazarin që të fuste gishtin e tij të zhytur në ujë të ftohtë dhe të qetësonte fytin e tij të fryrë. Jezusi ishte një njeri i vërtetë, që duronte etjen e natyrshme, por nuk e pranoi etjen e tij derisa puna e shpëtimit u krye. Më pas, Fryma e Shenjtë i zbuloi se shërbimi i tij shpengues ishte shpallur një mijë vjet më parë në Psalmin 22:13-18, pirja e uthullës u përmend gjithashtu në Psalmin 69:21. Nuk e dimë nëse ushtarët i ofruan Jezusit pijen si uthull të pastër apo të përzier me ujë, qoftë si përbuzje apo në lëngim. Dimë se nuk ishte ujë i pastër. Njeriu Jezus, i cili është Biri i Perëndisë, ishte në këtë moment i pafuqishëm.
GJONI 19:30
30 Kur Jezusi mori uthullën, tha: “U krye!” dhe uli kokën dhe dha frymën.
Pasi Jezusi kishte shijuar uthullën e zemërimit, ai shqiptoi fjalën e fitores, "U krye!" Një ditë përpara kësaj thirrjeje triumfuese, Biri i kishte kërkuar Atit të tij që ta lavdëronte në kryq për shpengimin tonë, që Ati, Vetë, të lavdërohej. Biri e pranoi me besim se kjo lutje do të merrte përgjigje, se ai kishte përfunduar veprën që Ati i kishte dhënë (Gjoni 17:1,4).
Sa i pastër është Jezusi në kryq! Asnjë fjalë urrejtjeje nuk i shpëtoi nga buzët e tij, as një psherëtimë për keqardhje apo një britmë dëshpërimi, por ai i fali armiqtë e tij që mbaheshin pas dashurisë së Perëndisë, e cila dukej si një armik për hirin tonë. Jezusi e dinte se e kishte përfunduar veprën e shpengimit, sepse Perëndia e bëri të përsosur pionierin e shpëtimit tonë nëpërmjet vuajtjes. Askush nuk mund t'i kuptojë thellësitë dhe lartësitë e dashurisë trinitare, sepse Biri ia ofroi veten Perëndisë me anë të Frymës së përjetshme, pa njolla, një flijim i gjallë (Hebrenjve 9:14).
Që nga thirrja përfundimtare e Krishtit në kryq, shpëtimi është i plotë, nuk ka nevojë të jetë më i përsosur. Nuk janë kontributet tona, veprat tona të mira, lutjet tona, shenjtërimi ynë që sjellin drejtësinë tonë ose shenjtërinë e shtuar në jetën tonë. Biri i Perëndisë i ka bërë të gjitha këto një herë e përgjithmonë. Me vdekjen e tij ka lindur një epokë e re dhe mbretëron paqja, sepse Qengji i therur i Perëndisë na ka pajtuar me Atin në Qiell. Kush beson është i justifikuar. Letrat janë komenti i fjalëve të Jezusit, përfundimtare dhe hyjnore, "U krye!".
Jezusi uli kokën, më në fund, me nderim dhe madhështi. Ai e dorëzoi shpirtin e tij në duart e Atit të tij, i cili e deshi atë pa pushim. Kjo dashuri e tërhoqi atë në fronin e hirit, ku ai ulet sot në të djathtën e Atit, një me Të.
LUTJE: O Qengji i Shenjtë, që ke hequr mëkatin e botës; ti je i denjë të marrësh fuqinë, pasurinë, urtësinë, fuqinë, nderin, lavdinë, bekimin dhe jetën time gjithashtu. Ngrije kokën time për të të parë ty, o i Kryqëzuar, duke kërkuar falje nga ty për të gjithë fajin tim dhe duke besuar se ti do të më bësh të shenjtë me hirin dhe gjakun tënd.
PYETJA:
- Cilat janë dy fjalët e Jezusit?