Previous Lesson -- Next Lesson
a) Jezusi përtej Jordanit (Gjoni 10:40 – 11:16)
GJONI 10:40-42
40 Ai shkoi përsëri përtej Jordanit, në vendin ku Gjoni pagëzoi fillimisht dhe aty qëndroi. 41 Dhe shumë erdhën tek ai dhe thoshnin: Gjoni vërtet nuk bëri asnjë shenjë, por gjithçka që Gjoni tha për këtë është e vërtetë. 42 Dhe atje shumë veta besuan në të.
Shpërtheu konflikti midis Jezusit dhe farisenjve; ata nxitën udhëheqësit e popullit pasi ai kishte shëruar të gjymtuarin në Betesda (Kapitulli 5). Në fund të vizitës së tij të tretë në Jeruzalem, ky konflikt u zhvillua drejt një kulmi. Drita shkëlqen në errësirë, por errësira nuk e mposht atë. Në çdo kohë, Jezusi ishte i ekspozuar ndaj rrezikut të vdekjes. Fizikisht ai hynte në tempull vazhdimisht, duke i udhëhequr dishepujt e tij drejt pjekurisë në njohuri dhe besim, ndërsa armiqtë e tij kalonin në pikën më të ulët të urrejtjes.
Pas festës së Kushtimit, Jezusi u largua nga Jeruzalemi dhe shkoi në një rajon përtej Jordanit, ku Këshilli i Lartë nuk kishte juridiksion. Këtu Gjon Pagëzori kishte predikuar më parë, jashtë autoritetit judaik, por nën një nga mbretërit Herodian. Pagëzori ishte i njohur atje; dëshmia e tij për Jezusin ishte e dukshme.
Ata që kishin besuar për shkak të Pagëzorit kishin vazhduar në besimin e tyre. Mësuesit të tyre i kishin prerë kokën. Kur Jezusi mbërriti, ata nxituan drejt tij, duke njohur përulësinë, madhështinë dhe fuqinë e tij. Jezusi u ofroi atyre shembuj të shenjave të tij, duke predikuar besnikërisht për Perëndinë dhe njerëzit. Të shumtë ishin ata që hapën zemrat e tyre ndaj Ungjillit, duke u mbajtur në besimin e tyre në rolin profetik të Pagëzorit, megjithëse Pagëzori nuk kishte ofruar mrekulli për të justifikuar këtë rol. Por sapo Jezusi erdhi atje, ata besuan tek ai si Zoti dhe Shpëtimtari.
GJONI 11:1-3
1 Dhe një njeri ishte i sëmurë, Llazari nga Betania, nga fshati i Marisë dhe i motrës së saj Martës. 2 Ishte Maria ajo që e vajosi Zotin me vaj erëkëndshëm dhe ia fshiu këmbët me flokët e saj dhe vëllai i saj, Llazari, ishte i sëmurë. 3 Kështu motrat i dërguan fjalë: "Zot, ja, ai që ti do shumë është i sëmurë".
Gjatë predikimit të Krishtit në rajonin e Jordanit, një burrë i quajtur Llazar u sëmur. Ai i përkiste një fshati në malin e Ullinjve. Jezusi kishte qenë shpesh mysafir në shtëpinë e tij. Biseda e Krishtit me Martën, motrën e Llazarit, është e famshme. Gjoni nuk i rrëfen ato ngjarje, pasi gjenden në një ungjill tjetër. Megjithatë, ai na tregon për Marinë që derdhi një enë me vaj në këmbët e Jezusit. Ungjilltari e përmend këtë grua mistike të uritur për fjalët e Zotit. Pasi i leu këmbët me vaj, ia fshiu me flokët e saj (Gjoni 12:1–8). Ajo tregoi përulësinë, besimin dhe dashurinë e saj për Birin e Perëndisë.
Lajmi për sëmundjen e Llazarit e trishtoi Jezusin. Megjithatë, besimi i motrave e tërhoqi atë të bashkohej me to. Ato nuk iu lutën Jezusit që të vinte menjëherë për ta shëruar mikun e tij, por thjesht i dërguan lajmin për gjendjen e tij, të sigurta se do të shërohej nga larg. Ishin të sigurta se dashuria e Jezusit për Llazarin do ta shtynte të vepronte. "Lazarus" do të thotë "Perëndia ka ndihmuar". Kështu që ky emër u bë moto për mrekullinë e fundit të përmendur te Gjoni.
GJONI 11:4-10
4 Por Jezusi, kur e dëgjoi, tha: Kjo sëmundje nuk është për vdekje, po për lavdinë e Perëndisë, që me anë të saj të përlëvdohet Biri i Perëndisë. 5 Tani Jezusi e donte Martën, motrën e saj dhe Llazarin. 6 Kështu, kur dëgjoi se ishte i sëmurë, qëndroi edhe dy ditë në vendin ku ndodhej. 7 Pas kësaj, ai u tha dishepujve të vet: Le të shkojmë përsëri në Jude. 8 Dishepujt i thanë: Mësues, pak më parë Judenjtë kërkonin të të vrisnin me gurë dhe ti do të shkosh përsëri atje?. 9 Jezusi u përgjigj: ''A nuk janë vallë dymbëdhjetë orët e ditës? Nëse dikush ecën ditën, nuk pengohet, sepse sheh dritën e kësaj bote. 10 Por nëse dikush ecën natën, pengohet, sepse drita nuk është në të."
Kur lajmi arriti tek Jezusi, ai ishte i vetëdijshëm për luftën e tij me forcat e vdekjes. Ai kishte parashikuar se pacienti nuk do të bëhej pre e vdekjes, por në të do të shkëlqente lavdia e Perëndisë. Jezusi e dinte nëpërmjet Frymës së Shenjtë se çfarë duhej të bënte përpara se miku i tij të vdiste, autoriteti i tij do të shfaqej duke ngritur një të vdekur para portave të Jeruzalemit. Kështu që populli në Jeruzalem nuk do të kishte pretekst për mosbesim.
Lavdia e Perëndisë dhe lavdia e Krishtit janë një. Lavdia u zmadhua, sepse u përball me vdekjen dhe fitoi. Njerëzimi në përgjithësi vuan nga perspektiva e vdekjes në qenien e tij. Njerëzit mendojnë se vdekja çon menjëherë në zhdukje. Jezusi e njihte vullnetin e Atit të tij dhe nuk ishte i fiksuar pas vdekjes dhe rezultatit të saj, por kuptoi shkakun e vdekjes. Ai mund të mbjellë jetë në një botë të sëmurë.
Jezusi nuk shkoi menjëherë në Betani; ai u vonua dy ditë. E la vdekjen ta gëlltiste mikun e tij. Dishepujt u trembën kur dëgjuan se ai po kthehej në Jude; kishin qenë dëshmitarë të tentativës për ta vrarë me gurë. Dishepujt nuk shqetësoheshin për Llazarin, as donin të dëshmonin lavdinë e Perëndisë, por kishin frikë për jetën e tyre.
Në atë moment, Jezusi përdori një ilustrim duke thënë se dikush udhëton i sigurt gjatë ditës, por natën mund të bjerë në pengesa dhe lugina. Ndërsa ora e kryqëzimit ishte afër, orët e ditës nuk kishin mbaruar. Ata duhej të shkonin në Jeruzalem të qetë, të sigurtë në duart e Perëndisë.
Kushdo që nuk beson në providencën hyjnore të Perëndisë, do të banojë në errësirë si armiqtë e Jezusit, sepse mbi ta nuk është ngritur drita e besimit. Kështu Jezusi u kërkoi dishepujve të tij që të besonin plotësisht tek ai dhe tek udhëheqja e tij. Përndryshe mosbesimi do t'i tërhiqte drejt errësirës. Ky është ngushëllimi ynë në orën më të errët se asgjë nuk do të na bjerë pa vullnetin e Perëndisë tonë. Tek Ai është besimi ynë.
LUTJE: Zoti Jezus, faleminderit që je Mjeshtri i jetës; në dritën tënde ne shohim rrugën. Ti na çon në rrugën e drejtë, edhe kur armiqtë e tu dëshirojnë shkatërrimin tonë. Na ndihmo që të mos vonojmë, por të jemi gati për dhimbje dhe vdekje për hirin tënd. Që kujdesi juaj për ne të lavdërohet nga besimi ynë.
PYETJA:
- Pse Jezusi foli për lavdinë e Perëndisë ndërsa Llazari kishte vdekur?