Previous Lesson -- Next Lesson
2. Jezusi largohet nga britmat për kurorëzimin e tij (Gjoni 6:14-15)
GJONI 6:14-15
14 Kur njerëzit panë shenjën që kishte bërë, thanë: "Ky është me të vërtetë profeti që duhet të vijë në botë!" 15 Atëherë Jezusi, duke e kuptuar se do të vinin për ta marrë me forcë për ta bërë mbret, u tërhoq përsëri në kodra fill i vetëm.
Jezusi erdhi në botë për të fituar mbi njerëzimin. Pasi ushqeu pesë mijë veta, njerëzit u mblodhën rreth tij me padurim. Ata duartrokitën dhe kërcyen për të bërë homazhe për të si mbret. Ata e kuptuan se ky galileas ishte njeriu i Perëndisë; Zëri i Perëndisë foli nëpërmjet tij dhe fuqia e Më të Lartit u madhërua në të. Natyra iu bind atij. Ai u kishte dhënë bukë si Moisiu në shkretëtirë. Ai ishte profeti i premtuar për të udhëhequr një racë të përbuzur drejt së vërtetës (Ligji i Përtërirë 18:15). Ata gjithashtu menduan se nëse Jezusi do të bëhej mbret i tyre, nuk do të kishin nevojë të punonin apo të lodheshin në të ardhmen. "Ne do të kemi kohë për të studiuar Shkrimin dhe për t'u lutur dhe ai do të na japë ushqim falas. Një mbret i tillë do të ishte mjaft i fuqishëm për të mposhtur ushtritë romake. Ai madje mund të zbresë nga qielli një zjarr që do t'i përpinte ato. Pra, le ta kurorëzojmë dhe ta shpallim atë mbret”. Të gjithë si një trup i vetëm iu afruan për ta mbajtur mbi supe. Ata do ta përkrahnin atë, me shpresën se ai do t'i mbështeste me ushqimin e nevojshëm.
Cili ishte qëndrimi i Jezusit ndaj kësaj lëvizjeje popullore? A u gëzua ai për ngritjen në progres apo i falënderoi ata për besimin e tyre tek ai? A iu nënshtrua tundimit dhe a ndërtoi Mbretërinë e tij me ndihmën e jobesimtarëve? Apo i zmbrapsi planet e tyre? Jo, ai nuk tha asnjë fjalë, por u tërhoq në shkretëtirë. Ai nuk donte të bartej nga njerëzit, ai ishte i kënaqur që Perëndia e mbështeste atë. Jezusi e dinte gjendjen e këtyre entuziastëve; të dehur nga dalldia ata nuk ishin në gjendje të dëgjonin këshillat e tij. Ky ishte një bashkim politik i shkrirë në një ide.
Jezusi, nuk kishte dëshirë të ndërtonte një mbretëri tokësore, por përkundrazi t'i çonte njerëzit një nga një drejt pendimit dhe rilindjes. Askush nuk mund të hyjë në Mbretëri përveçse nga lindja e dytë. Turmat nuk arritën ta kuptonin qëllimin e mrekullive dhe shenjave. Ata mendonin për bukën tokësore; ai foli për Frymën e Shenjtë për të kënaqur një uri më të thellë. Ata nënkuptonin sundimin tokësor dhe lavdinë e zbehtë; ai zgjodhi kryqin si bazën e Mbretërisë së tij. Pa pendim dhe një lindje të dytë nuk mund të gëzosh mirëpritjen e Krishtit.
Jezusi nuk kishte nevojë të nderonte turmën. Ai nuk e pranoi lavdinë e njerëzve, por dëgjoi zërin e Atit të tij. Ai e mbylli zemrën ndaj tundimit të Satanit. Ai u tërhoq për t'u lutur, për të falënderuar Atin dhe për të ndërmjetësuar që sytë e të verbërve të hapeshin nga Fryma. Ai nuk mund të pranonte që të kurorëzohej nga njerëzit, duke e ditur se ata do të thërrisnin "Hosana" një ditë dhe do "ta kryqëzonin" të nesërmen. Krishti i njeh zemrat tona dhe nuk mashtrohet kurrë.
3. Jezusi vjen te dishepujt e frikësuar (Gjoni 6:16-21)
GJONI 6:16-21
16 Kur u ngrys, dishepujt e tij zbritën në det, 17 hipën në një barkë dhe u nisën përtej detit për në Kapernaum. Tani ishte errësirë dhe Jezusi nuk kishte ardhur ende tek ata. 18 Deti u ngrit sepse po frynte një erë e fortë. 19 Mbasi kishin vozitur rreth tre a katër milje, panë Jezusin që po ecte mbi det dhe po i afrohej barkës. Ata u trembën, 20 por ai u tha atyre: Jam unë, mos kini frikë. 21 Atëherë ata u gëzuan që e morën në barkë dhe menjëherë barka u bregëzua në vendin ku po shkonin.
Kur Jezusi ishte i veçuar në lartësitë e Golanit, ai pa nga larg dishepujt e tij të rraskapitur ndërsa po luftonin me stuhinë. Me afrimin e natës, ai shkoi drejt tyre në këmbë mbi dallgët e liqenit. Ai nuk i la të përballeshin me rrezikun vetëm, por ata e ngatërruan me një fantazmë dhe u tmerruan. Peshkatarët ndonjëherë imagjinojnë se shohin fantazma, pasi kalojnë shumë kohë natën mbi sipërfaqen e ujit. Jezusi erdhi dhe foli qartë dhe me dashamirësi: "Jam unë". Kjo shprehje u bë baza e besimit të apostujve. Ne gjejmë në Dhjatën e Vjetër një ekuivalente "UNË JAM" që nënkupton praninë e Zotit me besimtarët. Dishepujt e kuptuan se Jezusi zotëronte të gjithë autoritetin mbi elementët; buka iu shumua në duar, dallgët e mbanin lart, stuhia u shua me kërkesën e tij. Duke e kuptuar këtë, ata ishin akoma më të frikësuar. Kështu ai i urdhëroi të mos kenë frikë. Ky urdhërim, "MOS KINI FRIKË" është për ndjekësit e tij në çdo kohë dhe shfaqet 365 herë në Bibël, një për çdo ditë të vitit. Besimi në praninë e Krishtit kapërcen frikën tonë. Cilado qoftë gjendja juaj apo sado i rëndë të jetë problemi juaj, Jezusi thotë: "Jam unë, mos kini frikë."
Kur dishepujt e njohën Jezusin, u mahnitën dhe e ftuan në barkë. Menjëherë arritën në breg. Kjo është pjesa e tretë e mrekullisë në të njëjtën ditë. Jezusi është Zot i Hapësirës dhe Kohës dhe mund ta çojë anijen e Kishës në mes të stuhisë dhe valëve drejt destinacionit të saj. Ai i do dishepujt dhe vjen tek ata, por kërkon besim absolut në të. Ai forcon besimin e tyre tek ai, në mes të errësirës dhe sprovës, në mënyrë që frika të largohet dhe ata të mbahen gjithmonë fort pas tij.
PYETJA:
- Për çfarë arsyeje Jezusi refuzoi të kurorëzohej mbret nga turma?