Previous Lesson -- Next Lesson
2. Pagëzori përgatit udhën e Krishtit (Gjoni 1:6-13)
GJONI 1:9-10
9 Ai ishte drita e vërtetë, që ndriçon çdo njeri që vjen në botë. 10 Ai ishte në botë dhe bota u krijua me anë të tij, por bota nuk e njohu.
Krishti është drita e vërtetë në botë. Fryma e Shenjtë e kishte parathënë ardhjen e tij, qindra vjet më parë, nëpërmjet profetëve. Librat e Dhjatës së Vjetër janë plot me referenca për ardhjen e Krishtit në universin tonë. Kështu profeti Isaia tha: "Sepse ja, errësira do të mbulojë tokën dhe errësira e thellë popujt; por Zoti do të ngrihet mbi ju dhe lavdia e tij do të duket mbi ju" (Isaia 60:2).
Në vargun tonë fjala “botë” përsëritet katër herë. Për ungjilltarin Gjon, kuptimi i kësaj fjale është afër kuptimit të errësirës, sepse ai shkruan: "E gjithë bota është vënë nën sundimin e të ligut" (1 Gjonit 5:19).
Në fillim bota nuk ishte e keqe, sepse Zoti e krijoi atë të mirë. Bukuria dhe mirësia e tij mbushën universin. "Dhe ai pa gjithçka që bëri dhe me të vërtetë ishte shumë mirë" (Zanafilla 1:31). Zoti e krijoi njeriun sipas shëmbëlltyrës së tij dhe lavdia e tij iu dhurua prindërve të njerëzimit, të cilët reflektuan dritën e Krijuesit si një pasqyrë.
Por për shkak të krenarisë, të gjithë u bënë të këqij dhe rebelë. Ata e braktisën miqësinë e Perëndisë në zemrat e tyre, sepse iu hapën shpirtit të errësirës. Distancimi nga Perëndia të bën gjithmonë të keq, siç rrëfeu Davidi në Psalmin 14:1, "Budallai ka thënë në zemrën e tij: "Nuk ka Perëndi". Ata janë të korruptuar, kanë bërë vepra të neveritshme, nuk ka njeri që të bëjë të mirën”.
Megjithatë, ungjilltari Gjon dëshmoi se Krishti erdhi në këtë botë të ligë, ashtu si dielli lind gradualisht, duke larguar errësirën përpara tij. Drita e Krishtit nuk hyri në botën tonë si një rrufe verbuese. Por ai hyri në të me butësi, duke ndriçuar të gjithë njerëzit. Domethënë, Zoti nuk erdhi si gjykatës dhe xhelat. Por ai erdhi si një Shpëtimtar dhe Shpengues. Të gjithë njerëzit duhet të ndriçohen nga Krishti. Pa këtë ndriçim, ata mbeten në errësirë. Krishti është Ndriçuesi i vërtetë dhe askush tjetër. Kushdo që pranon ndriçimin e tij nëpërmjet Ungjillit do të ndryshojë karakterin e tij, do të bëhet i mirë dhe do të ndriçojë të tjerët.
A e kuptuat domethënien e kësaj shprehjeje “Krijuesi erdhi në botën e tij”? Pronari hyri në zotërimin e tij dhe mbreti iu afrua popullit të tij. Kush do të zgjohet dhe të përgatitet për ardhjen e tij? Kush do ta studiojë të vërtetën për ardhjen e tij, kushtetutën dhe synimet e tij? Kush është ai që i lë pas synimet e tij të kota të kësaj bote dhe i afrohet dhe e mirëpret Zotin që vjen? Kush është ai që e percepton këtë orë revolucionare dhe unike të kohës, në të cilën Zoti do të vijë?
Kështu, Zoti papritmas ishte i pranishëm mes mëkatarëve. Ai erdhi pa u vënë re, i vogël dhe i heshtur. Ai nuk donte ta ndriçonte botën me madhështinë, fuqinë dhe lavdinë e tij. Por ai zbuloi përulësinë, dashurinë dhe të vërtetën e tij. Qysh nga fillimi i krijimit, krenaria ishte arsyeja e rënies së njerëzimit. Pra, i Plotfuqishmi u paraqit si i Përuluri. Edhe Satani donte të ishte i fortë, i lavdishëm dhe i zgjuar, si Zoti. Por Krishti u shfaq si një foshnjë e dobët, e shtrirë në një grazhd të neveritshëm. Kështu, me përulësinë, butësinë dhe bindjen e tij ai fitoi. Ai zbriti në nivelet më të ulëta të njerëzimit për t'i ngritur të gjithë dhe për t'i shpëtuar ata krejtësisht.
Dëgjoni të gjithë ju njerëz! Pas këtij lajmi të mirë, lexojmë një fjalë të frikshme dhe tronditëse, që është se bota nuk e njeh dritën dhe nuk e percepton atë. Nuk e kuptoi që Biri i Perëndisë ishte afruar dhe ishte i pranishëm mes tyre. Njerëzit mbetën të verbër dhe të marrë, pavarësisht nga filozofitë e tyre, nga shkencat e tyre dhe gjenialiteti i tyre botëror. Ata nuk e kuptuan që vetë Perëndia qëndronte para tyre. Ata nuk e njihnin Krijuesin e tyre dhe nuk e pranuan Shpëtimtarin e tyre gjykues.
Nga kjo e vërtetë e dhimbshme, ne mund të nxjerrim një parim të rëndësishëm në mbretërinë e Perëndisë. Është se ne nuk mund ta kuptojmë Zotin vetëm me trurin tonë dhe me aftësitë tona njerëzore. Çdo njohuri për dashurinë e Krishtit është hir i vërtetë dhe një dhuratë nga Perëndia, sepse është Fryma e Shenjtë që na thërret me anë të Ungjillit, na ndriçon me dhuntitë e tij dhe na mban në besimin e vërtetë. Pra, ne duhet të pendohemi dhe të mos varemi nga zgjuarsia e mendjes sonë, apo nga emocionet e shpirtit tonë. Të gjithë duhet të hapemi drejt dritës së vërtetë, ashtu siç hapen lulet ndaj rrezeve të diellit. Në këtë mënyrë, besimi në Krishtin krijon njohuri të vërtetë. Ky besim fillestar nuk vjen nga ne, por është vepër e Frymës së Zotit në të gjithë ata që i binden atij.
LUTJE: Të falënderojmë, o Zoti Krisht, që erdhe në botë. Ti nuk erdhe për gjykim dhe hakmarrje, por për ndriçimin e të gjithë njerëzve dhe për shpëtimin e tyre. Por ne jemi të verbër dhe të marrë. Na fal paudhësitë tona dhe na jep një zemër të bindur. Hapna sytë që të mund të të shohim dhe hapi shpirtrat tanë ndaj rrezeve të dritës sate të butë, që të mund të jetojmë në fuqinë e Shpirtit tënd të Shenjtë.
PYETJA:
- Cila është marrëdhënia midis Krishtit Dritës dhe botës së errët?