Previous Lesson -- Next Lesson
2. Pagëzori përgatit udhën e Krishtit (Gjoni 1:6-13)
GJONI 1:11-13
11 Ai erdhi në shtëpinë e vet, dhe të vetët nuk e pranuan. 12 Po të gjithë atyre që e pranuan, ai u dha pushtetin të bëhen bij të Perëndisë, atyre që besojnë në emrin e tij: 13 të cilët nuk janë lindur nga gjaku, as nga vullneti i mishit, as nga vullneti i burrit, por janë lindur nga Perëndia.
Njerëzit e Dhjatës së Vjetër i përkisnin Perëndisë sepse Zoti e kishte lidhur veten me këta mëkatarë nëpërmjet një besëlidhjeje pasi i kishte pastruar. Ai i udhëzoi ata për qindra vjet. Ai ua plugonte zemrat me parmendën e ligjit dhe i përgatiti për mbjelljen e Ungjillit. Në këtë mënyrë, historia e pasardhësve të Abrahamit u drejtua drejt ardhjes së Krishtit. Paraqitja e tij ishte qëllimi dhe kuptimi i Testamentit të Vjetër.
Është një fakt i çuditshëm që ata që u zgjodhën për të pritur Zotin Jezus e refuzuan atë dhe nuk e morën dritën e tij. Ata preferuan të jetonin në errësirën e ligjit, duke nxituar drejt gjykimit. Kështu e humbën plotësisht hirin dhe i donin veprat e tyre më shumë se shpëtimin në Krishtin. Ata nuk u penduan, por u ngurtësuan kundrejt frymës të së vërtetës.
Jo vetëm njerëzit e Dhjatës së Vjetër ishin pronësi e Zotit, por edhe i gjithë njerëzimi, sepse i Plotfuqishmi krijoi gurët, bimët, kafshët dhe madje gjithë njerëzimin. Për këtë arsye, popujt e botës mbajnë të njëjtën përgjegjësi si njerëzit e Dhjatës së Vjetër. Krijuesi dhe Pronari ynë dëshiron të hyjë në zemrat dhe shtëpitë tona, kush pra dëshiron ta mirëpresë atë? Ju i përkisni Zotit. A e ke vënë veten në dispozicion të Zotit tënd? Fatkeqësisht, sot shumica e kombeve nuk janë gati të hapen ndaj dritës së Krishtit. Ata nuk duan që përzemërsia e rrezeve të tij të kapërcejë ngurtësinë e errësirës së tyre. Në këtë mënyrë ata e refuzojnë Birin e Perëndisë edhe një herë në epokën tonë.
Kushdo nga pasardhësit e Abrahamit ose të njerëzimit në përgjithësi që i hap zemrën e tij Krishtit dhe e dorëzon veten në duart e Shpëtimtarit të fuqishëm, do të përjetojë një mrekulli të madhe. Sepse Drita qiellore do ta ndriçojë atë me dritën hyjnore dhe do ta mposhtë errësirën që banon në zemrën e tij. Gjithashtu, fuqia e Zotit do të hyjë në zemrën e tij dhe do të rinovojë qenien e tij më të brendshme. Krishti të çliron nga skllavëria e mëkatit. Ai do t'ju çojë në lirinë e fëmijëve të Perëndisë. Nëse e doni Krishtin, atëherë Fryma e Shenjtë do të banojë në ju dhe do të fillojë veprën e tij të shpëtimit në jetën tuaj.
Tani ungjilltari Gjon nuk thotë se ne do të jemi ose se jemi bërë fëmijë të Perëndisë, por se ne bëhemi fëmijët e tij nga rritja shpirtërore. Gjejmë dallime themelore në mes të këtyre fjalëve, sepse ai që beson në Krishtin do të hyjë në një ekzistencë të re. Në të njëjtën kohë ai do të jetë në një gjendje zhvillimi dhe rritjeje drejt përsosmërisë në jetën e tij shpirtërore. Fuqia e Zotit na krijon si një krijesë të re dhe do të na shenjtërojë e do të na përsosë.
Ne nuk bëhemi bij të Perëndisë vetëm me birësim, por bëhemi bij me lindje shpirtërore. Zbritja e Shpirtit të Krishtit në zemrat tona do të thotë që ne mbushemi me autoritetin e Zotit. Derdhja e këtij autoriteti hyjnor te besimtarët tregon faktin se asnjë fuqi në këtë botë dhe në fund të kohës nuk është në gjendje të pengojë mbushjen e tyre me cilësi morale hyjnore. Krishti është autori i besimit dhe përsosësi i tij.
Bijtë e Perëndisë dhe bijtë e botës nuk mund të krahasohen me njëri-tjetrin. Ne jemi lindur nga dy prindër që na krijuan nga shtysat e tyre natyrore ose nga plani i tyre i qëllimshëm. Ndoshta ata u lutën së bashku, duke iu bindur udhëzimit të Shpirtit. Por e gjithë trashëgimia shpirtërore, psikologjike ose fizike nga prindërit tanë nuk ka asnjë lidhje me lindjen tonë të re nga Zoti. Sepse ripërtëritja shpirtërore është e shenjtë që nga fillimi dhe vjen nga Zoti, nga i cili çdo i krishterë lind drejtpërsëdrejti. Sepse ai është Ati ynë i vërtetë shpirtëror.
Asnjë fëmijë nuk është në gjendje të lindë vetë. Ai lindet. Në këtë mënyrë, lindja jonë shpirtërore është hir i pastër. Krishti vendos farat e Ungjillit të tij në zemrat tona. Kush i do këto fara, i pranon dhe i ruan. Në të do të rritet jeta e përjetshme e Perëndisë. Lum ata që e dëgjojnë fjalën e Perëndisë dhe e zbatojnë atë.
Lindja në një familje të krishterë dhe shoqërimi me të krishterët nuk na bën fëmijë të Zotit, por vetëm besimi në emrin e Krishtit. Ky besim do të thotë t'i afrohesh atij, të zhytesh në cilësitë e tij, të kuptosh butësinë e tij dhe të rritesh duke u varur në fuqinë e tij. Kjo rritje ndodh kur dorëzohemi në duart e tij, duke besuar se ai na shpëton dhe na shndërron në ngjashmërinë e tij. Besimi në Krisht është një marrëdhënie e çiltër midis nesh dhe Atij dhe një besëlidhje e përjetshme. Lindja shpirtërore nuk do të realizohet tek ne veçse nëpërmjet këtij besimi, që të mund të themi se të rilindësh nuk është më e madhe apo më e vështirë se besimi, ashtu si besimi nuk është më i vogël apo më i lehtë se ripërtëritja. Janë e njëjta gjë.
Ungjilltari Gjon nuk e përmendi në ungjillin e tij emrin Jezu Krisht përpara se të vinte në këtë pasazh. Ai preferoi t’ua përshkruante personalitetin e tij besimtarëve të kombeve të ndryshme, duke përdorur fjalë të përafërta me mënyrën e tyre të të menduarit. A i kuptuat gjashtë domethëniet e këtyre cilësive të Krishtit që ungjilltari i parashtroi kishës së tij? A e hape zemrën ndaj fuqisë së këtyre atributeve dhe a iu përkule atyre? Atëherë do të bëhesh vërtet një bir i Perëndisë!
LUTJE: O Zoti Jezus Krisht, të përulem, të dua dhe të hap zemrën time ty. Ti vjen tek unë pavarësisht nga mëkatet e mia, më pastron nga të gjitha paudhësitë e mia dhe banon tek unë nëpërmjet Shpirtit tënd të Shenjtë. O Zot, të kam hapur gjerësisht dyert e zemrës sime.
PYETJA:
- Çfarë u ndodh atyre që e pranojnë Krishtin?