Previous Lesson -- Next Lesson

2. Τα πνευματικά προνόμια του εκλεκτού λαού (Ρωμαίους 9:4-5)

ΡΩΜΑΙΟΥΣ 9:4-5
4 Είναι οι απόγονοι του Ισραήλ, που ο Θεός τούς έκανε παιδιά του, τους φανέρωσε τη δόξα του, ανανέωσε επανειλημμένα τη διαθήκη του μ’ αυτούς, τους έδωσε το νόμο, τη λατρεία και τις υποσχέσεις του. 5 Είναι απόγονοι των πατριαρχών, κι απ’ αυτούς κατάγεται ως άνθρωπος ο Χριστός, ο Θεός, που εξουσιάζει τα πάντα· ας είναι ευλογημένος στους αιώνες· αμήν.

Ο Παύλος ήθελε να υπενθυμίσει στην εκκλησία στη Ρώμη τα προνόμια και τα δικαιώματα του λαού του. Αποκάλυψε, όμως, την ίδια στιγμή, ότι εκείνα τα προνόμια δεν βοήθησαν αυτόν και τον λαό του να αναγνωρίσουν τον αληθινό Μεσσία. Γι’ αυτό το λόγο, τον μισούσαν, τον απαρνήθηκαν και τον φθονούσαν τόσο ώστε τον παρέδωσαν να σταυρωθεί, σκληραίνοντας τις καρδιές τους ακόμη και εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Καθώς το σκοτάδι πέφτει όχι ξαφνικά αλλά σταδιακά, έτσι έπεσε επάνω τους η σκληροκαρδία.

Ποιες ήταν οι ευλογίες που ανήκαν στους συμπατριώτες του Παύλου, οι οποίες τους ξεχώριζαν από τους άλλους λαούς;

Το αρχικό τους όνομα ήταν «παιδιά του Ιακώβ», του απατεώνα, και όχι παιδιά του Ισραήλ. Αλλά ο πατέρας τους που κατηγορήθηκε ότι διέπραξε αμαρτίες δεν άφηνε τον Κύριο παρά μόνο μέχρι να τον ευλογήσει. Εξαιτίας αυτής της σταθερής πίστης του, ο Κύριος άλλαξε το όνομα του και τον αποκάλεσε Ισραήλ, το οποίο σημαίνει «αυτός που πάλεψε με τον Θεό «Ελ» και υπερίσχυσε λόγω της πίστης του. Ο Ιακώβ δεν ήταν σωματικά δυνατός ούτε ήταν καλός στους τρόπους του αλλά μέσα του κατοικούσε μια σταθερή πίστη, η οποία τον έσωσε από το θυμό του Θεού και την κρίση του.

Οι Εβραίοι, οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι που δεν τον δέχτηκαν ως εκπρόσωπό τους, ο οποίος αγωνίστηκε για εκείνους, δεν θα γευτούν τις ευλογίες τους ούτε θα ανήκουν στον εκλεκτό πνευματικό λαό του. Αυτή η γνώση γέμισε την καρδιά του Παύλου με θλίψη επειδή είδε ότι η πλειοψηφία του λαού του δεν συνειδητοποίησαν τα υποσχεμένα τους δικαιώματα αλλά τα απέρριψαν πεισματικά μέσα στην πνευματική τους τύφλωση και την υπέρμετρή τους αλαζονεία.

Ο Κύριος διέταξε τον Μωυσή να παρουσιαστεί μπροστά τον Φαραώ της Αιγύπτου και να του πει ότι τα παιδιά του Ιακώβ είναι ο πρωτότοκος γιός του (Έξοδος 4:22, Δευτερονόμιο 14:1, 32:6, Ωσηέ 11:1-3). Ο Κύριος υπέφερε από το πείσμα των παιδιών του που δεν τον τιμούσαν, αν και τους είχε δώσει το δικαίωμα της υιοθεσίας. Τελικά, δεν αναγεννήθηκαν αλλά είχαν το δικαίωμα του πρωτότοκου μπροστά στον Κύριο.

Η δόξα του Κυρίου κατοικούσε στα άγια των αγίων, την πιο εσωτερική αίθουσα της κιβωτού ενώ ο εκλεκτός λαός του περιφέρονταν στην έρημο και ο Κύριος τους προστάτεψε και τους οδήγησε ενώ βρίσκονταν μέσα στους κινδύνους και έκανε πολλά θαύματα ( Έξοδος 40:34, Δευτερονόμιο 4:7, Α’ Βασιλέων 2:11, Ησαΐας 6: 1-7, Ιεζεκιήλ 1:4-28, Εβραίους 9:5). Ωστόσο, ο Κύριος τιμώρησε τους εκλεκτούς του και τους απείλησε με θάνατο εξαιτίας της απιστίας τους. Αλλά η ικεσία του Μωυσή και του Ααρών τους έσωσε από την θανατηφόρα δόξα του (Αριθμοί 14:1-25).

Όσον αφορά τα άλλα προνόμια, ο Παύλος υπενθυμίζει μια σειρά από διαθήκες οι οποίες μαρτυρούν τις μεγάλες και ισχυρές δηλώσεις του Θεού ότι ο Κύριος ο Δημιουργός και δίκαιος Κριτής δέσμευσε τον εαυτό του με αυτόν το μικρό λαό για πάντα. Η Αγία Γραφή μας θυμίζει τις παρακάτω διαθήκες:

Αλλά, δυστυχώς, η Αγία Γραφή επανειλημμένα μαρτυρεί ότι οι άνθρωποι της παλαιάς διαθήκης εγκατέλειπαν εκείνες τις υποσχέσεις από καιρό εις καιρόν ώστε ο προφήτης Ιερεμίας είπε ότι ο Κύριος αποφάσισε να κάνει μια νέα διαθήκη μαζί τους που θα περιλάμβανε την πνευματική γέννηση του ανυπάκουου λαού του (Ιερεμίας 31:31-34).

Ο Νόμος είναι το θεμέλιο της διαθήκης του Κυρίου με τον λαό του μέσω του προφήτη Μωυσή. Το βιβλίο της διαθήκης με τις δέκα εντολές της ήταν μια αφετηρία για 613 εντολές, από τις οποίες 365 ήταν αρνητικές εντολές (απαγορεύσεις) και 248 θετικές σύμφωνα με τον Μαϊμωνίδη.

Στην πρώτη από αυτές τις εντολές, διαβάζουμε την ξεκάθαρη δήλωση: «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε έβγαλα από την Αίγυπτο, τον τόπο της δουλείας. Δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα» (Έξοδος 20:1-3).

Εκείνος, που ερευνά το αντικείμενο αυτών των εντολών, βρίσκει την εντολή «Να είστε άγιοι, γιατί εγώ ο ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός σας, είμαι άγιος» (Λευιτικό 19:2). Η ουσία αυτών των εντολών είναι : Ν’ αγαπάς τον Κύριο, το Θεό σου, μ’ όλη την καρδιά σου, μ’ όλη την ψυχή σου και μ’ όλη τη δύναμή σου. (Δευτερονόμιο 6:5), και «ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου» (Λευιτικό 19:18).

Αλλά ανακαλύπτουμε ότι κανείς δεν τήρησε όλες αυτές τις εντολές (Ψαλμοί 14:3, Ρωμαίους 3:10-14) εκτός από τον Ιησού.

Η λατρεία του Θεού μπροστά στην σκηνή του μαρτυρίου, και μετά στο ναό της Ιερουσαλήμ, απαιτούσε πρώτα από όλα τον εξαγνισμό του αμαρτωλού μέσω διάφορων θυσιών με αίμα ώστε να δικαιούται να προσεγγίσει τον Θεό και να τον λατρέψει ευσεβώς. Αυτό επιτυγχάνονταν μέσω της απαγγελίας ψαλμών, ύμνων και ικεσιών, της εξομολόγησης των αμαρτιών, της εκτέλεσης των ιεροτελεστιών και της λατρείας. Αυτός που εμβαθύνει μέσα στο Βιβλίο των Ψαλμών στην Παλαιά Διαθήκη βρίσκει ξεκάθαρα το πνεύμα και την εφαρμογή αυτών δηλώσεων. Η πιο σημαντική από όλες αυτές τις λατρείες, χωρίς να προσφέρονται θυσίες, ήταν η ευλογία που λάμβανε κάποιος.

Αυτές οι λατρείες έφταναν στην κορύφωση τους σε γιορτές, ειδικά το Πάσχα, την ημέρα της Πεντηκοστής, των Διαθηκών και του Yom Kippur (την ημέρα της Εξιλέωσης).

Η επικέντρωση στην κατοίκηση του Θεού στο ναό της Ιερουσαλήμ ενίσχυσε την ενότητα του έθνους. Αλλά παρά το πνευματικό αυτό κέντρο, υπήρχαν πολλά χωριά τα οποία έφτιαχναν βωμούς για τον Βαάλ και αποτίνανε φόρο τιμής σε άλλους θεούς, ανυψώνοντας τις εικόνες τους και τα αγάλματα τους τα οποία προκαλούσαν τον Θεό να οργιστεί εναντίον τους.

Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από μερικές αξιόλογες υποσχέσεις στις οποίες βρίσκουμε τρεις σκοπούς:

Αλλά δυστυχώς! Η πλειοψηφία των Ιουδαίων δεν συνειδητοποίησε την έλευση του Αμνού του Θεού, του Βασιλιά του λαού τους. Αγνόησαν την έκχυση του Αγίου Πνεύματος επειδή περίμεναν την άνοδο μιας ισχυρής πολιτικής κατάστασης. Γι’ αυτό, ούτε συνειδητοποιούν τις αμαρτίες τους ούτε ψάχνουν για μια νέα πνευματική γέννηση. Πολλές υποσχέσεις πραγματοποιήθηκαν με τη συμπεριφορά του Ιησού και την έκχυση του Αγίου Πνεύματος πάνω στους ακόλουθους του. Αλλά η πλειοψηφία του εκλεκτού λαού ούτε αναγνώρισε ούτε αποδέχτηκε την εκπλήρωση αυτών των υποσχέσεων.

Οι πατέρες τους δεν ήταν φιλόσοφοι αλλά βοσκοί και ιερείς για τους άλλους γύρω τους. Οι πατέρες εκπροσωπήθηκαν από τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ επειδή η ειλικρινής τους πίστη υπερνίκησε την αδυναμία τους. Ο Κύριος της διαθήκης ονομάστηκε ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ (Γένεση 35:9-12, Έξοδος 3:6, Ματθαίος 22:32).

Ούτε ο Μωυσής, ούτε ο Δαβίδ, ούτε ο Ηλίας, ούτε καμία άλλη προσωπικότητα της Παλαιάς Διαθήκης ίδρυσε κάποιο πανεπιστήμιο ή ακαδημία αλλά επανειλημμένα βίωσαν την αλήθεια και τη δύναμη του Κυρίου παρά την διαφθορά των ανθρώπων. Ζούσαν σύμφωνα με την πίστη τους και έγιναν ένα καλό παράδειγμα για το λαό τους και μια πηγή ευλογίας για τα εγγόνια τους.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο προνόμιο και η τιμή του λαού του Ισραήλ ήταν ο ερχομός του αναμενόμενου Χριστού, του Βασιλιά των Βασιλιάδων, του αληθινού Αρχιερέα και του ενσαρκωμένου Λόγου του Θεού στον οποίο βλέπουμε την εξουσία, τη δύναμη και την αγάπη του Θεού παρούσες ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου» επειδή η αγάπη του Θεού κατοικούσε μέσα του και το Άγιο Πνεύμα τον δόξασε. Εκείνος και ο Θεός είναι ένα, όπως ο ίδιος αποκάλυψε: «Εγώ και ο Πατέρας είμαστε ένα» (Ιωάννης 10:30). Σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, ο απόστολος Παύλος τον αποκάλεσε «Θεό». Δεν είπε «ένα θεό» αλλά τον αληθινό «Θεό» όπως όλες οι εκκλησίες ομολογούν ότι ο Χριστός είναι Θεός από τον Θεό, φως εκ φωτός, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου ποιηθέντα, ομοούσιος με τον Πατέρα.

Οι Ιουδαίοι εξερράγησαν, προκάλεσαν φασαρίες και καταράστηκαν τους Χριστιανούς εξαιτίας της ομολογίας την οποία έκανε ο Παύλος στην επιστολή του στην εκκλησία της Ρώμης. Και η πλειοψηφία των Ιουδαίων θεωρούσαν τον Ιησού παραπλανητικό, βλάσφημο και επαναστάτη εναντίον του Θεού και τον παρέδωσαν στους Ρωμαίους , τους αποικιοκράτες, για να σταυρωθεί. Συνέχισαν να είναι σκληρόκαρδοι από την εποχή του Ησαία δηλαδή το 700π.Χ. (Ησαιάς 6:9-13, Ματθαίος 13:11-15, Ιωάννης 11:40, Πράξεις 28:26-27).

Από αυτά τα εδάφια ανακαλύπτουμε την σκληροκαρδία τους που αυξήθηκε και που ακόμη περισσότερο αποκρυσταλλώθηκε και έγινε ξεκάθαρη. Δεν μετανοούσαν για τις αμαρτίες τους αλλά θεωρούνταν δίκαιοι επειδή τηρούσαν το Νόμο του Μωυσή, βλέποντας όλους τους υπόλοιπους ως αποστάτες.

Την περίοδο της σκληροκαρδίας τους, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήρθε για να προετοιμάσει το δρόμο για τον Χριστό και ένας ικανοποιητικός αριθμός βαπτίζονταν στα χέρια του. Άκουσαν από τον ίδιο ότι ο Ιησούς ήταν ο Αμνός του Θεού και κατάλαβαν ότι ο Ιησούς θα βαπτίζονταν με το Άγιο Πνεύμα για να εγκαθιδρύσει ένα νέο πνευματικό βασίλειο. Και όλοι εκείνοι που βαπτίστηκαν στα χέρια εκείνου που φωνάζει μέσα στην έρημο ήταν προετοιμασμένοι να δεχτούν τον Χριστό. Ο Ιησούς δεν κάλεσε τους νομικούς ειδικούς, τους ευσεβείς ή τους λόγιους να τον ακολουθήσουν αλλά κάλεσε εκείνους που εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες τους μπροστά στον Βαπτιστή, και όσοι έγιναν ο εκλεκτός λαός του και γέμισαν με το Άγιο Πνεύμα. Το μυστήριο μέσα τους δεν είναι ούτε η γνώση, ούτε τα πλούτη, ούτε η πολιτική εμπειρία ούτε η μεγαλοσύνη αλλά η εξομολόγηση των αμαρτιών και η συντριβή του πνεύματος. Εκείνοι που εξομολογήθηκαν τις αμαρτίες τους με μετάνοια, έλαβαν από τον Χριστό σωτηρία και αιώνια ζωή.

Τα νόμιμα προνόμια τα οποία ο λαός του Ισραήλ απολάμβανε, επιπρόσθετα της παρουσίας του Θεού, είχαν αρνητική επίπτωση στην πλειοψηφία των Ιουδαίων. Έγιναν αλαζόνες και δέσποζαν πάνω στους άλλους λαούς και θεωρούσαν τον εαυτό τους δίκαιο γι’ αυτό δεν είχαν ανάγκη για μετάνοια. Δεν αναγνώριζαν τις αμαρτίες τους αλλά σκλήρυναν τις καρδιές τους για αιώνες εναντίον του Θεού, εναντίον του Χριστού και εναντίον του αγνού του Πνεύματος μέχρι που έγιναν πλούσιοι στα δικαιώματα αλλά φτωχοί στο πνεύμα.

Στην παλιά του ζωή, ο Παύλος ήταν ένας από αυτούς, φανατικός και αλαζόνας. Βασάνιζε τους ακόλουθους του Χριστού, έσπρωχνε κάποιους από αυτούς με σκοπό να ‘σκοντάφτουν’ στην πίστη τους και σκότωνε εκείνους που ήταν σταθεροί. Αλλά η συνάντηση του με τον Ιησού στην ένδοξη δόξα του κοντά στη Δαμασκό διέλυσε τα όνειρα του, τη φαντασία του και την αλαζονεία του και τον έκανε να ομολογήσει το αδίκημα του και τη διαφθορά του και να συντριφθεί από τη χάρη του Χριστού, αναγεννημένος από το Άγιο Πνεύμα και να γίνει μαθητής του Κυρίου Ιησού.

Ο Παύλος αναγνώρισε ότι αυτό που σώζει τον άνθρωπο ούτε προέρχεται από το σπέρμα του Αβραάμ, ούτε είναι η περιτομή αλλά η δικαίωση από την εξιλέωση του Χριστού και η πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα .Ως εκ τούτου, ο άνθρωπος μπολιάζεται στο πνευματικό σώμα του Χριστού και γίνεται μέλος του. Μέσω του κηρύγματος του ευαγγελίου στην νέα γενιά του Αβραάμ, ο Παύλος αναγνώρισε ότι η πνευματική βασιλεία του Θεού δε μπορούσε να είναι ποτέ παρόμοια με την πολιτική κατάσταση του Ισραήλ. Δυστυχώς το πνευματικό σώμα του Χριστού υπομένει βίαιο διωγμό στο Ισραήλ ακόμα και σήμερα. Ο Παύλος δε μίλησε για μια πολιτική κατάσταση αλλά για την πνευματική βασιλεία του Χριστού, η οποία εμφανίζεται με τη μορφή των καλών τρόπων, της αλήθειας και της αγνότητας παντού στον κόσμο.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω ουράνιε Πατέρα, σε ευχαριστούμε για την υπομονή σου με τους εκλεκτούς σου ανθρώπους και σε μεγαλύνουμε για τις υποσχέσεις που έδωσες στην Παλαιά Διαθήκη για αυτόν τον στασιαστή λαό. Παρά τις προειδοποιήσεις και τις τιμωρίες, Συγχώρεσε το λαό μας και εμάς, αν δεν ανταποδώσαμε την μεγάλη σου αγάπη με πίστη και πιστότητα και σώσε πολλούς από τους υιούς του Αβραάμ ανακαινίζοντας το νου τους και εξαγνίζοντας τις καρδιές τους για τον ζωντανό Ιησού Χριστό.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

55. Πόσα προνόμια ανέφερε ο Παύλος για τον λαό της παλαιάς διαθήκης; Ποιο απ’ όλα φαίνεται να είναι το πιο σημαντικό για σένα;
56. Γιατί η χάρη του Θεού δε μπόρεσε να σώσει την πλειοψηφία του εκλεγμένου λαού ώστε έπεσαν από τη μία κρίση στην άλλη;