Previous Lesson -- Next Lesson
1. Denjësia e Palit për të shkruar këtë letër (Romakëve 15:14-16)
ROMAKËVE 15:14-16
14 Tani unë vetë jam i bindur për ju, vëllezër të mi, se edhe ju jeni plot mirësi, plot me çdo njohuri, të aftë për të këshilluar njëri-tjetrin. 15 Megjithatë, vëllezër, ju kam shkruar më guxim për disa pika, si t'ju kujtoj, për hirin që më është dhënë nga Perëndia, 16 që të jem shërbëtor i Jezu Krishtit për johebrenjtë, duke i shërbyer ungjillit të shenjtëruar të Perëndisë, që oferta e johebrenjve të jetë e pranueshme, e shenjtëruar nga Fryma e Shenjtë.
Pasi përfundoi kërkimin e tij mbi parimet teologjike dhe sugjerimet e tij praktike, Pali përmblodhi planin dhe denjësinë e tij për të shkruar këtë letër, në mënyrë që lexuesit të mos ishin pre e kritikave ose dyshimeve.
Pali u konfirmoi të krishterëve në Romë se ata nuk ndoqën një filozofi teorike teologjike, por se frytet e ungjillit u realizuan në ta. Ai i quajti ata vëllezër të tij në frymë në familjen e Perëndisë, të cilët u bënë bij të Perëndisë sipas së vërtetës dhe frymës. Ata e patën këtë privilegj sepse ishin të mbushur me mirësi, e cila nuk ishte prej tyre, por u ishte dhuruar nga Perëndia. Ata jo vetëm që folën për Zotin dhe marrëdhënien e tyre me të, por gjithashtu e jetuan këtë angazhim me dashuri, përulësi dhe respekt që ata që ishin jashtë kishës të habiteshin me mirësinë e tyre.
Apostulli Pal konfirmoi se privilegje të tilla shpirtërore dhe karaktere hyjnore vijnë nga njohja e Perëndisë At nëpërmjet besimit në Birin e tij. Ai tha me njëfarë ekzagjerimi se ata ishin të mbushur me të gjitha njohuritë. Ata e dinin se Perëndia i shenjtë është Ati, se Jezu Krishti është Biri i tij i dashur dhe se kishin përjetuar fuqinë e Frymës së Shenjtë. Prandaj, ata jetuan në një nivel tjetër sesa hebrenjtë dhe johebrenjtë e tjerë në përgjithësi.
Kjo u dha atyre që të reformonin njëri-tjetrin, jo me krenari dhe fodullëk, por me përulësinë e Krishtit dhe me udhëheqjen e Shpirtit të së vërtetës. Dashuria e duhur realizohet kur ajo u komunikon të vërtetën me butësi dhe dashuri atyre që janë në rrugë të gabuar. Megjithatë, fjalimi i duhur kërkon praktikë, njohuri dhe ekzekutim me korrektësi dhe respekt. Apostulli Pal e shkroi këtë letër, pavarësisht nga pjekuria e tij shpirtërore në parimet e besimit të krishterë dhe stilit të jetesës së krishterë, dhe letrën e tij gjithëpërfshirëse e quajti vetëm si një "pjesë".
Në pjesën e parë të letrës së tij, ai shpjegoi drejtësinë e Perëndisë, i cili mbetet i drejtë, edhe pse i shfajësoi mëkatarët me anë të gjakut të Jezu Krishtit dhe i mbushi me Frymën e tij të Shenjtë dhe dashurinë e përjetshme.
Në pjesën e dytë, ai theksoi vazhdimësinë e drejtësisë së Perëndisë, pavarësisht nga zemërngurtësia e popullit të tij të zgjedhur, me qëllim që të gjitha kombet të mund të marrin pjesë në plotësinë e hirit të tij, premtuar etërve të besimit.
Në pjesën e tretë, apostulli shpjegoi realizimin praktik të drejtësisë së Perëndisë në jetën e ndjekësve të Krishtit, të cilët e përballojnë njëri-tjetrin pa ankesa, edhe nëse disa prej tyre jetonin në mënyrë të ndryshme nga të tjerët.
Pali shkroi këto parime: "Bazat e besimit", "doktrina e paracaktimit" dhe "parimet e sjelljes së krishterë" në letrën e tij të shkurtër, për të kujtuar kishën, e cila u dhurua nga Fryma e Perëndisë me plotësinë universale të Zotit dhuruar besimtarëve. Ai pati guximin t'i theksonte këto parime themelore në krishtërim, sepse përjetoi në jetën e tij faljen e Perëndisë, pavarësisht nga përndjekja e tij ndaj kishës. Për më tepër, i Shenjti e thirri atë të ishte skllav i Krishtit dhe të përhapte ungjillin midis johebrenjve të papastër pa kushte. Ky shërbim nuk u krye me dhunë, shpatë, gjakderdhje, ose me elokuencë të paimitueshme, por me lutje, besim dhe falënderim përpara fronit të Perëndisë. Pali u bë një prift shpirtëror që pajtoi turmat johebreje me Perëndinë.
Fjala e tij e vështirë synonte të përgatiste ata që ishin injorantë dhe të humbur të arrinin t'i përkushtoheshin Krishtit me anë të falënderimit në bindjen e besimit që ata të mund të shartoheshin si gjymtyrë në trupin shpirtëror të Krishtit. Shërbimi i tij u krye me fuqinë e Frymës së Shenjtë, e cila e shtyu apostullin të përfundonte shërbesën e tij sipas vullnetit të Krishtit. Kënaqësia e Perëndisë e shoqëroi sepse ai ishte i bindur ndaj motiveve të shpirtit të tij.
LUTJE: O At qiellor, ne të madhërojmë sepse e bëre Saulin, profesorin fetar të pabindur, të butë dhe të përulur nëpërmjet shfaqjes së Krishtit atij pranë Damaskut, dhe e shpëtove, e thirre dhe e forcove me Frymën e Shenjtë, për të përhapur shpëtimin e Krishtit ndër popujt e pellgut të Detit Mesdhe. Ne të falënderojmë veçanërisht për këtë letër të famshme drejtuar kishës në Romë, sepse ajo u kujton të gjitha kishave në botë parimet e besimit të tyre.
PYETJA:
- Çfarë bëri Pali në letrën e tij, të cilën ai e konsideroi si të pjesshme?