Previous Lesson -- Next Lesson
1. Pavlus’un Kayıp İnsanları İçin Kaygısı (Romalılar 9:1-3)
ROMALILAR 9:1-4
1 Mesih’e ait biri olarak gerçeği söylüyorum, yalan söylemiyorum. Vicdanım da söylediklerimi Kutsal Ruh aracılığıyla doğruluyor. 2 Yüreğimde büyük bir keder, dinmeyen bir acı var. 3 Kardeşlerimin, soydaşlarım olan İsraillilerin yerine ben kendim lanetlenip Mesih’ten uzaklaştırılmayı dilerdim.
Elçi Pavlus, kendi halkı olan Yahudilerin yüreklerinin katılaşması ile ilgili durumunu açıklamasına, ilginç sözcüklerle başlar: “Mesih’e ait biri olarak, gerçeği söylüyorum”. Bir felsefeyi ya da kişisel görüşünü sunmuyor ama kendisi tarafından oluşturulmamış ama Mesih’te devam etmesi sonucu oluşmuş, acılarla yürüdükten sonra, acı ve kesin olan bir tecrübeden bahsediyor. Bizlerle kendi inançlarını paylaşmıyor ama daha çok, Rab ruhsal önderimiz olduğu ve onun takipçileri de onun ruhsal bedeninin uzuvları ve onun devamlı hareket eden üyeleri olduğu için, Mesih onun ağzından konuşuyor.
Pavlus bu mektubun okuyucularına: “Vicdanım da söylediklerimi Kutsal Ruh'un aracılığıyla doğruluyor.” diyerek, samimimi itiraflarının gerçek olduğunu bildiriyor. Kendisinde gerçeğin Ruh’unun çalıştığı, Mesih’im Kurtarıcıdır. Bu ruh; yalan söylemeye, kıvırmaya, bahaneye ya da hayallere izin vermez ama gerçeğe tanıklıklarının açıklamaları meşru ve olgun olabilsin diye, Mesih’in takipçilerine önderlik eder ve teşvik eder.
Elçinin vicdanı, onun ruhsal pusulası olmuştur. Yüreği yenilenip kendisini Kutsal Ruh’un yönlendirmesine bıraktığından beri, duygularının yönlendirmesinden ayrı bir şekilde hareket etmemiştir. Bu tanrısal Ruh, onun vicdanındaki esenliği ve kristal kadar berrak sözlerini onayladı. Bunun için, onun tanıklığı her açıdan doğrudur.
Öyleyse, Pavlus, bu uzun değerlendirmenin ardından, neyin tanıklığını verdi?
İtaatsiz halkı için duyduğu derin üzüntünün tanıklığını vermiştir. Elçi, sevgili akrabaları ve keder duygularının ondan ayrılmayacağına dair, eş dostu adına çok büyük üzüntü duyuyordu.
Ulusunda büyüyen yürek katılaşmasıyla ilgili olarak, bu büyük üzüntü, yüreğine yerleşti ve ona eşlik etti. Halkının çoğunluğunun ruhsal olarak körleşmesi ve kendilerine açıklanan ruhsal gerçeği anlamamaları nedeniyle, yüreğinde sıkıntılar vardı. Bu nedenle, elçi onları kurtarmak istedi ama kendilerinin doğruluklarına inandıkları için ve Pavlus’un bahsettiği kurtuluşa, hiç de, ihtiyaçları olmadığını düşündüklerinden, onlar kurtulmayı istemiyorlardı.
Pavlus’un üzüntüsü o kadar uzun sürdü ki, eğer bu onların kurtuluşu anlamına gelse, halkının acısına katlanmaya hazırdı. Halkına karşı sevgisi o kadar güçlüydü ki eğer onlar için bir yardımı olacaksa, kurtarıcısı İsa tarafından reddedilmeye bile razıydı.
Pavlus kendi kayıp insanlarını, bir aile ve aynı kavimden insanlar olarak görüyordu. Aynı atadan geldikleri için, onları hısım-akraba olarak görüyordu. Onları Tanrı’nın öfkesinden kurtarmak için, her şeyi yapmaya ve vermeye hazırdı.
DUA: Rab İsa Mesih, Yeruşalim için ağladın (Luka 19:41) ve itaatsiz olanlar ve yürekleri katışlaşmış halkın tarafından acı çektirildin. Ama çarmıh üzerinde “Baba onları bağışla çünkü onlar ne yaptıklarını bilmiyorlar” (Luka 23:34) diye dua ederek, onların günahlarını bağışladın. Rab, Yakup’un oğulları olarak, halkımızı sevebilmemiz, onların artan inançsızlıklarından acı çekebilmemiz ve onlar için dua edebilmemiz için bizlere yardım et ki böylece samimi bir şekilde tövbe edebilsinler, seni anlayabilsinler ve seni kabul edebilsinler. Âmin.
SORULAR:
- Pavlus’un derin üzüntüsünün nedeni neydi?
- Pavlus, halkının kurtuluşu için neyi kurban olarak sunmaya hazırdı?