Previous Lesson -- Next Lesson
d) Η περιτομή είναι πνευματικά ανώφελη (Ρωμαίους 2:25-29)
ΡΩΜΑΙΟΥΣ 2:25-29
25 Και η περιτομή σε ωφελεί μόνο αν ακολουθείς το νόμο. Αν όμως παραβαίνεις το νόμο, η περιτομή σου είναι σαν να μην έχει γίνει. 26 Αντίστροφα, αν ένας απερίτμητος ζει σύμφωνα με τις εντολές του νόμου, η ακροβυστία του δεν είναι στα μάτια του Θεού περιτομή; 27 Ο απερίτμητος που τηρεί το νόμο θα σε κρίνει, εσένα που παραβαίνεις το νόμο ενώ τον έχεις παραλάβει γραμμένον κι έχεις και την περιτομή. 28 Γιατί, βέβαια, δεν είναι Ιουδαίος αυτός που έχει τα εξωτερικά γνωρίσματα, ούτε ταυτίζεται η περιτομή μ’ ένα σωματικό σημάδι. 29 Αλλά στο λαό του Θεού ανήκει αληθινά αυτός που έχει τα εσωτερικά γνωρίσματα· αυτός που έχει περιτμηθεί όχι εξωτερικά, σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, αλλά στην καρδιά του, από το Άγιο Πνεύμα. Αυτός είναι αληθινός Ιουδαίος, και η αναγνώρισή του προέρχεται από το Θεό κι όχι από τους ανθρώπους.
Όταν σύντριψε την αλαζονεία των πιστών Ιουδαϊκής καταγωγής, όπως συνέβη με τους ανθρώπους του Νόμου και τους διδασκάλους του λαού, ο Παύλος άκουσε μέσα στο πνεύμα του μερικούς να λένε: «Ναι! Κάνουμε λάθη γιατί κανείς δεν είναι τέλειος εκτός από τον Θεό. Αλλά έχουμε την υπόσχεση της περιτομής, γιατί ο Ύψιστος δεσμεύτηκε, μέσω αυτού του σύμβολου του νόμου, με τον πατέρα μας Αβραάμ και όλη τη συγγένεια του. Έτσι, ανήκουμε στον Θεό όχι επειδή είμαστε δίκαιοι αλλά επειδή μας διάλεξε.»
(Εδάφιο 25) Έπειτα, ο Παύλος ο οποίος ήταν ειδικός στην θεολογική διδασκαλία του Μωσαϊκού Νόμου, απάντησε στη λάθος εντύπωση που είχαν σχηματίσει λέγοντας ότι η διαθήκη με τον Αβραάμ δεν ακυρώνει τον Νόμο γιατί η διαθήκη εξαρτάται από τον Νόμο όπως και ο Νόμος εξαρτάται από τη διαθήκη, σύμφωνα με όσα είπε ο Κύριος ευθέως στον Αβραάμ: «Εγώ είμαι ο παντοδύναμος Θεός, Να ζεις σύμφωνα με το θέλημά μου και να είσαι τέλειος.» (Γένεση 17:1) Αυτό το εδάφιο ήταν ο όρος για την επιβεβαίωση της διαθήκης όταν ο Αβραάμ δεν είχε πιστέψει την πρώτη υπόσχεση και γέννησε τον Ισμαήλ τον πρωτότοκο του υιό από την Αιγύπτια δούλη χωρίς την οδηγία του Θεού.
Ως εκ τούτου, ο Παύλος απέδειξε στους Χριστιανούς της Ιουδαϊκής καταγωγής στη Ρώμη ότι δεν υπάρχει διαθήκη χωρίς τον Νόμο και ότι η περιτομή δεν έχει όφελος χωρίς την τήρηση των εντολών. Κατά βάση, είδε στην περιτομή ένα καλό σύμβολο ότι ο Θεός εξαγνίζει τον αμαρτωλό από την καταγωγή του και μετά ο πιστός και οι απόγονοι του υπακούν τον Θεό.
Ωστόσο, αυτή η αρχή εφαρμόζεται μόνο εφόσον ο συμμετέχων της διαθήκης κάνει το θέλημα του Θεού. Όταν ο πιστός παραβιάζει τις εντολές και κάνει παράβαση εναντίον του Θεού, θα θεωρηθεί ως απερίτμητος, παρά την περιτομή του, και μακριά από τον Θεό, ως ένας ξένος σε εκείνον.
(εδάφιο 26) Αλλά αν ένας Εθνικός μάθαινε και τηρούσε τον Νόμο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, τότε αυτός που θεωρούνταν σωματικά απερίτμητος θα θεωρούνταν από τον Θεό ως περιτμημένος, ο οποίος ήδη περιλαμβάνονταν στον Νόμο και ήταν εκλεγμένος από την αιωνιότητα, επειδή η διαθήκη και η εκλογή δεν είναι παρά η ανακαίνιση και η ανατροφή των εκλεκτών. Όποιος φτάνει τον ηθικό στόχο στη συμπεριφορά του χωρίς τα τείχη της παλαιάς διαθήκης, θεωρείται ως μέρος της διαθήκης.
(Εδάφιο 27) Για έναν Ιουδαίο που γίνεται παραβάτης του Νόμου στην πραγματικότητα στα μάτια του Θεού είναι σαν να γίνεσαι απερίτμητος. Όχι μόνο είναι ένας Εθνικός αληθινός Ιουδαίος αν τηρεί τις απαιτήσεις του Νόμου, αλλά αυτός που είναι σωματικά απερίτμητος θα κρίνει τον Ιουδαίο που έχει τα φυσικά προσόντα όμως δεν έχε τίποτα ως προς την υπακοή. Γιατί το σύμβολο της περιτομής δεν σώζει τον άνθρωπο αλλά το άγιο έργο του ανθρώπου και η συμπεριφορά του αποδεικνύουν ότι είναι δεσμευμένος με τον Θεό και ότι η δύναμη του Θεού εργάζεται στην αδυναμία του.
(Εδάφιο 28) Μετά από αυτό το αριστοτεχνικό χτύπημα, το οποίο στόχευε την Ιουδαϊκή παράδοση, ο Παύλος εισήγαγε μια περιγραφή του ονόματος «Ιουδαίος», το οποίο είναι απαραίτητο να θυμόμαστε και να αναγνωρίζουμε αυτές τις ημέρες. Ιουδαίος δεν είναι αυτός που γεννήθηκε από Ιουδαϊκή ρίζα, μιλάει εβραϊκά και έχει γαμψή μύτη ούτε μπαίνει στο οπτικό πεδίο του Θεού αυτός που πιστεύει στον Νόμο, που περιτέμνεται ή προσεύχεται τα Σάββατα. Ο Ιουδαίος που είναι αποδεκτός από τον Θεό είναι εκείνος που αποδεικνύει τη σχέση του με τον Θεό μέσω της αγάπης, της ταπεινότητας, της αγιότητας και της τελειότητας. Σύμφωνα με αυτή την πνευματική περιγραφή, ο Ιησούς είναι ο μόνος τέλειος Ιουδαίος. Επειδή ήταν αντίθετος με τους ισχυρογνώμονες Ιουδαίους, τον σταύρωσαν εξαιτίας της υποκρισίας τους. Και εξαιτίας του μειλίχιου πνεύματος του Ιησού, ο λαός του Αβραάμ ακόμη και σήμερα καταδιώκει το λαό του. Η περιγραφή του «Ιουδαίου», σύμφωνα με τον Παύλο, απαιτεί τη δική μας αλλαγή του νοός.
(Εδάφιο 29) Η περιτομή δεν είναι απόδειξη ότι ο Θεός ανήκει σε ένα συγκεκριμένο έθνος ή πιστό, ακόμα και αν ήταν γραμμένο εκατοντάδες φορές στο Άγιο Βιβλίο, επειδή ο Θεός δε θέλει οκνηρούς συνεργάτες στη διαθήκη του αλλά αγαπημένους με ανακαινισμένη καρδιά γεμάτη με το Άγιο του Πνεύμα. Μόνο το νεογέννητο θεωρείται στα μάτια του Θεού συνεργάτης της διαθήκης. Και ευλογεί όλους εκείνους που φέρουν τους καρπούς του Πνεύματος του με αυξημένες ευλογίες. Ωστόσο, εκείνοι που αποκαλούν τον εαυτό τους Ιουδαίο ή Χριστιανό και αντιτίθενται στο Πνεύμα της αγάπης του Χριστού δεν είναι αποδεκτοί από τον Θεό παρά τα αγνά τους πιστεύω και θεωρούνται εχθροί του ενώ αυτός ο Κριτής τους.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω άγιε Θεέ, σε ευχαριστούμε επειδή δεσμεύτηκες στο παρελθόν με τον στενό σου φίλο Αβραάμ και τα παιδιά του μέσω του συμβόλου της περιτομής. Επίσης, σε ευχαριστούμε επειδή μας δέχτηκες στην νέα σου διαθήκη. Συγχώρεσε μας αν δεν περπατήσαμε ολοκληρωτικά μέσα στην αγιότητα ή αν συμπεριφερθήκαμε σαν να μην ήταν οι καρδιές μας περιτμημένες και ανακαινισμένες. Εξάγνισε μας από κάθε περίεργο πνεύμα και δώσε μας την ταπεινότητα και την αγάπη του Χριστού ώστε να μπορούμε να σε ακολουθούμε διαρκώς.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Ποια είναι η σημασία της περιτομής τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη;
Εσύ όμως παραμένεις σκληρός κι αμετανόητος
και συσσωρεύεις για τον εαυτό σου την οργή του Θεού
για την ημέρα της κρίσεως,
όταν θα γίνει σ’ όλους φανερή η δίκαιη κρίση του Θεού,
ο οποίος θα πληρώσει τον καθένα κατά τα έργα του.
(Ρωμ. 2:5-6)