Previous Lesson -- Next Lesson
d) Siguria jonë në bashkimin e Atit dhe Birit (Gjoni 10:22-30)
GJONI 10:22-26
22 Kremtohej Festa e Kushtimit në Jeruzalem; 23 Ishte dimër dhe Jezusi po ecte në tempull, nën portikun e Salomonit. 24 Atëherë Judenjtë e rrethuan tij dhe i thanë: Deri kur do të na mbash pezull? Nëse je Krishti, na e thuaj haptas. 25 Jezusi u përgjigj atyre: Unë ju thashë dhe ju nuk besoni; veprat që bëj në emër të Atit tim dëshmojnë për mua, 26 por ju nuk më besoni, sepse nuk jeni nga delet e mia.
Festa e Kushtimit ishte një rast gëzimi dhe hareje, që përkujtonte restaurimin e Tempullit pas mërgimit në Babiloni në vitin 515 para Krishtit. Ishin makabejtë që e rindërtuan atë në vitin 165 para Krishtit. Festa mbahej në fillim të dhjetorit, një stinë e ftohtë dhe me reshje, pasi Jeruzalemi shtrihet në një lartësi prej 750 metrash.
Me këtë rast, Jezusi, i persekutuari, erdhi përsëri në tempull, duke predikuar në portikun e Salomonit, ku ata që vizitonin tempullin do ta dëgjonin. Ky portik lindor përmendet përsëri në Veprat e Apostujve 3:11 dhe 5:12.
Në këtë pikë, judenjtë u përgatitën të sulmonin Jezusin. Ata i kërkuan që ta shpallte publikisht nëse ai ishte Mesia i pritur apo jo. Ajo që ai kishte shpallur për veten e tij ishte më e lartë dhe më përgjithësuese nga sa e prisnin njerëzit nga Mesia i tyre. Ato cilësi të shtuara mbi dhe tej asaj që kërkonin ishin një shkak pengimi. Por disa besonin se Jezusi mund të ishte Mesia i vërtetë, sepse personi, autoriteti dhe veprat e tij ishin mbresëlënëse.
Kështu, ata u përpoqën ta detyronin Krishtin të bënte një thirrje nxitëse për një lëvizje kombëtare të krishterë. Në fund të fundit, festa ishte një përkujtim i kryengritjes makabease. Ata shpresonin se ai do të kërkonte zyrtarisht të drejtën e tij për të qenë mbret i vendit, duke thirrur popullin e tij në armë. Ata ishin gati ta ndiqnin atë në luftë dhe të largonin prej tyre turpin e sundimit perandorak. Jezusi kishte plane të tjera: përulësi, dashuri dhe ndryshim mendjesh. Ai nuk u tha judenjve se ishte Mesia, siç kishte bërë me gruan samaritane. Ai gjithashtu i kishte rrëfyer njeriut të lindur të verbër lidhur me lavdinë e tij hyjnore. Judenjtë donin një Mesia që të ishte politikan dhe kokëkrisur; Jezusi ishte një shpengues shpirtëror dhe i dhembshur. Populli ëndërronte autoritetin, lirinë dhe nderin. Jezusi erdhi të nxiste vetëmohim, pendim dhe ripërtëritje. Ai shpalli madhështinë e tij, por ata nuk e kuptuan këtë, sepse kërkuan diçka që ai nuk ishte. Mendjet nuk puqeshin dhe besimi nuk po vinte në zemrat e tyre. Ata nuk i hapën zemrat e tyre ndaj Frymës së Jezusit. Mrekullitë e tij u bënë në emër të Atit të tij, i cili e mbështeti dhe e udhëhoqi fitimtar.
Judenjtë e kishin të vështirë të dëgjonin për lidhjen midis Birit dhe Atit të tij si themeli i shtetit të tyre. Ata kërkuan dhunë, para dhe lavdi të tepruar, deri në ditët e sotme.
GJONI 10:27-28
27 "Delet e mia e dëgjojnë zërin tim, unë i njoh dhe ato më ndjekin; 28 dhe unë u jap atyre jetën e përjetshme dhe nuk do të humbasin kurrë dhe askush nuk do t'i rrëmbejë nga dora ime".
Jezusi është Qengji i butë i Perëndisë; ai i quan pasuesit e tij dele dhe qengja, kushdo që vesh natyrën e tij. Cilësia e tyre e parë është se ata dëgjojnë, sepse Fryma e Shenjtë ua hap mendjet dhe zemrat, kështu që zëri i Jezusit dhe vullneti i tij depërtojnë në thellësitë e tyre, duke i kthyer në krijesa të reja. Vëmendja e vullnetshme është fillimi i dishepullimit.
Krishti i njeh personalisht të gjithë ata që ia vënë veshin fjalës; ai i do ata, i sheh sekretet e tyre dhe e njeh imazhin në të cilin do t'i modelojë. Të krishterët e vërtetë nuk janë të zhytur në kotësira e shkujdesje. Ata janë të njohur dhe emrat e tyre të regjistruar në parajsë. Secili prej tyre është një mrekulli, krijesa e re e Perëndisë.
Jezusi është si një Bari i Mirë; delet e tij janë mësuar me zërin e tij dhe e ndjekin me gëzimin e dorëzimit ndaj udhëheqjes së tij. Ata nuk dëshirojnë asgjë përveç vullnetit të Bariut të tyre. Të gjitha mendimet e shthurura nuk kanë vend në zemrat e tyre; janë qengja zemërbutë.
Ky ndryshim ndodh tek ata për shkak të punës së Krishtit në ta. Ai u dha atyre dashurinë e Perëndisë dhe fuqinë për të mposhtur vdekjen dhe mëkatin. Ata nuk do të vdesin, por do të jetojnë përgjithmonë, sepse mbajnë jetën e tij, një dhuratë në vetvete. Ata çlirohen nga gjykimi dhe humbja, nga vdekja e përjetshme; të shfajësuar me gjakun e Krishtit.
Asnjë nga delet e blera me gjakun e Krishtit nuk do të humbasë. Ai la lavdinë e qiellit për të shpëtuar njerëzimin dhe vuajti për t'i dhënë atyre jetën. Ai vendosi t'i mbante me çdo kusht. A jeni të sigurtë në duart e Zotit tuaj? A keni zgjedhur fuqinë e Krishtit dhe aftësinë e tij? Ose jetoni në botën e mëkatit si një endacak, ose çliroheni nga birësimi i bijve të Perëndisë në Krishtin plot me Frymën e Shenjtë. Mbrojtja e Zotit tonë është më e madhe se vepra jonë, sepse ajo shtrihet përtej horizontit të dijes sonë, ne qëndrojmë përkrah Fitimtarit.
GJONI 10:29-30
29 "Ati im, që m'i ka dhënë, është më i madh se të gjithë dhe askush nuk mund t'i rrëmbejë nga dora e Atit. 30 Unë dhe Ati jemi një.”
Disa besimtarë patën dyshime me idenë se i riu Jezus do t'i ruante nga vdekja, nga Satani dhe nga zemërimi i Zotit. Kjo është përtej aftësisë për të kuptuar. Kjo është arsyeja pse Jezusi i drejtoi dishepujt e tij drejt Atit të tij dhe plotfuqishmërisë së Tij. Ishte ai që zgjodhi çdo ndjekës individual të Jezusit. Askush nuk e ndjek Jezusin veçse me vullnetin e Perëndisë dhe zgjedhjen e Tij.
Perëndia Atë është përgjegjës për ata që ngjiten pas Birit të Tij. Ati është i Madhi, i gjithëfuqishmi. Jezusi nuk kënaqi veten, por iu nënshtrua Atit të tij.
Për këtë masë të vetëmohimit, plotësia e hyjnisë ishte në të. Disa flasin sikur Krishti është inferior ndaj Atit të tij. Por kushtetuta e Frymës së Shenjtë na thotë se ai që lartëson veten do të poshtërohet dhe ai që e poshtëron veten do të lartësohet. Për shkak se Jezusi i dha gjithë lavdinë Atit të tij, Ai kishte të drejtë të thoshte: "Unë dhe Ati jemi Një". Kjo çiltërsi hodhi poshtë kundërshtimin e atyre që thonë se ne bashkohemi me një Perëndi tjetër. Ne nuk adhurojmë tre perëndi, ne adhurojmë një Perëndi. Njerëzit që mohojnë këtë bashkim të përsosur të Krishtit dhe Atit të tij, janë krenarë, që nuk kuptojnë se rruga drejt madhështisë fillon nga përulësia.
LUTJE: Zoti Jezus, ti je Bariu i Mirë. Ti ke dhënë jetën për delet. Ti na jep jetë, kështu që ne nuk do të vdesim. Të falenderojmë; ti na ruan nga vdekja, Satani, mëkati dhe zemërimi i Zotit. Askush nuk mund të na rrëmbejë nga dora jote. Na mëso përulësinë tënde, që ta njohim Atin në ty dhe ta mohojmë veten tonë, që fuqia juaj të shihet në dobësinë tonë.
PYETJA:
- Si e udhëheq Krishti kopenë e tij?