Previous Lesson -- Next Lesson
2. Stuhia në det dhe mbytja e anijes në Maltë (Veprat27:14-44)
VEPRAT 27:27-37
27 Tani, kur erdhi nata e katërmbëdhjetë, ndërsa ne po lëviznim lart e poshtë në detin Adriatik, rreth mesnatës marinarët ndjenë se po i afroheshin një toke. 28 Ata morën një sondë dhe panë se ishte njëzet pashë; dhe, mbasi shkuan pak më larg, morën përsëri matësin dhe panë se ishte pesëmbëdhjetë pashë. 29 Pastaj, nga frika se mos ngecnim në shkëmbinj, hodhën katër spiranca nga kiçi dhe u lutën për ditën e ardhshme. 30 Dhe ndërsa marinarët kërkonin të iknin nga anija, pasi kishin zbritur skafin në det, me pretendimin se kishin hequr spirancat nga baza, 31 Pali i tha centurionit dhe ushtarëve: "Në qoftë se këta njerëz nuk qëndrojnë në anije, ju nuk mund të shpëtoni.” 32 Pastaj ushtarët prenë litarët e skafit dhe e lanë të binte. 33 Dhe ndërsa dita po zbardhte, Pali iu lut të gjithëve të hanin, duke thënë: “Sot është dita e katërmbëdhjetë që keni pritur dhe keni qëndruar pa ngrënë dhe jeni të uritur. 34 Prandaj ju bëj thirrje që të ushqeheni, sepse kjo është për të mbijetuar, sepse asnjëri prej jush nuk do t'i bjerë asnjë fije floku nga koka". 35 Mbasi tha këto gjëra, mori bukë dhe falënderoi Perëndinë në prani të të gjithëve; dhe pasi e theu, filloi të hajë. 36 Atëherë të gjithë u inkurajuan dhe hëngrën edhe vetë. 37 Në anije ishim gjithsej dyqind e shtatëdhjetë e gjashtë veta.
Katërmbëdhjetë ditë në rrezik nga dallgët janë një kohë e gjatë. Gjysmë muaji në një anije lëkundëse është si përjetësia. Ai që humbet drejtimin e tij dhe shikon në sytë e vdekjes vdes shumë herë. Megjithatë, Pali u lut, besoi dhe u qetësua, sepse nuk e humbi drejtimin e tij lart. Treguesi i tij gjithmonë drejtohej nga Zoti dhe ai ndihej rehat dhe i pastruar me gjakun dhe drejtësinë e Krishtit.
Papritur rreth mesnatës, marinarët dyshuan se po i afroheshin tokës. Ata matën thellësinë shpejt dhe zbuluan se uji u bë më i cekët ndërsa i afroheshin bregut, sepse kishin frikë se anija do të mbytej në shkëmbinj. Kështu ulën spirancat nga pjesa e pasme e anijes që të mund të ngadalësohej dhe e ulën varkën në ujë që të mund të shpëtonin. Çfarë plani i pabesë! Pali me përvojë e kuptoi mashtrimin e marinarëve dhe i tha oficerit, i cili dha urdhër të priste litarët që mbanin varkën e cila tani ra nga anija, se engjëlli i kishte thënë se të gjithë (dhe jo disa) prej tyre do të shpëtoheshin. Duke i mashtruar marinarët, djalli u përpoq të prishte planin e Perëndisë. Ky mashtrim kishte dështuar shpejt për shkak të vëmendjes së apostullit.
Atëherë Pali e kuptoi se ata kishin nevojë për forcë dhe aktivitet fizik dhe se duhej të hanin pasi ndihma ishte gati. Kështu që nuk kishin nevojë të vazhdonin agjërimin. Pali u sugjeroi atyre që të gjithë të hanin mirë në atë natë të errët dhe në atë stuhi të frikshme. Kjo tregon se Pali ishte kapelani i anijes. Fuqia, qëllimi, besimi dhe guximi i tij u kishin bërë përshtypje të gjithëve. Ata e panë me vëmendje teksa shpallte fundin e agjërimit, theu bukën, u lut para të gjithëve dhe falënderoi Zotin për hirin e tij, në mes të stuhisë. Dhe ata nxituan së bashku dhe filluan të hanin me oreks pas urisë së gjatë, duke besuar se Zoti do t'i shpëtonte. Pali u konfirmoi atyre në emër të Zotit të tij se as edhe një fije floku e kokës së tyre nuk do t'u humbiste, megjithëse anija më pas u shpërbë nga valët që e preknin dhe uji depërtonte në disa nga anët e saj. Megjithatë, besimi i apostullit u bë më i fortë, pavarësisht nga vështirësitë në rritje. Premtimi i Krishtit ndaj tij ishte më domethënës se telashet tronditëse.
VEPRAT 27:38-44
38 Kështu, pasi hëngrën mjaft, e lehtësuan anijen dhe e hodhën grurin në det. 39 Kur zbardhi dita, ata nuk e njohën vendin; por vëzhguan një gji me një plazh, mbi të cilin planifikonin të drejtonin anijen nëse ishte e mundur. 40 I lëshuan spirancat dhe i lanë në det, ndërkohë që zgjidhën litarët e timonit; dhe e ngritën velën kryesore në erë dhe u nisën për në breg. 41 Por, duke goditur një vend të cekët me detin nga dy anë, ata e mbytën anijen; dhe lundra ngeci shpejt dhe mbeti e palëvizshme, por bashi po thyhej nga dhuna e dallgëve. 42 Dhe plani i ushtarëve ishte të vrisnin të burgosurit, që ndonjëri prej tyre të mos largohej me not dhe të shpëtonte. 43 Por centurioni, duke dashur të shpëtojë Palin, i ndaloi ata nga qëllimi i tyre dhe urdhëroi që ata që dinin të notonin, të hidheshin më parë në det dhe të zbrisnin në tokë, 44 dhe të tjerët, disa mbi dërrasa e mbi pjesë të tjera të anijes. Dhe kështu ndodhi që të gjithë u arratisën të sigurtë për në tokë.
Kur zbardhi dita, ata e kuptuan me gëzim se Perëndia nuk i drejtoi në një vend shkëmbor në breg të rrahur nga dallgë të forta dhe vdekjeprurëse, por drejt një gjiri të vogël të qetë me një breg ranor e të butë. Ata morën guxim sepse i Plotfuqishmi e kishte udhëhequr anijen e tyre lëkundëse në mes të shpërthimit të stuhisë në ishullin e Maltës pa e mbytur anijen përpara mbërritjes së tyre. Era filloi t'i çonte më në fund në bregun e cekët. Papritur pati një përplasje të madhe. Anija goditi një breg rëre dhe u rrëzua; pjesa e përparme e anijes u mbërthye në rërë, ndërsa pjesa e pasme po copëtohej nga dhuna e përplasjes dhe dallgëve të vrazhda. Uji depërtoi si një lumë në anije dhe ushtarët nxorrën menjëherë shpatat për të vrarë të burgosurit, sepse nëse do t'i linin të notonin në breg dhe të shpëtonin, ata vetë do të hidheshin te luanët. Si i tillë, djalli donte, edhe në momentin e fundit, të pengonte shpëtimin e Palit dhe të pengonte që Ungjilli të arrinte në Romë.
Por Krishti përdori Julin, centurionin njerëzor që e kishte parë Palin në vështirësitë dhe telashet e tmerrshme të së kaluarës dhe i besoi profecisë së apostullit se toka përpara tyre ishte një ishull dhe për këtë arsye askush nga të burgosurit nuk mund të shpëtonte prej tij. Kështu ai i ndaloi ushtarët të vrisnin të burgosurit dhe u dha urdhër të rreptë të gjithë pasagjerëve që të largoheshin nga anija. Disa notuan deri në breg dhe pjesa tjetër u mbajt pas dërrasave. Askush nuk u mbyt. Të gjithë 276 personat dolën të sigurtë në breg. Ata qëndruan të lagur mbi shkëmbinjtë, duke u dridhur nga i ftohti dhe madhëronin Perëndinë për shpëtimin e tyre.
Krishti e përmbushi premtimin e tij ndaj Palit dhe, për hir të tij, i dha jetën oficerit, zotëriut dhe pronarit të anijes, të gjithë pasagjerëve dhe të burgosurve. Me shpëtimin e Palit dhe të shokëve të tij udhëtues, Lukës dhe Aristarkut, u shpëtuan gjithashtu tekstet dhe dorëshkrimet e Ungjillit dhe të Veprave të Lukës, të cilat ishin të qepura në një dosje lëkure të papërshkueshme nga uji. Krishti deshi dhe ai e kreu vullnetin e tij që apostulli dhe Ungjilli të arrinin në Romë. Askush nuk mund ta pengojë kurrë zbatimin e vullnetit të tij shpengues.
LUTJE: O Zot i fuqishëm, ne të falënderojmë sepse shpëtove Palin dhe gjithë anijen nga fundosja në det. Ne besojmë se ti gjithashtu na ruan nga mbytja në gjykimin e fundit dhe në kaosin paraprak. Na ndihmo ta mbajmë Ungjillin tënd në zemrat dhe gjuhët tona në mes të detit të valëzuar të kombeve që shumë të mund të shpëtohen.
PYETJA:
- Cilat janë tri ngjarjet përmes të cilave Krishti shpëtoi apostullin dhe shoqërinë e tij?