Previous Lesson -- Next Lesson
3. Fryma e Shenjtë i Pengon Apostujt të Shkojnë në Vende të Caktuara (Veprat 16:6-10)
VEPRAT 16:6-10
6 Kur ata kaluan Frigjinë dhe krahinën e Galatisë, Fryma e Shenjtë i ndaloi të predikonin fjalën në Azi. 7 Pasi arritën në kufijtë e Misisë, u përpoqën të shkonin në Bitini, por Fryma nuk i lejoi. 8 Kështu, duke kaluar nga Misia, zbritën në Troas. 9 Dhe Palit iu shfaq një vegim natën. Një burrë nga Maqedonia u ngrit dhe iu lut duke i thënë: "Kalo në Maqedoni dhe na ndihmo". 10 Tani, pasi ai pa vegimin, ne kërkuam menjëherë të shkonim në Maqedoni, duke arritur në përfundimin se Zoti na kishte thirrur t'u predikonim atyre ungjillin.
Ndonjëherë Krishti i vë në provë apostujt e tij përmes sprovave të rënda. Një prej tyre është heshtja e tij në lutjet e tyre, ose refuzimi i planeve të tyre, pavarësisht nga kërkesat e tyre urgjente.
Pali dhe Sila kaluan bashkë nëpër kishat e Derbës, Listrës, Ikonit dhe Antiokisë së Anadollit, ku predikuan dhe më në fund arritën në kufirin e shërbimit të tyre të mëparshëm. Prandaj, plani fillestar i Palit për të vizituar dhe forcuar kishat e posalindura përfundoi (15:36). Tani, çfarë duhet të bënin? A duhet të shkonin prapa apo përpara?
Këta predikues u lutën që Zoti t'i drejtonte nëse do të donte që të hynin në Efes, kryeqyteti i rëndësishëm i provincës romake të Azisë. Fryma e Shenjtë kundërshtoi dhe tha: "Jo". A duhet të kthehen? Ai tha: "Jo". A duhet të qëndrojnë në Ikon? Jo, jo. Njerëzit e Perëndisë nuk kishin plane të veçanta. Ka të ngjarë që Pali donte të shkonte në Efes, në qendër të provincës romake, por nuk guxoi të udhëtonte që të mos kundërshtonte vullnetin e Zotit të tij. Kështu kërkoi vazhdimisht drejtimin e tij, duke e ditur se çdo përparim në mbretërinë e Perëndisë, pa urdhrin e Zotit, është një mëkat, i cili është subjekt i dështimit të shpejtë.
Sila ishte një profet (15:32), nëpërmjet të cilit Fryma e Shenjtë foli drejtpërdrejt. Kjo Frymë tashmë u kishte konfirmuar besimtarëve johebrenj lirinë e tyre nga nënshtrimi ndaj ligjit. Por as Sila nuk dëgjoi përgjigje nga Perëndia se ku duhet të shkonin dhe çfarë të bënin. Fryma e Perëndisë i kishte rrëzuar të gjitha planet e tyre. Më në fund ata shkuan drejt veriut me besim te Perëndia, pastaj në lindje drejt Galatisë, pastaj në perëndim. Që andej shkuan edhe një herë në veri derisa arritën, pas udhëtimit të tyre rraskapitës dhe nën drejtimin e fshehtë të Frymës së Shenjtë, në Troas, në bregun e Mesdheut, ku deti qëndronte para syve të tyre dhe ata nuk mund të lëviznin më tej.
Zoti nuk u foli atyre. Pse? Ata ndoshta kujtuan grindjen e pakënaqur me Barnabën dhe ndarjen e tyre prej tij për shkak të Markut. A kishin bërë ndonjë gabim në këtë mënyrë që e kishte pikëlluar Frymën e Shenjtë dhe e bëri atë të largohej prej tyre? Ata ndoshta menduan për rrethprerjen e Timoteut. A ishte ky shkencëzim në kundërshtim me lirinë nga ligji dhe për këtë arsye fuqia e tyre shpirtërore ishte e kufizuar? A është e mundur që formimi i grupit të tyre të mos përmbushte kënaqësinë e Zotit? A kishte bërë ndonjë prej tyre ndonjë mëkat? A bënë ndonjë gabim në parimet e predikimit të tyre? Këto pyetje i shtynë ata drejt pendimit, thyerjes, lutjeve të zjarrta dhe mbajtjes së fortë të besimit vetëm me anë të hirit. Ata rishtazi e kuptuan se as bindja e tyre ndaj Krishtit, as pagabueshmëria e tyre nuk ishte arsyeja e bekimit, për frytet dhe për rrjedhjen e fuqisë së Perëndisë në ta, por ishte vetëm hiri i Krishtit që i kishte zgjedhur, thirrur, emëruar, shenjtëruar dhe ruajtur. Predikuesit nuk kishin fare meritë. Sjellja e tyre nuk ishte aspak siguri për veprën. Është vetëm besimi në hirin falas të atij që u kryqëzua që prodhon frytet, mirënjohjen dhe paqen. Gjaku i Krishtit na pastron nga çdo mëkat dhe na ruan në bashkësinë tonë me Perëndinë. Pajtimi në kryq është arsyeja e vetme për autoritetin e shërbëtorëve të Zotit.
Pas përpjekjeve të gjata për besimin në netët e vetëshqyrtimit dhe pas thyerjes në pendim të plotë, Perëndia papritmas i foli Palit në një vegim. Pali pa një burrë të veshur si maqedonas që qëndronte në bregun tjetër, duke bërtitur: "Ejani në Maqedoni dhe na ndihmoni!" Nuk ishte Krishti ai që iu shfaq apostullit të johebrenjve, por një fshatar i thjeshtë që kërkonte shpëtimin dhe shprehte nevojën e tij. Kjo thirrje për shpëtim përfaqëson nevojën e gjithë Evropës për dritën e orientit dhe jo anasjelltas.
Pastaj të tre burrat biseduan për domethënien e vegimit dhe e kuptuan në sigurinë e Frymës së Shenjtë se Jezusi nuk donte që ata të ishin në Azi, por po i dërgonte në perëndim drejt Romës. Ata e kuptuan ëndrrën krejtësisht si një thirrje dhe kërkesë hyjnore për t'i predikuar ungjillin kombit të Aleksandrit të Madh.
Menjëherë këta predikues e plotësuan thirrjen dhe kërkuan një anije. Ata nuk mësuan gjuhën maqedonase, as nuk pyetën për të njohurit dhe ndërmjetësit atje, por u nisën sapo Fryma e Shenjtë u foli pas një heshtjeje të gjatë dhe u konfirmoi hirin e tij duke u dhënë dritë dhe udhëzime për një horizont të ri. Tani që barra urgjente kishte kaluar dhe gëzimi i madh kishte vërshuar, ata lundruan të gëzuar duke kënduar këngë shpirtërore dhe himne, sepse stuhia e dashurisë së Perëndisë kishte fryrë edhe një herë në velat e tyre.
Nga vargu 10 Luka, autori i librit e ndryshon rrëfimin nga veta e tretë në vetën e parë shumës, duke e filluar fjalimin e tij me "Ne". Arsyeja e këtij fenomeni letrar është se mjeku iu bashkua shoqërisë së Palit në Troas në kohën e përshtatshme që kishte caktuar Perëndia, përpara se të nisej për të korrat në vendet e reja gjatë udhëtimit të dytë. Tani e tutje do të dëgjojmë lajmet nga një dëshmitar okular për mrekullitë e Krishtit të gjallë që bëri nëpërmjet shërbëtorëve të tij në përparimin e tij triumfues në Evropë.
Luka ishte i sigurtë se Zoti e kishte bashkuar me të tre burrat që ata të mund të lavdëronin plotësisht emrin e Zotit. Ka të ngjarë që ai e njihte Palin më parë kur ishte në Antiokinë e Sirisë dhe tani punonin së bashku për të hapur Evropën për Krishtin.
LUTJE: O Zoti Jezu Krisht, ne të falënderojmë bashkë me tre burrat që na thirre ne që jemi të pafrytshëm dhe të padenjë për të lavdëruar emrin tënd në rrethinat tona. Na ruaj nga hapat e pakujdesshëm dhe shenjtëro planet tona që të bëjmë vullnetin tënd dhe të njohim kohën dhe vendin në të cilin mund të të lavdërojmë.
PYETJA:
- Cili është kuptimi i pengimit nga ana e Frymës së Shenjtë për besimtarët nga shërbimi i tyre dhe cili është kuptimi i thirrjes së tyre në një shërbim të ri?