Previous Lesson -- Next Lesson
1. Ndarja e Barnabës dhe Saulit për veprën (Veprat 13:1-3)
VEPRAT 13:1-3
1 Tani në kishën që ishte në Antioki kishte disa profetë dhe mësues: Barnaba, Simeoni i quajtur Niger, Lucius nga Kirenea, Manaeni që ishte rritur me Herodin tetrarkun dhe Sauli. 2 Ndërsa ata i shërbenin Zotit dhe agjëronin, Fryma e Shenjtë tha: "Tani më ndani Barnabën dhe Saulin për veprën për të cilën i kam thirrur". 3 Atëherë, pasi agjëruan dhe u lutën, vunë duart mbi ta dhe i nisën.
Antiokia ishte kryeqyteti më i madh në orient në atë kohë. Ajo u quajt "Roma e Orientit". Në këtë qendër kryesore të tregtisë dhe komunikimeve botërore, Kisha e Hershme u formua dhe u vendos mirë në gjallëri dhe pjekuri. Shumica e anëtarëve të saj ishin analfabetë që besuan në Krishtin, jo nëpërmjet apostujve, por nëpërmjet dëshmisë së besimtarëve të thjeshtë.
Kisha mëmë në Jeruzalem e kishte dërguar Barnabën si një vizitor atëror për të forcuar besimtarët e posakthyer. Ky delegat mori Saulin, teologun aktiv si bashkëpunëtor të tij dhe ata shërbyen së bashku një vit të plotë në kishën e Antiokisë saqë kjo kishë u rrit në numër dhe në fuqi dhe u bë qendra e dytë e krishtërimit përkrah Jeruzalemit dhe pikënisja për predikimin e johebrenjve.
Dhuratat e Frymës u shfaqën në mënyrë të pasur në këtë kishë nëpërmjet profecisë dhe mësimdhënies. Profetët në Dhjatën e Re nuk ishin si përfaqësues të ndarë nga njerëzit, por jetonin brenda kishës si të gjithë besimtarët. Megjithatë, ata e kuptuan vullnetin e Perëndisë përpara të tjerëve, kuptuan misteret në ndërgjegjen e tyre, parashikuan zhvillimin e së ardhmes dhe iu bindën menjëherë drejtimit të Frymës së Shenjtë. Kjo është arsyeja pse Pali më pas i paralajmëroi besimtarët në letrat e tij dhe u tha atyre që të mos e përçmojnë dhuratën e profecisë, sepse ajo është e nevojshme për formimin e kishave, siç është majaja e nevojshme për brumin.
Mësuesit depërtuan thellë me zell në plotësinë e fjalës së Perëndisë dhe u mësuan anëtarëve të kishës në mënyrë të rregullt dhe graduale kuptimet e Ligjit, fjalët e Jezusit dhe doktrinën e apostujve. Këta mësues e drejtuan mësimin e tyre kryesisht drejt vullnetit dhe kujtesës së dëgjuesve të tyre, ndërsa profetët synonin zemrën, mendjen dhe ndjenjat në radhë të parë. Perëndia dëshiron të ketë plotësisht një trup, një shpirt dhe një frymë për t'ju shtyrë në lavdërim, predikim dhe besim të matur.
Të gjitha dhuratat e ndryshme në kishë u përfshinë me dashuri, e cila është lidhja e përsosmërisë. Nuk kishte asnjë peshkop apo kryetar mes anëtarëve. Ata diskutuan çështjet e tyre brenda rrethit të vëllezërve dhe pleqve, me një mendje. Barnaba, qiprioti i qetë dhe i pjekur, nuk e mbikqyri kishën, megjithëse u dërgua për ta hulumtuar, por u përul, u bashkua me vendosmëri me vëllezërit dhe i udhëhoqi ata drejt bashkëpunimit dhe partneritetit vëllazëror. Vëllezërit kireneas dhe qipriotë janë me shumë mundësi themeluesit e kishës së Antiokisë (11:20). Midis tyre ishte Manaeni, vëllai i birësuar i Herodit që i kishte prerë kokën Gjon Pagëzorit. Të dy fëmijët ishin ushqyer me të njëjtin qumësht, por nuk morën të njëjtin shpirt. Mbreti u bë një kurorëshkelës që kishte frikë nga shpirtrat e të vdekurve, ndërsa Manaeni u përul dhe u bë shembull për besimtarët në plotësinë e Frymës së Shenjtë.
Lexojmë emrin e Saulit në fund të listës së shërbëtorëve dhe anëtarëve kryesorë të kishës në Antioki, sepse ai ishte më i riu dhe ishte bashkuar me ta më vonë. Ai u bë student, edhe një herë, në Antioki, megjithë njohuritë e tij të specializuara juridike, dhe praktikisht përjetoi bashkësinë e dashurisë tek të krishterët.
Këta vëllezër me besim i shërbyen Zotit së bashku, pasi priftërinjtë e kishin adhuruar Perëndinë me qëllim që të thërrisnin bekimin e tij mbi kombin e tyre nëpërmjet ofertave të flijuara. Prandaj pesë anëtarët kryesorë në Antioki i kërkuan Zotit Krisht që të realizonte frytet e sakrificës së tij në kryq në kishën e tyre dhe në njerëzit përreth tyre. Shenjtorët agjëruan jo për t’u shfajësuar, sepse ishin shenjtëruar një herë e përgjithmonë me gjakun e Krishtit. Agjërimi i tyre ishte për shërbesat e lutjes. Ata harruan ushqimin dhe pijen e tyre, sepse lutja e tyre e përbashkët për shpëtimin e johebrenjve ishte për ta më e rëndësishme se të gjitha ushqimet e shijshme. Këmbëngulën në lutjet e tyre që Krishti të mund të shpallte shpëtimin e tij praktikisht në rrethinat e tyre.
Zoti iu përgjigj dhe u foli atyre publikisht nëpërmjet Frymës së tij me gojën e profetëve të kishës. Në pritje të kësaj zbulese asnjëri prej tyre nuk u rrëzua ose u rrokullis në tokë, por të gjithë dëgjuan me shqetësim vullnetin dhe planin e Perëndisë. Fryma e Shenjtë u foli në këtë zbulesë në përemrin e parë vetor njëjës, "Unë", si person më vete, për besimtarët, duke i urdhëruar, udhëzuar, dashur dhe ngushëlluar në të njëjtën kohë. Ai lëviz shpejt kudo që dëshiron sipas kënaqësisë së tij të mirë. Ky Shpirt i bekuar është, në të njëjtën kohë, një nga Personat në unitetin e Trinisë së Shenjtë: Perëndi nga Perëndia, Dritë nga drita, Perëndi i vërtetë nga Perëndia i vërtetë, i të njëjtit thelb me Atin, plot dashuri, shenjtëri, dhe lavdi. Kjo Frymë e pastër është vetë Perëndia, siç tha Krishti: "Perëndia është Frymë". Dhe ata që e adhurojnë me shpirt dhe të vërtetë, duke e lavdëruar dhe duke e dashur vazhdimisht, e njohin këtë mister.
Fryma e Shenjtë e Perëndisë i urdhëroi ata që ishin në krye të kishës që të veçonin për të Barnabën dhe Saulin për të bërë një punë që nuk njihej më parë. Fryma e Shenjtë i thirri personalisht të dy, i mbështeti me fuqinë e tij, i dërgoi, veproi në ta dhe i ruajti. Kjo thirrje dhe ky dërgim nënkuptonte përzgjedhjen dhe angazhimin e plotë të të zgjedhurve. Fryma e Shenjtë nuk e tregoi paraprakisht cilësinë e veprës që donte të kryente nëpërmjet Barnabës dhe Saulit, por u tregoi përgjegjësve të kishës se Trinia e Shenjtë nënkuptonte një vepër të re që askush prej tyre nuk mund ta imagjinonte. E rrëfejmë me nënshtrim, o Perëndi i shenjtë, se rruga jote është e shenjtë dhe shenjtorët e tu po ecin nga lavdia në lavdi, nga mundimi në shtrëngim dhe nga fryte në fryta, sepse ti je fillimi dhe fundi i jetës së tyre. Vepra e tyre është vetëm e jotja dhe asnjë nga shërbëtorët e tu nuk ka ndonjë dallim apo lavdi.
Fryma e Shenjtë nuk zgjodhi befas dy burra që njiheshin midis tyre dhe më pas i lidhi të dy për një shërbim të përbashkët. Jo, por ai i kishte prezantuar ata me njëri-tjetrin për një kohë të gjatë dhe forcoi besimin e tyre të ndërsjellë përmes përvojave të përbashkëta. Fryma e Shenjtë nuk e largoi Barnabën veçmas, ose Saulin vetëm, por i bashkoi ata me njëri-tjetrin, pasi Krishti i kishte dërguar tashmë dy dishepujt e tij së bashku që secili të ngushëllonte tjetrin dhe të lutej kur tjetri të fliste. Puna nuk ishte udhëheqja e një individi apo mbizotërimi mbi të tjerët, por ishte një përgjegjësi e përbashkët dhe e ndërsjellë, ku secili prej tyre e konsideronte tjetrin si më të mirë se vetja.
Disa vite më parë Sauli dëgjoi nga Anania se Zoti i lavdisë do ta dërgonte te mbretërit dhe sundimtarët për të nxjerrë emrin e Jezusit dhe se do të përballej me vuajtje dhe tortura të mëdha, si dhe fitore dhe fryte të jashtëzakonshme shpirtërore. Sauli e dinte se nuk ishte në gjendje të kryente këtë shërbim unik. Kështu ai priti disa vjet në heshtje në Tars, derisa Barnaba e thirri në kishën e Antiokisë si mësues dhe instruktor. Prej andej Fryma e Shenjtë e nxori dhe e tërhoqi si shpatë hyjnore, kur Sauli kishte përjetuar se qëllimi i predikimit të botës nuk ishte të konvertonte individë, por të themelonte kisha të gjalla në të cilat takohen shenjtorët. Kur anëtarët e kishës në Antioki dëgjuan se Fryma e Krishtit thirri befas dy udhëheqësit e tyre, më të madhin dhe më të riun për shërbim, ata nuk treguan dhimbjen e tyre të thellë për humbjen e tyre, por u takuan, u lutën dhe agjëruan së bashku, sepse të gjithë mendonin se Zoti kishte filluar tani një punë të madhe, të çuditshme, unike.
Pastaj dy të zgjedhurit dhe të caktuarit u përkulën nën vënien e duarve nga anëtarët e tjerë të kishës, sikur t'u mungonte mençuria, fuqia dhe të kuptuarit që plotësia e Frymës së Shenjtë, me të gjitha dhuntitë e tij, të mund të banonte në ta. Zoti e konfirmoi këtë përulësi dhe udhëhoqi apostullimin e atyre të cilët ai i kishte thirrur në shërbimin e predikimit gjatë gjithë jetës së tyre. Që nga ajo kohë ka pasur misionarë që kanë lënë vendlindjet dhe të afërmit e tyre për të përhapur mbretërinë e Perëndisë sipas drejtimit të Frymës së Krishtit. Pavarësisht nga jeta e tyre e thjeshtë, ata mbështeten me fuqinë e tij shpirtërore.
LUTJE: O Zot i gjallë, ne nuk e meritojmë mëshirën tënde. Por meqenëse ti ke derdhur gjakun tënd në kryq për të na pastruar, ne i kushtojmë fëmijët tanë dhe veten tonë në shërbimin tënd të përjetshëm që të mund të të shërbejmë jo nëpërmjet mendjes dhe fuqive tona, por nëpërmjet mbushjes sonë me Shpirtin e dashurisë tënde dhe punën tonë të thjeshtë në rrugën e urdhërimeve të tua për shpëtimin e botës. Na ruaj nga hapat e improvizuar dhe hapi sytë tanë që të shohim njerëzit që janë të uritur për shpëtimin tënd.
PYETJA:
- Kush është Fryma e Shenjtë? Çfarë u urdhëroi ai lutësve në Antioki?