Previous Lesson -- Next Lesson
5. Derdhja e Frymës së Shenjtë në Rrëshajë (Veprat 2:1-13)
VEPRAT 2:1-4
1 Tani, kur dita e Rrëshajëve erdhi plotësisht, ata ishin të gjithë bashkë me një mendje të vetme në të njëjtin vend. 2 Dhe befas nga qielli erdhi një ushtimë si një erë e fortë që fryn furishëm dhe mbushi tërë shtëpinë ku ata po rrinin. 3 Dhe atyre iu dukën gjuhë, si prej zjarri, të cilat ndaheshin dhe zinin vend mbi secilin prej tyre. 4 Dhe të gjithë u mbushën me Frymën e Shenjtë dhe filluan të flasin në gjuhë të tjera, ashtu si Fryma u jepte të flisnin.
Çfarë mendoni nëse dielli do të binte në tokë? Nëse ky top i madh përvëlues prej gazi do t'i afrohej pak më shumë globit tonë të vogël, do ta digjte tërësisht me të gjitha krijesat e tij. Po sikur të binte? Atëherë do të avulloheshim sa hap e mbyll sytë. Megjithatë, nuk erdhi ky diell i krijuar, por vetë Krijuesi erdhi si një stuhi e zjarrtë në tokë. Ai nuk i gjykoi njerëzit, por kishte mëshirë për ata që prisnin. Perëndia vjen tek njerëzit dhe kushdo që e kupton e adhuron. Për më tepër, Perëndia banon te njeriu. Kjo e vërtetë e tejkalon të kuptuarin tonë njerëzor. Gjithsesi, ju kërkojmë të lexoni raportin për lindjen e kishës, fjalë për fjalë dhe të shihni se si dashuria, durimi dhe hiri i Perëndisë erdhi në botën tonë të ligë.
Dita e Rrëshajëve ishte një festë e vjetër e kremtuar nga judenjtë në ditën e pesëdhjetë pas ditës së parë të festës së Pashkës, si një ditë falënderimi për korrjen e grurit. Krishti ishte si një kokërr gruri që ra në tokë dhe vdiq. Në ringjalljen e tij, ai ishte si frutat e para të drithit të ofruara Perëndisë, një flijim i pranueshëm, i pëlqyeshëm për Perëndinë. Dhe dishepujt që merrnin pjesë dhe luteshin ishin si frytet e para të korrjes së plotë të Perëndisë. Kjo korrje shpirtërore vazhdon ende. Ne të gjithë jemi prodhuar nga kokrra e grurit që është Krishti dhe po korrim sot atë që Zoti mbolli dhe profetët dëshironin të shihnin. Për shkak se Biri i Perëndisë vdiq, Fryma e Shenjtë erdhi në botë.
Fryma e hirit nuk u solli mëshirë dhe dritë të gjithë njerëzve. Jeruzalemi ishte një kryeqytet e megjithatë stuhia e dashurisë së Perëndisë arriti vetëm lutjet e atyre që e donin Krishtin. Fuqia e Perëndisë nuk e preku tempullin dhe ushtritë romake mbetën pa jetë të përjetshme. Vetëm ata që pritën me një mendje premtimin e Atit u mbushën me Shpirtin e fuqisë.
Ka shumë të ngjarë që më shumë se njëqind burra dhe gra, duke përfshirë dishepujt dhe familjen e Jezusit, u trembën dhe u frikësuan në fillim, kur papritmas dëgjuan një tingull nga qielli në të cilin u mor Jezusi, i cili dukej si një erë e fortë vërshuese. Pa dridhje të dritareve, përplasje dyersh apo lëvizje gjethesh, zhurma e stuhishme mbushi tërë shtëpinë e tyre, të gjitha dhomat, madje edhe oborrin përreth shtëpisë. U ulën në mënyrë të habitshme, me sytë dhe veshët hapur, sepse nuk e ndjenin stuhinë, por e dëgjuan qartë me veshët e tyre. Kur kjo ndodhi, ata ishin ende duke u lutur. Ia hapën zemrat e tyre Zotit dhe fuqia e tij banoi në ta. Papritur, panë atë që dukej si gjuhë zjarri të binte si erë e stuhishme. Megjithatë këto gjuhë nuk lëviznin lart e poshtë në ajër, as digjnin shtëpinë, orenditë dhe rrobat e tyre, por pushonin me qetësi të madhe në lutjet. Këto gjuhë të çuditshme zjarri tregojnë se çfarë synonte Jezusi nëpërmjet tyre. Dishepujt kishin gjuhë natyrore plot gënjeshtra, papastërti dhe urtësi njerëzore, të cilat duhej të digjeshin dhe të largoheshin. Perëndia u jep në vend të tyre gjuhë të reja të forta zjarri, që flasin për dashurinë hyjnore.
Atëherë të gjithë ata që u mbushën me Shpirtin e Zotit ndjenë gëzim të madh dhe lehtësim të thellë. Mëkatet e tyre të rënda ranë prej tyre, gjokset e tyre u hapën, pikëllimi i tyre u shua, sytë e tyre të verbuar u ndriçuan dhe gojët e tyre të plogëta u hapën për të lavdëruar Zotin. Ata thirrën: “Ati ynë, me vdekjen e Birit tënd je bërë Ati ynë. Gjaku i tij i fali mëkatet tona dhe Fryma e tij banoi tek ne të padenjët, duke na shenjtëruar deri në fund. Ne të përlëvdojmë dhe të lavdërojmë sepse na ke dhënë jetë për lavdinë e hirit tënd.”
Stuhia e dashurisë së Perëndisë solli stuhinë e mirënjohjes dhe bëri që fjalë të shenjta dhe mendime të panjohura qiellore të rrjedhin nga gojët e tyre. Fryma e Shenjtë udhëhoqi fjalimin e tyre, ua mbushi mendimet dhe bekoi vullnetin e tyre. Ata nuk ishin të ngazëllyer në mënyrë njerëzore, por ishin të mbushur me Frymën e Shenjtë që përdor mendjet dhe kontrollon gjithashtu shpirtrat. Kështu ata u bënë krejtësisht një tempull i Shpirtit të Perëndisë, sepse fuqia dhe virtytet e tij ishin shfaqur.
Tani vëzhgoni! Jo vetëm Pjetri dhe Gjoni u mbushën nga Fryma e Shenjtë, por të gjithë pjesëmarrësit. Nuk po ndjenin dhimbje nga stuhia hyjnore me gjuhë zjarri, por ishin të rrethuar nga hapësirat e Perëndisë. Premtimi i Atit u realizua dhe të gjithë lutësit u bënë fëmijë të Perëndisë, të adoptuar dhe të mbushur me thelbin e dashurisë, të vërtetës dhe kënaqësisë së tij. Ne me të drejtë e quajmë këtë ditë Dita e Rrëshajëve, sepse një element hyjnor, i ri jashtë kësaj bote erdhi në botën tonë të vdekur. Kështu në këtë shtëpi në Jeruzalem filloi shpresa dhe ringjallja shpirtërore, lavdërimi dhe falënderimi i përbashkët për Trininë e Shenjtë.
LUTJE: O Atë, faleminderit që Biri yt i dashur ka mbajtur mëkatet tona në kryq dhe na ka kualifikuar për banesën e Frymës tënde të Shenjtë. Na mbush së bashku me kishën tonë me praninë tënde që mëkatet tona të zhduken plotësisht dhe lavdërimi ynë i përbashkët të shprehë gëzimin dhe mirënjohjen tonë të thellë.
PYETJA:
- Si u shfaq Fryma e Shenjtë në Rrëshajë?