Previous Lesson -- Next Lesson
1. Hyrja e Librit dhe Premtimi i Fundit i Krishtit (Veprat 1:1-8)
VEPRAT 1:1-2
1 Tregimin e parë e bëra, o Teofil, për gjithçka që Jezusi filloi të bënte dhe të mësonte, 2 deri në ditën në të cilën u ngrit, pasi u kishte dhënë urdhërime apostujve që kishte zgjedhur nëpërmjet Frymës së Shenjtë.
Shumë njerëz kanë shkruar mjaft libra, të cilët po të rreshtoheshin do të bënin një mal të madh e të lartë që digjet në flakën e zemërimit të Perëndisë, sepse të gjitha fjalët e njerëzve janë të pavlera, mburracake dhe boshe.
Por dy librat që shkroi Luka, mjeku, do të shkëlqejnë në Ditën e Gjykimit më të ndritshëm se vetë dielli. Ata nuk do të kalojnë kurrë, por do të ngrihen lart përpara fronit të Perëndisë, sepse Luka, ungjilltari përshkroi në librin e tij të parë veprat dhe fjalët e Krishtit. Ai përmendi veprat përpara fjalëve të tij, sepse Krishti erdhi jo vetëm si mësues, por edhe si Shpëtimtar për mbarë botën. Ungjilltari donte ta lavdëronte dhe na tregoi se si mëkatarët pendoheshin pranë Jezusit duke rrëfyer mëkatet e tyre dhe duke u shfajësuar me anë të besimit të tyre në hirin e Zotit, siç kishte përjetuar hajduti që u kryqëzua me Jezusin kur hyri me Jezusin në hapësirat e lumtura të Parajsës. Ungjilli i Lukës është libri i gëzimit të madh, të cilin ëngjëlli e solli me lindjen e fëmijës në grazhd, sepse vetë Zoti u mishërua për të kërkuar dhe shpëtuar atë që kishte humbur. Sot, ne dëshmojmë, duke falënderuar Perëndinë, se shumë njerëz janë shpëtuar nëpërmjet ungjillit të Lukës dhe se fuqia e jetës së përjetshme rrjedh nga shkronjat e tij të zeza në mendjet dhe zemrat e besimtarëve.
Teofili, zyrtari i lartë romak e kishte përjetuar këtë shpëtim të mrekullueshëm të Krishtit. Kështu ai ngarkoi Lukën, mjekun, mikun e tij grek, të mblidhte të gjitha detajet rreth jetës së Jezusit të Nazaretit dhe të regjistronte saktësisht historinë e ungjillit të shpëtimit në Perandorinë Romake, sepse guvernatori romak nuk mjaftohej me ndjenjat sentimentale, por dëshironte themele historike për besimin e tij të gjallë. Luka i arsimuar shkroi dy libra dhe ia drejtoi guvernatorit të tij për të themeluar jetën e tij shpirtërore dhe për ta pajisur, si besimtar, për detyrën e tij, si një shërbëtor të rëndësishëm në Perandorinë Romake. Ai i dëshmoi se nuk ka asnjë shpresë për botën tonë të shqetësuar, përveçse në të gjallin Krishtin Jezus.
Të gjitha vendet e botës sonë do të kalojnë dhe të gjithë filozofët janë të padobishëm, edhe nëse krijojnë ngrehinat intelektuale të mendjeve të tyre gjeniale. Krishti nuk e ndërtoi mbretërinë e tij mbi inteligjencën e mendimtarëve të ndritshëm, as nuk u mbështet në fuqinë e ushtrive të fuqishme, por zgjodhi njerëz të zakonshëm, peshkatarë analfabetë dhe i quajti apostuj. Kjo zgjedhje e të thjeshtëve do të thotë refuzim i të gjithë të mëdhenjve, të fortëve dhe të zgjuarve në botë, sepse Zoti i reziston krenarëve, por u jep hir të përulurve.
Kjo është pikërisht në harmoni me planet e Frymës së Shenjtë, i cili forcon ata që nuk janë të fuqishëm dhe u jep jetë atyre që dobësohen. Krishti nuk i kreu të gjitha veprat e tij veçmas, por në çdo kohë në unitet me Frymën e Shenjtë, duke qëndruar i palëkundur në vullnetin e Atit të tij, sepse Perëndia Atë, Fryma e Shenjtë dhe Krishti Jezus janë një unitet i plotë, që e tejkalon të kuptuarin dhe njohuritë tona. Trinia e Shenjtë ishte e vendosur që nga përjetësia të ndërtonte kishën e tij në mes të botës së humbur dhe të përhapte parajsën midis të vdekurve të tokës. Historia e shpëtimit të Perëndisë filloi me thirrjen e apostujve të cilët Krishti i thirri, i stërviti dhe i ngarkoi t’u predikonin njerëzve. Luka, ungjilltari, ishte i vetmi që përshkroi lëvizjen e këtyre vrapuesve, pasi kuptoi se fuqia e dashurisë së Perëndisë që banonte te peshkatarët e pafajshëm ishte mrekullia e re në botë dhe shpresa e vërtetë për një të ardhme më të mirë.
Për t'i hapur rrugën kësaj mrekullie, Krishti i ringjallur nuk mbeti në mesin e dishepujve të tij në botë për ta drejtuar si Mbret përhapjen e mbretërisë së tij në mënyrë të organizuar, strategjike, por u ngjit në qiell. Zoti nuk kishte frikë nga ndonjë gabim që mund të bëhej nga dishepujt e tij, sepse e dinte se Fryma e Shenjtë do të banonte në ta për të përfunduar punën e tij. Ai u ngjit në qiell pa shqetësime dhe frikë, u ngrit tek Ati i tij dhe u ul në të djathtën e Perëndisë, si një me të, duke mbretëruar me të, për të ndërtuar kishën e tij të shenjtë në botën e ligë, duke mposhtur të gjitha fuqitë kundër Perëndisë dhe duke shpëtuar miliona njerëz. Luka u habit me mrekullinë e rritjes së mbretërisë së fshehur të Perëndisë në tokë dhe e përshkroi këtë lëvizje në librin e tij të dytë nga pika e fillimit Jeruzalemi deri në fund: Roma.
LUTJE: O Zot i gjallë, Jezu Krisht, ne të adhurojmë dhe bekojmë dashurinë tënde e lavdinë tënde të fshehur, që vepron në kishën tënde edhe sot. Faleminderit për mirësinë tënde që na ka arritur edhe ne. Na mëso të njohim veprimet e tua në veprat e apostujve të nderuar dhe të të lavdërojmë madhërishëm në zbatimin e mendimeve të tyre në jetën tonë praktike.
PYETJA:
- Cila ishte përmbajtja e librit të parë të Lukës? Çfarë përfshiu ai në të dytin?