Previous Lesson -- Next Lesson
11. Persekutimi i mbretit Agripa kundër kishave në Jeruzalem (Veprat 12:1-6)
VEPRAT 12:1-6
1 Në atë kohë mbreti Herod filloi të përndjekë disa nga kisha. 2 Pastaj vrau me shpatë Jakobin, vëllanë e Gjonit. 3 Dhe, duke parë se kjo u pëlqente Judenjve, urdhëroi të arrestohej edhe Pjetri. Tani ishin ditët e të Ndormëve. 4 Mbasi e kapi, e futi në burg dhe ua dorëzoi katër skuadrave ushtarësh me nga katër ushtarë secila, që ta ruanin, me qëllim që ta çonin para popullit pas Pashkës. 5 Por, ndërsa Pjetrin e mbajtën në burg, nga ana e kishës bënin lutje të vazhdueshme Perëndisë për të. 6 Dhe natën, para se Herodi ta nxirrte jashtë, Pjetri po flinte, i lidhur me dy zinxhirë midis dy ushtarëve; dhe rojet para derës ruanin burgun.
Situata ndryshoi shumë në Jeruzalem dhe Palestinë në 41 p.k. Kur Klaudio u bë Çezar në Romë, Agripa, nipi i Herodit të Madh ndërmjetësoi mes tij dhe këshillit më të lartë romak që ata të mund t'i jepnin frenat e qeverisë Klaudios, komandantit të ushtrisë. Si shpërblim për këtë shërbim, Çezari i dha Agripës, mikut të tij, sundimin mbi të gjithë Palestinën. Me këtë rast, autoriteti i sundimtarit romak mbi hebrenjtë mori fund dhe filloi dominimi i një diktatori lindor. Kështu rendi dhe e drejta romake u zëvendësuan nga rrëmuja, dhuna dhe despotizmi i Agripës, tiranit.
Ky mbret i ri u përpoq së pari të fitonte besimin e këshillit më të lartë hebre me shtatëdhjetë përfaqësuesit e tij. Ai pranoi këshillën e disa prej tyre dhe arrestoi disa nga pleqtë dhe apostujt e krishterë. I burgosi ata për të fituar me hipokrizinë dhe profesionin e tij publikun e popullit hebre. Kur vuri re se turmat nuk e kundërshtuan sjelljen e tij, por disa prej tyre e duartrokitën, ai e çoi Jakobin, birin e Zebedeut në vdekje, duke i prerë kokën me shpatë, duke imituar romakët në gjykimet e tyre. Ai nuk i dha Jakobit asnjë dëgjim publik, por u soll si të donte, sipas dëshirës së tij.
Jakobi ishte një ndjekës i Pagëzorit. Ai e la të veshurin me lesh deveje që thërriste në pendim dhe ndoqi Jezusin në gëzimin e dasmës në Kanë. Pas kësaj ai pa mrekullitë e Zotit të tij dhe besoi në mbretërinë që do të vinte së shpejti që nëna e tij i kërkoi Jezusit t'i lejonte dy djemtë e saj, Jakobin dhe Gjonin, të uleshin njëri në të djathtën e tij dhe tjetri në të majtë, si ministra në mbretërinë e tij. Atëherë Jezusi i pyeti dy të rinjtë nëse ishin në gjendje të pinin kupën e zemërimit të Perëndisë që ai do të pinte dhe kur, në injorancën e tyre, ata thanë "po", ai u konfirmoi atyre se do ta pinin atë kupë të hidhur. Por të uleshin në të djathtën dhe në të majtën e tij nuk i ishte lënë atij për të vendosur, por u jepet atyre për të cilët është përgatitur nga Ati i tij.
Jakobi vdiq i shtypur dhe u bë martir i Jezusit, sepse nuk vdiq për veten e tij, por për të qenë apostull, për shkak të indinjatës së judenjve kundër shpirtit të tij aktiv. Me derdhjen e këtij gjaku të pafajshëm filloi vala e dytë e persekutimit kundër të krishterëve. Ky persekutim nuk u zgjua nga një person i mbushur me zell për ligjin, siç ishte Sauli, por nga mbreti indiferent që lajkatonte popullin.
Drejtimet e Zotit në mbretërinë e tij janë të ndryshme. Në fillim, pati një ringjallje shpirtërore dhe dashuri për kishën nga njerëzit në Jeruzalem që këshilli më i lartë nuk mundi t'i vriste apostujt. Por pamë se urrejtja u rrit në kohën e Stefanit, sepse u shfaq largimi i të krishterëve nga mendimi hebre dhe largimi i tyre nga Dhjata e Vjetër. Ka pasur ndoshta raporte në Jeruzalem me anë të thashethemeve se të krishterët i pranuan johebrenjtë në një besëlidhje me Perëndinë pa rrethprerje, gjë që u konsiderua si blasfemi e neveritshme për judenjtë.
Populli u gëzua për gjakderdhjen nga dora e mbretit dhe për rrjedhojë tirani mori guxim pas kësaj përgjigjeje popullore dhe synoi t'i priste kokën kësaj lëvizjeje të krishterë. Ai e burgosi Pjetrin, më të parin ndër apostujt. Ai ishte i gatshëm të fillonte gjyqin e tij gjatë festës së të Ndormëve, që ta dënonte përpara gjithë popullit dhe ta vriste dhe për këtë t'u jepte të drejtën të shfarosnin të gjithë të krishterët. Mbreti urdhëroi që Pjetri të ruhej intensivisht nga katër skuadra me katër ushtarë, një skuadër për çdo roje tre orëshe të natës, sepse këshilli më i lartë i kujtoi se si një engjëll i Perëndisë i kishte liruar dymbëdhjetë apostujt. Mbreti ishte i gatshëm të mposhtte të gjithë engjëjt dhe shpirtrat me dinakërinë dhe shtypjen e tij. Kështu ai e lidhi Pjetrin me dy ushtarë. Dora e tij e majtë ishte e lidhur me zinxhir në dorën e djathtë të njërit prej ushtarëve dhe dora e djathtë në të majtën e tjetrit, që të mos ishte vetëm për asnjë sekondë gjatë ditës.
Kisha e dinte se arrestimi i Pjetrit nënkuptonte ndarjen vendimtare midis ekzistencës dhe mosekzistencës së kishës së krishterë në Palestinë. Ata takoheshin për lutje të vazhdueshme ditë e natë. Armatura e të krishterit nuk është as shpata, as ryshfeti, as mashtrimi, por vetëm lutja. Krahu i Zotit është mbrojtja, fuqia dhe fitorja e tyre. Lutja këmbëngulëse nuk është një besim entuziast, rebel, por një besim i thjeshtë në një përgjigje të caktuar ndaj çdo fjale. Nuk ka fuqi në tokë më të fortë se lutja e përbashkët e të krishterëve.
Ndonëse Pjetri e dinte se e priste vdekja, ai fjeti i qetë, sepse jetonte në Krishtin dhe e dinte se jeta e tij ishte e fshehur me Krishtin në Perëndinë. Ai u ringjall nga të vdekurit kur mori Frymën e Shenjtë në Trinitet dhe jetoi besnikërisht, duke qëndruar në Krishtin. Dashuria e Zotit të tij i dha atij paqe edhe në kohën e vdekjes.
LUTJE: Të falënderojmë o Zoti ynë i gjallë, që na ke dhënë jetën tënde të përjetshme dhe na ke pastruar ndërgjegjen që të jemi të sigurtë edhe në orën e vdekjes. Na ruaj nga çdo e keqe, na udhëzo sipas vullnetit tënd dhe beko armiqtë tanë që ata të ndryshojnë, të rigjenerohen, të pendohen dhe të marrin jetën e përjetshme.
PYETJA:
- Pse mbreti Agripa i persekutoi të krishterët? Si e kishte planifikuar ai këtë përndjekje?