Previous Lesson -- Next Lesson
5. Sauli Pagëzohet nga Dora e Ananias (Veprat 9:6-19a)
VEPRAT 9:6-19a
6 Kështu ai, duke u dridhur i tëri dhe i habitur, tha: "Zot, çfarë dëshiron të bëj?" Dhe Zoti i tha: "Çohu dhe shko në qytet dhe do të të thuhet se çfarë duhet të bësh". 7 Dhe njerëzit që udhëtonin me të qëndruan pa fjalë, duke dëgjuar tingullin e zërit, por nuk shihnin njeri. 8 Atëherë Sauli u ngrit nga toka dhe, kur iu hapën sytë, nuk shihte asnjeri. Por ata e kapën për dore dhe e çuan në Damask. 9 Ai mbeti tri ditë pa të parit dhe nuk hëngri as piu. 10 Në Damask ishte një dishepull me emër Anania; dhe Zoti i tha në një vegim: "Anania". Dhe ai tha: "Ja ku jam, Zot". 11 Atëherë Zoti i tha: "Çohu dhe shko në rrugën që quhet E Drejta dhe kërko në shtëpinë e Judës një të quajtur Saul nga Tarsi, sepse ja, ai po lutet. 12 Dhe në një vegim ai ka parë një burrë të quajtur Anania duke hyrë dhe duke i vënë duart mbi të, që t’ia kthejë të parit". 13 Atëherë Anania u përgjigj: "Zot, kam dëgjuar nga shumë njerëz për këtë njeri sa të këqija u ka bërë shenjtorëve të tu në Jeruzalem. 14 Dhe këtu ai ka autorizim nga krerët e priftërinjve për të lidhur të gjithë ata që thërrasin emrin tënd". 15 Por Zoti i tha: "Shko, sepse ai është vegla ime e zgjedhur për të mbajtur emrin tim përpara johebrenjve, mbretërve dhe bijve të Izraelit. 16 Sepse unë do t'i tregoj sa shumë gjëra duhet të vuajë për hir të emrit tim". 17 Pastaj Anania shkoi dhe hyri në shtëpi; Dhe, duke vënë duart mbi të, tha: "Vëlla Saul, Zoti Jezus, që të është shfaqur rrugës në të cilën po vije, më ka dërguar që të kesh dritën e syve dhe të mbushesh me Frymën e Shenjtë". 18 Në atë çast i ra nga sytë diçka si luspa dhe ai fitoi menjëherë të parit; pastaj u ngrit dhe u pagëzua. (19 a) Kështu, pasi mori ushqim, u ripërtëri në forcë.
Sauli jo vetëm që ishte i frikësuar, por ishte gati të vdiste, sepse gjithçka e rëndësishme në jetën e tij të besimit, dinjitetit, drejtësisë, zellit dhe vullnetit u thye menjëherë kur ai që u ringjall prej së vdekurish iu shfaq atij. Sauli e kuptoi: «Unë kam faj. Unë jam armiku i Perëndisë dhe agjenti i djallit. I gjithë edukimi dhe perëndishmëria ime nuk më ndihmoi. Unë jam rebel, mosmirënjohës dhe përbuzës.” Nuk ka rënie më të madhe se rënia e atij që pretendon perëndishmërinë e vetvetes bazuar në lartësinë e njohurive personale se çdo njeri është prej natyre një armik i Perëndisë.
Megjithatë, Jezusi nuk e shkatërroi persekutuesin e kishës së tij, por i dha atij një mundësi për t'u penduar. Sauli mërmëriti: "Zot, çfarë dëshiron të bëj?" Pas kësaj, Sauli nuk ishte i lirë. Ai hoqi dorë nga liria e tij dhe u bë shërbëtor i Jezusit. Ai gjeti Zotin e tij dhe iu nënshtrua atij pa kushte përgjithmonë. Zoti i tij e shëroi atë nga verbëria e tij shpirtërore dhe nga besimi i tij joveprues në monoteizëm. Sauli e kuptoi se Jezusi është Zoti i gjallë dhe i vetmi Perëndi i vërtetë me Atin dhe Frymën e Shenjtë.
Ky Zot e shqyrtoi menjëherë besimin e atij që u trondit dhe e urdhëroi të shkonte në Damask. Vetëm pak minuta më parë Sauli ishte i vendosur të hynte në portat e kryeqytetit mbi shpinën e kalit të tij, si një reformator i fortë dhe i zellshëm. Megjithatë, tani, ai ishte tronditur, e udhëhiqej nga shokët e tij të frikësuar në portat e Damaskut. Ai u ndal në shtëpinë e disa miqve që u habitën nga lajmi i dritës së lavdishme që shkëlqeu rreth tyre në shkretëtirë.
Sauli nuk foli me askënd, por u izolua, u lut dhe agjëroi. Ai u nda nga të gjithë të gjallët dhe erdhi te Perëndia. Ai dëshironte vetëm nënshtrimin ndaj Më të Lartit, paqen me Zotin dhe bindjen e plotë ndaj tij. Sauli e dinte që Zoti Jezus jeton dhe se nuk e hodhi poshtë. U lut duke kërkuar faljen dhe shpëtimin e tij nga zemërimi i Perëndisë. Ai depërtoi thellë në kuptimet e ringjalljes nga të vdekurit dhe misteret e kryqit dhe e ndërtoi veten mbi të vërtetat e Dhjatës së Re.
Jezusi u përgjigjet të gjitha lutjeve të pendimit të drejtpërdrejtë. Ai urdhëroi menjëherë një besimtar të quajtur Anania që të shkonte te Sauli dhe ta ndihmonte të hynte në jetë. Zoti nuk ia besoi këtë detyrë një lajmëtari të madh, apo një engjëlli të lavdishëm, por një njeriu gati të panjohur, i cili mbështetej nga Perëndia. Zoti i zbuloi Saulit që lutej në të njëjtën kohë se Anania do të vinte tek ai dhe do të vinte duart mbi kokën e tij në emër të Jezusit që të mos e refuzonte ardhjen e tij tek ai.
Anania nuk ishte i gëzuar për këtë detyrë të Zotit, sepse kishte frikë nga Sauli dhe dridhej nga autoriteti i tij. Të gjithë besimtarët e dinin se Sauli i ri, me njohuri biblike, ishte një djall rebel, i lig dhe një përndjekës i shenjtorëve në Jeruzalem. Pra, dukej e pamundur që Anania të vinte duart mbi shkelësin, në mënyrë që Fryma e Shenjtë të banonte në atë që nuk e kishte njohur vërtet Jezusin dhe nuk ishte penduar sinqerisht. Por Zoti e theu fjalën e Ananias së shqetësuar dhe e urdhëroi ashpër: “Shko! Kur Jezusi ju thërret dhe ju urdhëron të bëni diçka, shkoni, flisni, bëni dhe lutuni. Zbatoni urdhrin e Zotit plotësisht e menjëherë. Mbreti juaj nuk do të presë gjatë. Ai pret nga ju bindje të menjëhershme.”
Jezusi nuk ia sqaroi Ananias rrëfimin e paraqitjes së tij te Sauli dhe arsyen e ndryshimit të Saulit, por i tha lutësit të përulur qëllimin e emërimit të Saulit dhe dërgimit të tij. Zoti e kishte zgjedhur atë si një enë hiri plot me fuqinë e Frymës së Shenjtë. E kuptoni fjalën e hirit? Perëndia bëri nga armiku i tij një apostull dhe nga ai që mbante mëri kundër tij një të dashur. Ai e shpëtoi atë që ishte mbytur në verbërinë e fanatizmit dhe mendjemadhësisë dhe e bëri të hapte sytë shpirtërorë të miliona njerëzve. Fryma e Shenjtë banoi në të penduarin e pushtuar nga demonët, e çliroi atë nga çdo mbështetje e tij në themelet tokësore dhe e konfirmoi në hirin e gjallë dhe shpresën në Krishtin. Kështu Sauli mbajti emrin e Jezusit në thelbin e tij. Ai e rrëfeu atë me buzët, me zemrën dhe me mendjen e tij dhe mendja e tij u mbush me emrin e Jezusit. Sauli u bë përgjegjës i plotë i këtij emri unik. A e dini se kush është i krishteri i vërtetë?
Është ai në të cilin Krishti shfaqet në fjalë dhe në sjellje, vetkontroll, të vërtetë, drejtësi dhe fuqi. A shkëlqen qartë Krishti në jetën tuaj?
Pali duhej të dëshmonte për Krishtin përpara mbretërve, princave dhe sundimtarëve, i lidhur në zinxhirë si vet Zoti i tij dhe i udhëhequr nga roje. Zoti i tij e dërgoi edhe te hebrenjtë helenistë. Pali ishte i ndarë në dashurinë e tij midis johebrenjve dhe fëmijëve të kombit të tij. Zemra e tij vuante nga injoranca e të parëve dhe nga tërbimi i këtyre të fundit. Ai që lexon letrat e tij e di se sa shumë vuajti Pali për emrin e Jezusit. Përkundër kësaj, ai nuk mburrej me vuajtjet e tij, sepse e dinte se nuk kishte asnjë shpërblim ose merita përveç hirit dhe asgjë tjetër.
Anania dëgjoi me habi zbulesën e Zotit për të ardhmen e Saulit. Kështu ai besoi dhe shkoi. Ai ndoshta pyeti se çfarë i kishte ndodhur Saulit gjatë rrugës, sepse i foli atij që ishte i verbër në emër të Zotit, i cili iu shfaq rrugës. Ky Zoti Jezus e bëri Ananian nga armik në vëllanë e tij. Hiri i Krishtit i ndryshon njerëzit plotësisht. Ai bën paqe mes kundërshtarëve dhe i kthen ata në vëllezër në familjen e dashurisë së Perëndisë.
Anania që lutej e dinte se Zoti Jezus nuk e dërgoi te Sauli vetëm për të hapur sytë e tij fizikë, me fuqinë e vendosjes së duarve mbi kokën e tij, por e dinte gjithashtu se qëllimi i këtij trajtimi ceremonial ishte plotësia me Frymën e Shenjtë, banesën e faljes, realizimin e paqes me Perëndinë, caktimin për shërbim dhe forcimin e dashurisë në fuqinë e përulësisë. Pali nuk mund t'i kishte këto virtyte nga vetja e tij, as nga kultura e tij, as nga racizmi i popullit të tij, por Krishti i dërgoi atij një vëlla të thjeshtë, i cili ishte i mbushur me Frymën e Shenjtë që askush të mos mburrej.
Atëherë Anania i pashkolluar vuri duart mbi kokën e ekspertit ligjor dhe menjëherë atij që ishte i verbër iu kthye shikimi, kërkimtari i Perëndisë u mbush me Frymën e Zotit. Askush nuk mund ta shpjegonte këtë moment në jetën e Palit, përveç Lukës, mjekut që shkroi se diçka e ciflosur si luspa ranë nga sytë e Saulit dhe më pas ai kuptoi se Gjykatësi i përjetshëm është Ati i tij qiellor, se ai që u kryqëzua dhe u përbuz është Qengji i butë i Perëndisë, se Fryma e Shenjtë është dashuria e vetë Perëndisë dhe se Krishti i ringjallur është shpresa e pritur e lavdisë që do të vijë së shpejti. Në këtë moment, shpëtimi i Krishtit u realizua në të penduarin dhe zemra e tij u ndriçua si një llambë elektrike e ndezur në një tunel të zi thellë.
Pas pagëzimit të tij me Frymën e Shenjtë, Sauli praktikoi edhe pagëzimin me ujë, sepse ishte i gatshëm t'u bindej të gjitha fjalëve të Krishtit. Ai dëshmoi para anëtarëve të kishës dhe gjithë botës se e kishte lënë jetën e vjetër dhe doktrinën e pajetë, duke hyrë në jetën e përjetshme dhe duke u konfirmuar në Dhjatën e Re. Sauli e konsideroi të kaluarën e tij si të varrosur dhe një burrë i ri u ngrit me emrin Pali i vogël.
Pas kësaj lexojmë diçka të këndshme, se ai që u shpengua nuk filloi me lavdërime frymëzuese, as nuk shpërtheu me nxitim në të folurit në gjuhë, por kërkoi ushqim dhe hëngri mirë sepse kishte agjëruar tre ditë e tre netë. Megjithatë, kur ai u pajtua me Perëndinë, trupi dhe shpirti i tij u rimëkëmbën në rrymën e Frymës së Shenjtë dhe ai u bë një njeri normal. Pali nuk e vazhdoi ecjen e tij në asketizëm, por hëngri, piu dhe jetoi për Zotin e tij të gjallë.
LUTJE: O Zoti Jezus, ne të falënderojmë sepse dërgove Ananian për të mbushur Saulin me Frymën e Shenjtë duke i vënë duart mbi të. Na drejto drejt pendimit të vërtetë dhe drejt kthimit te ti sinqerisht që Shpirti yt i mirë të na mbushë dhe ne të bëhemi mbartës të ngarkuar me emrin dhe virtytet e tua.
PYETJA:
- Çfarë do të thotë mbushja e Saulit me Frymën e Shenjtë?