Previous Lesson -- Next Lesson
4. Shfaqja e Krishtit Saulit pranë Damaskut (Veprat 9:1-5)
VEPRAT 9:1-5
1 Atëherë Sauli, duke shfryrë ende kërcënime dhe vrasje kundër dishepujve të Zotit, shkoi te kryeprifti 2 dhe i kërkoi letra në sinagogat e Damaskut, që, nëse gjente ndonjë idhtar nga ata që ishin të Udhës, burra a gra, të mund t'i sillte të lidhur në Jeruzalem. 3 Dhe ndërsa po udhëtonte, iu afrua Damaskut dhe befas vetëtiu një dritë nga qielli e ra rreth tij. 4 Atëherë ai ra përtokë dhe dëgjoi një zë që i thoshte: "Saul, Saul, pse më përndjek?". 5 Dhe ai tha: "Kush je ti, Zot?". Dhe Zoti tha: "Unë jam Jezusi, të cilin ti po e përndjek. Është e vështirë për ty që të godasësh me shkelm kundër gjembave.
Sauli kishte studiuar Ligjin në Jeruzalem te këmbët e Gamalielit, studiuesit të mençur. Ai besonte se Perëndia është një dhe ishte tepër entuziast për besimin e tij dhe plot zell në luftën e tij për unicitetin e Perëndisë, gjithashtu për zbatimin e ligjit të tij në kombin e tij. Kushdo që largohej nga besimi i etërve ose refuzonte t'i nënshtrohej atij, Sauli e detyronte me forcë t'i nënshtrohej atij, ose e vriste me ligësi. Sauli i ri u tërbua nga predikimet e Stefanit gjatë mbrojtjes së tij dhe nga deklarata e tij për të parë Krishtin. Kështu i mundoi besimtarët e kësaj doktrine që të hiqnin dorë nga besimi i tyre dhe të blasfemonin kundër Krishtit. Këshilli më i lartë ishte i kënaqur me Saulin aktiv dhe të guximshëm dhe i dhanë atij fuqinë dhe dokumentet e nevojshme kur aplikoi për një komision për të shkuar në Damask, oazin e gjerë në mes të shkretëtirës, që të mund të reformonte komunitetin hebre atje, të asgjësonte herezitë e Jezusit dhe të përforconte besimin e etërve.
Sauli krenar hipi mbi kalin e tij drejt kryeqytetit sirian nëpër shkretëtirë për të shkatërruar ata që kishin Frymën e Krishtit, të cilët luteshin për armikun e tyre, e donin atë dhe i dinin qëllimet e tij. Besimi i ri u soll në Damask nëpërmjet tregtarëve, refugjatëve dhe udhëtarëve dhe jo nëpërmjet apostujve apo dhjakëve.
Sauli pa nga larg kullat dhe kupolat e qytetit, u bë gati të hynte atje me mburrje. Pastaj befas lavdia e Zotit shkëlqeu rreth këtij njeriu të zellshëm që mendonte se po i shërbente Perëndisë, por në fakt ai ishte një shërbëtor i Satanit dhe Sauli ra nga kali në tokë. Nuk lexojmë që Sauli të ketë hipur në kalë në kohët e mëvonshme të jetës së tij. Ecte në këmbë i thyer dhe i përulur.
I riu dëgjoi një zë që e goditi në zemër dhe i ngriu mendjen: "Saul, Saul, pse më përndjek?" Folësi e njihte emrin, karakterin, të kaluarën dhe planin e tij. Zoti e kishte zbuluar dhe i kishte nxjerrë në dritë gjithë jetën dhe fyerjet e tij. Ai u zbulua para Gjykatësit të përjetshëm.
Sauli u drodh kur zëri i tha: "Ti më përndjek". Jezusi nuk tha: “Ti persekuton kishën”, por “Më përndjek mua personalisht”, sepse Jezusi dhe kisha e tij janë një unitet i plotë. Zoti është koka dhe ne jemi pjesët e trupit të tij shpirtëror. Çfarëdo që i ndodh më të vegjëlve të ndjekësve të tij, i ndodh atij personalisht. Zoti vuan me kishën e tij për çdo padrejtësi ndaj saj. Në këtë deklaratë të vogël Jezusi shpalli misterin e kishës së tij dhe fundin e planeve të tij. Ai është i bashkuar hyjnisht me ndjekësit e tij nëpërmjet Shpirtit të Shenjtë në dashuri.
Jezusi nuk i tha atij që shtypte të tjerët: "Ti më përndjek mua", por "Pse më përndjek?" Sepse bëhet e dhimbshme dhe e vështirë për Perëndinë kur njerëzit nuk e kuptojnë të vërtetën e Trinisë së Shenjtë. Nuk ka asnjë arsye, apo të drejtë për ndonjë njeri që të refuzojë t'i nënshtrohet Jezusit. Faji kryesor është se njerëzit nuk e pranojnë dashurinë e jashtëzakonshme të Krijuesit që zbulohet në Krishtin. Ky është mëkati kryesor: të mos besosh në faljen e mëkateve nëpërmjet atij që u kryqëzua. Kjo është kundër mendimit të Perëndisë që dënon çdo njeri kokëfortë duke thënë: "Pse më përndjek dhe kundërshton dashurinë e Trinisë së Shenjtë?"
Sauli e ndjeu disi se Zoti i lavdisë nuk do ta shkatërronte menjëherë, megjithëse ishte armiku i tij dhe se i Gjalli i lavdisë nuk do ta mbyste, edhe pse Sauli kishte vrarë ndjekësit e tij. Ai ndjeu në vetvete se Zoti që fliste ishte dashuri dhe jo hakmarrje, dhe se thelbi i tij ishte hiri dhe jo gjykimi. Sauli nuk kishte asnjë vepër të mirë për t’ia paraqitur për kënaqësinë e Perëndisë, përveç vrasjes dhe persekutimit të shenjtorëve. Por Sauli e mori hirin hyjnor falas dhe pa meritë, megjithëse ishte i kualifikuar për vdekje dhe ferr. Sauli i shqetësuar mërmëriti fjalët e tij: "Kush je ti, Zot?" Ai nuk e quajti atë në tekstin grek "Mjeshtër", ose "Engjëll i madh", por e dinte që folësi ishte vetë Perëndia dhe e quajti "Zot". Fjala e Saulit nënkuptonte një lutje dridhëruese dhe një lutje modeste për zbulimin e emrit të Perëndisë që ai të mund të dinte se kush ishte folësi në dritë. Sauli ndjeu hirin e tepruar në mes të gjykimit shkatërrues dhe guxoi me frikë t'i fliste Perëndisë me besnikëri.
Zoti iu përgjigj armikut të tij. Ai nuk e theu, por iu përgjigj lutjes së tij dhe e bekoi. Fjalët e Krishtit drejtuar Saulit nënkuptonin se Zoti kishte mëshirë për të ligun. Ai ishte mjaft i mëshirshëm për t'i treguar me fjalë të kuptueshme për vullnetin e tij. Këto fjalë e pastruan dhe e shfajësuan Saulin dhe ishin themeli i së ardhmes së tij.
Jezusi e zbuloi thelbin e tij me fjalën unike "Unë jam". Pra, “i gjori Saul! Ti i vogël, i pushtuar nga demonët dhe i verbuar, unë jam i pranishëm, jam ringjallur prej së vdekurish. Unë jetoj. Unë jam Jezusi. Unë nuk jam fantazmë, apo gënjeshtër. Unë nuk jam shpërbërë në varr, por jam Zoti i lavdisë, duke qëndruar personalisht para teje dhe njoh qëllimin tënd të mirë. Megjithatë, mendja jote është e mbingarkuar për shkak të urrejtjes tënde fetare. Ti nuk mund të më perceptosh për shkak të fanatizmit tënd të neveritshëm. Por ti më përndjek mua që kam mundur vdekjen dhe triumfoj mbi ferrin, duke menduar se je duke i shërbyer Perëndisë. Kjo është e vërteta edhe sot se të gjithë ata që përndjekin Jezu Krishtin janë adhurues të Satanit, sepse Jezusi i gjallë ulet në të djathtën e Perëndisë Atë dhe i është dhënë i gjithë autoriteti në qiell dhe në tokë.”
Pa dyshim, Krishti në pamjen e tij dhe fjalët e tij drejtuar Saulit mburravec e kishte thyer besimin e tij në vetvete dhe në drejtësinë e tij si farise. Ai i deklaroi atij se ai që u kryqëzua jeton dhe është qendra e universit, se ai nuk i shkatërron armiqtë e tij, por u jep atyre hir mbi hir dhe se ai është një njësi e plotë së bashku me kishën e tij që është e mbushur me Frymën e Shenjtë. Këto tre parime të shpallura Saulit në një moment janë ende shtyllat e besimit tonë në Dhjatën e Re: ringjallja e Krishtit, hiri i tij në kryq dhe kisha e tij e gjallë që është e mbushur me Frymën e Shenjtë. A jeni në harmoni të plotë me këto tre shtylla, apo e kundërshtoni Frymën dhe të vërtetën e Krishtit? Atëherë Zoti të thotë: “Është e vështirë për ty të godasësh me shkelm kundër gjembave të Perëndisë. Do të vuani shumë sepse kundërshtoni të vërtetën dhe jetën.”
LUTJE: Ne të adhurojmë Zoti ynë i lavdishëm, i mëshirshëm, sepse ti nuk e shkatërrove Saulin, por u tregove i mëshirshëm me të. Ti je i gjallë dhe i pranishëm. Të lutemi zbuloju të gjithë atyre që të kërkojnë dhe shpëtoji të gjithë fetarët e zellshëm që e përndjekin kishën tënde me qëllim të mirë, pa e ditur fajin e tyre. Ne e lartësojmë emrin tënd, sepse ti je një me kishën tënde të dashur.
PYETJA:
- Çfarë do të thoshte shfaqja Krishtit në lavdi për Saulin?