Previous Lesson -- Next Lesson
b) Jezusi i udhëheq dishepujt e tij që të shohin të korrat e gatshme(Gjoni 4:27-38)
GJONI 4:31-38
31 Ndërkohë dishepujt iu lutën duke thënë: Mësues, ha. 32 Por ai u tha atyre: Unë kam një ushqim për të ngrënë, të cilin ju nuk e njihni. 33 Atëherë dishepujt i thanë njëri-tjetrit: A i ka sjellë vallë dikush për të ngrënë?. 34 Jezusi u tha atyre: ''Ushqimi im është të bëj vullnetin e atij që më dërgoi dhe të kryej veprën e tij. 35 A nuk thoni ju: "Kanë edhe katër muaj dhe vjen korrja"? Unë ju them: Ngrini sytë tuaj dhe shikoni se si arat zbardhojnë tashmë për korrje. 36 Ai që korr merr shpërblimin dhe mbledh frytin për jetën e përjetshme, që mbjellësi dhe korrësi të gëzohen së bashku. 37 sepse në këtë vërtetohet fjala: "Një mbjell dhe një tjetër korr.” 38 Unë ju dërgova të korrni atë për të cilën ju nuk u munduat; të tjerët janë munduar dhe ju keni hyrë në mundin e tyre”.
Pasi Jezusi e kishte çliruar shpirtin e gruas mëkatare dhe e udhëhoqi atë në jetën e përjetshme, ai iu drejtua dishepujve të tij për t'u bërë atyre një shërbim të ngjashëm. Mendimet e tyre mbetën të kësaj bote për gjërat materiale. Ata nuk u gëzuan për ç’ka Fryma e Perëndisë kishte bërë në zemrën e gruas. Pa dyshim, ushqimi dhe pijet janë jetike për mbijetesën, por ka ushqim më thelbësor se buka dhe kënaqësi më të fuqishme se sa ofron uji. Këtë ata duhej ta kuptonin akoma. Ata nuk ishin më të mirë se ajo, pavarësisht devotshmërisë së tyre në ndjekjen e Jezusit.
Jezusi u shpjegoi atyre kuptimin e ushqimit qiellor ose shpirtëror. Ky e ngop shpirtin më shumë se çdo ushqim material. Jezusi ishte i kënaqur mbi të gjitha duke dhënë bekimin dhe duke bërë vullnetin e Atit të tij.
Jezusi ishte apostulli i Zotit. Ai ishte lirisht Biri, por i bindur ndaj Atit të tij, duke bërë vullnetin e Tij me gëzim, sepse Perëndia është dashuri. Kushdo që banon në dashuri, banon në Perëndinë. Bindja e Krishtit nuk do të thotë se ai ishte inferior ndaj Atit, por vërteton shkallën e dashurisë së Tij. Biri tha se shpëtimi i botës ishte vepra e Atit të Tij, edhe pse ai e kishte kryer vetë. Ai i dha lavdinë Atit të tij, ashtu si më parë Ati i kishte dhënë të gjitha Birit. Ati i jep rëndësi Birit të Tij dhe e ka ulur në të djathtën e Tij, duke vendosur tek ai çdo autoritet në qiell dhe në tokë.
Te pusi, vullneti i Zotit ishte që ta shpëtonte këtë grua të përbuzur. Nuk ishin vetëm hebrenjtë që ishin thirrur për shpëtim, por i gjithë njerëzimi. Të gjithë ishin të korruptuar dhe të uritur për Perëndinë. Jezusi, kur takoi këtë grua, gjeti tek ajo një pjekuri, një uri për falje në qenien e saj të brendshme. Gatishmëria për të marrë faljen e Perëndisë ishte më e dukshme tek ajo sesa te Judenjtë. Papritur, ai pa para tij gjithë njerëzimin si një fushë të gjerë të mbushur me grurë që piqej për të korrat, e përshkuar nga Fryma e Shenjtë.
Megjithatë, dishepujt nuk mund ta shihnin këtë fushë që simbolizonte botën gati për korrje. Jezusi kishte arritur në Samari në dimër dhe korrja kërkon disa muaj për t'u shfaqur. Jezusi duket se thotë: ‘Ju shikoni faktet sipërfaqësore që janë të dukshme. Shikoni të vërtetat në thelbin e shpirtit njerëzor; pyetjet e ndrydhura, dëshirën për jetë të bollshme, kërkimin e Zotit. Sot është koha e korrjes. Shumë janë në ankth të pranojnë Birin e Perëndisë si Shpëtimtarin e tyre, nëse mesazhi i shpëtimit u paraqitet atyre me urtësi dhe dashuri.
Ju mund të ndiheni ndryshe; të gjithë ata që më rrethojnë janë kokëfortë, fanatikë ose të verbër. Kështu u ndjenë dishepujt; ata gjykonin sipërfaqësisht. Por Jezusi dalloi zemrën. Ai nuk e dënoi gruan mëkatare që fillimisht e kishte trajtuar atë si të huaj. Ai nuk ngurroi të bisedonte me të edhe pse ligjërimi shpirtëror ishte përtej saj, por i foli thjesht dhe qartë. Kështu ai e ndihmoi edhe më shumë me drejtimin e Frymës dhe u zgjua në kujtimet e saj të adhurimit dhe madhështisë së Mesisë, derisa ajo u bë ungjilltare. Çfarë ndryshimi! Ajo ishte më afër veprimit të Frymës sesa Nikodemi i devotshëm. Çdokush që i shërben Zotit ka nevojë për mprehtësinë e dashur të Jezusit për të dalluar të eturit për drejtësinë e Perëndisë në zonën e tyre. Mos u shqetësoni për ashpërsinë dhe indiferencën e tyre, Zoti i do ata; Jezusi i thërret edhe ata. Mendjet e tyre do të ndriçohen nga hiri pak nga pak. Sa kohë do të qëndroni të heshtur në një botë që ka kaq shumë kërkues të Zotit?
Kur një person të kthehet te Krishti, jeta e përjetshme do të jetë e tij; gëzimi do të mbushë shumë zemra. Gjithashtu në parajsë do të ketë gëzim midis engjëjve për pendimin e një mëkatari. Në fund të fundit, Perëndia dëshiron që të gjithë të shpëtohen dhe të vijnë në njohjen e së vërtetës. Ata që rradhiten në vullnetin e Perëndisë dhe e kryejnë atë duke u predikuar të tjerëve me përulësi, do të kënaqin shpirtrat e tyre dhe do të gëzohen. Ashtu siç tha Jezusi për veten e tij: "Ushqimi im është të bëj vullnetin e Atij që më dërgoi dhe të përmbush veprën e Tij."
Jezusi e përfundoi mesazhin e tij drejtuar dishepujve duke thënë: "Unë ju dërgoj të korrni". Pagëzori kishte lëruar tashmë fushat e thata duke predikuar pendimin - Jezusi është vetë fara e grurit që Perëndia e mbolli në tokën e përgatitur më parë. Ne korrim sot frytet e vdekjes së tij në kryq. Nëse Jezusi ju thërret në korrje, kujtoni se kjo nuk është e korra juaj. Puna është e Zotit. Fuqia e Krishtit piqet në frytet e Frymës. Ne jemi të gjithë shërbëtorë të padobishëm, megjithatë ai na thërret të ndajmë shërbimin e tij hyjnor, ndonjëherë në mbjellje, nganjëherë në lërim ose korrje. Është mirë të kujtojmë se ne nuk jemi punëtorët e parë të Perëndisë. Shumë janë munduar para nesh me lot; lutjet e tyre janë regjistruar në qiell. Ju nuk jeni të pajisur më shumë se shërbëtorët e tjerë të Perëndisë dhe as nuk keni sjellje më të mirë. Ju jetoni çdo moment me hirin e Tij falës. Mësoni t'i bindeni Frymës në shërbimin tuaj. Shërbejini Atij me lavdërim dhe falënderim gjatë korrjes dhe madhëroni Atin tuaj qiellor me korrës të tjerë, të cilët thërrasin: "Ardhtë mbretëria jote; i yti është sovraniteti, fuqia dhe lavdia përjetë.' Amen.
c) Ungjillizimi në Samari (Gjoni 4:39–42)
GJONI 4:39-42
39 Shumë samaritanë nga ai qytet besuan në të për shkak të dëshmisë së gruas: "Ai më tregoi gjithçka që kam bërë". 40 Kur Samaritanët erdhën tek ai, i kërkuan të qëndronte me ta; dhe ai qëndroi atje dy ditë. 41 Dhe shumë të tjerë besuan për shkak të fjalës së tij. 42 Ata i thanë gruas: S’është më vetë për fjalët e tua që besojmë, por sepse e kemi dëgjuar vetë dhe e dimë se ky është me të vërtetë Krishti,Shpëtimtari i botës.
Turmat vrapuan te Jezusi nga qyteti, të ndikuar nga konvertimi i gruas në besim. Në to ai pa fushat e bardha, gati për t'u korrur. Ai u foli atyre për besimin dhe jetën e përjetshme dhe qëndroi atje dy ditë të plota. Dishepujt e tij vizitonin shtëpitë si korrës të shpirtrave. Personi dhe fjalët e Krishtit lanë një shenjë të thellë në turmat. Ata e kuptuan se Perëndia kishte ardhur në Krishtin në botën tonë të trishtuar për të shpëtuar mëkatarët. Këta samaritanë ishin të parët që i dhanë titullin "Shpëtimtari i botës", ata menduan se Jezusi nuk donte të shpëtonte popullin e tij, por po mbante mëkatin e të gjithë njerëzve. Fuqia e dashurisë së tij nuk ka fund, madje edhe sot ai mund t'i shpëtojë dhe çlirojë ata që janë në robërinë e mëkateve nën sundimin e Satanit dhe të ruajë ata që janë çliruar. Ai është vërtet gjykatësi i botës. Cezari në Romë u titullua "Shpëtimtari dhe Mbrojtësi i Botës". Këta samaritanë e kuptuan se Jezusi ishte më i madh se Cezarët; ai i jep popullit të tij paqen e përjetshme.
LUTJE: Ne të falënderojmë Jezus; ti rindërtove jetën e kësaj gruaje mëkatare dhe na tregove të gjithëve se bindja ndaj Frymës është më e mirë se adhurimi. Na çliro nga vonesa, që ne të përmbushim vullnetin tënd me gëzim dhe me shpejtësi, dhe t'ua paraqesim shpëtimin tënd endacakëve, që ata të marrin jetën e përjetshme me anë të besimit në ty.
PYETJA:
- Si bëhemi korrës të dobishëm për Jezusin?