Previous Lesson -- Next Lesson
1. Një delegacion nga Sinedri pyet Pagëzorin (Gjoni 1:19-28)
GJONI 1:25-28
25 Ata e pyetën dhe i thanë: "Atëherë pse ti pagëzon, kur nuk je as Krishti, as Elia, as profeti?" 26 Gjoni iu përgjigj atyre: "Unë pagëzoj me ujë, por midis jush është një që ju nuk e njihni. 27 Ai që vjen pas meje e më paraprin, të cilit unë nuk jam i denjë as t’i zgjidh lidhësen e sandaleve." 28 Këto gjëra ndodhën në Betabara, përtej Jordanit, ku Gjoni po pagëzonte.
Në Tora, çifutët kishin mësuar për pastrimin, ritin e larjes dhe një lloj pagëzimi. Riti i larjes ishte një pastrim nga papastërtitë morale, ndërsa pagëzimi i duhur ishte posaçërisht për pastrimin e johebrenjve, sepse ata i konsideronin kombet si të papastra. Gjithsesi, pranimi i pagëzimit ishte një shenjë përulësie dhe e bashkimit me popullin e Perëndisë.
Kjo shpjegon pse delegatët nga Jeruzalemi ishin të çoroditur. "Pse po i thërret besimtarët të pendohen, ata që janë rrethprerë dhe plotësisht të vendosur në besëlidhje? A na konsideron si të mungët në shenjtëri dhe mendon se jemi të humbur në zemërimin e Zotit, ne udhëheqësit përgjegjës të kombit tonë?"
Pagëzimi i Gjonit ishte një gur pengese për njerëzit "e devotshëm". I ndau njerëzit në dy grupe. Grupi i parë ishin ata që u pastruan me pagëzimin e pendimit. Ata duhej ta mirëprisnin Krishtin si një turmë e zgjedhur gati për të takuar Zotin e tyre. Grupi i dytë e hodhi poshtë pagëzimin e pendimit, duke ndier se ishin të përshtatshëm për të mirëpritur Krishtin. Ata hamendësuan se ardhja e tij do të ishte për qëllime politike ose legaliste.
Ndoshta në këtë hetim zyrtar ishte i pranishëm edhe vetë ungjilltari Gjon. Diskutimi e preku thellë, veçanërisht pyetjet e delegatëve për Pagëzorin, sepse me to ata nxorën në pah rrëfimin e tij se ai nuk ishte as Krishti, as Elia dhe as profeti i premtuar. Me këtë përgjigje e turpëruan duke i treguar se ishte askushi.
Pagëzori, duke ditur se çfarë do të bëhej, nënçmoi veten dhe tha duke buzëqeshur: "Ke të drejtë, unë nuk jam askush i rëndësishëm. Unë pagëzoj vetëm me ujë, pa magji dhe fuqi. Gjithçka që bëj është simbolike, duke treguar për Atë që Vjen."
Atëherë Pagëzori, i veshur me lesh deveje, u ngrit dhe u thirri me zë të lartë drejtuesve të delegacionit dhe turmës: "Ju të gjithë jeni të verbër. Ju nuk e vini re ngjarjen historike që po ndodh në mesin tuaj. Ju më shqyrtoni mua. , që nuk jam veçse një figurë e vogël. Por ja, Krishti ka ardhur. Ai është këtu në mes të kësaj turme të penduarish. Unë, Gjon Pagëzori, nuk kam fuqi të bëj asgjë. Unë kam vetëm një shërbim për të përmbushur. Unë jam një zë dhe Fryma e Shenjtë më njoftoi për Zotin që po vjen pikërisht tani. Ai është këtu. Sot është dita e shpëtimit. Pendohuni shpejt, sepse momentet e fundit po kalojnë."
Në këtë njoftim turmat u mahnitën. Ata ishin mbledhur me qëllim që të mirëprisnin Krishtin. Por ai kishte mbërritur tashmë dhe ata as nuk e kishin vënë re ardhjen e tij dhe as nuk e kishin parë. Ata ishin thellësisht në mëdyshje, duke parë njëri-tjetrin të habitur. Pastaj Pagëzori shqiptoi përshkrimin e tij të famshëm të Krishtit në një dëshmi që është më e qartë se ajo që shkrimtari i ungjillit kishte përmendur tashmë në mënyrë indirekte në vargun 15, "Ai që vjen pas meje ishte para meje". Me këtë Pagëzori zbuloi përjetësinë e Krishtit dhe në të njëjtën kohë praninë e tij mes njerëzve. Ai e bëri të qartë se nga jashtë Krishti ishte një qenie njerëzore normale në mesin e tyre, i panjohur, pa aureolë, veshje të përpunuara apo sy flakërues. Ai ishte njëlloj si gjithë të tjerët, nuk binte në sy në asnjë mënyrë. Por në natyrën e tij të vërtetë ai ishte krejtësisht i ndryshëm nga të tjerët: Një qenie para të gjitha epokave, qiellore dhe hyjnore, që qëndron në mesin e tyre në çdo thjeshtësi.
Pagëzori rrëfeu padenjësinë e tij për të qenë shërbëtor i Krishtit. Zakoni i kohës ishte që kur priten mysafirë në çdo shtëpi, një shërbëtor ua lante këmbët me ujë. Duke parë që Jezusi kishte ardhur te turma, Pagëzori e konsideroi veten të papërshtatshëm për t'i zgjidhur lidhësen e këpucëve të Jezusit për t'i larë këmbët.
Këto fjalë i trazuan turmat. Ata pyetën njëri-tjetrin: "Kush është ky i huaj aty pranë? Si mund të jetë Zoti një njeri i zakonshëm? Dhe pse Pagëzori i madh thotë se nuk është i aftë t’i zgjidhë lidhësen e këpucëve?" Delegatët nga Jeruzalemi ndoshta u tallën kur dëgjuan Pagëzorin, sikur të thoshin, "Ky Pagëzor i lig është një mashtrues!" Kështu që u larguan. Ndoshta disa nga ndjekësit e Pagëzorit ndoqën shembullin e tyre, duke menduar se Krishti do të shfaqej në kryeqytetin e tyre Jeruzalem me shkëlqim dhe madhështi dhe jo si një person i panjohur dhe i thjeshtë në shkretëtirë. Kështu ata humbën një mundësi unike për t'u takuar me Krishtin e Perëndisë.
Këto ngjarje ndodhën në bregun lindor të Jordanit, jashtë autoritetit të Sinedrit, në një zonë nën sundimin e Herod Antipës. Prandaj delegatët nuk mundën ta arrestonin Pagëzorin dhe ta merrnin me vete për ta gjykuar në Jeruzalem.
LUTJA: Zot Jezu Krisht, faleminderit që erdhe tek ne, njeri i vërtetë dhe Zot i përjetshëm. Ne të adhurojmë dhe të madhërojmë, sepse je afruar pranë nesh. Ti e përule veten trupërisht që askush përveç Pagëzorit të mos mund të të njihte. Ti je i përulur dhe i butë në zemër. Na mëso të jemi zemërbutë si ti dhe të të ndjekim me drejtimin e Shpirtit tënd të Shenjtë.
PYETJA:
- Cili është kulmi i dëshmisë së Pagëzorit për Jezusin përpara delegatëve të Sinedrit?