Previous Lesson -- Next Lesson
4. Themelimi i Kishës në Filipi (Veprat 16:11-34)
VEPRAT 16:19-24
19 Por zotërinjtë e saj, kur panë se shpresa e tyre për fitim ishte zhdukur, kapën Palin dhe Silën dhe i tërhoqën zvarrë në shesh te autoritetet përpara arkondëve. 20 Dhe i çuan te gjyqtarët dhe thanë: "Këta njerëz, që janë Judenj, e shqetësojnë shumë qytetin tonë; 21 dhe na mësojnë zakone që ne, që jemi romakë, nuk është e lejueshme t'i marrim ose t'i zbatojmë". 22 Atëherë turma u ngrit bashkë kundër tyre; dhe gjyqtarët ua grisën rrobat dhe urdhëruan t'i rrihnin me kamxhik. 23 Dhe, mbasi i goditën me shumë goditje, i futën në burg, duke e urdhëruar rojtarin e burgut t'i ruante. 24 Pasi mori një urdhër të tillë, i futi në burgun e brendshëm dhe ua nguli këmbët në dru.
MSkllavja konsiderohej si lopë qumështore për shumë njerëz të pasur. Ata nuk u interesuan për vuajtjet psikologjike të kësaj vajze të pushtuar nga demonët, por grumbulluan para nga gënjeshtrat dhe dredhitë e djallit nëpërmjet saj. Ata u ndezën nga tërbimi kur burimi i tyre i shumë fitimeve u ndërpre papritmas, kështu që përgjuan Palin dhe Silën, i kapën, i tërhoqën zvarrë me rrëmujë dhe dhunë te autoritetet dhe i akuzuan se kishin shkaktuar rebelim në qytet. Sigurisht, nuk treguan se si apostujt e çliruan vajzën e pushtuar nga makthi i saj, por ngritën akuza të rreme kundër tyre duke pretenduar se ishin hebrenj rebelë që kishin hyrë në zakone të padëshiruara që nuk janë të përshtatshme për një romak të ndershëm. Ata provokuan zellin e ushtarëve në pension që jetonin në Filipi, veçanërisht pas shërbimit të tyre, të cilët u ndezën menjëherë, sepse pronarët e fallxhores ishin njerëz të njohur dhe të respektuar. Kështu turmat e zhurmshme shkuan duke ulëritur drejt gjykatës së magjistraturës dhe kur magjistratët panë se opinioni publik ishte kundër dy hebrenjve, njëri nga gjyqtarët u bëri shenjë liktorëve të tyre, të cilët sa hap e mbyll sytë sulmuan apostujt, ua grisën teshat dhe i zhveshën nga rrobat e tyre duke i rrahur ashpër dhe dhunshëm. U tallën me ta para turmave tallëse.
Për të hetuar mbi këta ngatërrestarë të rrahur, i hodhën në një qeli të brendshme të ngushtë dhe të pistë të burgut me shpinën e gjakosur dhe trupat të rraskapitur dhe me dhimbje. Për më tepër, ua fiksuan këmbët e tyre në trungje, blloqe të rënda druritdhe i prangosën me zinxhirë të rëndë që të mos iknin. Çfarë mendonin këta të burgosur të gjorë? A i mallkuan romakët? A u erdhi keq që e çliruan fallxhoren nga demoni i saj? Apo u frikësuan nga një sulm pasues kundër kishës së sapolindur? Jo. Të burgosurit i folën Zotit të tyre në lutje. Ata i bekuan persekutuesit e tyre dhe e kuptuan se kishin marrë pjesë në mbajtjen e kryqit të Krishtit.
VEPRAT 16:25-28
25 Por në mesnatë Pali dhe Sila po luteshin dhe i këndonin himne Perëndisë dhe të burgosurit i dëgjonin. 26 Papritur ra një tërmet i madh, aq sa themelet e burgut u tundën; dhe menjëherë u hapën të gjitha dyert dhe të gjithëve iu zgjidhën zinxhirët. 27 Dhe rojtari i burgut, kur u zgjua nga gjumi dhe pa dyert e burgut të hapura, duke menduar se të burgosurit kishin ikur, nxori shpatën dhe donte të vriste veten. 28 Por Pali thirri me zë të lartë duke thënë: “Mos i bë keq vetes, sepse të gjithë jemi këtu.
Tani që pluguesit kishin lëruar në shpinë dhe kishin bërë brazda të gjata, apostujt nuk pushuan në një spital ku u trajtuan nga murgesha zemërmira, por ishin lidhur me pranga dhe zinxhirë, ulur nën qiell të hapur, me errësirën mbytëse mbi ta. Ata as nuk shanë, as qanë, por kënduan himne së bashku. Ata nuk u kënaqën duke u lutur me zë të ulët, sepse zemra e tyre ishte e mbushur me falënderim dhe lavdërim për shkak të triumfit të Krishtit pas ndalimit të gjatë nga Fryma e Shenjtë në Azinë e Vogël. Mëngjeset e triumfit të Krishtit kishin ndriçuar në Evropë dhe errësira duhej të dëgjonte emrin e atij që u ringjall prej së vdekurish. Nuk ka asnjë pengesë në rrugën e depërtimit dhe përhapjes së mbretërisë së Perëndisë në tokë. Dy apostujt e vuajtur kënduan himne me zë të lartë që të burgosurit e tjerë t’i dëgjonin. Ishte mesnatë kur këngët e lavdërimit arritën në qiell. Ky lajm në Veprat e Apostujve ishte një simbol ngushëllues për shumë prej atyre që u torturuan dhe u persekutuan në historinë e kishës. Ndërsa këngët e tyre të lavdërimit u ngritën në mesnatë, Perëndia iu përgjigj atyre papritur, jo nëpërmjet një engjëlli, as përmes fjalëve të zbulesës, por nëpërmjet një tërmeti të dhunshëm. Atyre në fillim iu duk se djalli donte t'ua shtonte vuajtjen. Nga tavani ranë mbi ta gurë dhe pluhur, por menjëherë u hapën të gjitha dyert e burgut dhe të gjithë zinxhirët e tyre torturues ranë prej tyre. Pavarësisht nga kjo, Pali nuk gjeti rastin për të ikur me të burgosurit e tjerë, të cilëve u kishte bërë shumë përshtypje dhe mahnitje këndimi i apostujve dhe përgjigja e Perëndisë me tërmetin, që ata nuk guxuan të lëviznin. Ndoshta patën frikë nga gjykimi i Perëndisë për mëkatet e tyre të dukshme.
Megjithatë, rojtari i burgut u hodh nga shtrati i tij dhe kur pa dyert e burgut të hapura, mendoi se të gjithë të burgosurit kishin ikur; kështu u frikësua nga turpi i arratisjes së tyre nga dora e tij dhe nga ajo që e priste në sprovat, vuajtjet e dhimbshme, vdekja për të dhe skllavëria e familjes së tij. I mbingarkuar nga frika dhe imagjinata të tilla, ai nxori shpatën duke synuar të bënte vetëvrasje.
Pali, kur pa rojtarin e burgut, teksa do të vriste veten me shpatë në dorë, bërtiti: «Ndal! Mos e vrit veten! Mos ki frikë! Askush nuk ishte arratisur. Të gjithë të burgosurit janë këtu!” Dashuria në zërin e Palit dhe ngushëllimi në këto fjalë të buta ishin në kundërshtim me fyerjet, mallkimet dhe të bërtiturat, të cilat ky oficer ishte mësuar t'i dëgjonte nga të burgosurit. Nëse të burgosurve u jepej mundësia të arratiseshin, ata do të vrisnin rojet dhe do t’ia mbathnin menjëherë. Sa e çuditshme dhe e ndryshme është skena tani! Dyert e burgut janë të hapura, por të burgosurit nuk po e sulmojnë si bisha, por njëri prej tyre, Pali, po i kërkon me fjalë të buta që të mos dëmtojë veten. Këto fjalë tronditën mendjen e rojtarit të burgut dhe ia kaluan të gjithë imagjinatës. Ai u befasua shumë sepse armiku i tij e donte dhe e shpëtoi nga vetvrasja. Kështu ai filloi të hapte sytë gjerësisht dhe të shikonte me ngulm duke u përpjekur të thërriste mendimet e tij sikur të ishte në një ëndërr të thellë.
LUTJE: O Zot i gjallë, le të dëgjojmë zërin tënd të butë kur biem në dëshpërim dhe konfuzion. Na mëso të dëgjojmë fjalët e tua të dashurisë kur shpresa jonë zhduket. Na tërhiq në ngushëllimin tënd që të jetojmë dhe të mos vdesim kurrë.
PYETJA:
- Pse të burgosurit e torturuar këndonin himne në mesnatë?