Previous Lesson -- Next Lesson
10. Themelimi i një Kishe Johebreje në Antioki (Veprat 11:19-30)
VEPRAT 11:25-30
25 Atëherë Barnaba u nis për në Tars për të kërkuar Saulin. 26 Dhe, si e gjeti, e çoi në Antioki. Kështu ndodhi që për një vit të tërë ata u mblodhën me kishën dhe mësuan një numër të madh njerëzish. Dhe për të parën herë në Antioki, dishepujt u quajtën të krishterë. 27 Dhe në këto ditë disa profetë erdhën nga Jeruzalemi në Antioki. 28 Atëherë një prej tyre, me emër Agab, u ngrit dhe me anë të Frymës parathoshte se do të kishte një zi të madhe buke në mbarë botën, gjë që ndodhi edhe në kohën e Klaud Çezarit. 29 Atëherë dishepujt, secili sipas mundësive të tij, vendosën t'u dërgojnë ndihmë vëllezërve që banonin në Jude. 30 Dhe kështu bënë, duke ua dërguar pleqve me anë të Barnabës dhe të Saulit.
Kur Barnaba zbriti nga Jeruzalemi në Antioki, ai fillimisht mendoi për Saulin, vëllain e tij aktiv që ishte në Tars, qyteti kryesor i Kilikisë, pjesa juglindore e Azisë së Vogël, rreth 200 kilometra nga Antiokia. Barnaba, ky burrë atëror përfitoi nga rasti i parë për të kërkuar mikun e tij të zellshëm, sepse e dinte se kisha në rritje me shpejtësi në Antioki kishte nevojë për dikë që ishte i aftë për teologjinë, në mënyrë që jeta e re dhe njohuria shpirtërore të ndërtoheshin plotësisht mbi profecitë e Ligjit dhe Librit të Psalmeve. Barnaba e njihte Saulin nga koha kur Sauli përndiqte kishën e Jeruzalemit. Atëherë Barnaba besoi se Sauli ishte kthyer në besim, sepse Zoti i lavdisë iu shfaq pranë Damaskut.
Barnaba, qiprioti e kërkoi Saulin derisa e gjeti. Ai u gëzua që e pa atë dhe gjithashtu pa që ai nuk ishte larguar, por vazhdonte ende në Krishtin. Ai i kërkoi teologut ta shoqëronte dhe ata u kthyen së bashku në Antioki ku bashkëpunuan për një vit të tërë, predikuan, mësuan, thelluan dhe ngushëlluan dëgjuesit, me lutje, besnikëri dhe triumf.
Fryma e Shenjtë e përdori Barnabën për herë të dytë për të qenë hallka lidhëse midis Saulit dhe kishës së krishterë. Ne dëshmojmë me mirënjohje se ky shërbim që Barnaba bëri duke e sjellë Saulin dhe duke e konfirmuar atë në kishë pati një rezultat të madh në historinë e kishës, sepse ai kishte konfirmuar apostullin e johebrenjve në fuqinë e kishës së Antiokisë nga e cila Perëndia u përhap një det hiri për të gjithë botën.
Studiuesit e Ligjit dhe Profetët e Dhjatës së Vjetër shpesh ishin të izoluar dhe të ndarë. Ata qëndronin shumë më lartë se turmat, duke ndërmjetësuar midis Perëndisë dhe njerëzve. Megjithatë, në Antioki Sauli mësoi nga Barnaba të kundërtën e izolimit, d.m.th. shërbimin e përbashkët në kishë, nënshtrimin e ndërsjellë në dashuri dhe bashkëpunimin me durim dhe përulësi, se Barnaba u bë mësuesi atëror i Saulit në të gjitha gjërat e kungimit të shenjtë ku këmbëngulja dhe mirëbesimi janë themeli i zhvillimit të vazhdueshëm (1 Korintasve 13:1-8). Nëpërmjet kësaj pune të ndërsjellë në bashkëpunim me dashuri, kisha u rrit shumë në numër dhe në cilësinë shpirtërore.
Nuk është çudi nëse ata që besuan në Jezusin në Antioki ishin të parët që u quajtën të krishterë, sepse Krishti kishte mbushur mendimet dhe fjalët e tyre dhe dashuria e tij u bë emblema e tyre. Premtimi i Zotit se Fryma e Shenjtë do t'i vajoste e gjeti përmbushjen e tij tek pasuesit e atij që u ringjall prej së vdekurish. A e dini se fjala "Krisht" do të thotë edhe vajosës edhe i vajosuri? Në Dhjatën e Vjetër, mbretërit, kryepriftërinjtë dhe profetët morën vajosjen e Frymës së Shenjtë nga Perëndia nëpërmjet simbolit të vajit të shenjtë. Ne besojmë se Krishti është Mbreti i mbretërve, Kryeprifti dhe Fjala e mishëruar e Perëndisë. Ai ju thërret së bashku me të gjithë ata që e ndjekin atë të mbusheni me Frymën e Shenjtë. Kështu bëhemi një brez i zgjedhur, një priftëri mbretërore, një komb i shenjtë, populli i tij i veçantë, që të mund të shpallim lavdërimet e atij që na thirri nga errësira në dritën e tij të mrekullueshme (1 Pjetrit 2:9). Të gjitha pasuritë e Perëndisë, Atit tonë, fshihen në fjalën "të krishterë", sepse ata që janë të mirosur janë fëmijët e tij dhe janë në të njëjtën kohë anëtarë në trupin shpirtëror të Krishtit, të shtrënguar fort së bashku si një tempull i Frymës së Shenjtë. Ai që depërton thellë në kuptimet e fjalës "të krishterë", mbushet me frymën e gëzimit dhe lavdëron Perëndinë, Trininë e Shenjtë, sepse ai na thirri dëshmitarë të Shpëtimtarit tonë të gjallë që na bëri partnerë të kryqit të tij në virtytet e mëdha të Perëndisë. A e falënderoni Zotin tuaj që ju bëri të krishterë vetëm me hirin e tij të bollshëm?
Megjithatë, të krishterët nuk jetojnë në qiell, por në tokë. Zoti i tyre u tha atyre: “Në mua do të keni paqe. Në botë do të keni mundime; por gëzohuni, unë e kam munda botën” (Djoni 16:33). Si e tillë, Fryma e Shenjtë i paralajmëroi të krishterët nëpërmjet një profeti të Dhjatës së Re të quajtur Agab, se një zi e madhe do të pësonte mbi të gjithë njerëzit, sepse zemërimi i Perëndisë shpallej mbi të gjithë shthurjen e njerëzve. Në fakt kjo zi buke ndodhi gjatë mbretërimit të Klaudio Çezarit (41-54 pas Krishtit). Të krishterët vuajtën të njëjtat mundime të botës, por ata nuk ishin braktisur në valët e fatkeqësive, sepse dashuria e Zotit ishte derdhur në zemrat e tyre me anë të Frymës së Shenjtë që u është dhënë atyre.
Pas kësaj profecie ndodhi një mrekulli në Antioki. Zoti nuk u hodhi bukë të krishterëve nga qielli për t'i shpëtuar nga uria që do të vinte, por Fryma e Shenjtë u shpalli lutësve që ata të ndalonin së mbledhuri furnizime për veten, sepse nuk duhet të mendonin për veten e tyre së pari, por të kujdeseshinn praktikisht për kishën e varfër në Jeruzalem. Kisha e Antiokisë nuk krijoi një fond të përbashkët për të reduktuar barrën e mundimit që u vinte anëtarëve të saj, por ra dakord të jepte një kontribut për vëllezërit e tyre të varfër në Jeruzalem. A nuk është kjo një marrëzi e paarsyeshme? Fryma e Shenjtë parashikon një zi buke botërore dhe besimtarët i dërgojnë paratë e tyre nevojtarëve! Dashuria e Frymës së Shenjtë është më e fortë se çdo egoizëm. Nëse dëshironi të dini nëse jeni një i krishterë i vërtetë apo jo, atëherë pyesni veten se sa shpesh i sakrifikoni paratë tuaja praktikisht për nevojtarët?
Kisha i vuri paratë e mbledhura në duart e predikuesve, sepse ata e dinin se këta njerëz të Perëndisë nuk përdornin asnjë qindarkë për veten e tyre, por më mirë do të dorëzonin zemrat e tyre dhe do të sakrifikonin gjithçka që kishin për Perëndinë, veçanërisht Pali, i cili, si dihej, jetonte nga puna e duarve të tij dhe nuk mori kurrë dhurata për veten e tij. Pra, përgjigja e Barnabës, i cili ishte ngarkuar nga kisha e Jeruzalemit për të pyetur për gjendjen e kishës së Antiokisë, kur u kthye në Jeruzalem, ishte se ai i paraqiti kishës atje një shumë të konsiderueshme parash, si provë të dashurisë së Frymës së Shenjtë që vepronte në kishën e re të Antiokisë.
Lexojmë gjithashtu se Barnaba dhe Sauli nuk ia dorëzuan këtë dhuratë apostujve, por pleqve përgjegjës në kishat brenda rajonit hebre. Luka nuk jep asnjë sugjerim se kur ishin zgjodhur pleqtë për këto kisha, ose si u organizua shërbimi i tyre jashtë Jeruzalemit. Kishat u rritën, ungjilli u përhap dhe fuqia e Frymës së Shenjtë u shfaq.
LUTJE: O Zoti Jezu Krisht, Ti e ke ndërtuar kishën tënde në heshtje nëpërmjet Shpirtit tënd të Shenjtë dhe i vajos ndjekësit e tu me dashurinë tënde. Na ndihmo të jemi të krishterë të vërtetë, të mbushur me Frymën tënde të Shenjtë, të sakrifikojmë ku ka vështirësi dhe të shërbejmë në ushqimin e nevojtarëve. Na ndihmo të mos e mohojmë emrin tënd në zinë e madhe të bukës, që po vjen në mbarë botën, por të vazhdojmë me flijime në çdo kohë.
PYETJA:
- Kush është i krishteri i vërtetë?