Previous Lesson -- Next Lesson
9. Η Πρώτη Ακρόαση της Δίκης στην Καισάρεια (Πράξεις 24:1-23)
ΠΡΑΞΕΙΣ 24:10-23
10 Ο ηγεμόνας έκανε νεύμα στον Παύλο να μιλήσει, κι εκείνος απάντησε στις κατηγορίες: «Ξέρω ότι από πολλά χρόνια είσαι δικαστής σ’ αυτή τη χώρα, γι’ αυτό με περισσότερη εμπιστοσύνη απολογούμαι σ’ εσένα. 11 Εύκολα μπορείς να μάθεις ότι δεν είναι πάνω από δώδεκα μέρες αφότου ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσω. 12 Κανείς δε με είδε να συζητώ με κάποιον ή να ξεσηκώνω το λαό σε στάση ούτε στο ναό ούτε στις συναγωγές ούτε στην πόλη. 13 Ούτε μπορούν να αποδείξουν αυτά για τα οποία τώρα με κατηγορούν. 14 Βέβαια, ομολογώ μπροστά σου τούτο: ότι ακολουθώ τη διδασκαλία που αυτοί αποκαλούν αίρεση· έτσι όμως λατρεύω μόνο το Θεό των προγόνων μας και πιστεύω σε όλα όσα είναι γραμμένα στο νόμο του Μωυσή και στα βιβλία των προφητών. 15 Κι έχω την ίδια ελπίδα στο Θεό μ’ αυτούς, ότι θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί, δίκαιοι και άδικοι. 16 Γι’ αυτό κι εγώ προσπαθώ να έχω πάντοτε καθαρή συνείδηση απέναντι στο Θεό και στους ανθρώπους. 17 »Ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας, επέστρεψα για να φέρω χρηματική βοήθεια στο έθνος μου και να προσφέρω θυσία στο ναό. 18 Ούτε οπαδούς είχα συγκεντρώσει ούτε καμιά αναταραχή γινότανε. Ακριβώς τη στιγμή που πρόσφερα τη θυσία του αγνισμού, με βρήκαν μερικοί Ιουδαίοι από την επαρχία της Ασίας στο ναό. 19 Αυτοί έπρεπε να είναι παρόντες μπροστά σου και να παρουσιάσουν τις κατηγορίες τους, αν πραγματικά έχουν κάτι ενοχοποιητικό για μένα. 20 Εν πάση περιπτώσει, ας πουν αυτοί εδώ ποιο αδίκημά μου μπόρεσαν να αποδείξουν, όταν ανακρινόμουν στο συνέδριο. 21 Εκτός αν εννοούν τη μία εκείνη φράση που φώναξα όταν στεκόμουν μπροστά τους: “εγώ δικάζομαι σήμερα από σας, επειδή πιστεύω στην ανάσταση των νεκρών”». 22 Όταν τ’ άκουσε αυτά ο Φήλιξ, που ήξερε αρκετά για τη χριστιανική διδασκαλία, ανέβαλε την υπόθεση και είπε: «Η απόφαση θα εκδοθεί όταν έρθει ο Λυσίας, ο διοικητής». 23 Συγχρόνως διέταξε τον αξιωματικό να φρουρείται ο Παύλος, να έχει όμως διευκολύνσεις, και να μην εμποδίζεται κανένας από τους δικούς του να τον περιποιείται ή να τον επισκέπτεται.
Ο Παύλος δεν καθησύχασε τον κυβερνήτη με κολακευτικά κομπλιμέντα στην αρχή της υπεράσπισής του, όπως έκανε ο εύγλωττος ομιλητής που είχε ορισθεί από το ανώτατο συμβούλιο στην αρχή της καταγγελίας που έκανε εναντίον του, αλλά τόνισε με αυτοπεποίθηση ότι ο Φήλιξ ήταν κυβερνήτης στην Παλαιστίνη για πολλά χρόνια και γνώριζε τους ανθρώπους και τα συναισθήματα τους, ιδιαίτερα μιας και η γυναίκα του ήταν Ιουδαία. Αυτή η γνώση βοήθησε τον Παύλο να υπερασπιστεί τον εαυτό του ειρηνικά και με αυτοπεποίθηση, γνωρίζοντας ότι δε στέκονταν στο δικαστήριο εκπροσωπώντας το δικό του όνομα αλλά τον Ιησού. Έτσι, με χαρά έβγαλε το λόγο του από τον οποίο εξαρτιόταν η ζωή του.
Το πρώτο παράπονο σχετικά με το ότι ήταν ταραχοποιός και καταλύτης της γενικής Ρωμαϊκής ειρήνης απορρίφθηκε από τον Παύλο αποδεικνύοντας ότι στην τελευταία του επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ έμεινε μόνο δώδεκα μέρες κατά τη διάρκεια των οποίων δε διαφώνησε με κανέναν ούτε μέσα στον ναό, ούτε στη συναγωγή, ούτε στην πόλη, ούτε σε άλλη χώρα ή άλλο μέρος επειδή είχε μόνο προετοιμαστεί για την λατρεία του Θεού αναζητώντας την οδηγία του. Απαντώντας στην κατηγορία της υποκίνησης εξεγέρσεων στην Έφεσο, ο Παύλος ζήτησε να φέρουν τους Ιουδαίους από την επαρχία της Ασίας ως μάρτυρες. Ωστόσο, δεν ήρθαν σκόπιμα επειδή το πρόβλημα που υπήρχε εκεί δεν προκλήθηκε από τον Παύλο αλλά από τον Δημήτριο, τον αργυροχόο, και πολύ πιθανόν με την υποστήριξη και την υποδαύλιση των ίδιων των Ιουδαίων. Έτσι ο Παύλος δεν προκάλεσε προβλήματα στις πόλεις της Ανατολίας και της Μακεδονίας αλλά οι αντίπαλοι του κατέληξαν στη βία επειδή δεν μπορούσαν να νικήσουν τον Παύλο στις συζητήσεις που γίνονταν μέσα στη συναγωγή.
Όταν ο Παύλος απέρριψε αυτές τις κατηγορίες για την κατάλυση της μεγάλης Ρωμαϊκής ειρήνης, ομολόγησε δημόσια ότι ακολουθούσε τον δρόμο του Χριστού, ο οποίος δεν ήταν αίρεση αλλά η αληθινή οδός του Θεού όπως καταγράφεται στο Νόμο και στους Προφήτες. Οι Ρωμαίοι είχαν επιτρέψει στις γνωστές θρησκείες των ημερών τους να πραγματοποιούν τις τελετουργίες τους αλλά οι νέες ομολογίες ήταν υπό έλεγχο, διωγμό ή απαγόρευση. Έτσι ο Παύλος νοιάζονταν περισσότερο να αποδείξει ότι η Καινή Διαθήκη δεν ήταν μια ξεχωριστή θρησκεία από την Παλαιά Διαθήκη αλλά η πραγματική της υλοποίηση και η επιστέγασή της. Είναι καλό για εμάς να αναγνωρίζουμε αυτή την αρχή στις παρούσες εμπειρίες μας, έχοντας υπόψη ότι ο Παύλος έδωσε τη μεγαλύτερη σημασία στην ανάσταση των νεκρών. Δεν ζούσε στα πλαίσια της παράδοσης και στα απομεινάρια του παρελθόντος αλλά λησμονώντας μεν όσα βρίσκονται πίσω επεκτάθηκε, πριν από το καθετί, σε όσα βρίσκονται μπροστά, δηλαδή προς τον σκοπό όλη της ανθρωπότητας.
Αυτή η ευρεία, ζωντανή και συναρπαστική πίστη του αφύπνισε τη συνείδηση του. Επιπλέον, όταν το αίμα του Χριστού καθάρισε την καρδιά του και το Άγιο Πνεύμα του έδωσε μια νέα καρδιά αυτός ο άνθρωπος του Θεού εκπαίδευσε τη συνείδηση του, που ήταν γεμάτη με το Άγιο Πνεύμα, να παραμένει ανεμπόδιστα σε κοινωνία με τον Θεό. Λοιπόν τι συμβαίνει με την δική σου συνείδηση; Όλες οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν; Ομολόγησες όλες τις κακές σου σκέψεις, τις ακάθαρτες λέξεις και τα πονηρά έργα μπροστά στον θρόνο του Χριστού, ζητώντας συγχώρεση και εξαγνισμό και βιώνοντας τον αγιασμό και το χρίσμα; Η συνείδηση σου σου διδάσκει πώς να αισθανθείς τη φύση του Θεού. Σε αποτρέπει από το να διαπράξεις αμαρτίες και γίνεται μάρτυρας εναντίον των πονηρών έργων, καταγράφοντας τα για πάντα και κάνοντας παράπονα εναντίον σου. Άκουσε την φωνή της συνείδησης σου και μην την καταπιέζεις με επιπολαιότητα, περισπασμούς και διαμαρτυρίες. Ο Χριστός σκοπεύει να εξαγνίσει το υποσυνείδητο σου και να σε γεμίσει με την αλήθεια, την αγνότητα και τη χάρη του. Όσο περισσότερο πλησιάζεις τον Θεό, τόσο περισσότερο η συνείδηση σου έχει συναίσθηση, γίνεται ευαίσθητη και σε καθοδηγεί στο αγαθό, σοφό έργο. Το Άγιο Πνεύμα παρηγορεί την καρδιά σου και σε οδηγεί στο σταυρό, την πηγή της δικαιοσύνης μας και της ειρήνης μας.
Ο Παύλος δεν ζούσε χαμένος μέσα στα δικά του συναισθήματα σκεπτόμενος τον εαυτό του αλλά έκανε ότι του είπε το Άγιο Πνεύμα, φροντίζοντας τους αδερφούς που είχαν ανάγκη. Μάζεψε τις γενναιόδωρες συνεισφορές για την ανακούφιση των φτωχών στην Ιερουσαλήμ. Ο Παύλος δεν ήρθε στην Ιερουσαλήμ για να κλέψει και να ληστέψει αλλά για να δώσει και να δωρίσει χρήματα. Δεν δημιουργούσε διχοστασίες αλλά ήταν άνθρωπος ειρήνης.
Ο Φήλιξ, ο κυβερνήτης, σύντομα παρατήρησε ποιος ήταν ο Παύλος. Γνώριζε και αυτός την Χριστιανική «αίρεση» επειδή ο Κορνήλιος, ο Ρωμαίος διοικητής, τον τελευταίο καιρό είχε γίνει πιστός του Χριστού στην Καισάρεια. Δεν χρειάζεται να ειπωθεί ότι το τμήμα της Ρωμαϊκής Υπηρεσίας Πληροφοριών γνώριζε ότι όλοι οι Ιουδαίοι περίμεναν κάποιο Χριστό από τον ουρανό για να τους απελευθερώσει από το φορτίο της αποικιοκρατίας. Ωστόσο, ο Παύλος δεν χαίρονταν με την πολιτική, πολεμική πλευρά των Ιουδαίων αλλά ήταν ένας ταπεινός άνδρας που διακονούσε γιατί το πρότυπο του ο Ιησούς προτίμησε να πεθάνει πάνω στο σταυρό παρά να τον υπερασπιστούν οι μαθητές του με το σπαθί. Ένας τέτοιος άνδρας και ένας τέτοιος νεκρός αλλά αναστημένος Χριστός δεν φοβόταν τους Ρωμαίους και αυτοί δεν νοιάζονταν για εκείνον αλλά του χαμογελούσαν.
Την ίδια στιγμή, ο Φήλιξ δεν ήθελε να προκαλέσει πρόβλημα με το συμβούλιο των Ιουδαίων και τους αρχιερείς. Έτσι έκανε ένα βολικό συμβιβασμό: δεν καταδίκασε σε θάνατο τον Παύλο αλλά του επέτρεψε όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή επισκέψεις και κοινωνία με τους πιστούς στην Καισάρεια. Ταυτόχρονα διατήρησε κάποιου είδους δικαίωμα και συνεργασία με τους αρχιερείς, λέγοντας ότι σχετικά με τη βεβήλωση του ναού, ήθελε να κάνει κάποια έρευνα σχετικά με τον διοικητή στην Ιερουσαλήμ και να τον ρωτήσει για το λόγο της παρέμβασης του με βία. Ως εκ τούτου, ο κυβερνήτης αδίκησε τον Παύλο και προσπάθησε να υπηρετήσει δύο αφέντες, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να φυλακιστεί ο Παύλος για περισσότερα από δύο χρόνια. Αυτή η μακρά περίοδος της φυλάκισης ήταν γεμάτη με προσευχή και περισυλλογή. Είναι πιθανόν ότι έγραψε τις επιστολές του στους Εφεσίους και τους Κολοσσαείς εκείνη την περίοδο και τα πλούτη του Χριστού έρεαν μέσα από την πληρότητα της ενόρασης του όπως οι καταρράκτες της χάρης. Ο Παύλος δεν έγινε απαισιόδοξος μέσα στην φυλακή αλλά το πνεύμα του, προσεκτικό και δραστήριο, συνέχισε να εργάζεται.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω Κύριε, υπέμεινες την αδικία με ηρεμία. Δίδαξε μας να μην θυμώνουμε όταν οι άνθρωποι μας πληγώνουν και μας ξεχνούν. Γέμισε μας με το Άγιο Πνεύμα ώστε να μπορούμε να σε μεγαλύνουμε και να σε αγαπάμε και να μάθουμε και να εξασκούμε ικεσίες και παρακλήσεις για τους άλλους.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Πώς και γιατί ο Παύλος απέδειξε ότι η Χριστιανική θρησκεία δεν διαχωρίζεται από την Παλαιά Διαθήκη;