Previous Lesson -- Next Lesson
5. Η Ίδρυση της Εκκλησίας στα Λύστρα (Πράξεις 14:8:18)
ΠΡΆΞΕΙΣ 14:19-20
19 Κατόπιν όμως ήρθαν μερικοί Ιουδαίοι από την Αντιόχεια και το Ικόνιο. Αυτοί πήραν με το μέρος τους τα πλήθη και λιθοβόλησαν τον Παύλο. Έπειτα τον έσυραν έξω από την πόλη, νομίζοντας ότι πέθανε. 20 Όταν όμως τον περικύκλωσαν οι χριστιανοί, συνήλθε και μπήκε στην πόλη. Την άλλη μέρα ξεκίνησε μαζί με το Βαρνάβα για τη Δέρβη.
Καθώς οι Ιουδαίοι στις γειτονικές πόλεις άκουσαν για αυτά τα παράξενα γεγονότα, έτρεξαν στα Λύστρα, εξαγρίωσαν το λαό εναντίον του Παύλου και του Βαρνάβα, κατασκευάζοντας κατηγορίες εναντίον τους ως άνθρωποι που παραπλανούν, που διαστρέφουν τις παραδόσεις, επικίνδυνοι για το μέλλον της πόλης. Το θυμωμένο πλήθος τάχθηκε στο πλευρό των απατεώνων όντας ενθουσιασμένοι με τις ηγετικές προσωπικότητες των άλλων πόλεων που τους υποκίνησαν να σκοτώσουν τους δύο αποστόλους. Τότε τα πλήθη, αφού πείστηκαν ότι ο Παύλος δεν ήταν θεός, αλλά ένας άνθρωπος όπως και αυτοί, μαζεύτηκαν γύρω του και τον λιθοβόλησαν. Χαίρονταν που κανένας κεραυνός ή καμιά αστραπή δε βγήκε από μέσα του, γιατί ήταν πραγματικά ένα αδύναμο ανθρώπινο όν όπως εκείνοι. Του επιτέθηκαν πιο βίαια και του έριξαν βροχή τις βραχώδεις πέτρες γιατί είχε το θάρρος να δυσφημήσει τος θεούς τους. Τότε έπεσε κάτω αιμορραγώντας και όντας πληγωμένος και σε άθλια κατάσταση καλύφθηκε με ένα μεγάλο αριθμό λίθων. Τα πλήθη δεν επιτέθηκαν στον ευγενικό Βαρνάβα αλλά στόχευσαν στο να κάνουν κακό στον Παύλο μόνο γιατί ήταν η πηγή του κινήματος κηρύττοντας και θεραπεύοντας. Η Κόλαση γνώριζε από πού ήρθε ο κίνδυνος. Είναι πιθανόν ο Παύλος εκείνη τη στιγμή να ανακάλεσε στη μνήμη τους τον Στέφανο που λιθοβολήθηκε μπροστά στα τείχη της Ιερουσαλήμ και συγχώρεσε στους δικούς του εχθρούς τα παραπτώματα τους, παραδίδοντας το πνεύμα του στα χέρια του ζωντανού Ιησού.
Όταν τα πλήθη έσυραν τον Παύλο σαν νεκρό σκυλί έξω από τις εισόδους της πόλης και επέστρεψαν στα σπίτια τους κουρασμένοι και εξαντλημένοι μετά τα γεγονότα της ημέρας, οι μαθητές ήρθαν γύρω από το σώμα του Παύλου που αιμορραγούσε και προσευχήθηκαν όλοι μαζί, πιστεύοντας στην δύναμη του Θεού επάνω στον θάνατο. Τότε ο Παύλος, σαν να ήταν κυριευμένος με τη δύναμη του Θεού από αυτούς που προσεύχονταν γύρω του, σηκώθηκε με τα σχισμένα, αιματοβαμμένα ρούχα του και κοίταξε σιωπηλά τους εν Χριστώ αδελφούς του. Δεν έφυγε μακριά στη σκοτεινή έρημο αλλά επέστρεψε μαζί τους στη δολοφονική πόλη, ανάμεσα στους εχθρούς, γιατί αυτός ήξερε ότι ο Χριστός δεν τον άφησε να πεθάνει αλλά τον ανέστησε άλλη μια φορά για την διακονία του. Διαβεβαίωσε τις ψυχές των πιστών για την αγάπη του Θεού παρά τις επώδυνες του πληγές.
Την επόμενη μέρα, ο Βαρνάβας και ο Παύλος πήγαν με τα πόδια στην κοντινή πόλη της Δέρβης. Ο Παύλος ήταν εξουθενωμένος και οι πληγές του ακόμη αιμορραγούσαν, αλλά η καρδιά ήταν γεμάτη χαρά και αγαλλίαση επειδή ο Χριστός είχε βρει μια ζωντανή εκκλησία στα Λύστρα. Οι μαθητές εκεί έμαθαν το όνομα του Ιησού μέσω του παραδείγματος των αποστόλων.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, το όνομα σου είναι άγιο, και ο Σατανάς μισεί τους ακόλουθούς σου επιθυμώντας να τους καταστρέψει. Βοήθησε μας να καταλάβουμε την αλήθεια σου και να την διακηρύξουμε με σοφία, να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να ευλογήσουμε εκείνους που μας βασανίζουν. Ζητούμε την ίδρυση της εκκλησίας σου στην πόλη μας, Αμήν.
6. Η Διακονία στη Δέρβη και η Επιστροφή για Ενδυνάμωση των Εκκλησιών Βρεφικής Ηλικίας (Πράξεις 14:21-23)
ΠΡΆΞΕΙΣ 14:21-23
21 Αφού κήρυξαν το ευαγγέλιο στην πόλη εκείνη και έκαναν πολλούς χριστιανούς, γύρισαν στη Λύστρα, στο Ικόνιο και στην Αντιόχεια της Πισιδίας. 22 Εκεί στήριζαν το ηθικό των χριστιανών και τους συμβούλευαν να μένουν ακλόνητοι στην πίστη. «Για να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών», τους έλεγαν, «πρέπει να περάσουμε από πολλούς διωγμούς». 23 Επίσης χειροτόνησαν πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία τους, νήστεψαν και προσευχήθηκαν και τους εμπιστεύτηκαν στον Κύριο, στον οποίο είχαν πιστέψει.
Γεμάτοι με το Άγιο Πνεύμα, οι δύο διωκόμενοι απόστολοι κήρυτταν τον λαό της Δέρβης, η οποία είναι μια μικρή πόλη της Μικράς Ασίας. Πολλοί άνθρωποι πίστευαν στον Χριστό, εγκαταλείποντας την νέκρωση από τις αμαρτίες και εισάγονταν στη ζωή του Θεού με δικαιοσύνη και αγιότητα. Με αυτό το έργο οι δύο απόστολοι εκπλήρωσαν την εντολή του Χριστού που είπε: «Ο Θεός μού έδωσε όλη την εξουσία στον ουρανό και στη γη. Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και διδάξτε τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου».
Οι δύο απόστολοι ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένοι με τα εξής λόγια: «διδάξτε τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα», επειδή οι εκκλησίες τους ήταν νέες. Ήταν χωρίς μια Βίβλο στην Ελληνική Γλώσσα, χωρίς μια σειρά από συναντήσεις και χωρίς εμπειρία στις συζητήσεις με τους εχθρούς τους. Οι απόστολοι ήταν σαν μια μητέρα που έπρεπε να χωριστεί από τα παιδιά της τα οποία δεν μπορούσαν να φάνε μόνα τους ή να φροντίσουν τον εαυτό τους. Οι απόστολοι λαχταρούσαν εκείνα τα εγκαταλειμμένα πνευματικά παιδιά. Δεν φοβόντουσαν τον κίνδυνο του θανάτου αλλά επέστρεψαν με τόλμη στις πόλεις στις οποίες είχαν διωχθεί επειδή η αγάπη υπερνικά και εξαλείφει κάθε φόβο, γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο.
Οι δύο απόστολοι επέστρεψαν στα Λύστρα όπου ο Παύλος είχε ενοχοποιηθεί. Εκεί δεν κήρυτταν στα πλήθη γενικά αλλά ενδυνάμωσαν τους πιστούς τους οποίους ο Χριστός κάλεσε μέσα από τον κόσμο ως εκλεγμένους για τη βασιλεία του. Με αυτή την διακονία και οι δύο άνδρες ασκούσαν το καθήκον της οικοδόμησης μετά το κήρυγμα. Δεν μιλούσαν για όνειρα και φανταστική ελπίδα αλλά έδιναν μαρτυρία με κάθε καθαρότητα ότι πρέπει να μπούμε στη βασιλεία του Θεού μέσα από πολλές θλίψεις. Και μάλιστα δεν πρέπει μόνο αυτοί αλλά και εμείς όλοι. Δεν μπορείς να εισέλθεις στη βασιλεία του Θεού χωρίς θλίψεις. Θα έρθεις αντιμέτωπος με κύματα μίσους, ψεμάτων, βασανιστηρίων και δοκιμασιών για τον Χριστό, ως εγγύηση της εισόδου σου στην έκταση της χάρης.
Οι δύο απόστολοι κατάλαβαν το όρο «βασιλεία του Θεού» ως το βασίλειο του Κυρίου Ιησού Χριστού μας το οποίο έγινε φανερό με τη δύναμη του Υιού. Όλοι οι πιστοί περιμένουν τον ερχομό του μέσα στη δόξα και τη φανέρωση της δύναμης του στην γη. Πρέπει να αναφερθεί ότι ο καθένας που αναγεννιέται από το Άγιο Πνεύμα είναι σήμερα μέλος της βασιλείας του Θεού, επειδή ο Ιησούς Χριστός είχε αγοράσει για μας το δικαίωμα συμμετοχής, την αγιότητα, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη με το ίδιο του το αίμα. Εισήλθες στην κυριότητα του Χριστού; Προσδοκάς την εμφάνιση της βασιλείας του Πατέρα με τον ερχομό του Χριστού, του σωτήρα μας; Ο σκοπός της βασιλείας του Θεού δεν είναι η σωτηρία του εαυτού σου ή η αύξηση πολλών εκκλησιών αλλά η εμφάνιση της δόξας του Πατέρα και του Υιού στην κοινωνία εκείνων που ζουν με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό, ζήτα πρώτα την βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του και όλα τα υπόλοιπα πράγματα θα τακτοποιηθούν για σένα αυτόματα.
Οι δύο απόστολοι δεν κήρυτταν μόνο για την πίστη, τις δοκιμασίες και τη δόξα αλλά επίσης οργάνωναν τις εκκλησίες πρακτικά. Επέλεγαν, σύμφωνα με τις εμπειρίες τους, πρεσβύτερους και τους διόριζαν να προεδρεύουν στις συνεδριάσεις και να είναι υπεύθυνοι για τους φτωχούς και τους άρρωστους.
Έτσι, οι δύο απόστολοι ενδυνάμωσαν τις εκκλησίες και μπορούσαν τελικά να αφήσουν τη συνάθροιση και να φύγουν. Τους παρέδωσαν στον Χριστό, ο οποίος ήταν μαζί τους όλες τις μέρες. Για να εξασκηθούν σ’ αυτή την παράδοση προετοίμασαν τους εαυτούς τους κάνοντας προσευχή και νηστεύοντας. Εκζητούσαν την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος για τους νέους κήρυκες και τους πρεσβύτερους στις εκκλησίες. Και πίστεψαν ότι ο ίδιος ο Χριστός έφερε ευθύνη για την εκκλησία του. Οι απόστολοι δεν έφτιαχναν νόμους, τελετουργικά ή υμνολόγια για τις εκκλησίες αλλά αφιέρωναν εκείνους που συναντούσαν στα χέρια του ζωντανού Χριστού, έχοντας πάντα υπόψη ότι εκείνος μπορεί να αγιάσει πλήρως όλους εκείνους που έλκονται στη θριαμβευτική του πορεία.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, είσαι η Κεφαλή της εκκλησίας σου, και Πιστός Ποιμένας. Προσευχόμαστε για όλους τους νέους κύκλους πιστών που μπορείς να ευλογήσεις και να τους γεμίσεις με το Πνεύμα της ταπεινότητας σου ώστε να μην τους λείπει δύναμη, αγάπη, γνώση, και ετοιμότητα για κήρυγμα. Συγχώρησε στους μαθητές σου όλα τα αδικήματά τους καθημερινά και δώσε τους υπεύθυνους πρεσβύτερους που μπορούν να εργάζονται με εγκράτεια, αλήθεια και δύναμη για τους άλλους.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Τι έκαναν ο Παύλος και ο Βαρνάβας στις νέες εκκλησίες όταν επέστρεψαν σ’ αυτές;