Previous Lesson -- Next Lesson
3. Κηρύττοντας στην Αντιόχεια της Ανατολίας (Πράξεις 13:13-52)
ΠΡΆΞΕΙΣ 13:13-25
13 Ο Παύλος και η συνοδεία του έφυγαν με πλοίο από την Πάφο και ήρθαν στην Πέργη της Παμφυλίας. Ο Ιωάννης όμως τους άφησε και γύρισε πίσω στα Ιεροσόλυμα. 14 Αυτοί διέσχισαν την περιοχή, κι από την Πέργη έφτασαν στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Το Σάββατο πήγαν στη συναγωγή και κάθισαν. 15 Μετά την ανάγνωση των περικοπών από το νόμο και τους προφήτες, οι αρχισυνάγωγοι έστειλαν και τους είπαν: «Αδερφοί, αν έχετε να πείτε στο λαό κανένα λόγο ενισχυτικό, μιλήστε». 16 Τότε ο Παύλος σηκώθηκε, έκανε νόημα με το χέρι να γίνει ησυχία, και είπε: «Ισραηλίτες, κι εσείς οι άλλοι που λατρεύετε τον ένα Θεό, ακούστε με· 17 ο Θεός του λαού τούτου, του Ισραήλ, διάλεξε τους προγόνους μας και τους έκανε ένα μεγάλο λαό, ενώ ακόμα ήταν ξένοι στην Αίγυπτο. Με την μεγάλη δύναμή του τους έβγαλε από ’κει 18 και υπέμεινε τη διαγωγή τους σαράντα χρόνια στην έρημο. 19 Εξολόθρεψε εφτά έθνη στη Χαναάν και τους έδωσε κληρονομιά τη γη τους. 20 Ύστερα από τετρακόσια πενήντα χρόνια τούς έδωσε Κριτές, μέχρι τον προφήτη του Κις, από τη φυλή Βενιαμίν, για σαράντα χρόνια. 22 Ύστερα τον καθαίρεσε, ανέδειξε βασιλιά τους το Δαβίδ κι έδωσε τη μαρτυρία του γι’ αυτόν λέγοντας: “βρήκα το Δαβίδ, γιο του Ιεσσαί, όπως τον θέλει η καρδιά μου· αυτός θα πραγματοποιήσει όλα όσα εγώ θέλω”. 23 Κι όπως το είχε υποσχεθεί, έφερε ο Θεός τη σωτηρία στον Ισραήλ με έναν απόγονο του Δαβίδ, τον Ιησού. 24 Προηγουμένως, πριν αρχίσει ο Ιησούς τη δημόσια δράση του, είχε κηρύξει ο Ιωάννης σ’ όλον το λαό του Ισραήλ να μετανοήσουν και να βαφτιστούν. 25 Κι όταν πια ο Ιωάννης κόντευε να τελειώσει το έργο του, έλεγε: “ποιος νομίζετε πως είμαι; Δεν είμαι εγώ αυτός που περιμένετε· αυτός έρχεται ύστερα από μένα, κι εγώ δεν είμαι άξιος ούτε να λύσω τα υποδήματα από τα πόδια του”.
Μετά τον θρίαμβο του Χριστού πάνω στην δύναμη του σκότους στην Κύπρο και δεδομένης της αδυναμίας ίδρυσης εκκλησιών σε αυτό το νησί, έγινε ξεκάθαρο στον Παύλο ότι το Άγιο Πνεύμα δεν ήθελε να κηρύξουν στην πατρίδα του Βαρνάβα. Έτσι, σηκώθηκε και ταξίδεψε με πλοίο με την ομάδα του προς τις ακτές της Ανατολίας και τα ψηλά βουνά. Είναι πιθανό ο Βαρνάβας και ο Ιωάννης, ο ανεψιός του, να είχαν προτιμήσει να μείνουν στο ζεστό νησί της Κύπρου και να εργαστούν με επίπονη προσπάθεια και υπομονή για να ιδρύσουν εκεί εκκλησίες. Αλλά ο Παύλος ήξερε ότι ο δρόμος ο δικός του ήταν προς την Ανατολία. Ο συμπονετικός Βαρνάβας δεν ήταν πρόθυμος να αποχωριστεί τον Παύλο, τον συνεργάτη του, έτσι επέλεξε να φύγει από την πατρίδα του μαζί του παρά να παραβεί την εντολή του Αγίου Πνεύματος το οποίο τους ένωσε και τους δύο τους μαζί σε μια διακονία.
Ο Παύλος αφού έπλευσε, λοιπόν, μαζί με την συνοδεία του με τη δύναμη του Κυρίου στην κοντινή ακτή, δεν έμεινε πολύ στην Πέργη, στον Κέστρο Ποταμό, κοντά στην πόλη της Αντιόχειας αλλά συνέχισε για περίπου 160 χιλιόμετρα μέσα από τις κορυφές των ψηλών βουνών σε ένα ταξίδι οκτώ ημερών εν μέσω κινδύνων, κούρασης, αποπνικτικής ζέστης, πείνας και δίψας. Ο Ιωάννης, ο νεαρός άνδρας από την Ιερουσαλήμ, δεν ήταν ευχαριστημένος με αυτό το ταξίδι ούτε με την εξέλιξη των πραγμάτων μέχρι αυτό το σημείο και έτσι αποφάσισε να αφήσει τους δύο αποστόλους και να επιστρέψει σπίτι. Ωστόσο, ο Βαρνάβας προτίμησε για ακόμη μια φορά να μείνει με τον Σαύλο παρά να διατηρήσει την προσωπική του σχέση με τον συγγενή του. Αποχαιρέτησε τον ανεψιό του με πόνο ψυχής επειδή δε συνέχισε στην υπηρεσία του Κυρίου ο οποίος, όμως, δεν τον είχε επιλέξει για αυτή την αποστολή.
Ο Παύλος και ο Βαρνάβας μαζί με την υπόλοιπη συνοδεία ξεκίνησαν για την Αντιόχεια της Μικράς Ασίας, τη σημαντική εμπορική πόλη, η οποία βρίσκεται μέσα στις πεδιάδες της Ανατολίας, 1000 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Όταν έφτασαν στην Αντιόχεια δεν κήρυξαν στο λαό στην δημόσια πλατεία του αλλά αμέσως πήγαν στην συναγωγή των Ιουδαίων επειδή τα παιδιά του Αβραάμ είχαν λάβει το φως του αληθινού Θεού. Ο Παύλος ήθελε να τους κηρύξει τον Ιησού, την πληρότητα του θείου φωτός σε ολόκληρο τον κόσμο, και να τους ελκύσει στην δόξα του. Η ομιλία την οποία έκανε ο Παύλος εκεί, όπως καταγράφεται από τον Λουκά, τον γιατρό, θεωρείται ως μοντέλο όλων των ομιλιών, τις οποίες έκανε στις συναγωγές των Ιουδαίων, για να πείσει τους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης για την αλήθεια του Ιησού Χριστού. Αν εμβαθύνουμε σ’ αυτή την ομιλία, θα δούμε πώς ο Παύλος και ο Βαρνάβας στηρίζονταν στην πίστη τους και στο κήρυγμα πάνω στον Νόμο και τους προφήτες θεωρώντας την Παλαιά Διαθήκη ως την βάση και την εισαγωγή της Καινής Διαθήκης.
Διαβάζουμε ότι συναντήθηκαν εκεί στην συναγωγή στην Αντιόχεια με τους Ιουδαίους και μερικούς Εθνικούς που λάτρευαν τον Θεό και θαύμαζαν την ιδέα του μονοθεϊσμού, όπως επίσης και το υψηλό επίπεδο της ηθικής ζωής στους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Παύλος μίλησε σε εκείνους τους αληθινούς πιστούς με μεγάλο σεβασμό όπως το έκανε και με τους Ιουδαίους, επειδή ήταν ορθόδοξοι Εβραίοι μαθητές. Όπου κι αν πήγαινε ο Παύλος, ίδρυε ακμάζουσες εκκλησίες που αποτελούνταν από τέτοιους ανθρώπους που φοβόντουσαν τον Θεό.
Παρατήρησε στο ανάγνωσμα μας (από εδ. 17-25) τα δεκατέσσερα ρήματα που εξηγούν το έργο του Θεού ώστε να μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης δε είναι μια ανθρώπινη δεισιδαιμονία ή μία θεολογική έρευνα, αλλά μια πραγματική σειρά έργων του Θεού. Δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε την Παλαιά ούτε την Καινή Διαθήκη εκτός αν συνειδητοποιήσεις ότι ο Θεός είναι ο Παντοκράτορας, ο Παντογνώστης και Εκείνος που έχει τα πάντα στην κατοχή του. Ο προορισμός των λαών ορίζεται όχι από τακτικές, καταστροφές ή τύχη αλλά από τον ίδιο τον Θεό. Επιλέγει άτομα χωρίς την αξία τους για χάρη της χάρης του και απορρίπτει αυτόν που δεν υποτάσσεται στον λόγο του. Μελέτησε τις διαφορετικές ερμηνείες όλων των ρημάτων τα οποία εξηγούν το έργο του Θεού ώστε να μπορείς να αποκτήσεις υπερβολική σοφία.
Επιλέγοντας τους πατέρες, ο Θεός ξεκίνησε την ιστορία της σωτηρίας του κόσμου και ολοκλήρωσε τον σχεδιασμό του πλάνου του που είναι ο ερχομός του Χριστού. Από την πρακτική πλευρά της θεϊκής ιστορίας, ο Κύριος απελευθέρωσε τους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης από τη δουλεία. Υπέμεινε την ανταρσία τους μέσα στην ερημιά σε μεγάλο βαθμό, τους πρόσφερε ένα οικισμό στην Χαναάν, όρισε σ’ αυτούς δίκαιους κριτές, έβαλε ένα βασιλιά να τους κυβερνάει όπως επιθυμούσαν και έχρισε τον Σαούλ, τον πρώτο βασιλιά, ο οποίος αποτελούσε ένα υπέροχο παράδειγμα στην αρχή της βασιλείας του από τον οποίο ο απόστολος των Εθνικών πήρε το όνομα του, ο οποίος όταν ήταν νεαρός ήταν υπερήφανος για το βασιλικό του όνομα, "Σαύλος" αλλά όταν συνάντησε τον Ιησού, τον Βασιλιά του πήρε την ταπεινότητα του ως παράδειγμα. Έτσι έβαλε στην άκρη το όνομα του «Σαύλου» και αποκάλεσε τον εαυτό του «Παύλο» το οποίο σημαίνει ο «μικρός».
Η ιστορία του Θεού πήρε μορφή στον Δαβίδ, τον βασιλιά ο οποίος ήταν σύμφωνα με την καρδιά του Κυρίου. Μετανόησε για τις αμαρτίες του επιζητώντας το θέλημα του Θεού. Από αυτόν έρρεαν, μέσω του Αγίου Πνεύματος, οι προσευχές και οι ψαλμοί τους οποίους οι άνθρωποι προσεύχονταν εδώ και 3000 χρόνια φτάνοντας στο σήμερα. Ο Χριστός ο ίδιος επιβεβαίωσε μερικές από τις προφητείες οι οποίες βγήκαν από το στόμα του Δαβίδ. Αλλά οι Ιουδαίοι νόμιζαν ότι αυτά που τους είχε υποσχεθεί ο Θεός δεν είχαν εκπληρωθεί ακόμη. Πάντα αναρωτιόντουσαν: «Πού είναι ο Υιός ο υποσχεμένος που θα έρθει από το σπέρμα του Δαβίδ, ο οποίος είναι σύμφωνα με την αλήθεια του ο Υιός του αιώνιου Θεού;» Όλοι οι Ιουδαίοι γνώριζαν αυτή την βασική υπόσχεση, προσμένοντας τον Χριστό, τον θείο Βασιλιά ο οποίος θα οδηγούσε τον λαό τους και όλους τους λαούς σε μια παγκόσμια ειρήνη. Ο Παύλος έκανε μια μικρή δήλωση στους ακροατές του ότι ο Υιός του Δαβίδ, ο οποίος την ίδια στιγμή είναι ο Υιός του Θεού που είχε έρθει και είναι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, είναι ο Σωτήρας του κόσμου, ο οποίος είναι μεγαλύτερος από τον Καίσαρα της Ρώμης επειδή είναι ο αληθινός Άνθρωπος και αληθινός Θεός, αιώνιος, άγιος και ένδοξος.
Μετά από αυτή την αντιπαράθεση, ο Παύλος ανέφερε αλήθειες για τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, για το μήνυμα του που έκανε για την μετάνοια και το βάπτισμα που είχε διαδοθεί ακόμη και στην Μικρά Ασία, το οποίο έκανε μερικούς Ιουδαίους να σκεφτούν ότι ο Ιωάννης ήταν ο Χριστός. Ο Παύλος ξεκαθάρισε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο από τον Ιησού, ένα υπηρέτη του, ο οποίος δεν ήταν άξιος να εργαστεί στην πιο μικρή διακονία του. Ο Βαπτιστής περίμενε τον ερχομό του Χριστού με μια έντονη επιθυμία και οδήγησε όλους τους μαθητές του στον ερχόμενο Κύριο, ζητώντας τους να προετοιμάσουν την οδό του.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω ένδοξε, Παντοκράτορα Κύριε, βοήθησε μας να μην διαστρεβλώσουμε τις σκέψεις και τον εαυτό μας αλλά να γίνουμε σύνδεσμοι στην αλυσίδα της ιστορίας, να επικοινωνήσουμε το ευαγγέλιο στους άλλους και να μαρτυρούμε τα έργα σου. Δίδαξε μας να ομολογούμε το όνομα σου ώστε η βασιλεία σου να έρθει σε μας και σε ολόκληρο τον κόσμο.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Ποια είναι η κινητήρια δύναμη και ο σκοπός στην ιστορία του Θεού με τους ανθρώπους;