Previous Lesson -- Next Lesson
17. Të gjithë Apostujt përpara Këshillit të Lartë (Veprat 5:26-33)
VEPRAT 5:26-33
26 Pastaj kapiteni shkoi me oficerët dhe i solli pa dhunë, sepse kishin frikë nga populli se mos i vrisnin me gurë. 27 Mbasi i sollën, i paraqitën para sinedrit. Dhe kryeprifti i pyeti: 28 duke thënë: “A nuk ju kemi urdhëruar rreptësisht të mos mësoni në këtë emër? Dhe ja, ju e keni mbushur Jeruzalemin me doktrinën tuaj dhe doni që të bjerë mbi ne gjaku i atij njeriu!”. 29 Por Pjetri dhe apostujt e tjerë u përgjigjën dhe thanë: «Duhet t'i bindemi Perëndisë më shumë sesa njerëzve. 30 Perëndia i etërve tanë ringjalli Jezusin, të cilin ju e vratë duke e varur në një dru. 31 Atë Perëndia e ka ngritur në të djathtën e Tij për të qenë Princ dhe Shpëtimtar, për t'i dhënë Izraelit pendimin dhe faljen e mëkateve. 32 Dhe ne jemi dëshmitarë të tij për këto gjëra, dhe po kështu është edhe Fryma e Shenjtë që Perëndia u ka dhënë atyre që i binden Atij.” 33 Kur i dëgjuan këto gjëra, u tërbuan dhe komplotuan t'i vrisnin.
Perëndia i do armiqtë e tij dhe ka mëshirë për të keqen më shumë sesa mendja jonë mund ta imagjinojë. Seanca u shndërrua në një thirrje për pendim të shqiptuar nga dymbëdhjetë zëra apostolik që të gjithë sundimtarët e judenjve të mund t'i drejtoheshin Zotit të tyre, sepse të pranishmit nuk ishin vetëm komisioni hetimor, por edhe i gjithë këshilli.
Kapiteni i tempullit shkoi dhe u kërkoi me gjithë butësi ambasadorëve të Krishtit që të shkonin me të dhe të takonin këshillin dhe ata shkuan me të jo si kriminelë të lidhur, por si njerëz të lirë të respektuar. Kapiteni i tempullit nuk guxoi t'i arrestonte, sepse kishte frikë se njerëzit mund të rebeloheshin në mbështetje të lajmëtarëve të Perëndisë dhe t'i vrisnin me gurë rojet. Kështu apostujt i ndoqën rojet me dëshirë.
Të shtatëdhjetë pleqtë u mblodhën në shtëpinë e kryepriftit. Ky i fundit ishte i paduruar dhe i shqetësuar, me zemrën e mbushur me urrejtje, mëri dhe kërcënim. Ai ishte veçanërisht i indinjuar sepse këta ngatërrestarë e kishin turpëruar para përfaqësuesve të popullit, me daljen e tyre të çuditshme nga burgu. Kështu ai i qortoi ashpër kur hynë, duke i pyetur: “Pse vazhduat të mësoni në emër të Jezusit, edhe pse ne ju kishim penguar të shqiptoni emrin e këtij njeriu? Megjithatë, përkundër urdhrave tona të rrepta, ju e mbushët gjithë qytetin e Jeruzalemit me doktrinën tuaj të marrë e pa kuptim. Plani juaj nuk ishte veçse të na fyeni dhe ofendoni përpara njerëzve, gjithashtu të na bënit të dukemi si gjykatës të padrejtë, sikur Jezusi të ishte i drejtë dhe ne kriminelë. Ky i ri nga Nazareti nuk ishte veçse një mashtrues dhe blasfemues. Ai vdiq dhe trupi i tij u vendos në tokë dhe ne më në fund ramë në qetësi prej tij. Por ju jeni tallur me këshillin më të lartë, na keni fyer dhe na keni shkelur me gënjeshtra, bestytni dhe mashtrime.
Atëherë Pjetri dhe të gjithë apostujt e tjerë u ngritën së bashku dhe folën me plot guxim për të njëjtin qëllim, të udhëhequr nga Fryma e Shenjtë, dhe thanë: "Ne nuk ndjekim përralla të sajuara dhe nuk kemi një qëllim të keq, por kemi marrë Zbulesën e Perëndisë dhe prandaj i bindemi Zotit me anë të dëshmisë sonë. Është e pamundur që ne t'ju bindemi juve, sepse Perëndia është më i madh se ju dhe ai është Zoti ynë. Mjerë ne nëse e frenojmë gjuhën e të mos flasim për të vërtetat e tij! Atëherë do të na digjej gjuha. Ne flasim në bazë të zbulesës së drejtpërdrejtë të Perëndisë për ne.”
Më pas, ndoshta pleqtë i pyetën: “Dhe cila është përmbajtja e zbulesës së Perëndisë për ju?” Dhe një nga apostujt u përgjigj: "Ne nuk kemi zbulesë përveç të vërtetës së ringjalljes së Jezusit nga të vdekurit. Ai nuk na u shfaq si një fantazmë, por Perëndia e kishte ngritur në mish, sepse Jezusi ishte me Perëndinë në çdo kohë dhe Perëndia me të.
Tani një nga gjyqtarët bërtiti: "Pra, ju flisni kështu? Se ne jemi armiq të Perëndisë?” dhe Pjetri iu përgjigj me forcë dhe besim: “Ishit ju dhe askush tjetër që e dënuat Jezusin, të Drejtin. Ju e detyruat Pilatin sundimtarin ta kryqëzonte. Po, ju jeni vrasësit dhe armiqtë e Perëndisë. Jezusi është i shenjtë dhe ju e gozhduat në kryqin e mallkuar me duart e njerëzve të papastër.
Megjithë kërcëllitjen e dhëmbëve midis gjykatësve, njëri nga apostujt vazhdoi duke thënë: "Megjithatë, Perëndia jo vetëm që e ringjalli prej së vdekurish, por edhe e lartësoi në të djathtën e tij dhe e bëri kreun e kishës, Shpëtimtarin e gjithë botës. Jezusi është vetë Zoti që ka të njëjtat karakteristikat e Perëndisë në vetvete. Ai është Mesia juaj i shumëpritur dhe jeton në të djathtën e Perëndisë, siç ju kishte thënë: “Tashmë do ta shihni Birin e njeriut të ulur në të djathtën e Pushtetit dhe duke ardhur mbi retë e qiellit.”
Kur anëtarët e këshillit e dëgjuan këtë, disa prej tyre u bënë gati të hidheshin, por e kontrolluan veten, duke u dridhur nga inati dhe duke pritur pjesën e mbetur të mbrojtjes së apostujve. Njëri prej tyre mërmëriti: “Çfarë ka mbetur më tepër se të na thërrasësh që ta adhurojmë Zotin tënd?” Dhe një nga dishepujt u përgjigj: "Në fakt Jezusi nuk do t'ju refuzojë. Por ai ju thërret në pendim dhe pret kthimin e të gjithë popullit të Izraelit, sepse ai është DASHURI dhe është ende i gatshëm t'jua falë plotësisht mëkatet tuaja. Ejani tek ai, sepse mëshira e tij është më e madhe se urrejtja juaj. Perëndia do t'ju falë nëse pendoheni vërtet.
Ka të ngjarë që një dëgjues asnjanës nga auditori i pyet peshkatarët me kërshëri: “Ku e keni kaq guxim dhe paturpësi që t'i gjeni gjyqtarët tuaj fajtorë dhe të ofroni falje në të njëjtën kohë? Kush jeni ju dhe çfarë mendoni se jeni? A jeni perëndi?”
Fryma e Shenjtë i udhëzoi dishepujt që të mos kapeshin në grackën e tundimit të krenarisë ose blasfemisë. Kështu ata thanë: “Ne jemi vetëm dëshmitarë të së vërtetës së ringjalljes së Jezusit dhe ngjitjes në qiell. Fryma e Shenjtë banon në ne praktikisht, sepse ne jemi besimtarë në Krishtin që u ngjit në qiell. Kjo Frymë na konfirmon se njohuria jonë është e vërtetë dhe ne jetojmë në harmoni me Perëndinë.”
Një nga pleqtë qeshi dhe tha: "Çfarë kuptoni ju analfabetët për Frymën e Shenjtë?" Atëherë ai u përball menjëherë me përgjigjen e sinqertë: “Perëndia i jep Frymën e tij vetëm atij që i bindet fjalës së tij dhe merr zbulesën e Krishtit. Por ai që nuk beson do të humbasë, sepse nuk i bindet Frymës së Shenjtë në dëshminë e tij. Të gjitha mëkatet do t'i falen njeriut, por mëkati kundër Frymës së Shenjtë nuk do t'i falet kurrë.
Secila prej thënieve që shqiptuan apostujt i goditi zemrat e shtatëdhjetë pleqve si një shigjetë e së vërtetës hyjnore. Shumica e anëtarëve të nderuar, dinjiteti i të cilëve u lëndua, u tërbuan me fyerjen e tyre dhe u hodhën për t'i konsumuar ata që i konsideronin si blasfemues, turma dhe mburravecë. Atmosfera bëhej gjithnjë e më e errët dhe ferri u bë gati të sulmonte me ngërdheshje krerët e kishës së krishterë për t'i konsumuar ata duke i vrarë me gurë.
LUTJE: O Zoti Jezus Krisht, ti jeton. Ne të adhurojmë dhe të lavdërojmë për fuqinë dhe guximin që u është dhënë apostujve të tu. Në atë pozicion kritik ata nuk të mohuan, por dëshmuan të vërtetën tënde. Më ndihmo në orën e tundimit të qëndroj besnik ndaj teje deri në vdekje. Amen.
PYETJA:
- Cilat pika të mbrojtjes së apostujve kundër gjykatësve të tyre të kënaqën?