Previous Lesson -- Next Lesson
18. Këshilla e Gamalielit dhe Fshikullimi i Apostujve (Veprat 5:34-42)
VEPRAT 5:34-42
34 Atëherë një nga sinedri u ngrit në këmbë, një farise me emrin Gamaliel, mësues i ligjit, i respektuar nga gjithë populli, dhe i urdhëroi që të nxirren jashtë apostujt për pak kohë. 35 Dhe ai u tha atyre: "Burra të Izraelit, mendohuni mirë për çfarë keni ndërmend të bëni me këta njerëz. 36 Sepse pak kohë më parë u ngrit Teuda, duke pretenduar se ishte dikush. Një numër burrash, rreth katërqind, iu bashkuan atij. Ai u vra dhe të gjithë ata që e kishin ndjekur u shpërndanë dhe u asgjësuan. 37 Pas këtij njeriu, në ditët e regjistrimit u ngrit Juda Galileas dhe tërhoqi shumë njerëz pas tij. Edhe ai vdiq dhe të gjithë ata që e kishin ndjekur u shpërndanë. 38 Dhe tani unë ju them, largohuni nga këta njerëz dhe lërini të qetë; sepse nëse ky plan ose kjo punë është e njerëzve, do të asgjësohet; 39 por nëse është nga Perëndia, nuk mund ta përmbysni, sepse do të gjendeshit në luftë kundër vet Perëndisë". 40 Dhe ata ranë dakord me të, dhe, mbasi i thirrën apostujt dhe i rrahën, i urdhëruan që të mos flisnin më në emër të Jezusit dhe i lanë të shkojnë. 41 Kështu ata u larguan nga sinedri, të gëzuar që u çmuan të denjë të fyhen për emrin e Jezusit. 42 Dhe çdo ditë, në tempull dhe në çdo shtëpi, nuk pushonin së mësuari dhe duke shpallur se Jezusi është Krishti.
Farisenjtë besonin në ekzistencën e engjëjve, në ringjalljen e të vdekurve dhe në mundësinë e të parit Perëndinë në botën tonë. Prandaj, kur dëgjuan se apostujt u liruan nga burgu i mbyllur, u frikësuan, sepse nuk e mohuan mundësinë e ringjalljes së Jezusit dhe ndërhyrjen e tij në këshill.
Gamalieli, udhëheqësi i farisenjve, dijetari i ditur dhe doktori i shquar i ligjit, i cili më pas u bë mësuesi i Palit, u ngrit në këmbë. Ky njeri që ishte shumë i respektuar nga i gjithë populli foli për të zbutur tërbimin e këshillit të trazuar. Gamalieli nuk ishte i sigurtë nëse dora e Perëndisë po punonte me apostujt apo jo dhe nëse ata njerëz ishin dërguar vërtet nga Shumë i Larti apo jo; sepse ky dijetar i kishte parë me ngulm dhe nuk kishte parë as grindje as paturpësi, por guxim, dashuri dhe drejtësi. Nuk ishin shfaqur si heretikë apo njerëz keqadashës. Me maturinë e tij, ai këshilloi kolegët e tij në këshillin më të lartë që të merrnin kohë dhe të mos ndërmerrnin një dënim me vdekje. Ai nuk donte që të derdhej edhe një herë gjak i pafajshëm që këshilli të mos qëndronte injorant kundër vullnetit të Perëndisë.
Gamalieli nuk besonte në Jezu Krishtin dhe as nuk vendosi t'i përgjigjej thirrjes së apostujve. Por Zoti i gjallë e përdori mësuesin e përulur të ligjit në këtë orë kritike për të ruajtur apostujt e tij dhe për t'i mbajtur ata si dëshmitarë të ringjalljes së tij. Sa e çuditshme! Ky studiues nuk e përdori Ligjin si referencë për të mbështetur argumentin e tij, por e udhëzoi auditorin drejt të vërtetave eksperimentale. Udhëheqësit politikë dhe themeluesit e herezive shfrytëzojnë ndjekësit e tyre. Megjithatë, nëse fuqia në ta nuk do të ishte nga Perëndia, pasuesit e tyre do të shpërndaheshin shpejt pas vdekjes së udhëheqësve të tyre, sepse vetëm Perëndia i jep mbretërisë së tij fillimin, vazhdimësinë dhe fundin. Për më tepër, Krishti është autori dhe plotësonjësi i besimit.
Sot, mund ta zbatojmë vërejtjen e Gamalielit për hyjninë e Jezusit në një mënyrë eksperimentale. Lëvizja e Jezusit nuk u shua në errësirë pas vdekjes së tij, por ajo jeton po aq energjike dhe lulëzon si kurrë më parë, duke mbuluar gjysmën e botës dhe duke treguar se ajo nuk është e njerëzve, por e Perëndisë.
Nuk pati një marrëveshje unanime nga shtatëdhjetë anëtarët e këshillit më të lartë. Një numër i madh prej tyre ndjenë keqardhje që ranë dakord për një shfarosje të qëllimshme të atyre njëzet njerëzve të drejtë. Kështu ranë dakord të prisnin. Por kryeprifti i tërbuar ishte i etur pë hakmarrje dhe ndëshkim të ashpër dhe e detyruan këshillin të vendoste që secilit prej atyre të pafajshmëve dhe dashamirës t'i jepnin tridhjetë e nëntë goditje në shpinë të zhveshur.
Rojet i çuan jashtë dishepujt e akuzuar. Teksa kamxhikët i thumbuan shpinën sipas vendimit të padrejtë të këshillit më të lartë, ata nuk kundërshtuan, por pësuan poshtërim. Ata i duruan vuajtjet e tyre me një gëzim të pamposhtur, sepse nuk vuajtën për fajet e tyre, por vetëm për emrin e Jezu Krishtit. Zoti u kishte thënë atyre: “Të bekuar jeni ju kur ju shajnë dhe ju përndjekin dhe thonë çdo lloj të keqeje kundër jush në mënyrë të rreme për hirin tim. Gëzohuni dhe ngazëllohuni, sepse shpërblimi juaj është i madh në qiell.” (Mt. 5:11-12)
Cili ishte rezultati i kësaj seance vendimtare? Përmendja e emrit të Jezusit mbetet e ndaluar dhe e padëshirueshme mes judenjve edhe në ditët e sotme. Por ai që e shqipton nuk vritet dhe nuk persekutohet. Kisha pati një pushim për një moment. Ata predikuan në emër të Jezusit publikisht, pavarësisht nga ndalimi, megjithëse shpata e rrezikut mbeti e mprehur mbi kokat e tyre.
Pas fshikullimit, apostujt vazhduan me gëzim dhe guxim në oborrin e tempullit dhe rifilluan veprimtarinë e tyre për të dëshmuar Krishtin që u ringjall triumfues nga të vdekurit, me shenjat e kamzhikëve që kishin fshikulluar krahët dhe kurrizin e tyre. Njerëzit e kuptuan se sundimtarët e kombit të tyre e urrenin emrin e Jezusit si më parë dhe se kushdo që besonte në të ishte i ekspozuar ndaj persekutimit. Megjithatë, ky rrezik e kishte ndarë bykun nga gruri dhe i bëri besimtarët të qëndrueshëm dhe këmbëngulës; dhe Zoti e teproi hirin ndaj tyre çdo ditë.
Apostujt vizitonin vazhdimisht shtëpitë, duke i mësuar besimtarët, duke i konfirmuar në Shkrimet, Psalmet dhe Profetët dhe duke u interpretuar atyre fjalët e Jezusit që kishin dëgjuar prej tij dhe i kishin mbledhur pjesërisht. Në të njëjtën kohë, barinjtë kërkuan delet e tyre të humbura dhe u predikuan turmave në tempull, duke u ofruar atyre shpëtimin e plotë në atë që u kryqëzua. Përmbajtja e mesazhit të tyre u kristalizua në dy emra: se Jezusi është Mesia, se ai që u kryqëzua është ai që u ringjall nga të vdekurit dhe se Nazarenasi i refuzuar është Mbreti hyjnor që mbretëron sot në qiej në të djathtë të Perëndisë. Apostujt nuk kishin frikë, por dëshmuan se Jezu Krishti është shpresa e vetme për të gjithë njerëzit.
LUTJE: O Zot i gjallë. Ti u rrahe për shkak të dashurisë tënde, dhe po ashtu edhe apostujt e tu pas teje. Më fal frikën time dhe përçarjen e zemrës sime. Më mëso se si të jem mirënjohës për dashurinë tënde dhe më udhëhiq që t'i mësoj besimtarët me maturi dhe t’u predikoj të marrëve me fuqi.
PYETJA:
- Çfarë do të thotë gjykimi i këshillit më të lartë në lidhje me vazhdimësinë e kishës së krishterë?