Previous Lesson -- Next Lesson
5. Pali Përpara Këshillit më të Lartë të Judenjve (Veprat 22:30-23:10)
VEPRAT 22:30-23:5
22:30 Të nesërmen, duke dashur të dinte me siguri përse e akuzonin Judenjtë, e liroi nga prangat dhe urdhëroi të dilnin krerët e priftërinjve dhe gjithë sinedrin të vinin para tyre; pastaj e zbriti Palin dhe e vuri para tyre. 23:1 Atëherë Pali, duke e parë me zell këshillin, tha: Vëllezër, unë kam jetuar me ndërgjegje krejt të mirë përpara Perëndisë deri në ditën e sotme. 2 Dhe kryeprifti Anania urdhëroi të pranishmit që ta godasin në gojë. 3 Atëherë Pali u tha atyre: “Perëndia do të të godasë ty, o mur i zbardhur! Sepse ti ulesh të më gjykosh sipas ligjit dhe urdhëron të më godasin në kundërshtim me ligjin?”. 4 Dhe të pranishmit thanë: "A e shan ti kryepriftin e Perëndisë?". 5 Atëherë Pali tha: "Unë nuk e dija, vëllezër, se ai ishte kryeprifti, sepse është shkruar: "Mos flisni keq për një prijës të popullit tuaj".
Jezusi e udhëzoi Palin që të dëshmonte të vërtetën përpara këshillit më të lartë të judenjve, siç kishte predikuar vet Zoti, Pjetri, Gjoni, të gjithë apostujt dhe Stefani dhe kishin lëvizur personat e rangut të lartë. Në rastin e fundit të shpalljes së besimit të krishterë përpara Sinedrit, kryeprifti Anania kryesonte mbledhjen. Pali nuk e njihte këtë udhëheqës të ri dinak, sepse Kajafa, Hanani dhe pleqtë e tjerë në kohën e Jezusit dhe të Gamalielit kishin vdekur dhe vetëm pak anëtarë të këshillit e kishin njohur Palin personalisht kur ai bashkëpunoi me ta dhe ata e ngarkonin atë të përndiqte të krishterët në Damask.
Megjithatë, brezi i ri në këshillin hebre e njihte plotësisht emrin e Palit dhe nuk e pëlqeu shumë. Megjithëse nuk ishin të gatshëm t'i nënshtroheshin urdhrit të komandantit romak, ata u përpoqën të njihnin shkatërruesin e judaizmit në të gjithë botën për ta vrarë nëse ishte e mundur. Ata nuk erdhën me uniformën e tyre të plotë, por sikur erdhën rastësisht pa iu dorëzuar urdhrave të romakëve. Pali nuk mundi ta dallonte kryepriftin nga të tjerët, sepse nuk kishte veshur rrobat e tij zyrtare.
Apostulli i johebrenjve nuk doli përpara gjykatës më të lartë të kombit të tij si një i penduar i thyer, por qëndroi si ambasador i Krishtit, sipas vullnetit të Perëndisë në fuqinë e tij. Ai bëri ndërgjegjen e tij, dhe jo ligjin, masën e thënieve të tij dhe themelin e së vërtetës. Krishti e kishte pastruar zemrën e tij me gjakun e tij dhe Fryma e Shenjtë e ngushëlloi për zellin e tij të gabuar përpara se të kthehej në besim.
Pali kishte menduar atëherë se ai i shërbente Perëndisë me ndërgjegje të plotë, sipas ligjit, duke vrarë të krishterët me paqe mendore. Por pas takimit të tij me të Gjallin, Pali u bë një ringjallës i ndërgjegjes së miliona njerëzve që kishin marrë jetën e përjetshme nga ungjilli i tij. Edhe sot, ne gjejmë ngushëllim nga dëshmia e Palit. Misteri i jetës së tij që në fillim ishte se ai nuk jetoi për veten e tij, por vetëm për Perëndinë. Ky ishte nderi i tij i vërtetë. Ai nuk e theksoi emrin e tij, por lavdëroi Atin, Birin dhe Frymën e Shenjtë në çdo kohë dhe jetoi në harmoni me të Përjetshmin.
Deklarata vendimtare që ai tha në fillim të mbrojtjes së tij para këshillit më të lartë tregon se ai kishte të drejtë në parim dhe se ata, krerët, personat e rangut dhe përfaqësuesit e popullit e kishin shumë gabim nëse nuk i nënshtroheshin Jezusit menjëherë. Pali u foli atyre në fuqinë e Perëndisë, duke qëndruar i palëkundur në Zotin e tij, sikur vetë i Shenjti po u fliste drejtpërsëdrejti krerëve, duke gdhendur fjalët e tij në ndërgjegjen e tyre që ata të pendoheshin ose të pikëlloheshin.
Atëherë Anania dinaku urdhëroi shërbëtorët e tij që ta godisnin menjëherë Palin në gojë, si gjest i indinjatës së tij për atë që kishte thënë, duke menduar se asnjë njeri nuk kishte ndërgjegje të pastër dhe se të gjitha krijesat ishin në gabim. Ai donte së pari të thyente krenarinë e mashtruesit që në momentin e parë dhe ta turpëronte atë përpara njerëzve të shquar dhe oficerëve romakë.
Pali u nxeh, sepse nuk po qëndronte atje për një qëllim personal, por për emrin e Krishtit. Ai paratha në kuptimin e Frymës së Shenjtë mallkimin e Perëndisë mbi kreun hipokrit që e kishte fyer pa e marrë në pyetje, me anë të perëndishmërisë së rreme, për hir të dinjitetit të këshillit më të lartë. Pali i njihte hollësitë e ligjit. Ai e goditi kreun me armët e tij dhe e quajti atë një mur i zbardhur, pleh, pisllëk dhe mbeturina, pozicioni i pasigurtë i të cilit është suvatuar dhe maskuar nga një shtresë bujare e gëlqeres. Palit i erdhi keq që foli me nxitim, kur e kuptoi se ai që urdhëroi ta goditnin ishte Anania, kryeprifti. Sidoqoftë, parashikimi i Palit në lidhje me të u përmbush shpejt, sepse Anania vdiq me një vdekje të turpshme, duke u vrarë nga zelltarët popullorë me akuzën se ishte bashkëpunëtor romak.
VEPRAT 23:6-10
6 Por Pali, kur e kuptoi se një pjesë ishin saducenjtë dhe tjetra farisenjtë, thirri në sinedër, duke thënë: “Vëllezër, unë jam farise, bir fariseu; për shpresën dhe ringjalljen e të vdekurve unë jam duke u gjykuar!” 7 Mbasi tha këto, lindi një grindje midis farisenjve dhe saducenjve; dhe kuvendi u nda. 8 Sepse saducenjtë thonë se nuk ka ringjallje, as engjëll apo frymë; por farisenjtë i rrëfejnë të dyja. 9 Atëherë u ngrit një britmë e madhe. Dhe skribët e grupit të farisenjve u ngritën dhe protestuan duke thënë: ''Nuk gjejmë asnjë të keqe te ky njeri; por nëse një frymë ose një engjëll i ka folur atij, le të mos luftojmë kundër Perëndisë". 10 Tani kur u ngrit një grindje e madhe, komandanti, nga frika se mos Pali mund të bëhej copë-copë prej tyre, i urdhëroi ushtarët të zbrisnin, ta merrnin me forcë nga mesi i tyre dhe ta çonin në kazermë.
Apostulli e kuptoi se krerët e mbledhjes nuk kishin ndërmend ta shqyrtonin ungjillin e tij, por u mblodhën për ta nënshtruar dhe dënuar atë. Para kësaj, saducenjtë mbanin mëri kundër të krishterëve, sepse ky besim i ri u ndërtua vetëm mbi ringjalljen e Krishtit. Sidoqoftë, mendimtarët filozofues i konsideruan të rreme të gjitha paraqitjet, vizionet, engjëjt, ëndrrat dhe ringjalljen e të vdekurve. Ata në fakt ishin njerëz pa shpresë, që jetonin sipas logjikës së tyre dhe idhujve, sipërfaqësisht dhe teorikisht. Pali nuk gjeti asgjë të përbashkët mes tij dhe atyre. Ata ishin më keq se të gjithë idhujtarët. Farisenjtë, nga ana e tyre, ende besonin, përveçse respektonin ligjin, në ekzistencën e engjëjve dhe shpresonin në ringjalljen e të gjithë të vdekurve. Pali u përpoq, në seancën e parë përpara këshillit më të lartë, të gjente një lidhje dhe marrëdhënie të përbashkët mes tij dhe tyre dhe t'i trajtonte në kuptimin e ngushtë të nocioneve të tyre. Ai, apostulli, dëshmoi se ishte një farise i vërtetë me origjinë dhe familje fariseje. Ai i quajti armiqtë e tij vëllezër, sepse gjeti me ta një pikëlidhje në pritjen e përbashkët të ardhjes së Krishtit dhe ringjalljen e të vdekurve në ardhjen e tij të shumëpritur. Pali e theksoi këtë të vërtetë thelbësore si një themel të besimit të tij dhe një synim të të gjithë universit. Ai nuk u foli të pranishmëve për kryqin, as për ringjalljen e Krishtit, as për derdhjen e Frymës së Shenjtë, sepse pleqtë nuk ishin në gjendje t'i tresnin të gjitha këto gjëra së bashku, por ai e lidhi fjalën e tij me qëllimin e mirënjohur prej tyre që është ardhja e pritur e Krishtit.
Kjo dëshmi u hyri shpejt në kokë, edhe pse Krishti që Pali priste ishte i ndryshëm nga ai që prisnin farisenjtë. Të gjithë e dinin se Pali foli një ditë më parë në oborrin e tempullit për shfaqjen e Jezusit para tij. Farisenjtë besonin në mundësinë e një shfaqjeje të tillë dhe nuk guxuan, ashtu siç edhe Gamalieli më parë nuk guxonte të kundërshtonte zbulesa të tilla hyjnore. Prandaj, ata ngurruan në vetvete për të besuar apo mohuar pretendimin e Palit dhe nuk pranuan ta dënonin atë, duke e ditur se nuk besonin në Jezusin, por nuk e mohuan mundësinë e pranisë së tij pas vdekjes. Publiku u ndez dhe nuk mund ta kuptonin njëri-tjetrin. Në mbrojtjen e tij, Pali erdhi te themelet e feve që janë zbulesa, frymëzimi dhe vizionet; dhe atje përtej këtij diskutimi u shfaq korrupsioni dhe përçarja në këshillin më të lartë të vetë hebrenjve.
Atëherë komandanti romak ndërhyri dhe i urdhëroi ushtarët të merrnin Palin me forcë nga turma e zemëruar. Ai nuk e kuptoi arsyen e ankesës kundër Palit dhe pse britmat u bënë më të forta midis personave të shquar. Ai bëri detyrën e tij si oficer dhe e shpëtoi Palin nga duart e përfaqësuesve. Megjithatë, ata nuk e kuptuan thirrjen e fundit të Krishtit drejtuar udhëheqësve të të gjithë kombit dhe Pali nuk erdhi për të theksuar besimin e tij më të thellë, as nuk përmendi emrin e Jezusit në këtë seancë. Ata ishin të gjithë të përfshirë në pyetjet paraprake rreth ndërgjegjes dhe zbulesës dhe nuk arritën në zemrën e vetë besimit. Kështu, udhëheqësit e hebrenjve humbën mundësinë e fundit për t'u penduar dhe kështu u erdhi fundi atyre.
LUTJE: O Zoti Jezus, hapi veshët tanë ndaj zërit të Shpirtit tënd të Shenjtë që ne të kuptojmë fjalët e tua dhe mbyllim zemrat tona kundër frymëzimeve të çuditshme. Pastroje ndërgjegjen tonë me gjakun tënd të çmuar dhe na udhëzo drejt bindjes së besimit, që të mund të të shërbejmë ty dhe Atit tënd qiellor në çdo kohë.
PYETJA:
- Pse Pali u mbështet në ndërgjegjen e tij dhe jo në ligj? Pse farisenjtë e shfajësuan për shkak të besimit të tij në Krishtin që do të vijë dhe në ringjalljen nga të vdekurit?