Previous Lesson -- Next Lesson
2. Ngjitja e Krishtit në Qiell (Veprat 1:9-12)
VEPRAT 1:9-12
9 Dhe, mbasi tha këto gjëra, ndërsa ata po e vëzhgonin, u ngrit lart dhe një re e përfshiu dhe ua largoi nga sytë e tyre. 10 Dhe ndërsa ata po i mbanin sytë e ngulitur në qiell, ndërsa ai po ngjitej, ja, dy burra të veshur me rroba të bardha iu paraqitën atyre, 11 dhe thanë: ''Burra Galileas, pse qëndroni dhe shikoni drejt qiellit? Po ky Jezus, që është marrë në qiell nga mesi juaj, do të vijë në të njëjtën mënyrë siç e patë të shkojë në parajsë.” 12 Pastaj u kthyen në Jeruzalem nga mali i quajtur i Ullinjve, që është afër Jeruzalemit, sa një ecje e së shtunës.
Dishepujt e kuptuan se Krishti ishte ende gjallë dhe se kishte një trup shpirtëror, i cili nuk i nënshtrohej ligjeve natyrore. Ai ishte një njeri i vërtetë dhe një Perëndi i vërtetë. Ai i udhëzoi ndjekësit e tij gjatë dyzet ditëve për t'i ndriçuar me domethëniet e profecisë nga Dhjata e Vjetër që tregonin vdekjen dhe ringjalljen e tij dhe e kurorëzoi mësimin e tij më në fund me Premtimin e derdhjes së afërt të Frymës që apostujt të mund të mbusheshin me fuqinë e Perëndisë.
Kjo ishte deklarata e fundit e Krishtit në tokë. Nuk kishte më nevojë për asgjë, sepse Fryma e Shenjtë e kishte përfunduar veprën e Krishtit. Pas kësaj ai u largua plotësisht. Ai nuk u zhduk fshehurazi, ose befas siç u zhduk gjatë dyzet ditëve të fundit, duke hyrë nëpër mure dhe dyer të mbyllura, por ai që u ringjall prej së vdekurish u ngjit gradualisht, në heshtje dhe lavdi, para syve të dishepujve. Ai e kapërceu forcën tërheqëse të gravitetit të tokës, duke qenë më i lehtë se drita dhe u tërhoq me fuqinë e dashurisë te Ati i tij, burimi i tij.
Reja, e cila rrethonte Zotin e shenjtë e të lavdishëm, e mbuloi butësisht. Krishti e kishte mbaruar punën e tij, kishte lënë universin e tij njerëzor dhe kishte hyrë në lavdinë e padukshme të Perëndisë, Atit tonë.
Krijuesi i përjetshëm nuk jeton prej së larti në parajsë, sepse rruzulli ynë rrotullohet rreth vetes dhe parajsa ndonjëherë është lart e herë të tjera poshtë. Edhe dielli nuk është lart, sepse bëhet si një top i madh i zjarrtë midis grupeve diejsh që zhduken drejt së panjohurës. Atëherë ku është Perëndia? Dhe ku është Krishti? Zoti ynë i dha një përgjigje të prerë dhe të saktë kësaj pyetjeje: "Dhe ja, unë jam me ju gjithmonë, madje deri në fund të kohërave".
Perëndia nuk është as lart as poshtë, por është i pranishëm rreth nesh, kudo, sepse ai nuk është i lidhur me kohën dhe vendin. Asnjë njeri nuk mund ta kuptojë madhështinë e lavdisë së Perëndisë. Krishti përdori mënyrat e të menduarit të dishepujve të tij dhe me sa duket u ngjit , sepse ata besonin se qielli ishte lart. Në këtë mënyrë Krishti i mësoi pasuesit e tij. Tani, ai i lë plotësisht, kthehet tek Ati i tij, ulet në të djathtën e tij dhe mbretëron me të në një unitet të përjetshëm. Krishti dhe Ati janë një. Biri është në Atin dhe Ati në Birin. Ai që ka parë Krishtin, ka parë Perëndinë. Ne besojmë në Trininë e Shenjtë si një Perëndi: At, Bir dhe Frymë e Shenjtë. Asnjë njeri nuk mund ta sqarojë në mënyrë të përshtatshme misterin e këtij uniteti personal. Megjithatë, ungjilli na thotë se Krishti u ngjit dyzet ditë pas ringjalljes së tij nga të vdekurit, duke lënë qënien tonë njerëzore, në parajsë, në universin e Perëndisë, ku ai ulet tani në fronin e hirit me Atin e tij, me lavdi të plotë, me dashurinë dhe autoritetin më të madh.
Dishepujt mendonin se ngjitja e Jezusit në qiell kishte shkaktuar një ndryshim rrënjësor në jetën e tyre dhe në historinë e tyre të shpëtimit. Kështu vështronin lart me këmbëngulje për të parë Zotin e tyre të fshehur në re. Është mirë që të shohim lart dhe t'i ngremë zemrat tona te Krishti, ku Krishti është me Atin, sepse rruga jonë është në qiell dhe shtëpia jonë është me Perëndinë, Atin tonë.
Zoti i gjallë nuk donte që dishepujt e tij të imagjinonin qiejt dhe gjërat e jetës tjetër dhe të mpiheshin me një mirazh fetar, por i vendosi në tokë dhe u dërgoi dy engjëj të vërtetë. Këta engjëj erdhën papritmas nga prapaskenat e botës së padukshme. U shfaqën me pastërti të madhe dhe u konfirmuan dishepujve se Jezusi me të vërtetë ishte ngritur plotësisht në qiell. Ngjitja e tij nuk ishte një iluzion optik, por një e vërtetë e themeluar.
Në të njëjtën kohë, dy lajmëtarët e Krishtit dëshmuan se shpresa e besimtarëve nuk mbaroi, por Zoti do të vinte përsëri në personin e tij, me sa duket në retë siç edhe u largua. Synimi i historisë botërore e ka qendrën e tij kryesore në këtë njoftim se Zoti Jezus Krisht do të vijë përsëri. Krishtërimi e mban këtë besim fort dhe të palëkundur: Zoti ynë jeton dhe po vjen, sepse ai na do dhe ka shumë mall për ne. Ne nuk e dimë kohën e ardhjes së tij, por e dimë se ai do të vijë shpejt dhe me siguri. A po e pret Jezusin? A është ai qëllimi i mendimeve tuaja? A e doni Krishtin? Sa shpesh mendoni për të në ditë? Si shkojnë lutjet tuaja ndaj tij? E prisni ardhjen e tij? Askush nuk jeton vërtet me kujdes, përveç atyre që presin Zotin.
Me gëzim të madh e me gjithë zemër, dishepujt zbritën në luginën e Kidronit dhe ecën për në Jeruzalem, sepse po qëndronin me Zotin e tyre në malin e Ullinjve, jo shumë larg kopshtit të Gjetsemanisë, ku të gjithë flinin ndërsa Zoti i tyre ndeshej me vdekjen dhe zemërimin e Perëndisë ndërsa e arrestonin me zinxhirë. Megjithatë tani ata nuk kanë frikë nga makthi i asaj ngjarje të frikshme, por zemrat e tyre janë të mbushura me gëzimin e triumfit të Krishtit. Lajmi i mirë i dy engjëjve kumbonte në mendjet dhe zemrat e tyre si bubullima e kambanave të mëdha: Zoti po vjen. Ai po vjen shpejt. Ai nuk vonon të vijë.
LUTJE: O Zoti Jezu Krisht, ti je i gjallë dhe armiqtë e tu e njohin ngjitjen tënde në qiell. Ti je Triumfuesi që qëndron në Perëndinë Atë dhe ti po vjen. Të lutemi, na mëso triumfin tënd në gëzim dhe lëvizi duart e zemrat tona përmes fjalës tënde që të mund të punojmë në botën tonë derisa ti të kesh ardhur.
PYETJA:
- Si do të vijë Krishti përsëri, sipas deklaratës së dy engjëjve?