Previous Lesson -- Next Lesson
4. Η Εξέγερση των Αργυροχόων στην Έφεσο (Πράξεις 19:23-41)
ΠΡΑΞΕΙΣ 19:23-34
23 Εκείνο τον καιρό έγιναν πολλές ταραχές εξαιτίας της χριστιανικής διδασκαλίας. 24 Στην Έφεσο υπήρχε κάποιος που λεγότανε Δημήτριος. Ήταν αργυροχόος και κατασκεύαζε ασημένια ομοιώματα του ναού της Άρτεμης κι έτσι έδινε πολλή δουλειά στους τεχνίτες. 25 Τους μάζεψε λοιπόν και αυτούς και τους εργάτες που απασχολούσε, και τους είπε: «Άντρες, ξέρετε καλά ότι η ευημερία μας εξαρτάται από αυτήν την εργασία. 26 Τώρα βλέπετε και ακούτε ότι όχι μόνο στην Έφεσο αλλά σχεδόν σε όλη την επαρχία της Ασίας αυτός ο Παύλος έπεισε και μετέστρεψε πολύ πλήθος, λέγοντας ότι δεν είναι θεοί αυτοί που κατασκευάζονται με τα χέρια. 27 Έτσι, δεν κινδυνεύει μόνο το επάγγελμά μας να δυσφημιστεί, αλλά και ο ναός της μεγάλης θεάς Άρτεμης να χάσει τη σημασία του. Κινδυνεύει μάλιστα να χάσει το μεγαλείο της και η θεά, αυτή που τη σέβεται όλη η Ασία και η οικουμένη».28 Όταν τ’ άκουσαν αυτά, πλημμύρισαν από οργή κι άρχισαν να φωνάζουν: «Μεγάλη η Άρτεμη των Εφεσίων!» 29 Η ταραχή απλώθηκε σ’ όλη την πόλη. Το πλήθος άρπαξε το Γάιο και τον Αρίσταρχο, που ήταν Μακεδόνες κι είχαν ακολουθήσει τον Παύλο, και όρμησαν όλοι μαζί στο θέατρο. 30 Ο Παύλος ήθελε να παρουσιαστεί στο πλήθος, δεν τον άφηναν όμως οι χριστιανοί. 31 Επίσης μερικοί από τους ανώτατους άρχοντες της επαρχίας της Ασίας, που έτρεφαν φιλικά αισθήματα γι’ αυτόν, έστειλαν αγγελιοφόρους και του συνιστούσαν να μην παρουσιαστεί στο θέατρο.32 Άλλοι, λοιπόν, φώναζαν το ένα και άλλοι το άλλο. Στη συγκέντρωση κυριαρχούσε μεγάλη σύγχυση, και οι περισσότεροι δεν ήξεραν για ποιο λόγο είχαν συναχθεί. 33 Μερικοί από τον όχλο έσπρωξαν μπροστά κάποιον Αλέξανδρο και οι Ιουδαίοι τον παρότρυναν να μιλήσει. Τότε ο Αλέξανδρος έκανε σημείο με το χέρι να σωπάσουν και ήθελε να υπερασπιστεί τους Ιουδαίους μπροστά στο πλήθος. 34 Αλλά όταν αυτοί κατάλαβαν ότι ήταν Ιουδαίος, βγήκε μια φωνή από όλους, που φώναζαν δυο ώρες συνέχεια. «Μεγάλη η Άρτεμη των Εφεσίων!»
Ο Παύλος ήταν αποφασισμένος να πάει στην Ιερουσαλήμ, αλλά καθυστέρησε και παρέμεινε στην Ασία. Ο Κύριος ήθελε να του δώσει ένα σκληρό μάθημα στον αγώνα ενάντια στα πνεύματα, επίσης ήθελε να του υπενθυμίσει ότι έπρεπε να εξετάζει την πίστη του.
Υπήρχε ένας διάσημος ναός της Θεάς Αρτέμιδος στην Έφεσο, ο οποίος υποστηρίζονταν από 160 μαρμάρινους κίονες και είχε 19 μέτρα ύψος. Το άγαλμα της θεάς φτιάχτηκε από μαύρο σκληρό ξύλο. Κατά τη διάρκεια των δύο ετών που έμεινε στην Έφεσο, ο Παύλος δίδαξε τους Εφεσίους ότι όλοι οι θεοί ήταν ματαιότητες και ότι οι ναοί είναι άδειοι και χωρίς νόημα. Γι’ αυτό και εκείνοι που πίστευαν στον Χριστό απείχαν από το να συμμετέχουν στις τελετές της Αρτέμιδος και κουνούσαν τα κεφάλια τους με λύπη για εκείνους που εμπιστεύονταν είδωλα από πέτρινα και χρυσά δοκάρια.
Αυτή η απομάκρυνση από την πίστη στα πέτρινα είδωλα έγινε σύντομα αντιληπτή από τους πωλητές αριστουργημάτων και εικόνων, αλλά και από τους αργυροχόους οι οποίοι κατασκεύαζαν μικροσκοπικά ασημένια ιερά που απεικόνιζαν ομοιότητες του μεγάλου ναού της Αρτέμιδος και τα πουλούσαν στους προσκυνητές που επισκέπτονταν τον ναό βγάζοντας ένα μεγάλο κέρδος από αυτά. Στις μέρες μας μερικά από αυτά τα ασημένια φορητά μοντέλα του αγάλματος της Άρτεμις ανακαλύφτηκαν στην κοιλάδα του Νείλου και στην Ινδία. Μερικοί τουρίστες τα αγόραζαν και τα κουβαλούσαν μαζί τους στις χώρες τους ως φυλαχτά ενάντια στον κίνδυνο. Αλλά από τότε που ο Παύλος διακήρυξε ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος των Κυρίων η ύπαρξη εκείνων των αργυροχόων έσβησε γιατί κάθε προσήλυτος γνώριζε ότι όλα τα φυλαχτά, τα ματόχαντρα και οτιδήποτε θεωρείται ότι παρέχει προστασία ή διαφύλαξη του πιστού δεν είναι παρά αυταπάτη, ψέματα και μια επινόηση χωρίς δύναμη.
Τότε ο Δημήτριος, ένας συγκεκριμένος αργυροχόος ο οποίος ήταν και αξιωματούχος του ναού, μάζεψε όλους τους συναδέλφους του τεχνίτες και τους διευκρίνισε τον κίνδυνο που απειλούσε την τέχνη τους και την πείνα που τους περίμενε επειδή ο Παύλος είχε τραβήξει τους ανθρώπους τόσο στην πόλη τους όσο και σε όλη την Ασία μακριά από τις παραδόσεις τους και την πίστη των πατέρων τους λέγοντας τους ότι όλα τα είδωλα και οι εικόνες δεν ήταν παρά ματαιότητες.
Ο Δημήτριος, ο αρχηγός των αργυροχόων, κατάλαβε ότι όχι μόνο τα φορητά ομοιώματα του ναού αποτελούσαν ματαιότητες για τον Παύλο, αλλά και ολόκληρος ο ναός, γεγονός που θα έφερνε κίνδυνο σε όλη την πόλη, απομακρύνοντας την θρησκευτική ηγεσία της και διαφθείροντας την οικονομία της. Έτσι θεώρησε τον Παύλο ως τον μεγαλύτερο εχθρό της Εφέσου, της πρωτεύουσας της Ανατολίας.
Οι κατασκευαστές των ασημένιων αντικειμένων εξοργίστηκαν και βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας δημόσια, απαιτώντας υποστήριξη για την θεωρία τους και φωνάζοντας: «Μεγάλη είναι η Άρτεμις των Εφεσίων!» Και όταν οι μαινόμενοι διαδηλωτές βρήκαν δύο Μακεδόνες που ταξίδευαν με τον Παύλο, τους αρπάξαν βίαια αλλά αυτοί δεν τραυματίστηκαν γιατί το χέρι του Θεού τους προστάτεψε στο μέσον της αναταραχής. Ο Παύλος δεν ήταν δειλός. Ήθελε να υποστηρίξει τους σύνδουλους του και κινήθηκε γρήγορα προς αυτούς, αλλά οι μαθητές που ήταν συγκεντρωμένοι για προσευχή τον έπιασαν και τον σταμάτησαν γνωρίζοντας ότι δεν είχε νόημα να μιλήσει ή να δώσει μαρτυρία μπροστά σε ένα πλήθος μεθυσμένο από αλαζονεία και καλυμμένο με υπερηφάνεια το οποίο ξεχύθηκε σαν ένα φοβερό μεγάλο ποτάμι στο μέσον των δρόμων. Με τέτοιο θόρυβο, κραυγές και λαϊκή οργή το άτομο χάνει την ταυτότητα του και τις πιο ιερές του αλήθειες για κάποιο διάστημα κατά το οποίο όλα συνάδουν με μια συμφωνία. Ήταν μια συμφωνία όχι για καλό αλλά για διαφθορά. Ήταν μια πονηρή ενότητα, σύμφωνα με το πνεύμα που κατοικούσε μέσα τους.
Είναι πιθανό ο θαρραλέος Παύλος να ήταν, παρά την πίεση των συντρόφων του επάνω του, αποφασισμένος να πάει στο θέατρο όπου οι άνθρωποι συνήθιζαν να συγκεντρώνονται είτε σε λύπη είτε σε χαρά. Αυτό το θέατρο μάζευε 25.000 ανθρώπους. Μερικοί από τους ανώτατους άρχοντες της επαρχίας της Ασίας, έστειλαν ένα μήνυμα στον Παύλο, συμβουλεύοντας τον ότι η παρουσία του στο στάδιο, το οποίο ήταν γεμάτο με θυμωμένους ανθρώπους, δε θα είχε όφελος αλλά θα ήταν και επιβλαβής. Επέμεναν ο Παύλος να παραμείνει μακριά τους. Οι άνθρωποι στο στάδιο φώναζαν ενώ ο Δημήτριος που είχε ξεκινήσει αυτή την αναταραχή εξαφανίστηκε, γιατί η διαδήλωση δεν είχε πάρει άδεια από τις επαρχιακές αρχές και κάθε μορφή δημόσιας αναταραχής απαγορεύονταν από τους Ρωμαίους κυβερνήτες, σύμφωνα με το καθεστώς της πόλης. Ο Δημήτριος φοβήθηκε την τιμωρία και έτσι το έξαλλο κοινό ήταν ταραγμένο χωρίς κανένα αρχηγό στο μεγάλο στάδιο.
Τότε οι Ιουδαίοι που μισούσαν τον Παύλο, άρχισαν να σπρώχνουν στο μπροστινό μέρος του θεάτρου έναν άλλο Ιουδαίο, ο οποίος ήταν πιθανότατα Χριστιανός για να υπερασπιστεί τον Παύλο και την εκκλησία. Το πλήθος άρπαξε τον νεαρό Αλέξανδρο ως θυσία αποδεκτή και τον σήκωσαν ψηλά πάνω στην πλατφόρμα στο μέσον τους. Προσπάθησε να μιλήσει για την εκκλησία αλλά το πλήθος σύντομα ανακάλυψε ότι ο ομιλητής δεν ήταν ο ίδιος ο Παύλος αλλά ένας άλλος Ιουδαίος. Έτσι εξερράγησαν και ξέσπασαν την οργή τους πάνω στους Ιουδαίους στο πρόσωπο του Αλέξανδρου φωνάζοντας: «Μεγάλη είναι η Άρτεμις των Εφεσίων!» όλοι μαζί, για την πίστη τους και το πιστεύω τους για δύο ολόκληρες ώρες.
Σήμερα κανείς δεν γνωρίζει αυτή τη θεά Αρτέμιδα. Ο Δημήτριος ο αργυροχόος ήταν σωστός όταν είπε ότι η φήμη της θα εξαφανίζονταν εξαιτίας της διάδοσης του Ευαγγελίου. Ωστόσο, στην προκείμενη κατάσταση δεκάδες χιλιάδες ήταν έτοιμοι να ξεσκίσουν τον Αλέξανδρο σε κομμάτια για χάρη της. Η εκκλησία μαζί με τον Παύλο προσευχήθηκαν για αυτόν τον ταλαιπωρημένο άνδρα και τους δύο συντρόφους του και ο Κύριος εξέτεινε τον βραχίονα του πάνω από τους μάρτυρες ώστε τα χέρια των κακών να μην μπορούν να βλάψουν ούτε μια τρίχα τους, εκτός από τον αέρα, ο οποίος πάλλονταν από τις φωνές του πλήθους, αφού συμπεριφέρονταν σαν να ήταν θηρία που συγκρούονταν, με ένα κακό πνεύμα.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, σε ευχαριστούμε επειδή ο στρατός της βασιλείας σου είναι δυνατότερος από το στρατό του διαβόλου. Κανένα από τα παιδιά σου δεν έπεσε στο μέσον των οργισμένων όχλων στην Έφεσο. Δίδαξε μας να σε εμπιστευόμαστε ώστε να μην φοβόμαστε κανένα άνθρωπο ή πνεύμα, γιατί μας εξαγόρασες για τον Πατέρα Θεό με το ανεκτίμητο σου αίμα.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Γιατί ο Δημήτριος θύμωσε με τον Παύλο;