Previous Lesson -- Next Lesson
10. Predikimi i Pjetrit në Tempull (Veprat 3:11-26)
VEPRAT 3:17-26
17 “Por tani, vëllezër, e di se ju e keni bërë këtë në padije, ashtu si edhe krerët tuaj. 18 Por kështu Perëndia i ka përmbushur ato që paratha me gojën e të gjithë profetëve të tij se Krishti do të vuante. 19 Pendohuni, pra dhe kthehuni në besim, që të shlyhen mëkatet tuaja, që të vijnë kohët e flladit nga prania e Zotit, 20 dhe që ai të dërgojë Jezu Krishtin, që ju ishte predikuar më parë, 21 të cilin qielli duhet ta mbajë deri në kohën e rivendosjes së të gjitha gjërave, të cilat Perëndia i ka folur me gojën e të gjithë profetëve të Tij të shenjtë që nga fillimi i botës. 22 Sepse Moisiu u tha vërtet etërve: "Zoti, Perëndia juaj, do të ngjallë një profet si unë nga mesi i vëllezërve tuaj". Atë do ta dëgjoni në çdo gjë, çfarëdo që t'ju thotë. 23 Dhe do të ndodhë që çdo njeri që nuk do ta dëgjojë atë profet, do të shfaroset krejtësisht nga mesi i popullit.” 24 Gjithashtu të gjithë profetët, nga Samueli dhe më pas, të gjithë ata që kanë folur, kanë parathënë gjithashtu këto ditë . 25 Ju jeni bij të profetëve dhe të besëlidhjes që Perëndia bëri me etërit tanë, duke i thënë Abrahamit: "Dhe në pasardhësit e tu do të bekohen të gjitha familjet e tokës". Shërbëtori Jezus, e dërgoi Atë për t'ju bekuar, duke larguar secilin prej jush nga paudhësitë tuaja."
Pjetri nuk qëndroi si gjykatës para judenjve të shqetësuar, por i quajti "vëllezër", duke e ditur se nuk ishin të lindur sërish. Por Jezusi ua fali atyre të gjitha mëkatet në kryq, duke derdhur mbi ta Frymën e Shenjtë që ishte gati të banonte në besimtarët, sepse premtimi ishte për ta dhe për të gjithë ata që besonin. Pjetri i kishte siguruar tashmë se shpëtimi vendosur përpara tyre do t'i tejshponte duke iu përgjigjur qëllimeve të hirit në ta.
Më i moshuari i dishepujve zbuloi fuqinë e lutjes mëkëmbëse të Jezusit në kryq, kur tha: "O Atë, fali ata, sepse nuk dinë çfarë bëjnë". Ky ishte një sqarim i thellë i kuptimit të ofendimit të hebrenjve dhe udhëheqësve të tyre. Kjo zemërbutësi në gojën e Pjetrit vinte nga përvojat e tij, sepse Zoti që u ringjall prej së vdekurish e shfajësoi lirisht, pavarësisht nga mohimi dhe blasfemia e tij e mëparshme. Ai nuk u fal për shkak të veprave të tij të mira dhe sjelljes së pastër, por pavarësisht nga mëkatet e tij të pambuluara, Pjetri u inkurajua nga përvojat e tija personale dhe zbuloi hirin e Jezu Krishtit haptazi dhe absolutisht, pasi tashmë i kishte sqaruar mëkatet e dëgjuesve të tij dhe i kishte prekur ata në zemër me haptazi dhe me plot sinqeritet. Pas gjykimit të Frymës së Shenjtë vjen ngushëllimi freskues i bekuar për besimtarin e penduar.
Pjetri i dëgjoi thëniet e Jezusit pas ringjalljes së tij me interes të tepruar dhe kuptoi se nuk ka asnjë rrugë për shpëtimin e botës përveç vuajtjeve të Krishtit. Qengji i Perëndisë duhej të vdiste, siç kishin parathënë të gjithë profetët e mirë. Ky ishte vullneti fillestar i Perëndisë që tashmë e kishte specifikuar : t'i vërë të gjitha mëkatet dhe turpin e botës mbi Birin e tij të pafajshëm, sepse vetëm ai ishte në gjendje dhe i denjë të vdiste në vendin tonë në flakën e zemërimit të Perëndisë. Ati qiellor duhet të ketë preferuar të vdesë vetë për botën e ligë, sesa të japë Birin e tij të vetëm. Megjithatë, ai është bartësi i universit në qenien e tij dhe ai nuk kishte alternativë veçse të linte Birin e tij të vdiste në vendin tonë, sepse pa vdekjen e tij shlyese nuk ka falje.
Vajosja e Krishtit me Frymën e Shenjtë u shfaq dukshëm në vuajtjet e tij si një zëvendësim për ne. Ai që mediton mbi kryqin shikon drejtpërdrejt në zemrën e Perëndisë që i deshi mëkatarët e vdekshëm dhe dha Birin e tij të bindur për të shenjtëruar të pabindurin e padobishëm.
Kur Pjetri konfirmoi nga Dhjata e Vjetër se Jezusi i Nazaretit ishte Krishti i Perëndisë dhe se ai vdiq në harmoni me Atin e tij dhe jo rastësisht nga duart e vrasësve, ai filloi sulmin e tij të gjerë dhe i sfidoi dëgjuesit e tij që të ktheheshin në besim. Fjala "pendim" nuk nënkupton vetëm emocionin e pikëllimit dhe lotët e turpit, por ndryshimin e plotë të rrjedhës së jetës, lënien e synimeve të rreme dhe kthimin te Krishti, i cili është qëllimi i vërtetë hyjnor. Kjo kthesë përfshin rrëfimin e mëkateve, pranimin që e meritojmë zemërimin e Perëndisë, besimin në hirin falas dhe vazhdimësinë në faljen që na është dhënë në mënyrë me bollëk. Përkushtimi i plotë ndaj Perëndisë me zemër të thyer takohet me hirin absolut të pakufishëm, sepse Krishti e përfundoi shpëtimin tonë në kryq. Ai që beson është i justifikuar.
Kur drejtësia e Perëndisë banon në zemër, aty fillojnë kohët e lehtësimit e të paqes me Perëndinë dhe dhuratat e Frymës së Shenjtë. Besimi në Krishtin pas pendimit të sinqertë nuk është një vërtetim i thjeshtë i mënyrës së jetesës së Jezusit dhe i rezultateve ideologjike të vdekjes së tij, por ky besim rezulton në marrjen e fuqisë hyjnore nëpërmjet banesës së Frymës së Shenjtë. A keni hyrë në bashkësi me Perëndinë? Pendohuni dhe ndryshoni planet e jetës suaj. Përqafoni Krishtin si Shpëtimtarin personal të jetës suaj që të mund të vazhdoni në besëlidhjen e re dhe të mbusheni me Shpirtin e Shenjtë.
Ki parasysh, vëlla i dashur, se qëllimi kryesor i kësaj besëlidhjeje nuk është vetëm falja e mëkateve tona, marrja e jetës së përjetshme dhe mrekullia e dhuratave të kishës, por ardhja e vetë Krishtit. I gjithë krijimi e pret atë dhe dëshiron t'i japë fund ndarjes midis Krijuesit dhe krijimit të tij, në mënyrë që fuqitë e jetës së tij të ripërtërijnë shkatërrimin e përgjithshëm në univers. Ky është rinovimi i synuar, të cilin mezi e presim. Përtëritja në besimtarët sot është garancia e ardhjes së lavdisë së plotë e bërë e dukshme në ardhjen e Krishtit, i cili do t'i rivendosë të gjitha gjërat në gjendjen e tyre fillestare përpara rënies në mëkat, në kohën e duhur.
Kështu, dishepujt e kuptuan ngjitjen e Zotit të tyre si përgatitjen e ardhjes së tij dhe e dinin se qëndrimi i tij larg syve të tyre pranë Atit ishte i nevojshëm për kryerjen e revolucionit shpirtëror në tokë, në mënyrë që të hapte rrugën për rinovimin e të gjithë krijimit dhe rivendosjen e të gjitha gjërave. Ngjitja e Krishtit në qiell ishte një kusht nga i cili varej banimi i Frymës së Shenjtë, i cili filloi ripërtëritjen mes nesh.
Të gjithë profetët e vërtetë i referohen ardhjes së Krishtit si fundi i historisë botërore. Fundi i qenies sonë nuk është gjykimi, por gëzimi i ripërtëritjes dhe hareja për rikthimin e të gjitha gjërave në origjinën e tyre. Qendra e këtij krijimi është në vetvete profeti i premtuar për të cilin foli Moisiu, sepse ai është Garantuesi i besëlidhjes së re, e cila e tejkalon besëlidhjen e vjetër të Moisiut. Megjithatë, ai që refuzon këtë besëlidhje të re me Perëndinë, nuk do të ketë më shpresë, sepse ky zemërngurtë refuzon vet hirin dhe Perëndia konsumon të gjithë njerëzit që refuzojnë Krishtin. Historia botërore nuk është veçse rezultat i pranimit ose refuzimit të Krishtit.
Pas këtij përshkrimi të thellë e të gjerë, Pjetri i inkurajoi judenjtë që të përqafonin Jezusin, duke ua bërë të qartë se ata ishin bijtë e profetëve dhe anëtarët e besëlidhjes që Perëndia bëri me etërit e tyre, duke e ditur se njerëzit nuk bënë besëlidhje me Perëndinë si pjesëmarrës në të njëjtin nivel, por Krijuesi i përjetshëm e i shenjtë e lidhi veten me krijesat e tij mëkatare, të përkohshme, shkelëse. Ky është hiri madhështor në thelbin e tij.
Kjo histori e Perëndisë me njerëzit demagogë filloi me zgjedhjen e Abrahamit, kur i Shenjti i tha këtij udhëtari se një nga bijtë e tij, sipas mishit, do të bëhej bartës i bekimit të Perëndisë për të gjitha familjet e tokës. Perëndia e zbatoi planin e tij me gjithë kundërshtimin satanik dhe dështimin njerëzor. Ai e realizoi ardhjen e ditëve në të cilat Fryma e Shenjtë shpërtheu kufijtë e besëlidhjes së vjetër që thërriste të gjithë popujt në bashkësi me Perëndinë. Megjithatë Pjetri u ofroi fillimisht hir judenjve dhe ai që besoi u shpëtua.
Perëndia i bekoi armiqtë e tij dhe u dha atyre që gozhduan Birin e tij në kryq një shans për t'u penduar. Krishti u ringjall nga të vdekurit në harmoni me vullnetin e Atit të tij, i cili e ringjalli nga të vdekurit dhe e ngriti në lavdinë e tij, që Biri të mund të vendoste çdo bekim shpirtëror në vendet qiellore mbi ndjekësit e tij. Zoti në fakt bekoi zemrat e dëgjuesve të përgatitur dhe i udhëhoqi ata të ktheheshin. Njeriu nuk pendohet vetvetiu, por Fryma e Shenjtë e ndihmon të besojë në Krishtin. Megjithatë, nëse njeriu nuk pendohet për ligësinë e tij dhe nuk e braktis keqdashjen e tij, ai nuk do të jetë në gjendje të hyjë në bashkësinë e Krishtit. Perëndia pret që ne t'i drejtohemi atij me dëshirë dhe vullnet dhe ai vendos tek ne fillimin e rinovimit të ardhshëm. A i keni lënë mëkatet tuaja dhe a mbaheni fort pas Krishtit?
LUTJE: O Zot në qiell, ti po përgatit ardhjen tënde dhe rivendosjen e të gjitha gjërave. Na ndihmo të rrimë larg së keqes dhe të vazhdojmë në hirin tënd që të bëhesh qëllimi i vetëm i jetës sonë. Shpëto shumë nga ata që janë të përgatitur rreth nesh, ashtu siç na shpëtove ne me hirin tënd.
PYETJA:
- Cili është qëllimi i historisë së njerëzimit?