Previous Lesson -- Next Lesson
4. Η Ίδρυση της Εκκλησίας των Φιλίππων (Πράξεις 16:11-34)
ΠΡΆΞΕΙΣ 16:19-24
19 Όταν είδαν τ’ αφεντικά της ότι μαζί με το πνεύμα χάθηκε κι η ελπίδα του κέρδους που είχαν από την εργασία της, έπιασαν τον Παύλο και το Σίλα και τους έσυραν στην αγορά για να τους παρουσιάσουν στις αρχές. 20 Τους οδήγησαν μπροστά στους ανώτατους άρχοντες της πόλης και είπαν: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι Ιουδαίοι 21 και προκαλούν ταραχές στην πόλη. Θέλουν να εισαγάγουν έθιμα που δεν επιτρέπεται σ’ εμάς, που είμαστε Ρωμαίοι, να τα δεχτούμε ή να τα τηρήσουμε». 22 Τότε ο λαός ξεσηκώθηκε εναντίον τους. Οι άρχοντες τους έσκισαν τα ρούχα και έδωσαν διαταγή να τους ραβδίσουν. 23 Τους έδωσαν πολλά χτυπήματα και μετά τους έβαλαν στη φυλακή κι έδωσαν εντολή στο δεσμοφύλακα να τους φυλάει ασφαλισμένους καλά. 24 Αυτός, εφόσον πήρε μια τέτοια εντολή, τους έβαλε στο πιο εσωτερικό κελί και για λόγους ασφάλειας έσφιξε τα πόδια τους στην ξυλοπέδη.
Η δούλη θεωρούνταν όπως μια αγελάδα που έδινε γάλα σε πολλούς πλούσιους ανθρώπους. Δεν ενδιαφέρονταν για την ψυχολογική ταλαιπωρία αυτού του δαιμονισμένου κοριτσιού, αλλά συσσώρευαν χρήματα από το ψέμα και την πονηριά του διαβόλου μέσω αυτής. Επομένως γέμισαν με οργή όταν η πηγή του μεγάλου κέρδους τους ξαφνικά στέρεψε. Έτσι έστησαν παγίδα στον Παύλο και τον Σίλα, τους έπιασαν, τους έσυραν άκοσμα και βίαια στις αρχές και τους κατηγόρησαν ότι προκάλεσαν εξέγερση στην πόλη. Φυσικά δεν είπαν πως οι απόστολοι απελευθέρωσαν το δαιμονισμένο κορίτσι από τον εφιάλτη της αλλά ανέφεραν ψεύτικες κατηγορίες εναντίον τους, ισχυριζόμενοι ότι ήταν επαναστάτες Ιουδαίοι οι οποίοι είχαν εισάγει ανεπιθύμητα έθιμα που δεν είναι κατάλληλα για έναν ειλικρινή Ρωμαίο. Προκάλεσαν την αγανάκτηση των στρατιωτών που είχαν απολυθεί και ζούσαν στους Φιλίππους, ιδιαίτερα μετά την υπηρεσία τους, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν γιατί οι ιδιοκτήτες της μάντισσας ήταν γνωστοί και αξιοσέβαστοι άνθρωποι. Έτσι, τα βρυχηθέντα πλήθη κινήθηκαν θορυβωδώς προς το ειρηνοδικείο και όταν οι δικαστές είδαν ότι η κοινή γνώμη ήταν εναντίον των δύο Ιουδαίων, ένας από τους δικαστές έκανε σημάδι στους ραβδούχους τους οι οποίοι αμέσως επιτέθηκαν εναντίον των αποστόλων, τους έσκισαν τα ρούχα τους, τους έγδυσαν και τους χτύπησαν άγρια και βίαια. Μάλιστα τους κορόιδευαν μπροστά στα πλήθη που τους χλεύαζαν.
Αν θέλετε να μάθετε για εκείνους τους χτυπημένους «ταραχοποιούς», τους πέταξαν σε ένα στενό, βρώμικο, εσωτερικό κελί της φυλακής με την πλάτη τους να αιμορραγεί και τα σώματα τους εξαντλημένα και γεμάτα πόνο. Επιπλέον, έδεσαν τα πόδια τους στα ξύλινα δεσμά που ήταν βαριοί ξύλινοι κορμοί και επίσης τους έδεσαν με χειροπέδες χρησιμοποιώντας βαριές αλυσίδες για να μην δραπετεύσουν. Τι σκέφτονταν εκείνοι οι φτωχοί φυλακισμένοι; Καταριόντουσαν τους Ρωμαίους; Μετάνιωσαν που απελευθέρωσαν την μάντισσα από τον δαίμονα της; Ή φοβήθηκαν για μια επακόλουθη επίθεση ενάντια στην νέα ακμάζουσα εκκλησία; Οι φυλακισμένοι μίλησαν στον Κύριο με προσευχή. Ευλόγησαν τους διώκτες τους και αναγνώρισαν το γεγονός ότι αυτοί χωρίς να το ξέρουν είχαν συμμετάσχει στο να υπομείνουν οι απόστολοι τον σταυρό του Χριστού.
ΠΡΆΞΕΙΣ 16:25-28
25 Γύρω στα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και έψελναν ύμνους στο Θεό· και τους άκουγαν οι φυλακισμένοι. 26 Ξαφνικά έγινε ένας σεισμός τόσο δυνατός, που σαλεύτηκαν τα θεμέλια της φυλακής. Αμέσως άνοιξαν όλες οι πόρτες και τα δεσμά των φυλακισμένων λύθηκαν. 27 Ο δεσμοφύλακας ξύπνησε· κι όταν είδε τις πόρτες της φυλακής ανοιχτές, έβγαλε το σπαθί του κι ήθελε να σκοτωθεί, νομίζοντας ότι οι φυλακισμένοι είχαν δραπετεύσει. 28 Τότε ο Παύλος του φώναξε: «Μην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου! Είμαστε όλοι εδώ».
Τώρα που οι «γεωργοί» είχαν οργώσει στην πλάτη τους και είχαν κάνει μακριά αυλάκια, οι απόστολοι δεν ξεκουράστηκαν σε ένα νοσοκομείο όπου τους περιποιήθηκαν ευγενικές καλόγριες αλλά τους έδεσαν με τα ξύλινα δεσμά και τις αλυσίδες, καθισμένοι στην ύπαιθρο με το σκοτάδι να απλώνεται από πάνω τους. Ούτε καταράστηκαν, ούτε έκλαιγαν αλλά τραγουδούσαν ύμνους μαζί οι δύο τους.
Δεν τους άρεσε που προσεύχονταν χαμηλόφωνα γιατί οι καρδιές τους ήταν γεμάτες με ευχαριστία και δοξολογία εξαιτίας του θριάμβου του Χριστού μετά την μακρά παρεμπόδιση από το Άγιο Πνεύμα στην Μικρά Ασία. Η αυγή του θριάμβου του Χριστού είχε λάμψει στην Ευρώπη και το σκοτάδι έπρεπε να ακούσει το όνομα εκείνου που αναστήθηκε από τους νεκρούς. Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο στο δρόμο της διάνοιξης διόδου και της διάδοσης της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Οι δύο απόστολοι που υπέφεραν τραγουδούσαν ύμνους δυνατά ώστε οι άλλοι φυλακισμένοι να τους ακούσουν. Ήταν μεσάνυχτα όταν τα τραγούδια δοξολογίας έφτασαν στον ουρανό. Αυτό το νέο στις Πράξεις των Αποστόλων ήταν μια παρηγοριά για πολλούς από εκείνους που βασανίστηκαν και διώχθηκαν στην ιστορία της εκκλησίας. Καθώς τα τραγούδια της δοξολογίας τους ανυψώθηκαν τα μεσάνυχτα, ο Θεός τους απάντησε αμέσως, όχι μέσω ενός αγγέλου ούτε με λόγους αποκάλυψης αλλά μέσω ενός δυνατού σεισμού. Φάνηκε στην αρχή σ’ αυτούς ότι ο διάβολος ήθελε να επιτείνει τα βάσανα τους. Πέτρες και σκόνη έπεφταν επάνω τους από την οροφή αλλά αμέσως όλες οι πόρτες της φυλακής άνοιξαν και όλες οι βασανιστικές αλυσίδες έπεσαν από τα χέρια και τα πόδια τους. Παρόλα αυτά, ο Παύλος δεν εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να διαφύγει με τους άλλους φυλακισμένους οι οποίοι ήταν βαθιά εντυπωσιασμένοι και γεμάτοι δέος από τους ύμνους των αποστόλων και την απάντηση του Θεού σ ’αυτούς με τον σεισμό που δε τολμούσαν να κουνηθούν. Φοβόντουσαν μάλλον την κρίση του Θεού για τις προφανείς αμαρτίες τους.
Ωστόσο, ο φύλακας της φυλακής πετάχτηκε από το κρεβάτι του και όταν είδε τις πόρτες της φυλακής ανοιχτές, υπέθεσε ότι όλοι οι φυλακισμένοι είχαν διαφύγει. Έτσι φοβήθηκε την ντροπή που θα ένιωθε επειδή δραπέτευσαν όλοι όσο ήταν αυτός σε βάρδια, και τι τον περίμενε με τις δίκες, την οδυνηρή ταλαιπωρία, τον θάνατο του και τη δουλεία στην οικογένεια του. Υπερφορτωμένος με τέτοιους φόβους και υποθέσεις, έβγαλε το σπαθί του έχοντας την πρόθεση να αυτοκτονήσει.
Όταν ο Παύλος είδε τον φύλακα να είναι έτοιμος να σκοτωθεί με το σπαθί στο χέρι του, φώναξε: Σταμάτα! Μην αυτοκτονήσεις! Μην φοβάσαι! Κανένας δεν δραπέτευσε. Όλοι οι φυλακισμένοι είναι εδώ!» Η αγάπη στη φωνή του Παύλου και η παρηγοριά σ’ αυτές τις ευγενικές λέξεις ήταν αντίθετες με τις προσβολές, τις βλασφημίες και τις φωνές στις οποίες αυτός ο αξιωματικός ήταν συνηθισμένος να ακούει από τους φυλακισμένους. Αν δίνονταν στους φυλακισμένους η ευκαιρία να δραπετεύσουν, θα σκότωναν τους φρουρούς τους και θα διέφευγαν αμέσως. Πόσο παράξενο και διαφορετικό είναι το σκηνικό τώρα! Οι πόρτες της φυλακής είναι ανοικτές, ωστόσο εκείνοι οι φυλακισμένοι δεν του επιτίθενται σαν κτήνη αλλά ένας από αυτούς, ο Παύλος, του ζητάει με ευγενικά λόγια να μην βλάψει τον εαυτό του. Αυτές οι λέξεις σόκαραν το μυαλό του φύλακα και ξεπέρασαν κάθε φαντασία. Ήταν πολύ έκπληκτος επειδή ο εχθρός του τον αγαπούσε και τον έσωσε από το να σκοτωθεί. Έτσι άρχισε να ανοίγει διάπλατα τα μάτια του και να κοιτάει σταθερά προσπαθώντας να επαναφέρει τις σκέψεις του σαν να ήταν σε βαθύ όνειρο.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω ζωντανέ Κύριε, ας ακούσουμε την ευγενική σου φωνή όταν πέφτουμε σε απελπισία και σύγχυση. Δίδαξε μας να ακούμε τα λόγια της αγάπης σου όταν η ελπίδα μας εξαφανίζεται. Έλκυσε μας στην παρηγοριά σου ώστε να μπορούμε να ζήσουμε και να μην πεθάνουμε ποτέ.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Γιατί οι βασανισμένοι φυλακισμένοι τραγουδούσαν ύμνους τα μεσάνυχτα;