Previous Lesson -- Next Lesson
13. Η Κοινοκτημοσύνη των πρώτων Χριστιανών (Πράξεις 4:32-37)
ΠΡΆΞΕΙΣ 4:32-37
32 Όλοι όσοι πίστεψαν είχαν μία καρδιά και μία ψυχή. Κανείς δεν θεωρούσε ότι κάτι από τα υπάρχοντά του ήταν δικό του, αλλά όλα τα είχαν κοινά. 33 Οι απόστολοι κήρυτταν και βεβαίωναν με μεγάλη πειστικότητα ότι ο Κύριος Ιησούς αναστήθηκε. Κι ο Θεός έδινε σε όλους πλούσια τη χάρη του. 34 Δεν υπήρχε κανείς ανάμεσά τους που να στερείται τα απαραίτητα. Γιατί όσοι είχαν χωράφια ή σπίτια τα πουλούσαν, κι έφερναν το αντίτιμο αυτών που πουλούσαν, 35 και το έθεταν στη διάθεση των αποστόλων. Απ’ αυτό δινόταν στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. 36 Έτσι έκανε κι ο Ιωσής, ένας λευίτης από την Κύπρο, που οι απόστολοι τον ονόμασαν Βαρνάβα, όνομα που μεταφράζεται «ο άνθρωπος της παρηγοριάς». 37 Αυτός είχε ένα χωράφι, το πούλησε κι έφερε τα χρήματα και τα έθεσε στη διάθεση των αποστόλων.
Όπως ο Λουκάς ο Ευαγγελιστής, μετά το κήρυγμα του Πέτρου στην Πεντηκοστή, μας έδωσε μια ιδανική οπτική γωνία της ζωής εν κοινώ στην πρωτόγονη εκκλησία, έτσι μας δίνει και τώρα, μετά την ίαση του κουτσού και την μαρτυρία των αποστόλων μπροστά στους ηγέτες του λαού τους, μια ευνοϊκή οπτική γωνία της εσωτερικής ζωής της εκκλησίας, μια και δεν ήταν μόνο οι απόστολοι γεμάτοι με αγάπη για τον Χριστό, αλλά όλοι οι πιστοί ήταν ενωμένοι μεταξύ τους σε μια πραγματική ενότητα, φανερή στις επόμενες δέκα μέρες:
Το μυστήριο της Πρώτης Εκκλησίας ήταν το γεγονός ότι η αληθινή αγάπη δεν ήταν αποτέλεσμα εφήμερων συναισθημάτων, αλλά εξέρρεε από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Η πίστη τους στον Χριστό τους ένωνε σε ένα κοινό σχέδιο και η συμπροσευχή τους τους έφερε όλο και εγγύτερα στον Κύριό τους, το κέντρο της εκκλησίας. Δια μέσου της είχαν μια άποψη και ένα συναίσθημα. Ο καθείς ένιωθε τι αισθανόταν ο άλλος και κουβαλούσαν τα βάσανα και τη χαρά μαζί. Ήταν σαν η καρδιά του ενός να χτυπούσε στο στήθος του άλλου και η ψυχή του ενός να κατοικούσε στο σώμα του άλλου. Ο καθένας είχε τη δική του προσωπικότητα, αλλά επίσης απαρνούταν τον εαυτό του αποκτώντας μια νέα, περιεκτική, κοινή ψυχή που είναι η οικουμενική εκκλησία.
Η αδελφότητα στον Χριστιανισμό είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Δεν σταματάει στην κτήση και στις δαπάνες, αλλά πραγματώνεται πρακτικά στα πάντα. Κανείς δεν προσδοκά την βοήθεια του άλλου, αλλά ο καθείς τους προπορεύεται και παρέχει υποστήριξη γρήγορα στον αδελφό του εν ανάγκη. Θεωρούσαν την φιλαργυρία ατίμωση και να ενδίδει κανείς στην ηδονή. Κανείς δεν δούλευε για τον εαυτό του, αλλά υπηρετούσε τους υπολοίπους με τα χαρίσματά του, τα λεφτά και τα κτήματά του. Ο Κύριος απάλλαξε τους πιστούς από την τσιγκουνιά, τη ζήλεια, τη φιλαργυρία και την εξάρτηση από τις περιουσίες. Στο Ευαγγέλιό του ο Λουκάς, ο Ευαγγελιστής, μας συμβούλεψε, περισσότερο από τους άλλους Ευαγγελιστές, πώς ο Ιησούς μας προειδοποίησε για τον κίνδυνο της αγάπης για τα χρήματα. Σε αυτό το βιβλίο, ο Λουκάς μαρτύρησε χαρούμενα πως η φιλαργυρία είχε υπερνικήσει την φιλαυτία και είχε διδάξει πως τα πάντα θα έπρεπε να είναι κοινά μεταξύ των αδελφών.
Όλοι περίμεναν τον επικείμενο ερχομό του Χριστού και αγιάστηκαν για να τον υποδεχτούν. Στην ευχάριστη προσδοκία τους οι απόστολοι δήλωσαν με ισχύ και μεγάλη χαρά πως ο Ιησούς είναι ζωντανός, παρών και εκπληρώνει τη σωτηρία του. Η πίστη τους στον ζωντανό Χριστό ήταν η δύναμή τους. Αναστήθηκαν μαζί του από τους νεκρούς μες στην πίστη τους και μαρτύρησαν τη ζωή του Θεού που κατοικούσε μέσα τους. Δεν παρουσίασαν καμιά κενή δοξασία, παρά μόνο την μεγάλη, ενεργή δύναμη.
Ο Κύριός τους επιβεβαίωσε την μαρτυρία τους και έκανε τη χάρη του να αφθονεί σε αυτούς που καταδέχτηκαν το όνομά του και ότι η δύναμή του δούλεψε σε όλα τα χαρίσματά τους και τους χαρακτήρες τους χωρίς σταματημό. Το πνεύμα θυσίας και αγάπης γέμισε αυτούς που ήταν ανοιχτούς σε Αυτόν. Ο Λουκάς ανέφερε τη λέξη «μεγάλη» δύο φορές καθώς περιέγραφε την ισχύ και τη χάρη που κατοικούσε μέσα σε όλους τους πιστούς. Δεν την συναντάμε συχνά αυτή τη λέξη στο Ευαγγέλιο, παρά μόνο όπου υπάρχει πληρότητα και υπερχείλιση των δώρων του Κυρίου. Γιαυτό, λοιπόν, αναγνωρίζουμε το μυστήριο και την αποτελεσματική μαρτυρία των αποστόλων και την αρμονία της εκκλησιαστικής ζωής.
Σε αυτόν τον εκούσιο, πνευματικό σοσιαλισμό δεν παρέμενε κανένας εν ανάγκη, φτωχός, άπορος, ενοχλημένος, μισητός ή ελλιπής. Όλοι βίωσαν μια ευχάριστη, γρήγορη υποστήριξη, συνοδευόμενη από προσευχές, όπως και την ισχύ του ζωντανού Θεού. Η οδύνη και τα βάσανα ξεπερνιούνταν με τη δύναμη της προσευχής στην εκκλησία και οι διαφωνίες γίνονταν ευγνωμοσύνη και έπαινος. Η ουράνια σωφροσύνη κατοικούσε στη γη μέσω του Αγίου Πνεύματος. Οι απόστολοι δεν ίδρυσαν μια φιλανθρωπία για τους χιλιάδες απόρους στο έθνος τους, αλλά περιόρισαν τις φιλανθρωπίες τους στα μέλη της εκκλησίας τους, καθώς ένιωθαν πως ήταν μέλη μιας οικογένειας, και, συνεπώς, δεν επέτρεπαν προβλήματα μεταξύ τους.
Αυτοί οι αδελφοί εν Χριστώ γνώριζαν πως το σπίτι τους ήταν στον ουρανό. Δεν αποκαλούσαν αυτό που είχαν δικό τους, αφού τα είχαν αφήσει όλα για τον Θεό οικειοθελώς και γνώριζαν πως ο Θεός ο Δημιουργός ήταν ο ιδιοκτήτης των πάντων. Το Άγιο Πνεύμα κυριαρχούσε την εκκλησία και όχι τα λεφτά. Σε αυτή τη θεμελιώδη αρχή ανακαλύπτουμε πως οι πιστοί Εβραϊκής καταγωγής ήταν σοβαρά απελευθερωμένοι από τον Μαμμωνά, σύμφωνα με τη δήλωση του Χριστού: «Κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δυο αφέντες∙ διότι είτε θα μισεί τον έναν και θα αγαπάει τον άλλο, ή θα είναι πιστός στον έναν και θα απεχθάνεται τον άλλον. Δεν μπορείς να υπηρετείς και τον Θεό και τον Μαμμωνά».
Η εκκλησία δεν σπαταλούσε τα λεφτά που της δωρίζονταν. Δέσμευαν τα λεφτά που έπαιρναν για την ιδιοκτησία τους στη διάθεση των αποστόλων, καθώς είχαν απαρνηθεί τα πάντα για τον Ιησού και τον ακολουθούσαν ακλόνητα μέσα στη φτώχια. Τα μέλη της εκκλησίας ήταν όλοι σίγουροι πως κανένας από τους αποστόλους δεν θα χρησιμοποιούσε οποιοδήποτε ποσό των χρημάτων για το προσωπικό του συμφέρον. Περεταίρω, το Άγιο Πνεύμα δεν επέτρεπε ούτε τρίχα αδικίας, αλλά τους καθοδηγούσε όλους στη δόξα.
Ο αριθμός των μελών της εκκλησίας εκείνον τον καιρό είχε μεγαλώσει και ήταν απαραίτητο για τους απόστολους να κάθονται σε ένα υψηλό μέρος για να μπορούν να μιλάνε στο κοινό και να βλέπουν ο ένας τον άλλο. Μετά τη διδασκαλία και τα κηρύγματα, οι συνεισφορές απλώνονταν στο πάτωμα, στα πόδια των αποστόλων, με ευγνωμοσύνη για το δώρο του Θεού σε όλους. Εσύ σε τι βαθμό ευχαριστείς το Θεό;
Οι απόστολοι δεν μάζευαν τα χρήματα για να εξασφαλίσουν το μέλλον της εκκλησίας, αλλά διένεμαν τις δωρεές αμέσως. Το ταμείο ήταν γεμάτο και άδειο ταυτόχρονα, όπως είπε ο Πέτρος: «Δεν κατέχω ασήμι και χρυσό». Με αυτό τον τρόπο έδιναν στους εν ανάγκη σε κάθε συνθήκη, έχοντας κατά νου πως ο Κύριος είχε αφήσει τα χρήματα αυτά στα χέρια τους για άμεση βοήθεια και όχι αποταμίευση.
Ο Λουκάς μα λέει κάτι συγκεκριμένο για τον Βαρνάβα, του οποίου το όνομα εμφανίζεται αρκετές φορές στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων (9:27; 11: 22- 30; 13: 1- 2; 14: 12- 28; 15: 2). Ήταν ο «γιος παρηγοριάς» που είναι η αρχική σημασία της φράσης «υιός παρακλήσεως», μια και ήταν γεμάτος με τον Θείο Παρηγορητή και Βοηθό, το Άγιο Πνεύμα. Χάρη σε αυτό το χάρισμα, μπορούσε να συνοδεύει δύσκολους ανθρώπους και να τους ετοιμάζει τον τρόπο να υπηρετούν τον Θεό με περίσσεια υπομονή. Αυτός ο γιος παρηγοριάς ήταν ένας Λευίτης από το νησί της Κύπρου. Είτε αυτός ή ο πατέρας του είχε αγοράσει ένα ακριβό κτήμα στην Ιερουσαλήμ στο οποίο μπορεί να είναι θαμμένοι εκεί στην προσμονή του ερχομού του υποσχεμένου Ιησού Χριστού τον οποίο μπορεί να συναντήσουν στην πρώτη στιγμή, καθώς κάποιοι μη-Χριστιανοί Εβραίοι έκαναν στην υπερβολική τους ευσέβεια. Ο Βαρνάβας ήξερε τον αληθινό Χριστό και είχε το Άγιο Του Πνεύμα μέσα του ως εγγύηση για την επικείμενη δόξα. Απελευθερώθηκε από τα Ιουδαϊκά έθιμα και πούλησε το ακριβό του κτήμα. Αυτή η πώληση ήταν μια άρνηση των Ιουδαϊκών κατάλοιπων και μια μαρτυρία της προσμονής του Ιησού Χριστού που θα έρθει σύντομα. Αυτός ο άγνωστος δεν διατήρησε κανένα ποσό εκ των χρημάτων του στην Άγια Πόλη ως ασφάλεια ζωής κατά τη διάρκεια της μετανάστευσής του, αλλά έφερε όλο το ποσό και το άπλωσε στα πόδια των αποστόλων, ήσυχα και χωρίς περηφάνεια.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ώ Κύριε, η αγάπη σου είναι ευρύτερη από τους ουρανούς και η αλήθεια σου αλλάζει τις εγωιστικές καρδιές. Αποδέξου τα χρήματά μου και δυνάμωσε την πίστη μου στον επικείμενο ερχομό σου έτσι ώστε να μπορώ να βοηθήσω όπου βρω πρόβλημα και να μη μείνει κανείς ταλαίπωρος στην εκκλησία μας.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Ποιος από τους δέκα χαρακτήρες της αρχικής Χριστιανικής συντροφικότητας θεωρείς τον πιο σημαντικό να πραγματοποιείς κατά τη διάρκεια της ζωής σου;