Previous Lesson -- Next Lesson
5. Derdhja e Frymës së Shenjtë në Rrëshajë (Veprat 2:1-13)
VEPRAT 2:5-13
5 Dhe në Jeruzalem banonin disa Judenj, njerëz të devotshëm, nga të gjitha kombet nën qiell. 6 Kur u dëgjua ajo ushtimë, turma u mblodh dhe u hutua, sepse secili i dëgjonte të flisnin në gjuhën e vet. 7 Atëherë të gjithë u habitën dhe u mrekulluan, duke i thënë njëri-tjetrit: “Ja, a nuk janë të gjithë Galileas këta që flasin? 8 Dhe si dëgjojmë secili në gjuhën tonë amtare? 9 Ne Partët, Medët dhe Elamitët, ata që banojnë në Mesopotami, Jude dhe Kapadoki, të Pontit dhe të Azisë, 10 të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit dhe të pjesëve të Libisë ngjitur me Kirenën, vizitorë nga Roma, hebrenj dhe prozelitë, 11 Kretas dhe Arabë, i dëgjojmë të flasin në gjuhët tona veprat e mrekullueshme të Perëndisë.” 12 Të gjithë, pra, të habitur dhe të hutuar, i thanë njëri-tjetrit: Ç'do të thotë kjo?. 13 Të tjerë, duke tallur, thoshin: Janë plot me verë të ëmbël.
A doni të dini se çfarë flisnin apostujt me fuqinë e gjuhëve të zjarrit? Lexoni vargun 12 dhe e dini se ata folën vetëm për veprat e mrekullueshme të Perëndisë, falënderuan Krijuesin e tyre për krijimin e tij, lavdëruan sjelljen e tij të durueshme ndaj bijve kriminelë të njerëzve, lavdëruan ligjin e tij të shenjtë dhe e falënderuan atë që zbuloi vullnetin e tij te profetët. Adhuruan Atin e Shenjtë për lindjen dhe mishërimin e Birit të tij, u gëzuan për dashurinë e tij të mishëruar të njohur prej tyre, të cilën e kishin parë dhe dëgjuar, lavdëruan Zotin për mrekullitë e tij duke përsëritur fjalët e tij dhe e adhuruan për vdekjen në kryq dhe ringjalljen e tij. . Dishepujt lavdëruan Perëndinë për takimin e tyre me Krishtin e gjallë. U gëzuan për ngjitjen e tij dhe u ngazëlluan për përmbushjen e profecisë së pritur. Ata besuan në domosdoshmërinë e predikimit të botës dhe ishin të mbushur me vullnetin e Perëndisë për t'u sjellë shpëtimin njerëzve. A jeni në harmoni me lëvdimin e veprave të mrekullueshme të Perëndisë? Ku është mirënjohja juaj? A nderoni veten, apo lavdëroni Zotin? Harrojeni emrin tuaj dhe nderoni vetëm Atin tuaj në qiej.
Atmosfera harmonike e lavdërimit, lutjeve në heshtje dhe shenjtëri nuk zgjati shumë, sepse shumë nga ata që prisnin Zotin dëgjuan zhurmën e stuhisë së dashurisë dhe vrapuan drejt vendit ku ra stuhia dhe qëndruan të hutuar, sepse dëgjuan Galileasit të flisnin në gjuhë të ndryshme, megjithëse nuk kishin udhëtuar kurrë jashtë vendit ose nuk kishin mësuar në një shkollë gjuhësh. Fryma krijuese në Rrëshajë e kapërceu pasojën e zemërimit të Perëndisë kur ai kishte goditur njerëzit, duke ngatërruar gjuhën e tyre dhe duke i shpërndarë në kombe të ndryshme që nuk mund ta kuptonin më njëri-tjetrin. Në krenarinë e tyre, ata u përpoqën të arrinin në nivelin e Perëndisë përmes ndërtimit të Kullës së Babelit, të cilën synonin ta bënin gjithnjë e më e lartë derisa të arrinte te Perëndia. Tani, Krishti u ka falur pasuesve të tij mëkatin e tyre të krenarisë dhe Fryma e butësisë dhe e përulësisë së Krishtit mund të banojë në zemrat e lutësve. Asnjëri prej tyre nuk e mendonte veten më të mirë, më të zgjuar ose më të madh se tjetri. Por i forti iu nënshtrua të dobëtit dhe i nderuari e konsideronte veten më të ulët. Fryma e Shenjtë u shfaq në dashuri, e cila është lidhja e përsosmërisë dhe bashkoi kombet e ndryshme të shpërndara gjithandej në bashkësinë e Perëndisë. Pra, dhurata Pentekostale e gjuhëve simbolizon ribashkimin e kombeve të shpërndara. Le të dihet se që nga Dita e Rrëshajëve, kufijtë midis popujve, gjuhëve dhe karaktereve të tyre ranë në parim. Nuk ka gradë dallimi midis gjeniut dhe të prapambeturit. Të gjithë janë një në Perëndinë, sepse dhurata më e madhe që është Fryma e Shenjtë i ngriti të vdekshmit në nivelin e Atit të përjetshëm dhe i shenjtëroi ata me gjakun e Krishtit që të ishin të shenjtë dhe pa faj para tij në dashuri.
Në atë Rrëshajë, një grup i madh përfaqësuesish të shumë popujve u mblodhën në Jeruzalem për të festuar fatmirësisht në banesën e Perëndisë përfundimin e të korrave. Aty garonin hebrenj nga Persia, Mesopotamia, Azia e Vogël, Afrika e Veriut, Italia dhe Kreta. Të gjithë dëgjuan me fjalë galilease zërin e Perëndisë që fliste në gjuhën e tyre amtare. Mrekullia e Rrëshajëve ishte tre në të njëjtën kohë: Së pari, dëgjimi i stuhisë. Së dyti, të parit e gjuhëve të zjarrit. Dhe së treti, të kuptuarit e gjuhës galilease, sepse vetë Perëndia ishte përkthyesi i gjuhëve atë ditë.
Jemi veçanërisht të gëzuar sepse mes dëgjuesve kishte përfaqësues të Egjiptit dhe të arabëve. Që në fillim të shfaqjes së tij, Fryma e Shenjtë shprehu shpëtimin e madh në arabisht dhe gjuhën kopte të Etiopisë. Këto gjuhë nuk janë as të vështira dhe as të çuditshme për të. Ai i mbush me dashurinë e tij dhe i mposht kuptimet e tyre me shenjtërinë e tij. A e adhuroni Perëndinë Trinitet në gjuhën tuaj? Besojini atij gjuhën tuaj, zemrën tuaj, vendosmërinë tuaj dhe gjithë forcën tuaj dhe do të vazhdoni në gëzimin e lavdërimit të Perëndisë.
Sa e çuditshme! Ata që bënin garë u ndanë shpejt në dy grupe: ata që shqyrtonin me kujdes atë që panë dhe të tjerët që talleshin me besimtarët. Të parët donin të kishin njohuri të plotë të misterit të Frymës së Shenjtë dhe të tjerët e morën të folurin me gëzimin e Perëndisë si dërdëllitje pa kuptim dhe marrëzi, siç flasin ndonjëherë pijanecët. Ata duhet ta kenë përjetuar atë gjendje të papastër për të cilën i akuzuan apostujt nga përvojat e tyre. Megjithatë, nuk e njihnin gëzimin e Perëndisë dhe fuqia e dashurisë së përjetshme mbeti e fshehur prej tyre, sepse zemrat e tyre ngurtësoheshin gjithnjë e më shumë ndaj urrejtjes.
LUTJE: Beko Zotin, shpirti im; dhe gjithçka që është brenda meje, të bekojë emrin e Tij të shenjtë! Beko Zotin, shpirti im dhe mos harro të gjitha të mirat e tij: që fal të gjitha paudhësitë e tua, që shëron të gjitha sëmundjet e tua, që shpengon jetën tënde nga shkatërrimi, që të kurorëzon me dashamirësi dhe dhembshuri, që ngop gojën tënde me të mira , të përtërin si shqiponja (Psalmet 103:1-5).
PYETJA:
- Çfarë u mësoi Fryma e Shenjtë apostujve të flisnin?