Previous Lesson -- Next Lesson
4. Η Υπεράσπιση του Παύλου Μπροστά στους Συμπατριώτες του (Πράξεις 22:1-29)
ΠΡΑΞΕΙΣ 22:17-21
17 »Όταν γύρισα στην Ιερουσαλήμ, κι ενώ προσευχόμουν στο ναό, βρέθηκα σε έκσταση και είδα τον Κύριο. 18 “Βιάσου”, μου έλεγε, “και φύγε γρήγορα από την Ιερουσαλήμ, γιατί δε θα παραδεχτούν τη μαρτυρία που θα δώσεις για μένα”. 19 Εγώ τότε είπα: “Κύριε, αυτοί ξέρουν ότι εγώ φυλάκιζα και έδερνα στις συναγωγές αυτούς που πίστευαν σ’ εσένα. 20 Κι όταν χυνόταν το αίμα του Στεφάνου, του μάρτυρά σου, εγώ ο ίδιος ήμουν εκεί, επιδοκίμαζα το φόνο και φύλαγα τα ρούχα αυτών που τον σκότωναν”. 21 Εκείνος τότε μου απάντησε: “πήγαινε, γιατί εγώ θα σε στείλω μακριά, στους εθνικούς”».
Ο Παύλος δε δημιούργησε ο ίδιος το Ευαγγέλιο της χάρης ή τη βάπτιση ως το σύμβολο της μετάνοιας αλλά ο Ιησούς του έδωσε εντολή να δώσει μαρτυρία για την ένδοξη ύπαρξή του ως τη μόνη οδό προς το Θεό για εκείνους που πίστευαν σ’ αυτόν. Ο Παύλος έδωσε τη μαρτυρία του για μια ακόμα εμφάνιση του Χριστού σ’ αυτόν μπροστά στο μεγάλο σιωπηλό πλήθος στο προαύλιο του ναού. Τον είδε άλλη μια φορά στο μέσον του ναού κατά τη διάρκεια του πρώτου του ταξιδιού στην Ιερουσαλήμ, πράγμα που σηματοδοτεί την πραγματοποίηση ενός υπέροχου θαύματος, το οποίο θεωρήθηκε από τους Ιουδαίους αποτρόπαια βλασφημία: ο Ιησούς ο οποίος σταυρώθηκε και απορρίφθηκε από το έθνος εμφανίστηκε στο μέσον της κατοικίας του άγιου Θεού. Αυτή η δήλωση ήταν μαχαιριά στην καρδιά κάθε Ιουδαίου γιατί υποδήλωνε πρώτον ότι ο Ιησούς είναι αληθινός Θεός, ένα με τον Άγιο Θεό που κατοικούσε στο ναό και ότι ζούσε με αυτόν σε αρμονία αιώνια και δεύτερον ότι οι Ιουδαίοι είναι οι δολοφόνοι του. Καταδίκασε όλους τους Ιουδαίους ταυτόχρονα στην καταστροφή, επειδή σκότωσαν τον Υιό του Θεού και δεν αναγνώρισαν τη δόξα του. Κανείς από εκείνους που ήταν παρόντες στον ναό δεν είδε τον Ιησού εκτός από τον Παύλο.
Ο Κύριος του δεν τον συνάντησε προσωπικά όπως έκανε κοντά στη Δαμασκό αλλά όντας σε έκσταση. Αυτή η δεύτερη αποκάλυψη εκείνου που αναστήθηκε από τους νεκρούς ήταν επίσης αληθινή. Ο Παύλος καθιέρωσε τη μαρτυρία του όσον αφορά τη δόξα του προσώπου του Χριστού ως μια μαρτυρία για την αλήθεια μπροστά στο ακροατήριο του. Δε συζήτησε μαζί τους καθόλου τα θέματα του νόμου αλλά παρουσιάστηκε ως μάρτυρας του προσώπου του ζωντανού Ιησού.
Ο Ιησούς δεν φανέρωσε τον εαυτό του στον υπηρέτη του για τη δική του πνευματική ευχαρίστηση αλλά για να χτίσει την εκκλησία του Θεού σε ολόκληρο τον κόσμο. Τον διέταξε λέγοντας: «Βιάσου! Τρέξε! Περπάτα! Πήγαινε! Κουνήσου! Μην παραμένεις απαθής αλλά φύγε από την Ιερουσαλήμ και την κοινωνία των πιστών. Μην κηρύττεις τους φανατικούς. Μείνε μακριά από τους νομικούς, γιατί δεν ακούνε». Πόσο παράδοξο! Ο Παύλος ήταν πεισματάρης. Δεν ήθελε να πάει μακριά αλλά προτιμούσε να μείνει κοντά στο κατοικητήριο του Θεού, όπου εμφανίστηκε ο Ιησούς σ’ αυτόν. Επέμενε να δώσει τη μαρτυρία του στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι ζωντανός και έλπιζε ότι θα πίστευαν τη μαρτυρία του, γιατί ήταν ο πρώτος μάρτυρας όταν ο Στέφανος λιθοβολήθηκε και ήταν γνωστός ως ο δολοφόνος των Χριστιανών. Η θέληση και το σώμα του Παύλου ήταν αργά και αδρανή. Δεν έφτιαξε το κήρυγμα για τους Εθνικούς ούτε ήταν πρόθυμος να ελκύσει τους ειδωλολάτρες στη διαθήκη με το Θεό αλλά ο ζωντανός του Κύριος τον διέταξε καθαρά να πάει στους εθνικούς, έχοντας στείλει αυτόν σε ένα μακρινό προορισμό, γιατί η Καινή Διαθήκη είναι για όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο για τους Ιουδαίους. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς ανατίναξε τα σύνορα της Παλαιάς Διαθήκης και άνοιξε την πόρτα που οδηγεί στο Θεό για όλους τους ανθρώπους. Η εποχή των Εθνικών ξεκίνησε και χάρη κατακλύζει όλους τους πιστούς αναζητητές του Θεού.
ΠΡΑΞΕΙΣ 22:22-29
22 Ως αυτό το σημείο τον άκουγαν. Τώρα όμως άρχισαν όλοι να φωνάζουν δυνατά: «Αυτό το υποκείμενο εξαφάνισέ το από το πρόσωπο της γης! Δεν έπρεπε να ζει!» 23 Επειδή κραύγαζαν και πετούσαν τα ρούχα τους ψηλά και έριχναν χώματα στον αέρα, 24 ο διοικητής διέταξε να τον φέρουν στο στρατόπεδο να τον ανακρίνουν μαστιγώνοντάς τον, για να μάθει την αιτία για την οποία φώναζαν έτσι οι Ιουδαίοι εναντίον του. 25 Όταν τον έδεναν με τους ιμάντες, ο Παύλος είπε στον αξιωματικό που στεκόταν εκεί: «Σας επιτρέπεται λοιπόν να μαστιγώνετε έναν Ρωμαίο πολίτη, και μάλιστα χωρίς δίκη;» 26 Όταν το άκουσε ο αξιωματικός, πήγε και το ανέφερε στο διοικητή: «Πρόσεξε τι πας να κάνεις», του είπε. «Ο άνθρωπος αυτός είναι Ρωμαίος πολίτης!» 27 Τότε ο διοικητής πήγε και ρώτησε τον Παύλο: «Πες μου, εσύ είσαι Ρωμαίος πολίτης;» Αυτός απάντησε: «Ναι». 28 Ο διοικητής τού είπε: «Εγώ έγινα Ρωμαίος πολίτης πληρώνοντας πολλά λεφτά». Κι ο Παύλος τού απάντησε: «Εγώ όμως γεννήθηκα Ρωμαίος!» 29 Τότε απομακρύνθηκαν αμέσως απ’ αυτόν εκείνοι που θα τον ανέκριναν. Αλλά και ο διοικητής φοβήθηκε, όταν έμαθε ότι ήταν Ρωμαίος πολίτης κι αυτός τον είχε δέσει.
Οι Ιουδαίοι γαντζώθηκαν στην επιλογή του Αβραάμ και των απογόνων του και προσκολλήθηκαν σε ότι είχε υποσχεθεί ο Θεός στη διαθήκη του με τον Μωυσή. Ήταν αδύνατο γι’ αυτούς να πιστέψουν ότι ο Θεός ξαφνικά δέχτηκε τους ακάθαρτους Εθνικούς στη κοινωνία του. Θεώρησαν το νόμο, την περιτομή, το Σάββατο και το ναό ως εγγύηση της παρουσίας του Θεού ανάμεσά τους και, συνεπώς, εξοργίστηκαν και αρνήθηκαν να σκεφτούν ότι όλοι αυτοί οι ανεκτίμητοι θησαυροί ήταν άχρηστοι και ότι οι Εθνικοί θα λάμβαναν χάρη μέσω της πίστης και μόνο, χωρίς να κάνουν καμιά προσπάθεια περί τήρησης του νόμου. Αυτή η σκέψη ήταν πέρα από την αντίληψη των Ιουδαίων. Έτσι ξέσπασαν και θεώρησαν τον Παύλο ως ένα διαστρεβλωτή της αλήθειας, έναν αγνώμων βλάσφημο και εχθρό του Θεού και ζήτησαν να εξοντωθεί αμέσως. Ο αυξανόμενος θυμός του πλήθους φαινόταν από τους κολασμένους ήχους που έβγαζαν. Άρχισαν μάλιστα να σκίζουν τα ρούχα τους και να πετούν χώμα στον αέρα ενώ ο Παύλος στεκόταν φυλασσόμενος στο μέσον της φασαρίας. Οι Ιουδαίοι δεν αναγνώρισαν το τελευταίο κάλεσμα του Ιησού για μετάνοια. Ο Ιησούς είχε στείλει τον Παύλο στα έθνη άρα ο Παύλος δεν αποστάλθηκε από μόνος του. Ωστόσο, το αδιάλλακτο μυαλό των Ιουδαίων είχε εντελώς σκληρύνει ενάντια στο σχέδιο του Πνεύματος του Θεού.
Στη δεύτερη αναφορά, ο Λουκάς είπε στον έξοχο Θεόφιλο, τον παραλήπτη του βιβλίου του, πως οι Ρωμαίοι αξιωματικοί συμπεριφέρθηκαν σωστά στον Παύλο εφόσον έμαθαν ότι ήταν Ρωμαίος πολίτης καθώς είχαν την πρόθεση να αποσπάσουν μια ομολογία από εκείνον μέσω βασανιστηρίων, γιατί ο διοικητής δεν κατάλαβε τον λόγο που έβγαλε ο Παύλος, μια και ήταν στα εβραϊκή γλώσσα και επίσης είχε δει την άγρια ανεξέλεγκτη αναστάτωση του συνεδρίου ως συνέπεια εκείνου του λόγου.
Αν και ο Παύλος ήταν προετοιμασμένος να πεθάνει, αγωνίζονταν να παραμείνει μάρτυρας του Χριστού και χρησιμοποίησε τα πολιτικά του δικαιώματα για να διαφυλάξει την ελευθερία του. Ενημέρωσε τον αξιωματικό που τον προετοίμασε για τα βασανιστήρια σχετικά με τον κίνδυνο που τον περίμενε αν μαστίγωνε ένα Ρωμαίο πολίτη, καθώς τέτοιο έγκλημα τιμωρούνταν με θάνατο άμεσα. Έτσι ο χιλίαρχος έτρεξε τρομαγμένος στον Παύλο γιατί είχε δέσει έναν ελεύθερο Ρωμαίο με αλυσίδες. Μαθαίνουμε από την υπεράσπιση του Αποστόλου ότι οι γονείς του είχαν γίνει πιθανότατα Ρωμαίοι όταν ο Καίσαρας Αντώνιος επισκέφτηκε την Ταρσώ μαζί με την Κλεοπάτρα στο γαμήλιο ταξίδι τους και απένειμε Ρωμαϊκή υπηκοότητα σε όλους τους ντόπιους της πόλης. Αν δεν ήταν αυτό το προνόμιο, τα ακονισμένα μαστίγια θα είχαν σκάψει το σώμα του Παύλου όπως είχαν κάνει με τον Ιησού.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ: Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, σε ευχαριστούμε επειδή διάλεξες εμάς που είμαστε ανάξιοι και όλους τους λαούς για να γίνουμε ο εκλεγμένος λαός δια της χάριτος μόνο και χωρίς να τηρούμε το νόμο. Συγχώρεσέ μας για την ελλιπή μας ευχαριστία, βοήθησέ μας να είμαστε άγιοι, χωρίς ψεγάδι, μπροστά σου και να διαδίδουμε τη σωτηρία σου σε όλους τους ανθρώπους και να μη μένουμε σιωπηλοί αλλά να μιλάμε.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
- Γιατί οι Ιουδαίοι ξέσπασαν με οργή όταν ο Παύλος είπε ότι ο Ιησούς τον έστειλε στους Εθνικούς;