Previous Lesson -- Next Lesson
14. Vdekja e Ananias dhe Safirës, gënjeshtarëve (Veprat 5:1-11)
VEPRAT 5:7-11
7 Tani afërsisht tre orë më vonë gruaja e tij hyri, pa e ditur se çfarë kishte ndodhur. 8 Dhe Pjetri i drejtoi fjalën duke thënë: "Më thuaj, a e keni shitur tokën për kaq?". Ajo tha: "Po, për aq." 9 Atëherë Pjetri i tha: “Si u morët vesh bashkë që të tundoni Frymën e Zotit? Ja, këmbët e atyre që e kanë varrosur burrin tënd janë te dera dhe do të të nxjerrin jashtë”. 10 Atëherë ajo ra menjëherë te këmbët e tij dhe dha frymën e fundit. Dhe të rinjtë hynë dhe e gjetën të vdekur, e morën jashtë dhe e varrosën pranë burrit të saj. 11 Kështu një frikë e madhe pushtoi gjithë kishën dhe të gjithë ata që i dëgjuan këto gjëra.
Kisha u trondit nga gjykimi i Perëndisë. Të gjithë panë në dritën e Zotit mbetjet e mëkatit të vet gjatë jetës së tyre dhe kishin frikë se mos goditeshin me radhë nga zemërimi i Perëndisë. Ata u penduan të përlotur dhe të penduar përpara Perëndisë dhe u shenjtëruan me frikë dhe dridhje.
Të rinjtë u ngritën, mbështollën trupin e të vdekurit dhe e nxorrën me zemër të dridhur nga mesi i tyre trupin e atij që sapo kishte kontribuar, por ra përmbys nga fjala e Frymës së Shenjtë sikur të ishte goditur nga një rrufe. Ata që mbartën trupin duhet të jenë lutur, t'i jenë përkushtuar Perëndisë si një sakrificë e plotë dhe e gjallë dhe të kenë hequr dorë plotësisht nga dashuria për para.
Asnjë nga anëtarët e kishës nuk pati guximin t'i thoshte gruas së të vdekurit se Perëndia e kishte ndëshkuar mashtrimin e tij me vdekje të menjëhershme. Fryma e Shenjtë i pengoi të flisnin, sepse të gjithë mendonin se Fryma e Zotit kishte praktikuar një gjykim personal. Kur Safira erdhi në mbledhje tre orë më vonë, për t'u kënaqur me krenari me falënderimet e vëllezërve për kontributin e madh, Pjetri iu afrua dhe e pyeti menjëherë: «Kjo ishte gjithçka që morët për shitjen e arës?» Apostulli donte t'i jepte gruas një shans për t'u penduar dhe për të marrë parasysh të vërtetën e Perëndisë, por gruaja kishte gabuar në marrëdhënien e saj natyrore me burrin e saj, pasi kishte lënë pas dore t'i jepte këshilla atij. Ajo nuk e nxiti atë për të vërtetën dhe përulësinë, por ndau me të qëllimin e tij mashtrues. Ndoshta ajo e ka inkurajuar që të mos sakrifikojë të gjitha paratë, por të mendojë edhe për familjen e tij. Ajo u pajtua me burrin e saj në gënjeshtër, krenari dhe hipokrizi.
Pjetri hoqi velin nga fytyra e kësaj hipokrite, ashtu siç i kishte bërë të shoqit dhe e pyeti me habi për të keqen që shpërtheu përmes mashtrimit të saj në mes të kishës: “Si ua preu mendja ty dhe burrit tënd të vendosni të vini në provë Frymën e Zotit?” Në martesë, duhet t'i bindemi Perëndisë përpara se t'i dorëzohemi burrit. Duhet t'i bindemi Perëndisë në vend të njerëzve, madje edhe në familjet tona. Kur burri tërhiqet nga çfarë është e keqe, gruaja e tij duhet ta paralajmërojë, ta qortojë me fjalë dhe të lutet vazhdimisht për të që të shpëtojë nga faji, keqdashja dhe egoizmi.
Megjithatë, Safira dhe burri i saj ishin të hapur ndaj frymës së djallit. Ata kundërshtuan tërheqjen e Frymës së Shenjtë dhe filluan të fusin frymën e krenarisë, gënjeshtrës dhe hipokrizisë në rrethet e të drejtëve dhe të perëndishmëve për të vrarë dashurinë e ndërsjellë në kishë dhe për të shkelur të vërtetën nën këmbët e tyre. Apostujt nuk u kërkuan të sillnin të gjithë shumën që morën për shitjen e arës, por për hir të mburrjes para kongregacionit, të dy synonin të gënjenin.
Mallkimi i Perëndisë erdhi edhe mbi gruan e mashtrimit dhe ajo u vra nga Zoti i jetës nën këmbët e apostujve si shenjë e flijimit të plotë, të cilin ata nuk e ofruan vullnetarisht pranë këmbëve të apostujve. E madhe ishte rënia e saj. Pastaj çdo grua në kishë filloi të mendonte rishtazi për domethënien e përgjegjësisë së saj shpirtërore për burrin e vet në shtëpi. Gruaja ose mund ta tërheqë burrin e saj në parajsë ose ta hedhë në ferr. Gratë e përulura dhe të zellshme që i besojnë Perëndisë i mposhtin me lutjet e tyre tundimet e burrave të tyre. Por ajo që dëshiron ta lartësojë burrin e saj në famë, pompozitet dhe bujari, patjetër që bie në kthetrat e djallit bashkë me burrin dhe fëmijët e saj.
Zemrat e të rinjve rrahën shpejt ndërsa e morën gruan e mashtruesit dhe e varrosën pranë tij në luginën e Kidronit. Ishte një mësim për kongregacionin. Një çift i një familjeje, babai dhe nëna, vdiqën në të njëjtën ditë, në të njëjtën kishë. Ishte një goditje e tmerrshme për ata besimtarë që ishin stërvitur për të duruar njëri-tjetrin në Frymën e Shenjtë. Kështu pyetën veten: A neglizhuam t'i kushtonim vëmendje vëllezërve dhe t'u jepnim këshilla?
A jemi ne më të mirë në qëllimet e zemrave tona? Anania dhe Safira janë bërë një shembull paralajmërues për të krishterët e të gjitha kohërave, duke na mësuar se Perëndia ynë është një Perëndi xheloz dhe një zjarr që konsumon.
LUTJE: O Zot i shenjtë, ti je i Gjithëdijshmi. Ti e njeh të kaluarën dhe të tashmen tonë. Na çliro nga vetja jonë dhe mos na ço në tundim. Më çliro nga paratë e mia, mendjemadhësia dhe gënjeshtra ime; më shenjtëro plotësisht me gjakun e Birit tënd; dhe krijo familje të drejta në kishat tona ku çiftet t'i thonë të vërtetën njëri-tjetrit. Amen.
PYETJA:
- Cila është detyra shpirtërore e çifteve ndaj njëri-tjetrit?